3.2

ดังนั้นซูเจินกับหลิงเอ๋อร์ที่ไม่ยอมไปไหน จึงต้องรับจ้างทำงานในสวนผักของชาวบ้านไปด้วย แม้จะเป็นงานหนักและได้เงินน้อย แต่ข้อดีคือจะมีผักสดๆ เหลือให้เอากลับมาทำอาหารกินได้ทุกวัน บางครั้งก็โชคดีได้เนื้อสัตว์ป่าที่เพื่อนบ้านเมตตาแบ่งปันให้ เพราะเห็นว่าบ้านนางมีแต่ผู้หญิง

กระทั่งซูเจินพบว่าตัวเองตั้งครรภ์ หญิงสาวก็ราวกับว่าเกิดความฮึกเหิมมากขึ้นที่จะมีชีวิตอยู่ ซึ่งแม้จะเป็นเรื่องน่าเจ็บปวดที่ความผิดพลาดก่อให้เกิดชีวิตใหม่ แต่หลี่ฮูหยินมาคิดๆ ดูแล้ว การมีไฉไฉกลับทำให้แววตาของบุตรสาวกลับมาฉายแววประกายอีกครั้ง แม้ซูเจินจะไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่อย่างน้อยนางก็ไม่คิดสั้น ตอนนี้นางมีความหวังใหม่ คือการเป็นแม่ที่ดีให้ลูกสาว

เมื่อรู้ว่าพูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ หลี่ฮูหยินจึงค่อยๆ เดินยักแย่ยักยันเข้าบ้าน ซูเจินลอบถอนใจอีกรอบ มารดาเคยเป็นสตรีผู้สูงศักดิ์ที่ได้รับการเคารพนับหน้าถือตาเพราะเป็นคนใจบุญสุนทาน บัดนี้กลายเป็นแม่เฒ่าผู้ตกอับต้องสวมใส่เสื้อผ้าเก่าๆ ขาดๆ และไหนจะโรคของผู้สูงวัยอีก นางไม่มีเงินมากพอจะซื้อยาดีๆ หรืออาหารบำรุงร่างกายให้ ทำได้แต่ประคองอาการไปวันๆ

เห็นมารดาเป็นแบบนี้ ก็อดคิดไปถึงบิดาไม่ได้ หลี่ลู่ซือเป็นขุนนางตงฉินไม่มีทางคิดคดทรยศหรือทำเรื่องไม่ถูกต้องเป็นแน่ หญิงสาวมั่นใจว่าบิดาถูกใส่ร้าย แต่นางเป็นเพียงสตรีจะไปทำอะไรได้ นอกจากแช่งชักหักกระดูกคนร้ายที่แท้จริงอยู่ทุกวันทุกคืน

“อาเจินๆ มานี่หน่อย” เพื่อนบ้านที่เพิ่งจะเข้าบ้านไป อยู่ๆ แง้มประตูออกมากวักมือเรียก “ข้าอยากคุยด้วย ใช้เวลาไม่นาน”

“จ้ะ ป้าหลิว มีอะไรหรือ” เข้าไปในบ้านก็พบว่าหญิงหม้ายนั่งรออยู่สีหน้ามิสู้ดีนัก “หรือ...ท่านแม่ข้าปกปิดอาการอีกแล้วใช่หรือไม่ แย่จริง!”

นางสบถไม่เหลือสภาพคุณหนูสูงศักดิ์ หญิงหม้ายสั่นหน้าระอาใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“แม่เฒ่าไอหนักขึ้นทุกทีตอนพวกเจ้าสองพี่น้องออกไปทำงาน” นางหลิวเข้าใจว่าซูเจินกับหลิงเอ๋อร์เป็นพี่น้องกัน ซึ่งนั่นคือสิ่งที่พวกนางบอกกับทุกคนในหมู่บ้าน “นางไอจนเป็นเลือด ข้าเห็นนางซักผ้าเอามาตาก นางพยายามจิบน้ำร้อนแต่คงไม่ได้ช่วยอะไรนัก อาเจินเอ๋ย แม่เฒ่าอาการแย่ไปทุกทีแล้ว เจ้าต้องพานางไปรักษากับหมอในเมืองตั้งแต่ตอนนี้ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป”