บทที่ 4

“ถ้ากูไม่ติดธุระอะไรกูก็จะเอาอกเอาใจเธออย่างดี แต่เธอสิไม่เคยที่จะชายตามองกูเลย!” พี่หู่ยกมือขึ้นลูบเคราของเขา แวบหนึ่งแววตาปรากฏความภาคภูมิใจออกมา “เมื่อก่อนกูไม่สามารถทำอะไรเธอได้ แต่ว่าวันนี้…”

ขณะที่พูด เขาก็กระดิกมือเรียกเซี่ยจื่อชิว พร้อมกระดิกขา ยิ้มกริ่ม “มานี่ นั่งตรงนี้ พี่หู่เอ็นดูเธอ!”

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊งต่องต่อง!

จังหวะเปียโนพลันผิดเพี้ยนไป เซี่ยจื่อชิวละมือทั้งสองข้างออกจากเปียโน ลุกขึ้นโค้งเพื่อแสดงความขอโทษต่อแขกที่อยู่ในห้องพักรับรอง และฝืนยิ้มให้กับพี่หู่นิ้วเรียวบางอ่อนนุ่มทำท่าทางสัญลักษณ์มือแทนการพูดสองสามท่าบริเวณหน้าอก

อุบัติเหตุทางรถยนต์ในตอนนั้น เธอพยายามสุดกำลังที่จะช่วยชีวิตคนอื่น จึงถูกเปลวเพลิงที่มีความร้อนสูงจากการระเบิดลวกเข้าที่คอของเธอ เส้นเสียงได้รับความเสียหายและทำให้ไม่สามารถใช้เสียงได้อีก!

ท่าทางที่ทำอยู่ตอนนี้ เป็นภาษามือที่เธอได้เรียนรู้มาตลอดหลายปีมานี้ เป็นการภาวนาขอร้องที่ดูไร้ค่าที่สุด “พี่หู่ ขอโทษด้วยนะคะ ขอให้คุณเที่ยวให้สนุกนะคะ ฉันเลิกงานแล้วต้องกลับไปดูแลลูกค่ะ”

เซี่ยจื่อชิวก้มหน้า เตรียมพร้อมที่จะออกไปอย่างรวดเร็ว

ในตอนที่กำลังเดินผ่านร่างของพี่หู่ไป

“ไปแล้วเหรอ รีบร้อนอะไรขนาดนั้น!” พี่หู่ยื่นมือออกไป ข้างหนึ่งฉุดดึงชุดกี่เพ้าของเซี่ยจื่อชิวไว้ เอ่ยขึ้นเสียงต่ำ “เธอคงยังไม่รู้สินะ ว่าลูกสาวของเธอเยี่ยปู้หุ่ย ถูกเซี่ยอวี่โหรวส่งไปให้หลานชายของฉันที่นั่นแล้ว!”

“เธอเองก็คงรู้จักหลานชายของฉัน ที่รักสุดดวงใจของพี่สาวฉัน ถึงแม้ว่าสติปัญญาจะไม่ค่อยดี แต่เขาก็ชอบเล่นกับเด็กสาวสวยๆ เป็นที่สุด! ครั้งที่แล้วเด็กน้อยคนนั้นที่เคยเล่นกับเขา เหมือนว่าเขาจะไม่ทันระวังผลักเด็กคนนั้นตกจากระเบียงจนตาย…หึๆ”

ร่างอันบอบบางของเซี่ยจื่อชิวพลันแข็งทื่อ มองพี่หู่ด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ น้ำตาค่อยๆ เอ่อล้นในดวงตา ร้องไห้อย่างเงียบๆ !

เธอรู้ว่าพี่หู่ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องพูดโกหก และเธอก็รู้ว่าเรื่องบ้าๆ แบบนี้ เซี่ยอวี่โหรวสามารถลงมือทำมันได้อย่างแน่นอน!

“…” ไหล่ทั้งสองข้างของเธอสั่นไหว น้ำตาไหลนองราวกับน้ำพุ แต่ทว่ากลับไม่ได้ส่งเสียงร้องไห้ออกมา

ลูกสาวเขา ปู้หุ่ยน้อย นั่นคือชีวิตของเธอ!

