ตอนที่ 5. ตอน แสงตะวันของหัวใจ/3

ตอนที่ 5. ตอน แสงตะวันของหัวใจ/3

“ปู่อยากให้แกไปฟังคารมตาแก่นั่นสักนิด กับดูหน้าหลานสาวสักหน่อย ค่อยตัดสินใจว่าจะตกลงรับข้อเสนอหรือเปล่า บางทีแกอาจจะติดใจความสวยของหลานสาวนิโคลัสก็ได้นะ” นายฟรองซัวร์บอกหลานชาย

ริคคาโด้ไม่คิดว่าเขาจะติดใจผู้หญิงอย่างอนาสตาเซีย เบตาโทรี่ เขาเคยให้นักสืบหารูปของเธอมาให้ดูแล้ว ยอมรับว่าเธอสวยแต่คนสวยไม่ใช่สิ่งที่ขาดแคลนสำหรับริคคาโด้ ผู้หญิงสาวสวยมากมายล้วนเสนอตัวให้เขาลิ้มชิมรส อนาสตาเซียต่างจากคนอื่นตรงเป็นหลานสาวของหัวหน้าแก๊งไทก้าซานโตนี่เท่านั้น น่าเสียดายราฟาเอลน้องชายของเขาแต่งงานไปแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาจะยุให้น้องชายรับข้อเสนอแทน จะได้ไม่ต้องมาลำบากใจแบบนี้

“อีกยี่สิบนาทีจะถึงท่าเรือเซริตาน่าแล้วครับ” เอริกมารายงานผู้เป็นนาย

ในการเดินทางครั้งนี้ริคคาโด้ให้เอริกมากับเขาด้วย นิโคลัสเสนอการร่วมทุนสร้างอู่ต่อเรือแห่งใหม่ ทนายคู่ใจมีหน้าที่ในการดูแลผลประโยชน์ให้ผู้เป็นนาย

“นายไม่ได้แจ้งไปทางนั้นใช่ไหม ว่าฉันเดินทางมาทางเรือ ฉันอยากพวกนั้นเข้าใจว่าฉันจะใช้เครื่องบินส่วนตัวมาที่นี่ในอีกสองวันข้างหน้า”

ริคคาโด้มาก่อนวันนัดหมายล่วงหน้าสองวัน เขาเป็นพวกไม่ชอบการนัดหมายที่จำเพาะ จึงอยากเดินทางมาก่อนล่วงหน้าเผื่อดูสถานการณ์ สองวันนี้บางทีเขาอาจจะใช้เวลาเป็นส่วนตัวโดยไม่ต้องให้ทางฝ่ายนั้นเข้ามาวุ่นวาย

“ผมทำตามที่ท่านบอกเรียบร้อยครับ พอถึงวันนั้นเราค่อยเดินทางไปพบท่านนิโคลัสที่คฤหาสน์ของท่าน”

เอริกทำตามที่ผู้เป็นนายต้องการทุกอย่าง เขาหาที่พักเป็นส่วนตัวให้ผู้เป็นนาย โดยเลือกบ้านพักในแหล่งไม่มีผู้คนพลุกพล่าน ปิดข่าวการเดินทางมาที่นี่ไว้ไม่ให้ทางแก๊งไทก้าซานโตนี่รู้

“ผมจองที่พักให้ท่านแล้ว อยู่ไม่ไกลจากท่าเรือ ค่อนข้างสงบเพราะไม่ใช่รีสอร์ทหรือโรงแรมขนาดใหญ่”

“ดีมาก ฉันอยากพักสมองสักสองวัน ก่อนจะไปเจรจากับตาเฒ่านั่น บางทีฉันอาจจะยื่นข้อเสนอบางอย่าง แทนการแต่งงานกับหลานสาวของตาเฒ่า”

ริคคาโด้เหนื่อยหน่ายกับเรื่องการแต่งงาน เขาไม่อยากมีภาระผูกพันกับผู้หญิงคนไหน แต่ผู้เป็นปู่ก็ยังไม่เลิกหาทางให้เขาแต่งงาน จะมีเมียทั้งทีขอเลือกที่ถูกใจเองจะได้ไหม

“เรือจะเทียบท่าแล้วครับท่าน”

เอริกหิ้วกระเป๋าเดินทาง พร้อมกับส่งแว่นกันแดดให้ผู้เป็นนาย ริคคาโด้รับมาสวมไว้ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้า กางเกงขาสั้นและรองเท้าผ้าใบ ทำตัวเหมือนนักท่องเที่ยวคนอื่นไม่ให้สะดุดตา

