Share
บทที่ 1270
Related chapters
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1271
แนชกัดฟันด้วยความโกรธ เขาพูดขณะรีบวิ่งไป "ฉันจะกวาดล้างพวกแกทั้งหมดถ้ากล้าแตะต้องลูกชายฉัน!""ฮึ่ม!" เทรนตันเกลียดชังอยู่ในใจ เขาวางแผนทำร้ายเฟนด์จนสาหัสถ้าหากฆ่าไม่ได้สุดท้ายแล้ว อัจฉริยะวัยเยาว์จากทุกตระกูลก็จะเข้าร่วมการแข่งขันนี้ เฟนด์คือทายาทของตระกูลวู๊ด เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่เข้าร่วมการแข่งขัน เฟนด์จะเป็นตัวตลกแน่หากไม่เข้าร่วมการแข่งขันดังนั้น เขาไม่จำเป็นต้องฆ่าเฟนด์ แค่ทำให้เจ็บหนัก และแนชก็จะพูดไม่ออกเมื่อเฟนด์โดนคนอื่นฆ่าในตอนแข่งขันท้ายที่สุด การแข่งขันนี้ก็คือเพื่อชีวิตและความตาย จะตรวจสอบอะไรหลังแข่งก็ไม่ได้ นี่คือสิ่งที่ทุกตระกูลตกลงกันมาโดยตลอดหลาย ๆ ครั้ง อัจฉริยะบางคนของบางตระกูลจะฆ่าศัตรูในการแข่งขันโดยไม่มีข้อกำจัดใด ๆ เมื่อขัดแย้งกันที่โลกภายนอก นี่เป็นเพราะตระกูลชนชั้นหนึ่งพูดอะไรไม่ได้แม้ว่านายท่านของตระกูลชนชั้นสองจะฆ่านายน้อยจากตระกูลชนชั้นสูงแม้ว่าจะเป็นไปได้เล็กน้อยที่เรื่องนี้จะเกิดขึ้น แต่ก็มีหลายอย่างที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วเขากลัวว่าแนชจะเป็นบ้าโดยไม่ได้ตั้งใจฆ่าเฟนด์ และทั้งสองตระกูลก็จะเริ่มทำสงครามกัน สุดท้ายแล้ว ตระกูลลาโกริโอก็สู้ตระกูลวู๊
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1272
เฟนด์ไม่ได้โง่ เขาประหลาดใจที่อีกฝ่ายวิ่งเข้ามาอย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเขาก็เข้าใจว่าชายชราคนนี้ไม่กล้าฆ่าเขา และแค่วางแผนทำร้ายเท่านั้นท้ายที่สุด ถ้าเขาฆ่ากล้าเฟนด์ พ่อและผู้อาวุโสตระกูลวู๊ดก็จะทำสงครามแน่นอน ลาโกริโอสู้ตระกูลวู๊ดไม่ได้หรอกดังนั้น ชายชราคนนี้จึงแค่อยากให้เขาบาดเจ็บและให้ฝ่ายตรงข้ามฆ่าเขาตอนแข่งขันเท่านั้นอย่างไรก็ตาม เทรนตันก็ประเมิณพลังการต่อสู้ของเฟนด์ต่ำเกินไป เขาคิดว่าอีกฝ่ายมีความสามารถในการต่อสู้ขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงแล้ว เขาจึงไม่ได้ปล่อยพลังออกมาทั้งหมด และในที่สุดเขาก็จบลงในเหตุการณ์เดียวกับอีกฝ่าย เขาเชื่อว่าถ้าใช้กำลังเต็มที่ เทรนตันก็ฆ่าเขาไม่ได้อยู่ดี"ฮ่า ๆ... การทดสอบของคุณทำให้ผมประหลาดใจนะเนี่ย!" เฟนด์หัวเราะแต่ก็ได้ตัดสินใจไปแล้ว เขาจะฆ่าชายชราคนนี้แน่นอนเมื่อมีโอกาสเขาโชคดีที่พ่อและผู้อาวุโสก็อยู่ที่นี่ในวันนี้ ถ้าไม่เป็นเช่นนี้แล้ว ชายชรานี่จะต้องถูกฆ่าอย่างไม่ลังเลแน่นอน"เจ้าหนุ่มนี่มันอยู่ในขั้นกลางของเทพแท้จริงจริงเหรอ?" สีหน้าของไดอาน่านิ่งลง ความสามารถของเฟนด์ทำให้เธอรู้สึกเลื่อนลอย ความสามารถเช่นนั้นหาได้ยาก โดยเฉพาะเมื่อเขามา
