Semua Bab มาเฟียกำราบรัก: Bab 1 - Bab 10

บรืนน! บรืนน!เสียงรถบิ๊กไบค์ยี่ห้อบีเอ็มดับเบิลยูซึ่งมีหงส์ฟ้าหญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยหวานเป็นคนขับเคลื่อนตัวมาจอดลงยังคฤหาสน์หลังใหญ่โตโออาของหวงเฟยหงมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลแห่งเมืองฮ่องกง ก่อนร่างอรชรในชุดกางเกงยีนส์เสื้อยืดสวมทับด้วยเจ็กเก็ตยีนส์รวบผมสูงดูทะมัดทะแมงจะก้าวลงจากรถ"หวังว่าป๊ากับม๊าจะไม่อยู่นะ" เธอพึมพำออกมาเบา ๆ พร้อมถอดถุงมือออกพาดหัวรถตามด้วยหมวกกันน็อคเป็นปราการถัดมา จากนั้นก็วางหมวกกันน็อคใบโตลงบนเบาะรถยกมือขึ้นลูบผมที่ยุ่งเหยิงจากการสวมหมวกให้เข้าทรงก่อนส่าวเท้าเดินย่อง ๆ เข้าไปในบ้านพลางกวาดสายตามองรอบ ๆ อย่างระแวดระวังหากมีพ่อกับแม่อยู่เธอจะได้หลบเลี่ยงทันเพราะท่านทั้งสองต้องบ่นยืดยาวไม่รู้จบแน่หากรู้ว่าเธอไปแข่งรถมา"ทางสะดวก" ใบหน้าสวยหวานกระอิ่มยิ้มได้ใจเมื่อไร้เงาของพ่อกับแม่อยู่ภายในคฤหาสน์ เท้าเล็กรีบสับขาเดินกึ่งวิ่งไปยังบันไดอย่างไม่รอช้าหมายจะวิ่งขึ้นห้องตัวเอง แต่เธอก็ต้องหยุดชะงักเท้าที่กำลังย่างขึ้นบันไดอัตโนมัติเมื่อเสียงทุ้มของผู้เป็นพ่อดังขึ้นจากด้านหลัง"ไปไหนมาหงส์ฟ้า" หวงเฟยหงยืนกอดอกมองบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนด้วยแววตาดุดันโดยมีพีชผู้เป็นภรรยายืนมอ

@ประเทศอิตาลีเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวของหวงเฟยหงแลนดิ้งลงสู่พื้นดินอิตาลี ณ สนามบินส่วนตัวของเพื่อนสนิทคนที่เขาฝากฝังบุตรสาวเอาไว้หลังจากบินยาวนานถึง 11 ชั่วโมง"หงส์ฟ้าถึงแล้วลูก" เสียงของผู้เป็นพ่อทำให้หงส์ฟ้าที่นอนหลับอยู่รู้สึกตัวตื่นเธอค่อยๆ ปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสง ก่อนหันมองออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบิน "ถึงแล้วเหรอเนี่ย" มือเรียวยกขึ้นประสานกันเหนือศีรษะ ก่อนเธอจะบิดตัวไปมาไล่อาการปวดเมื่อยแล้วหยัดกายลุกขึ้นยืนก้าวเท้าเดินตามหลังผู้เป็นพ่อลงจากเครื่องบินดวงตากลมโตทอดมองไปยังร่างสูงของชายหนุ่มหน้าตาคมคายตามแบบฉบับลูกครึ่งจีนอิตาลีที่กำลังเดินตรงมาทางเธอกับพ่อด้วยแววตาราบเรียบ ความหล่อของเขาไม่ได้ทำให้เธอตื่นเต้น หรือรู้สึกอะไรเลยสักนิดกลับไม่ชอบใจด้วยซ้ำหลังจากได้พบเจอเขามาแล้ว 2-3 ครั้งดูเป็นคนหยิ่ง ๆ ขี้เก็กยังไงก็ไม่รู้หงส์ฟ้าแบะปากนิด ๆ แล้วรีบปรับสีหน้าให้ราบเรียบเหมือนเดิมเมื่อชายหนุ่มเดินมาประจบกับเธอและพ่อ ก่อนกล่าวทักทายตามมารยาทในฐานะที่เขาอายุมากกว่า "สวัสดีค่ะพี่เซริว""ครับ" มาเฟียหนุ่มเพียงพยักหน้ารับแล้วกล่าวทักทายหวงเฟยหงเพื่อนสนิทของพ่อตัวเองต่อด้วยความนบน้อม "ส