“โธ่ เสียใจเหรอ”

พี่หู่ขบเม้มริมฝีปาก ยิ้มเยาะ “อยากปกป้องลูกของเธอไหมล่ะ ง่ายๆ เลยนะ! ปกติแล้วพี่หู่ปฏิบัติยังไงกับเธอ เธอเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจ! เพียงแค่ตอนที่เธออยู่ที่นี่ อยู่ต่อหน้าพวกเราทุกคน ทำตัวสนิทสนมกับพี่หู่ซะ พี่หู่รับรองว่าลูกสาวของเธอจะสบายดีและปลอดภัยแน่นอน!”

ฟิ้ว!

ใบหน้าของเซี่ยจื่อชิวซีดเผือดลงทันที เหมือนกับเอาตัวเองไปอยู่ในอุโมงค์น้ำแข็ง ทั้งร่างตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเย็นเยือก

ไอ้เดรัจฉานนี่!

ตั้งแต่ที่ถูกเซี่ยอวี่โหรวจัดการให้มาทำงานที่นี่ สวีหู่ก็ปรารถนาในความงามของเธอตั้งแต่แรก ต่างคิดหาวิธีการต่างๆ ที่จะพาเขาขึ้นเตียงให้ได้ และถึงตายเธอก็ไม่ยอม ต้องหลบๆ ซ่อนๆ เธอสาบานว่าจะพยายามปกป้องความบริสุทธิ์ของตัวเองอย่างสุดความสามารถ

แต่กลับนึกไม่ถึงเลยว่า เซี่ยอวี่โหรวจะอำมหิตถึงขนาดนี้ ส่งเยี่ยปู้หุ่ยไปให้คุณชายน้อยของตระกูลสวีที่สติปัญญาไม่สมประกอบ

นึกไม่ถึงเลยว่าสวีหู่จะซ้ำเติมเธอ โดยใช้จุดอ่อนนี้มาขู่บังคับเธอเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตนต้องการ!

“จะเอายังไง คิดได้หรือยัง”

สวีหู่มองใบหน้าอันน่ารักงดงามของเซี่ยจื่อชิว ในใจร้อนรุ่ม ลอยหน้าลอยตากระดิกนิ้วไปมา “หึๆ คิดดีแล้วใช่ไหม งั้นก็ไม่ต้องงงแล้ว!”

“ที่นี่ล้วนไม่ใช่คนอื่นคนไกล ไม่ต้องเกรงใจหรอก!”

“อยู่ที่นี่ปรนนิบัติพี่หู่ให้ดีๆ ให้พวกเราได้ไปเปิดหูเปิดตาบ้าง!”

ซู่ซ่าซ่า!

เสียงปรบมือรัวดังราวกับเสียงฝน เสียงหัวเราะดังลั่นขึ้น!

ในห้องพักสำหรับแขกพิเศษ กลุ่มวัยรุ่นพวกลูกผู้ดีมีเงินกลุ่มใหญ่ต่างพากันตื่นเต้นเกินกว่าใคร บางคนถึงกับผิวปากใส่เซี่ยจื่อชิว ลวนลามเธอ “พี่หู่กินก่อน พวกเราค่อยกินทีหลัง! อีกหน่อยจะได้กินกันทุกคน!”

“เซี่ยจื่อชิว ถ้าเธอได้อยู่กับพี่หู่แล้ว จากนี้ไปเธอจะมีแต่ความสุขและโชคดีตลอดไปนะ!”

“ก็จริง ลูกก็มีแล้ว ยังแสร้งทำตัวบริสุทธิ์อยู่ที่นี่ทั้งวัน!”

