บทที่ 7 กลั่นแกล้ง

มาเฟียหนุ่มใช้กุญแจไขเข้าไปในห้องหญิงสาวอย่างแผ่วเบาและเหมือนโชคจะเข้าข้างเขาเมื่อเดินเข้ามาก็พบว่าหญิงสาวกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง

"หึ" เสียงเค้นหัวเราะดังกระหึ่มในลำคอหนาอย่างเย้ยหยัน เท้าใหญ่ก้าวมาหยุดข้างเตียงก่อนค่อยทๆ วางงูในมือลงข้าง ๆ ร่างบางระหง

ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าของคนที่นอนหลับตาพริ้มอย่างนึกรังเกียจแค่คิดว่าตัวเองต้องรวมหอลงโล่งกับผู้หญิงหน้าตาน่ารังเกียจแบบนี้เขาก็ขนลุกขนพองแล้ว 

"เล่นให้สนุกนะลูกรัก" เขายืนมองงูเผือกที่กำลังเลื้อยขึ้นบนตัวหญิงสาวด้วยสายตายากเกินคาดเดาก่อนพูดทิ้งท้ายแล้วเดินออกจากห้องไป

"อื้อ" เสียงงัวเงียเปล่งออกจากริมฝีปากบางของคนที่นอนอยู่เมื่อถูกรบกวนเวลานอน มือเล็กยกขึ้นคลำบนตัวไปเรื่อย ๆ จนมือไปโดนเข้ากับอะไรบางอย่างนิ่ม ๆที่กำลังขยับอยู่ทตาคู่สวยค่อย ๆ หรี่ขึ้นมองก่อนที่เธอจะร้องกรีดออกมาด้วยความตกใจ "กรี๊ดดด!" 

มาเฟียหนุ่มที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ในห้องนั่งเล่นเพื่อรอดูผลงานของตัวเองเหยียดยิ้มมุมปากด้วยความสะใจเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากชั้นสอง เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสุขก่อนก้าวเท้าเดินขึ้นบันใดตรงไปยังห้องของหญิงสาว

แกร๊ก!

เหมยเมยที่อยู่ในอาการหวาดกลัวเนื้อตัวสั่นเทากนมองประตูอย่างมีความหวังเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูแต่เธอก็ต้องหุบยิ้มลงในทันทีเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาความหวังอันน้อยนิดพลันดับสลายลงในพริบตา

"งะ...งูชะ..ช่วยด้วยช่วยเอามันออกไปที" ทว่าตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกได้แต่เปล่งเสียงสั่นเครือขอความช่วยเหลือจากคนที่เดินเข้ามายืนข้างเตียงแล้วมองเธอด้วยสายตาเย็นชา แต่เหมือนคำขอร้องของเธอจะไร้ความหมายยิ่งเธอแสดงอาการหวาดกลัวมากเท่าไรมาเฟียหนุ่มก็ยิ่งชอบใจมากเท่านั้น

"กลัวเหรอถ้ากลัวก็ออกไปจากที่นี่ซะ" มาเฟียหนุ่มยืนมองร่างบางที่สั่นเทาเหมือนลูกแมวตกน้ำด้วยแววตาเย็นชาก่อนแสยะยิ้มใส่หญิงสาวอย่างสะใจแล้วเดินจากไป

"คุณอย่าเพิ่งไปกลับมาช่วยฉันก่อน" เหมยเมยได้แต่ร้องเรียกตามหลังร่างสูงที่กำลังเดินจากไปเพื่อหวังให้เขาเห็นใจแต่ก็ไร้ประโยชน์แทนที่เขาจะกลับมาช่วยกลับหันมาพูดขู่เธอแทน "ถ้าไม่อยากโดนมากกว่านี้ก็รีบออกไปจากที่นี่ซะ"   

หญิงสาวถึงกับใจหายวูบเธอเข้าใจได้ทันทีว่าทำไมงูถึงมาอยู่ในห้องเธอได้คงเป็นฝีมือของมาเฟียหนุ่มอยากกลั้นแกล้งให้เธออยู่ไม่ได้แล้วหลบผ้าออกไปจากที่นี้

