บทที่ 29 รู้ทัน

หงส์ฟ้านั่งรอที่โซฟาในห้องจนแน่ใจว่ามาเฟียหนุ่มหลับสนิทแล้วจึงค่อย ๆ เดินย่องเข้าไปริมเตียง

"เหี้ยริว ๆ" มือเรียวเอื้อมไปแตะแก้มเกลี้ยงเกลาพร้อมเปล่งเสียงเรียกแผ่วเบาแทบจะขาดหายเพื่อเช็คว่าเขาหลับสนิทจริงไหม จากนั้นจึงเริ่มกวาดสายตามองหาโทรศัพท์ของเขาทันที

มือเรียวค่อย ๆ สอดเข้าไปใต้หมอนที่มาเฟียหนุ่มหนุนอย่างแผ่วเบาเพราะบนที่นอนไม่มีโทรศัพท์เผื่ิอเขาจะซ่อนไว้ใต้หมอน แต่เธอก็พบกับความผิดหวัง

"อยู่ไหนนะ"

ลมหายใจหนัก ๆ ถูกพ่นออกจากจมูกโด่งรั้นอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อพยายามหาเท่าไรก็หาไม่เจอ ขณะที่ดวงตากลมโตยังคงกวาดมองไปรอบ ๆ ห้องจนสะดุดเข้ากับตะกร้าผ้า

เท้าเล็กรีบสาวเดินไปหยิบกางเกงในตะกร้าอย่างไม่รอช้าคิดว่าอาจจะอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขา แต่ก็ต้องผิดหวังเป็นครั้งที่สองเพราะพบเพียงความว่างเปล่าเช่นเดิม

"บ้าฉิบ!" เสียงหวานสบถออกมาระคนหัวเสียมีโอกาสแล้วเชียวแต่เธอดันหาโทรศัพท์ไม่พบไม่รู้ว่าเขาเอาไปซ่อนไว้ที่ไหนกัน เท้าเล็กเดินมาหยุดริมเตียงดวงตากลมโตจับจ้องคนบนเตียงที่หลับตาพริม ๆ ด้วยความคับแค้นใจความคิดบางอย่างพลันแวบเข้ามาในสมอง

รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นประดับมุมปากอวบอิ่มเล็กน้อย ก่อนเท