“ลูกสาวของเธอไม่ใช่ตกอยู่ในเงื้อมมือของตระกูลสวีแล้วเหรอ ดูสิว่าเธอยังจะกล้าปฏิเสธพี่หู่ไหม…”

เสียงหยอกล้อถากถางดังขึ้นต่อเนื่อง น้ำตาของเซี่ยจื่อชิวไหลรินราวกับฝนตก ร่างบอบบางภายใต้ชุดกี่เพ้าสั่นไหว

ร้องไห้ อย่างเงียบๆ

เธอไม่ได้โต้เถียง เพียงแค่อยากจะขอความเมตตา! ต้องการภาวนาขอหนทางรอดจากสวีหู่ สองมือที่สั่นไหวบริเวณหน้าอก เธอใช้ภาษามือแสดงออกถึงคำวิงวอนของตัวเอง

ท่าทางภาษามือที่เดิมทีเคยชำนาญ ตอนนี้กลายเป็นว่ายุ่งเหยิงมากกว่า น้ำตาที่ไหลลงมาตามแก้ม หยดลงบนมือดังแปะๆ

“ร้องไห้ทำไม กูให้มึงยิ้ม!”

สวีหู่ที่ไม่เข้าใจภาษามืออยู่แล้ว แสยะยิ้มใส่เซี่ยจื่อชิว “วันนี้ถ้าไม่สามารถปรนนิบัติพี่หู่ให้ผ่อนคลายแล้วละก็ พวกเธอสองคนอาจจะต้องโชคร้าย!”

ฉับพลันร่างบอบบางของเซี่ยจื่อชิว ใบหน้าไร้เลือดฟาดเต็มไปด้วยน้ำตา

ความอัปยศอดสู ไร้หนทางช่วยเหลือ สิ้นหวัง!

“เร็วเข้า ทุกคนรอที่จะชมการแสดงดีๆ ที่นี่อยู่!”

สวีหู่จ้องมองใบหน้าที่งดงามของเซี่ยจื่อชิวอย่างใกล้ชิด สายตายิ่งร้อนแรงขึ้น “เร็วเข้า อย่าให้ทุกคนรอนาน ไม่อย่างนั้นเธอและลูกสาวของเธอต้องตาย!”

ความรู้สึกของเซี่ยจื่อชิวเย็นชาราวกับเถ้าที่มอดดับลงไป เหมือนกับหุ่นเชิด ก้าวไปข้างหน้าราวกับไร้วิญญาณเป็นซากศพเดินได้ และค่อยๆ คุกเข่าลงกับพื้น…

แปะ!

เสียงหนึ่งดังขึ้นเบาๆ

และไม่ใช่เสียงที่หัวเข่าสัมผัสกับพื้น

ฝ่ามือหนึ่งที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไร คว้าเข้าที่ข้อมือของเซี่ยจื่อชิวเบาๆ ราวกับเสาเทพค้ำทะเล ประคองร่างบอบบางของเธอที่กำลังคุกเข่าลงพื้น

ฝ่ามือแข็งแรงมีพลัง ใจกลางมือก็อบอุ่นเกินกว่าสิ่งใด!

เยี่ยจิ่วโจว!

ในอ้อมกอดกำลังอุ้มปู้หุ่ยน้อยอยู่ จ้องมองไปยังผู้หญิงของตัวเอง ในอกมีคำพูดมากมายที่อยากจะพูด สุดท้ายก็รวมเป็นเพียงประโยคเดียว

“ผมมาแล้ว!”

“มันเป็นใคร!”

เยี่ยจิ่วโจวปรากฏได้เพียงชั่วพริบตา สวีหู่ชะงักไปในตอนแรก จากนั้นก็พลันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ หน้าตาดุร้าย!

มาขัดแผนการของฉันรนหาที่ตาย!

“พี่หู่!”

เสียงวุ่นวายของฝีเท้าเร่งรีบนับสิบดังขึ้น จากหน้าประตูห้องรับรองแขกพิเศษ พนักงานรักษาความปลอดภัยเจ็ดแปดคน ทั้งหมดพุ่งมาอยู่ด้านหน้าของสวีหู่ หนึ่งในนั้นชี้มือไปที่เยี่ยจิ่วโจว หอบแฮกๆ ใบหน้าเกรี้ยวโกรธ “พี่หู่ ไอ้หมอนี่บุกเข้ามาโดยไม่พูดไม่จา พวกเราขวางเอาไว้ไม่ได้ ตามก็ตามไม่ทัน!”

ซู่ซ่าซ่า!