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1273
"ฮ่า ๆ... ถูกต้อง ที่ฉันจะบอกคือตระกูลคาเบลโลไม่ต้องอยากจะทำอะไร!" เทรนตันหัวเราะอย่างกระอักกระอ่วนก่อนจะโบกมือและพูดกับคนอื่น ๆ ในตระกูลตัวเองว่า "ไปกันเถอะ ไป!"เทรนตันพาพวกเขาไปที่ถนนหลังจากพูดจบแต่เขาไม่รู้ว่าจะไปชนคนอีกกลุ่มแทนขณะที่ออกจากโรงแรมเขามีความสุขทันทีเมื่อเห็นคนกลุ่มนี้ เพราะนี่ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากตระกูลคาเบลโลเขารีบวิ่งไปหานายท่านคาเบลโลทันที "นายท่านคาเบลโล พวกเรานี่มันมีชะตาต้องกันจริง ๆ ใครจะรู้ว่าฉันจะได้มาเดินชนกันที่เมืองนี้! ชะตาลิขิตอะไรเช่นนี้!""ฮ่า ๆ... ใช่ นานแล้วที่เราเจอกันครั้งล่าสุด นายท่านลาโกริโอ!" อเล็กซานเดอร์หัวเราะอย่างรังเกียจเล็กน้อยเขาไม่เคยชอบพวกลาโกริโอเลย เพราะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพวกวู๊ดและลิลลี่ก็เป็นภรรยาของแนช ดังนั้นตระกูลทั้งสองมักจะทะเลาะกันเสมอตอนที่ค้นหาของล้ำค่า"นายท่านคาเบลโล อีกอย่าง ฉันสงสัยอะไรอย่างน่ะ ฉันเพิ่งเจอลูกสาวลำดับสามของคุณและสงสัยว่าทำไมเธอถึงไปอยู่กับตระกูลวู๊ด? นอกจากนั้นยังพูดแทนพวกนั้นอีก ท้ายที่สุดแล้วคุณรู้ใช่ไหมว่าความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลคุณกับพวกวู๊ดไม่ได้ดีขนาดนั้นน่ะ?" เทรนตันรีบพูด เขาเสริมหลั
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1274
"จริงเหรอ? พวกวู๊ดช่วยลูกไว้เหรอ?" อเล็กซานเดอร์มีสีหน้าแปลก ๆ เมื่อได้ยินเช่นนี้ ตามสถานการณ์ของทั้งสองตระกูลแล้ว ดีเท่าไหร่แล้วที่ตระกูลวู๊ดไม่ทำอะไรตระกูลคาเบลโลที่กำลังตกอยู่ในอันตราย ใครจะไปรู้ว่าพวกเขาจะช่วยชีวิตลูกสาวเขาเอาไว้เขาสงสัยว่าตระกูลวู๊ดอยากได้อะไรและคิดอะไรแบบอื่นในหัวอีกหรือไม่"ใช่ คุณพ่อ เฟนด์มีความสามารถและแข็งแกร่งจริง ๆ!" ดาเนียลล่าเขินอายเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเฟนด์ เธอยกย่องเฟนด์มาก"ใครคือเฟนด์?!" อเล็กซานเดอร์มองขณะถามเสียงดังเฟนด์ยิ้มขณะเดินไปข้างหน้า เขาชี้อเล็กซานเดอร์และพูดว่า "สวัสดีนายท่านคาเบลโล ผมคือเฟนด์เองที่ช่วยลูกสาวลำดับสามของคาเบลโลเอาไว้ ขณะที่ผมเห็นว่าเธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเมื่อวันก่อน สุดท้ายแล้วก็ทนไม่ไหวที่ต้องเห็นพวกนักเลงที่ทำให้ผู้หญิงต้องอับอาย!"อเล็กซานเดอร์มองเฟนด์ก่อนจะพยักหน้าและชี้ไปที่เฟนด์ "ขอบคุณมาก!""ไม่เป็นไรนายท่านคาเบลโล!" เฟนด์ตอบกลับอย่างสุภาพเทรนตันที่กำลังฟังอยู่ผลักคนออกไปโดยไม่คาดคิด เขาพูดกับอเล็กซานเดอร์ "นายท่านคาเบลโล อย่าตกหลุมพรางกับคำพูดหวาน ๆ ของผู้ชายคนนี้เลย เขาคือลูกนอกสมรสของแนชและมาจากโลก