"ใจเย็น ๆ เหมยตั้งสติมันเป็นสัตว์เลี้ยงมันคงไม่ทำร้ายคนหรอก" เธอผ่อนลมหายใจเข้าออก 2-3 ครั้งเพื่อให้ตัวเองคลายความกลัวลง ก่อนวางมือสั่นเทาบนลำตัวของงูเผือกอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แล้วลูบไปมาเบา ๆ เพื่อทำความคุ้นชินกับมัน "เราเป็นเพื่อนกันนะเจ้างูเผือกเพราะฉะนั้นแกอย่ากัดเพื่อนคนนี้นะ" 

"กรี๊ดด!" แต่แล้วเธอก็ต้องกรีดร้องออกมาเสียงหลงพร้อมกับหลับตาปี้เมื่อจู่ ๆ เจ้างูเผือกที่นอนนิ่งอยู่ผงกหัวขึ้นมาจ่อหน้าจนเธอคิดว่ามันจะฉกเธอเข้าซะแล้ว

  เสียงกรีดร้องของหญิงสาวทำให้พีชกับหวงเฟยหงที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอกถึงกับสะดุ้งก่อนรีบวิ่งขึ้นไปดู

"หนูเหมยเป็นอะไรลูก...ว๊าย!" พีชที่รีบเปิดประตูแล้ววิ่งเข้ามาในห้องถึงกับร้องอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นงูเผือกกำลังเลื้อยอยู่บนตัวเด็กสาว

"ม๊าเหมยกลัว" เหมยเมยเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอขอบตาอย่างกลั้นไม่อยู่

"หนูเหมยไม่ต้องกลัวนะเดี๋ยวป๊าเอางูออกให้"  หวงเฟยหงพูดปลอบใจพร้อมกับเดินเข้าไปจับงูเผือกออกจากตัวเด็กสาว

"โอ้ ๆ ไม่เป็นอะไรแล้วนะหนูเหมยไม่ต้องกลัว"  พีชรีบเข้าไปสวมกอดแล้วลูบหลังเด็กสาวเบา ๆ เชิงปลอบประโลม

"ป๊าจะไปจัดการลูกชายตัวดีแทนหนูเอง" หวงเฟยหงมองเด็กสาวที่นั่งตัวสั่นเทาอยู่ในอ้อมกอดของภรรยาอย่างเอ็นดู ก่อนประกาศเสียงกร้าวแล้วเดินออกจากห้องตรงไปยังห้องของบุตรชาย เขาจำได้ดีว่างูตัวนี่บุตรชายเลี้ยงเอาไว้และคงเป็นฝีมือบุตรชายที่อยากกลั้นแกล้งหญิงสาวเพื่อให้เธอกลัวแล้วย้ายออกไปจากที่นี่

แกร๊ก!

เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้มาเฟียหนุ่มที่กำลังนั่งเอนหลังพักผ่อนสายตาอยู่บนโซฟาลืมตาขึ้นมาแล้วหันไปมองประตู เขาถอนหายใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ เมื่อเห็นผู้เป็นพ่อเดินอุ้มงูเข้ามาคงเข้ามาต่อว่าเรื่องที่เขาไปแกล้งหญิงสาวแน่นอน

"แกไปแกล้งหนูเหมยทำไม่เกิดน้องเขาเป็นอะไรขึ้นมาแกรับผิดชอบไหวไหม ทำอะไรทำไมไม่รู้จักคิด" และมันก็เป็นไปตามที่เขาคิดผู้เป็นพ่อต่อว่าเขายกใหญ่ก่อนจะโยนงูเผือกใส่

"แล้วตายหรือยังละป๊าผมจะได้จัดงานศพให้" มาเฟียหนุ่มหาได้รู้สึกผิดสักนิดไม่ยังคงพ่นคำพูดแสนร้ายกาจใส่ผู้เป็นพ่ออย่างไม่สะทกสะท้าน

"ฉันไม่เคยสอนให้แกรังแกผู้หญิงนะมังกร" หวงเฟยหงถึงกับโมโหเลือดขึ้นหน้าตวาดบุตรชายอย่างเหลืออด

"ป๊าไม่ได้สอนแต่ผมทำเองและผมจะทำจนกว่าเธอจะหอบผ้าออกจากคฤหาสน์" มาเฟียหนุ่มหาได้เกรงกลัวผู้เป็นพ่อสักนิดไม่เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนพูดทิ้งท้ายแล้วเดินออกจากห้องไป