เรือจอดเทียบท่าในเขตเรือยอร์ช ซึ่งอยู่คนละด้านกับท่าเทียบเรือน้ำลึกใช้สำหรับเทียบท่าเรือสำราญ ร่างสูงใหญ่ของมาเฟียหนุ่มเดินลงมาจากเรือ เขากวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยเพิ่งเคยมาเยือนเซริตาน่าเป็นครั้งแรก

บริเวณท่าเรือมีนักท่องเที่ยวค่อนข้างพลุกพล่าน เสียงเรือเสียงผู้คนดังจอแจ บรรยากาศดูวุ่นวายไม่น้อย ริคคาโด้พาตัวเองเดินเล่นไปรอบๆ เขาไปสะดุดตากับเด็กหญิงคนหนึ่ง ร่างกลมป้อมนั้นกำลังช่วยหญิงชรานักท่องเที่ยวเก็บของหล่นพื้น ใกล้ๆ กันนั้นมีเด็กชายสองคนอายุประมาณเจ็ดแปดขวบยืนอยู่

“คุณยายคะ เดินดีๆ นะคะ”

โรซี่น้อยส่งกระเป๋าให้หญิงชรา แม่หนูเห็นอีกฝ่ายถูกโจเอลกับมาคัสวิ่งเล่นกันชนจนล้ม กระเป๋าที่ถือมาหล่นลงพื้นจึงเข้าไปช่วย

“ขอบใจมากแม่หนู เป็นเด็กดีจริงๆ” หญิงชราเอ่ยชม

“หนูยินดีช่วยเหลือค่ะ คุณยายมากับกรุ๊ปทัวร์หรือเปล่าคะ หนูเห็นไกด์กำลังตามหาสมาชิกกรุ๊ปทัวร์อยู่ตรงโน้นค่ะ ดูเหมือนรถกำลังจะออก” แม่หนูน้อยบอก

“โอ้ ฉันต้องไปแล้ว ขอบใจอีกครั้งนะแล้วพบกันใหม่นะ” หญิงชราได้ยินแบบนั้นก็รีบขอตัวจากไป

“ขอให้สนุกนะคะ”

โรซี่โบกมือให้ ก่อนจะหันมายังเด็กต้นเรื่องสองคน เริ่มต้นอบรมเด็กทั้งสองทันที

“มาคัส โจเอล พวกนายสองคนแย่มาก แถวนี้ไม่ใช่ที่วิ่งเล่นนะ โชคดีเท่าไหร่แล้วที่คุณยายไม่บาดเจ็บ”

“ยายแก่นั้นเดินเกะกะเอง พวกฉันเลยชนนะสิ” โจเอลไม่ยอมรับความผิด

“ใช่ เดินขวางทาง ไม่รู้จักหลบ ถูกฉันชนแค่นี้ไม่เจ็บมากหรอก ไม่เห็นเดือดร้อนอะไรเลย” มาคัสสนับสนุนเพื่อน

“พวกนายสองคนนี่นิสัยไม่ดีเลย ทำผิดไม่ยอมรับผิด ทำตัวเหมือนอันธพาล”

โรซี่ต่อว่าอย่างเหลืออด หนูน้อยถูกมารดาสอนเรื่องมารยาทต่อผู้อื่น และอบรมให้รู้จักความรับผิดชอบตั้งแต่เล็กๆ จึงทนไม่ไหวเมื่อเห็นเด็กสองคนทำตัวไม่ดี

“อันธพาลเรอะ ยายเด็กไม่มีพ่อ” โจเอลยกเรื่องนี้มาล้อเลียน

ใครๆ บนเกาะแห่งนี้ ต่างรู้ว่าอลิชาแม่ของโรซี่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว โรซี่น้อยจึงถูกเด็กๆ คนอื่นล้อเลียนว่าเป็นลูกไม่มีพ่อ แม่หนูน้อยหน้าตึงทันที

“เด็กทุกคนมีพ่อแม่ ฉันไม่ได้เกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่ เหมือนยอพระกลิ่นสักหน่อย”

 แม่หนูน้อยเถียงกลับ ยกเอานิยายพื้นบ้านไทยเรื่องยอพระกลิ่น ที่คุณตาเล่าให้ฟังมาเปรียบเทียบ แม่ลิชของเธอชอบเล่านิทานเจ้าหญิงให้ฟัง ส่วนคุณตาพัชรก็มักจะเล่านิทานพื้นบ้านของไทยให้หลานฟัง โรซี่น้อยชอบฟังนิทานจดจำได้ทุกเรื่อง