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1275
อเล็กซานเดอร์มองเฟนด์หลังจากเทรนตันออกไป จากนั้นเขาก็พลิกมือและยาชั้นดีก็ปรากฏขึ้นมา เขาให้ยากับเฟนด์ "นี่คือของกำนัลแห่งความซาบซึ้งของพวกเรา พวกเราคาเบลโลไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณใคร"อเล็กซานเดอร์หยุดก่อนพูดต่อ "อย่างไรก็ตาม เพื่อทำให้ทุกอย่างตรงไปตรงมา คนของเราก็จะไม่หยุดถ้าเจอใครก็ตามจากตระกูลวู๊ดในระหว่างแข่งขัน เข้าใจใช่ไหม?""ยาชั้นยอดระดับแรกเหรอ?" เฟนด์มองยาเม็ดในมือ แม้ว่ายาเม็ดนี้จะดูธรรมดา แต่ก็ยากที่ใครจะหาของล้ำค่ามาได้ สุดท้ายแล้ว นี่มันก็มีผลกับใครบางคนที่อยู่ในขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงดูเหมือนว่าอเล็กซานเดอร์จะรักลูกสาวอย่างดาเนียลล่าจริง ๆ ไม่เพียงแต่เขาขอโทษพรรคตรงข้ามเท่านั้น แต่เขายังให้ยามาเพื่อแสดงความขอบคุณ คนธรรมดาทั่วไปคงทำอะไรแบบนี้ไม่ได้"นายท่าน นี่มัน..." ท่าทีของชายชราของตระกูลคาเบลโลนิ่งลง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เต็มที่จะมอบของล้ำค่าให้กับสมาชิกในตระกูลวู๊ด"ไม่เป็นไร มันก็แค่ยา ชีวิตลูกสาวฉันมีค่ามากกว่ายาเม็ดนี้อีก และฉันก็ไม่อยากเป็นหนี้อะไรกับตระกูลวู๊ด! ฉันไม่อยากให้พวกเขาพูดลับหลังเรา ถ้าคนของเราบังเอิญไปฆ่าอัจฉริยะของตระกูลวู๊ดในตอนแข่งขัน ฉันไม่อ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1276
"ไปกันเถอะ น้อง..." เฮเลน่าและวีนัสคาเบลโลดึงดาเนียลล่าที่ไม่เต็มใจออกไปพร้อมกับคนอื่น ๆ "เหมือนว่าความแค้นระหว่างสองตระกูลจะฝังเอาไว้ลึกมากเลยนะ พ่อ" เฟนด์พูดอย่างขมขื่นหลังจากพวกคาเบลโลออกไปแนชยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน "มันยืดเยื้อมานาน และความเกลียดชังก็ไม่ได้สะสมมาแค่วันหรือสองวันเท่านั้น เป็นเหตุผลว่าทำไมทัศนคติของอเล็กซานเดอร์จึงเป็นเช่นนั้น พ่อไม่ได้หวังว่าเขาจะให้ยากับลูกมานะ"เฟนด์ลังเลขณะมองยาเม็ดในมือ จากนั้นเขาก็เดินไปหาผู้อาวุโสลำดับหนึ่งและพูด "ผู้อาวุโสลำดับแรก ผมว่ายานี้ให้คุณดีกว่า""คุณให้ผมเหรอ?!" ตาของผู้อาวุโสเบิกกว้าง เขาคิดว่าได้ยินผิดไป ของล้ำค่าอย่างนี้ก็พอแล้วที่จะทำให้ปรมาจารย์ระดับเทพแท้จริงอยากได้ แต่เฟนด์กลับนำมามอบให้เขาเหรอ?เฟนด์พยักหน้า "ผมได้ยินมาว่าคุณอยู่ขั้นสุดท้ายของระดับเทพแท้จริงมาหลายปีแล้ว และหวังว่ายานี้จะช่วยให้คุณทะลวงไปได้ถึงขั้นสุดยอดของเทพแท้จริงได้ สุดท้ายแล้ว การได้มีปรมาจารย์ระดับเทพแท้จริงในขั้นสุดยอดก็จะมีความสำคัญต่อตระกูลเรามาก ตระกูลเราคงจะได้สิ่งดี ๆ จากปรมาจารย์สองคนในขั้นสุดยอดของระดับเทพแท้จริง ถ้าคุณทะลวงเข้าไปได้น่ะนะ!"
