บทที่ 6 ต้อนรับว่าที่คู่หมั้น

"จะรอดไหมเนี่ยเหมยเอ๋ย" เหมยเมยล้มตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียงพร้อมถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ระคนหนักอกหลังจากแม่มาเฟียหนุ่มออกไปแล้ว เธอรู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูกกลัวทุกคนจะจับได้ว่าเธอปลอบตัวมาโดยเฉพาะหงส์ฟ้าที่รู้จักมักคุ้นกับเธอมานานมีหรือจะดูไม่ออก

'ครืด ครืด'

โทรศัพท์เครื่องหรูแผดเสียงดังขึ้นดึงให้ร่างบางหลุดออกจากห้วงความคิด เธอหยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายข้างออกมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์อิงฮวาจึงกดรับสาย

(เป็นไงบ้างเหมย) ปลายสายพ่นคำถามใส่ทันทีที่เธอกดรับ  

"ฉันจะบ้าตายดูท่างานนี้น่าจะไม่ง่าย"

(ทำไมมีอะไร)

"แกรู้ไหมว่าคนที่ฉันต้องหมั้นด้วยคือพี่ชายของหงส์ฟ้า"

(ห๊ะ..ทำไมโลกมันกลมขนาดนี้) ปลายสายร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อได้ยินที่เพื่อนสาวบอก

"นั่นสิหงส์ฟ้าต้องจับได้แน่ ๆ ว่าเป็นฉัน"

(แกจะเอาไงต่อ)

"มาถึงขนาดนี้แล้วต้องเดินหน้าอย่างเดียวถอยไม่ได้แล้ว...ไม่ว่าผลออกมาเป็นยังไงฉันจะยอมรับมัน"

(สู้ ๆ นะแกฉันเป็นกำลังใจให้)

ก๊อก! ก๊อก!

"แกฉันวางสายก่อนนะไม่รู้ใครมาเคาะประตู" เสียงเคาะประตูดังขึ้นในขณะที่เหมยเมยกำลังระบายทุกข์กับอิงฮวาเธอจึงขอวางสายจากเพื่อนสาวแล้วเดินไปเปิดประตู

"คุณ" ใบหน้าสวยถึงกับหน้าถอดสีเมื่อเห็นว่าผู้มาเยือนคือมาเฟียหนุ่มว่าที่คู่หมั้นของเธอนั้นเอง เธอลอบกลืนน้ำลายเหนี่ยว ๆ ลงลำคอลำอึกใหญ่ ก่อนเปล่งเสียงถามคนที่ยืนวางท่าจ้องมองเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเสียงแผ่ว "คุณมีอะไรรึเปล่าคะ"

"..." ไร้เสียงตอบจากมาเฟียหนุ่มดวงตาคมกริบจ้องมองใบหน้าหญิงสาวอย่างพินิจพิจารณาเขารู้สึกคับคล้ายคับคาเหมือนเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อนแต่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก

"ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรฉันขอตัวพักผ่อนต่อนะคะ" คนโดนสายตาคมกริบจับจ้องถึงกับเลิ่กลั่กใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ ๆ รู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อยกลัวว่าเขาจำได้จึงรีบพูดตัดบทแล้วดันประตูให้ปิดลง แต่ก็ช้ากว่าร่างสูงที่ใช้ยกมือขึ้นยันประตูเอาไว้แล้วตะเบ็งเสียงใส่เธอดังลั่น "ออกไปจากที่นี่ซะ" 

"ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่ไม่ได้อยากเกี่ยวข้องกับคนแบบคุณนักหรอก" หญิงสาวพูดกระแทกเสียงใส่คนตรงหน้าด้วยความไม่พอใจถ้าเลือกได้เธอก็ไม่อยากมาอยู่ร่วมชายคากับผู้ชายอันตรายแบบเขาสักนิด และเหมือนคำพูดของเธอจะยั่วอารมณ์ของอีกคนให้เดือดดาล 

มาเฟียหนุ่มจ้องหน้าหญิงสาวอย่างเอาเรื่องพร้อมกับย่างสามขุมเข้าหาจนเธอต้องถอยหลังกรูด "คนแบบผมมันทำไม"

"ฉันหมายความว่าคุณทั้งหล่อ ทั้งรวย เพอร์เฟ็คทุกอย่างคงไม่เหมาะสมกับคนขี้เหร่อย่างฉัน" หญิงสาวรีบพูดแก้ตัวพัลวันเมื่อเห็นท่าไม่ดีและมันก็ได้ผลร่างสูงหยุดชะงักเท้าทันที

"รู้ตัวก็ดี" มาเฟียหนุ่มหาได้เชื่อคำพูดของหญิงสาวไม่แต่เขาแค่ไม่อยากเข้าใก้ลเธอไปมากกว่านี้เลยยอมหยุด ก่อนพูดทิ้งท้ายแล้วหมุนตัวเดินกลับห้องนอนของตัวเอง

"ป๊านะป๊าไปขุดเอาผู้หญิงแบบนี้มาเป็นลูกสะไภ้ได้ยังไง" เสียงทุ้มพึมพำออกมาระคนหัวเสียก่อนจะเดินไปหย่อนก้นนั่งไขว้ห้างบนโชฟาแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดไฟสูบ ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มร้ายออกมาเมื่อคิดอะไรสนุก ๆ ได้  "ขอต้อนรับว่าที่คู่หมั้นหน่อยแล้วกัน" 

ร่างสูงโปร่งหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนส่าวเท้าเดินตรงไปยังห้องลับหลังคฤหาสน์ที่เขาเลี้ยงงูเผือกและเสือเอาไว้

"มานี่ลูกรักป๊ามีอะไรสนุก ๆ ให้ทำ" มาเฟียหนุ่มยืนมองงูเผือกตัวใหญ่ที่เขาเป็นคนเลี้ยงเองกับมือมาตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ พร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากมือหนายื่นไปลูบตัวมันเบา ๆ เพียงไม่นานงูเผือกก็เลื้อยมาพันตามแขนของเขาอย่างรู้งาน

เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วเขาจึงเดินไปหยิบกุญแจห้องของหญิงสาวที่แขวนอยู่ในห้องเก็บกุญแจจากนั้นจึงเดินตรงไปยังห้องเธอทันที