บริเวณรอบๆ พวกวัยรุ่นลูกผู้ดีมีเงินที่ผ่อนคลายอยู่ในห้องพักรับรองกับสวีหู่เกือบจะทั้งหมดพลันลุกขึ้น มองไปที่เยี่ยจิ่วโจวด้วยสายตาที่พร้อมจะเขมือบ! ในนั้นยังมีชายฉกรรจ์ที่มีรอยสักอยู่หลายคน ดูแล้วน่าจะเป็นบอดี้การ์ดของสวีหู่ หลายคนพุ่งมาข้างหน้าเพื่อล้อมเยี่ยจิ่วโจวเอาไว้!

ทว่า

เยี่ยจิ่วโจวกลับไม่ได้สนใจกับสิ่งรอบข้างเลย!

สายตาจ้องมองไปที่หญิงสาวตรงหน้าตลอด มองหยดน้ำตาที่กลิ้งไปมาในดวงตาของเธอ มองความอ่อนแอ งุนงง ไม่คาดคิด ประหลาดใจ ความกลัวบนใบหน้าของเธอ…

เขามองเธอ เธอเองก็มองเขาเหมือนกัน มองลูกสาวที่อยู่ในในอ้อมกอดเขา!

“คุณจำผมได้แล้ว ใช่ไหม” เยี่ยจิ่วโจวยกฝ่ามือขึ้น ลูบลงบนหัวเล็กๆ ของเยี่ยปู้หุ่ย เอ่ยขึ้นเสียงเบา “คุณคลอดลูกสาวที่สวยแล้วก็น่ารักให้กับผม ขอบคุณนะ”

“แล้วก็…ขอโทษ ที่ผมมาช้าเกินไป!”

ริมฝีปากของเซี่ยจื่อชิวสั่นไหว น้ำตาหยดใหญ่พรั่งพรูออกมา อารมณ์แปรปรวนรุนแรง แม้แต่จังหวะการหายใจก็ยังสับสน!

สองมือขยี้ชายเสื้อด้วยความรู้สึกปั่นป่วน กัดริมฝีปากแน่น ยกมือขึ้นอยู่หลายครั้งบริเวณหน้าอก และทำท่าทางภาษามือที่ไม่สมบูรณ์อยู่หลายท่าทาง

ในที่สุดก็ล้มเลิก เธอยกมือขึ้นชี้ปู้หุ่ยน้อยในอ้อมกอดของเยี่ยจิ่วโจว แล้วชี้มาที่อกของตัวเอง สุดท้ายก็ทำท่าโอบกอด และในที่สุดน้ำตาก็พังลง ย่อตัวลงบนพื้นกอดเข่าร้องไห้อย่างเจ็บปวดเงียบๆ !

“ผมเข้าใจภาษามือ” ขอบตาเยี่ยจิ่วโจวร้อนผ่าว ก้าวไปข้างหน้าเพื่อประคองเซี่ยจื่อชิวลุกขึ้น และมองตาเธออีกครั้ง

เอ่ยทีละคำ แต่ละคำหนักแน่นดั่งภูเขา!

“คุณบอกว่า ให้ผมรีบออกไป ที่นี่ไม่ปลอดภัย บอกให้ผมไม่ต้องสนใจคุณ พาปู้หุ่ยหนีไป ปกป้องตัวเอง ปกป้องปู้หุ่ย!”

“แล้วคุณยังคิดว่า ผมไม่สามารถพาปู้หุ่ยหนีไปได้ ให้ผมทิ้งปู้หุ่ยไว้แล้วตัวเองวิ่งหนีไป”

“คุณยังบอกว่า คุณจำผมได้มาตลอด คิดถึงผมอยู่ตลอด…”

ร่างบอบบางของเซี่ยจื่อชิวสั่นเทา หยดน้ำตาราวกับลูกปัดที่ถูกตัดเชือกขาด น้ำตาแวววาวระยิบระยับในดวงตาและขนตาที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำตา สั่นระริกอย่างห้ามหยุดไม่อยู่

เขา…เขาเข้าใจภาษามือ

งั้นแสดงว่าภาษามือยุ่งเหยิงเหล่านั้นที่ฉันทำไป เขาก็เข้าใจมันทั้งหมดเลยเหรอ

แล้วเขาทำไมถึงยังไม่วิ่งอีก!