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1277
ดาเนียลล่าอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ด้วยรอยยิ้มขณะที่เดินไปหา เธอไม่เพียงแต่กลัวว่าเฟนด์จะอารมณ์เสีย แต่ยังกลัวว่าเขาจะเหินห่างไปอีกด้วย"น้องสาม ทำไมต้องมาอธิบายด้วย? แน่นอนว่าเขาช่วยชีวิตน้องเอาไว้ แต่เราก็ได้ใช้คืนไปแล้วและไม่ได้เป็นหนี้อะไรกันอีกแล้ว!" เฮเลน่าหงุดหงิดทำหน้าบึ้ง"ถูกต้อง น้องสาม อย่าลืมว่าตระกูลเราเคยมีปัญหากันเรื่องความยุติธรรมระหว่างการแข่งขันมาก่อน!" วีนัสเตือนดาเนียลล่าด้วยความโกรธ "น้องพี่ พ่อเตือนแล้วว่าอย่าเข้าใกล้สมาชิกในตระกูลวู๊ดมากไป เข้าใจไหม? เรากลัวว่าน้องจะโดนหลอกใช้!"ดาเนียลล่ากระทืบเท้าอย่างไม่พอใจและอธิบาย "พี่ เฟนด์ไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย!""สาว ๆ คิดมากไปแล้ว ตำแหน่งกับสถานการณ์ปัจจุบันของตระกูลวู๊ดเราจะไปแข่งอะไรกับตระกูลคาเบลโลของคุณได้ และเราก็ไม่อยากสร้างปัญหาอะไรเหมือนกัน นอกจากนั้น ผมก็ไม่ได้ใช้วิธีอย่างนั้นถ้าจะทำอะไรจริง ๆ ทุกคนผ่อนคลายได้เลย!" เฟนด์ยิ้มอย่างเฉยชาและพูดอีกครั้ง "ลองคิดดูนะ คุณสองคน ถ้าตระกูลวู๊ดอยากได้อะไรจากดาเนียลลิต้า คุณจะได้มีโอกาสเจอเธออีกไหมล่ะ?"เฮเลน่ากอดอกปฏิเสธ "ก็ไม่แน่ ใครจะรู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่"
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1278
"ฮ่า ๆ... นี่หมายความว่าแกสนใจสาวสวยสามคนนี้จริง ๆ ใช่ไหม?" โจชัวร์ลูบหมัดเมื่อได้ยินสิ่งที่เฟนด์พูดและมองอย่างขี้เล่น "พวกเรา ผู้ชมรอบ ๆ นี้ ที่มีสายตาที่ดี คิดว่าตระกูลวู๊ดถือได้ว่าเป็นชนชั้นสูงได้หรือไม่? สำหรับเรา แกก็ไม่ต่างจากตระกูลชนชั้นสองพวกนั้น!""พี่สอง อย่าไปเสียเวลากับคนนี้เลย ให้ผมสอนบทเรียนเพื่อให้มันได้เรียนรู้ถึงความแตกต่างระหว่างชนชั้นหนึ่งกับชนชั้นสองเถอะ!" คอนลี่เดินไปข้างหน้าและกำหมัดขณะที่พลังฉีพุ่งขึ้นมา ราวกับเขากำลังสวมนวมชกมวยที่ทำจากพลังฉีอยู่"อย่าประมาทไป น้องสาม ผู้ชายคนนี้อาจจะมีความสามารถในการต่อสู้สูง และอยู่ขั้นต้นของเทพแท้จริง ยังไงมันก็เป็นทายาทของตระกูลวู๊ด" โจชัวร์ยกแขนขึ้นมาเตือนน้องสามของเขาเมื่อเห็นว่าคอนลี่จะพุ่งเข้าใส่แต่คอนลี่ก็ไม่ได้สนใจเฟนด์มากนัก "ไม่ต้องห่วง ผู้ชายคนนี้มันโชคดีมาก มีโอกาสเเพราะแลนซ์ วู๊ด ที่มีความสามารถหายตัวไป มันคงไม่ใช่ทายาทของตระกูลหลักหรอก" ในความเห็นเขา เฟนด์ไม่ได้มีความสามารถในการต่อสู้ที่สูงอะไรขนาดนั้น และเพราะโชคก็ช่วยให้ได้กลับมาเป็นทายาทของตระกูล สุดท้ายแล้วผู้ชายที่มาจากโลกภายนอกจะแข็งแกร่งขนาดไหนกัน?อย
Latest chapter