หลังจากส่งผู้เป็นพ่อขึ้นรถเสร็จเรียบร้อยแล้วหงส์ฟ้าก็เดินกลับเข้ามาในคฤหาสน์อีกครั้งพร้อมกับคนอื่น ๆ เธอเดินมาหย่อนสะโพกนั่งบนโซฟาในห้องรับแขกเงียบ ๆ ถึงแม้ใบหน้าของเธอจะเรียบนิ่งดูเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ภายในใจกลับรู้สึกห่อเหี่ยวไม่น้อยเมื่อผู้เป็นพ่อกลับไปกว่าจะปรับตัวให้คุ้นชินกับการไม่มีพ่อแม่อยู่ข้างกายได้คงใช้เวลาหลายวัน"หนูหงส์จะกลับไปพักที่คอนโดเลยไหม หรือจะอยู่ทานข้าวกับป้าก่อนจ๊ะ" หงส์ฟ้าระบายยิ้มอ่อน ๆ เมื่อฟานี่พูดขึ้น ก่อนเปล่งเสียงตอบอย่างอ่อนหวาน "หนูว่าจะกลับไปพักเลยค่ะคุณป้ารู้สึกปวดหัวนิดหน่อย" "จ้ะ" ฟานี่พยักหน้าแล้วหันไปเอ่ยกับบุตรชายต่อ "งั้นริวไปส่งน้องที่คอนโดหน่อย" ใบหน้าหวานถึงกับขมวดคิ้วชนกันเป็นปมเมื่อสิ้นเสียงพูดฟานี่ ดวงตากลมโตปรายมองร่างสูงตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจนักจากการที่เขาจับจ้องเธอก่อนหน้านี้ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาต้องมีอะไรในใจแน่ ๆ อยากจะขอเปลี่ยนให้ลูกน้องเขาไปส่งแทนแต่ก็ทำได้แค่คิด"หนูไปก่อนนะคะคุณป้า สวัสดีค่ะ" เธอกล่าวลาฟานี่อย่างนบน้อมแล้วลุกเดินตามร่างสูงที่เดินออกไปขึ้นรถก่อนหน้านี้อย่างเร่งรีบลมหายใจถูกพ่นออกจากจมูกโด่งเบา ๆ ก่อนมือเรียวจะเ

@เทียร์เตอร์ โฮเต็ลหงส์ฟ้าสั่งให้จอห์นลูกน้องของมาเฟียหนุ่มพาเธอมายังโรงแรมหรูระดับห้าดาวที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองโอบล้อมไปด้วยห้าง สถานบันเทิงและร้านค้าต่าง ๆ เพื่อสะดวกต่อการเที่ยวและช้อบปิ้งของเธอ"คุณกลับไปได้แล้ว หากเจ้านายคุณถามว่าฉันพักอยู่ไหนก็บอกไปว่าไม่รู้" เธอเอ่ยกับจอห์นหลังจากเขาลากกระเป๋าเดินทางมาส่งถึงหน้าห้องพักแล้ว จอห์นเพียงพยักหน้ารับแล้วหันหลังเดินออกไป มือเรียวใช้คีย์การ์ดเปิดประตูลากกระเป๋าเดินทางสองใบโต ๆ เดินเข้าไปในห้องพักทันทีเมื่อจอห์นหายหลังไปแล้ว เธอลากกระเป๋ามาวางกลางห้องแล้วถอดรองเท้าส้นสูงราคาแพงออกตามด้วยแจ็กเก็ตยีนส์จากนั้นก็กระโดดขึ้นเตียงนอนแผ่หลาอย่างสบายใจ "สบายจัง" ใบหน้าหวานระบายยิ้มบาง ๆ อย่างมีความสุขเมื่อได้สัมผัสกับที่นอนนุ่ม ๆ เปลือกตาบางค่อย ๆ ปิดลงช้า ๆ จนสนิทในที่สุดคงเป็นเพราะเดินทางมาหลายชั่วโมงเลยทำให้รู้สึกเพลียจนผล็อยหลับไป'ครืด ครืด'โทรศัพท์เครื่องหรูแผดเสียงดังขึ้นอย่างต่อเนื่องปลุกให้ร่างอรชรที่เพิ่งหลับไปได้ชั่วโมงกว่า ๆ รู้สึกตัวตื่น เธอหยัดกายลุกขึ้นนั่งทั้งที่ตายังปิดอยู่ก่อนเอื้อมไปคว้ากระเป๋าสะพายบนหัวเตียงมาเปิดเอาโทรศัพ

"ก็ปล่อยสิจับอยู่อย่างนี้ให้เดินไปยังไง" หงส์ฟ้ามองสบดวงตาคมกริบนานนับนาที ก่อนเอ่ยเสียงห้วน เธอเหนื่อยที่ต้องมาทะเลาะกับเขาแล้วหากยังตอบโต้กลับวันนี้คงไม่จบไม่สิ้น วันนี้เธอจะยอมเขาไปก่อนวันหน้าค่อยเอาคืน"อย่าตุกติกไม่อย่างนั้นโดนดีแน่" มาเฟียหนุ่มชี้หน้าขู่ร่างอรชรเสียงแข็งก่อนคลายพันธนาการออกจากข้อมือเล็ก ขณะที่อีกคนแอบเบะปากกลอกตามองบนด้วยความหมั่นไส้ดวงตากลมโตจับจ้องใบหน้าคมคายอย่างขุ่นเคืองริมฝีปากเอิบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรงเมื่อเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ลอยเข้ามาในโสตประสาทคิด ๆ แล้วอยากจะกระโดดบีบคอเขาให้หายแค้นเคืองนัก"ทำไมอยากโดนกัดอีกเหรอ" รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นประดับมุมปากหนาอย่างรู้ทันเมื่อเห็นท่าทางของอีกคนดวงตาคมกริบจ้องไปยังกลีบปากอวบที่มีรอยแผลจากการกระทำของเขาด้วยแววตาเย้ยหยัน"ทุเรศ!" ทำเอาหงส์ฟ้าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแผดเสียงด่าด้วยความโมโห แล้วรีบเดินกระทืบเท้าออกจากห้องไป แค่เริ่มต้นยังขนาดนี้ถ้าต้องร่วมทำงานกับเขาทุกวันเธอต้องบ้าตายแน่ ๆ เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองคิดถูกหรือคิดผิดที่ตกลงมาทำงานที่นี่ แต่คนอย่างเธอไม่เคยยอมแพ้อะไรง่าย ๆ อยู่แล้วต้องมีสักวันที่เธอจ