บทที่ 229

หลังจากสงคราม สนามรบที่เต็มไปด้วยฝุ่น ภูเขาซากศพคนตาย อีการ้องที่ไห้ภายใต้ดวงอาทิตย์ตกดิน

เพลงนี้ทำให้ทุกคนประหลาดใจ หัวใจของพวกเขาสัมผัสได้ในทันที ภาพเหล่านั้นมีชีวิตชีวาในใจของพวกเขา

ในขณะนั้นพวกเขาไม่ได้มองว่าเฟนด์เป็นคนโหดเหี้ยมไร้จิตใจอีกต่อไป ไม่มีใครกล้าคิดว่าเขาไม่รู้เรื่องดนตรี

กลับกัน พวกเขากลายเป็นคนโง่อย่างสมบูรณ์แบบ

เซเลน่าตกตะลึง เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าการเล่นเปียโนของเฟนด์นั้นสูงถึงขั้นนี้แล้ว

“คุณจะยืนอยู่ตรงนี้อีกทำไม? เร็วเข้า!” โรซ่าสะกิดเซเลน่า หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หลุดออกจากภวังค์ของเธอ

ตอนนั้นเองเซเลน่าก็กลับเข้าสู่ความเป็นจริง เซเลน่าย่อตัวลงอย่างสง่างามและแยกขาออกในขณะที่ยกตัวขึ้นเล็กน้อยคล้ายกับภาพของหงส์ที่ได้รับบาดเจ็บ

ร่างกายของเธออ่อนฉ้อยและยืดหยุ่นได้ขณะที่แขนทั้งสองข้างแกว่งไปตามเสียงเพลง ในช่วงเวลานั้นทั้งดนตรีและการเต้นรำเริ่มผสมผสานกันเป็นหนึ่งเดียว

ด้วยการหมุนขาของเธอ ร่างกายของเธอเริ่มค่อย ๆ ลุกขึ้น ขณะที่เธออยู่ในสมดุลของดนตรีและการเต้นรำโดยสมบูรณ์

เธอกลับมาแล้ว ทุกอย่างกลับคืนมา

เซเลน่ารู้สึกเหมือนได้กลับมาบนเวทีอีกครั้งและพบกับความรู้สึกค