บทที่ 8 ตบจูบ

วันต่อมา..

หงส์ฟ้าตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้าแล้วออกไปรับรถที่โชว์รูม หลังจากจ่ายเงินและจัดการเรื่องเอกสารการซื้อขายรถเสร็จเรียบร้อยแล้วร่างอรชรในชุดทะมัดทะเม้งก็ขึ้นควบรถบิ๊กไบค์คันหรูบึ่งออกจากโชว์รูมด้วยความเร็ว

ใบหน้าหวานภายใต้หมวกกันน็อคใบโตระบายยิ้มบาง ๆ เธอมีความสุขทุกครั้งที่ได้นั่งอยู่บนรถแล้วบิดคันเร่งโฉบเฉี่ยวไปมาตามท้องถนนราวกับได้โบยบินเป็นอิสระเหมือนนกที่สามารถไปไหนก็ได้

เมื่อลองรถจนอิ่มหนำสำราญใจแล้วก็ขับกลับมายังคอนโดแต่ทันทีที่เปิดประตูห้องพักเข้าไปเธอก็ต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดเมื่อเห็นแขกไม่ได้รับเชิญอย่างมาเฟียหนุ่มนั่งอยู่ปลายเตียง

"พี่เข้ามาในห้องหงส์ได้ยังไง" เธอจ้องหน้าถามร่างสูงด้วยความไม่พอใจที่เขาถือวิสาสะแอบเข้ามาในห้องโดยไม่ได้รับอนุญาติ ขณะเดียวกันก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาเข้ามาได้ยังไง

"กลับคอนโด" มาเฟียหนุ่มหาได้ตอบคำถามหญิงสาวไม่กลับออกคำสั่งแทนพร้อมกับหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แต่อีกคนก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้เช่นกันปฏิเสธเสียงแข็งมองสบดวงตาคมกริบเขม็ง "หงส์ไม่กลับพี่ตอบคำถามมาก่อน"

"ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับเธอหรอกนะ จะกลับดี ๆ หรือต้องให้ใช้กำลัง"

"ไม่กลับพี่อย่ามาขู่หงส์"

"ฉันไม่ได้ขู่" ไม่ว่าเปล่าร่างสูงพุ่งตรงไปหาร่างอรชรทันทีทำเอาอีกคนต้องรีบสาวเท้าวิ่งหนีด้วยความเร็ว ทว่าผู้หญิงขาสั้นแบบเธอหรือจะสู้ขายาว ๆ ของร่างสูงได้เขาก้าวเพียงไม่กี่ก้าวถึงตัวเธอ

"พี่ปล่อยหงส์นะ หงส์ไม่ใช่ลูกน้องพี่ที่จะมาวางอำนาจใส่" เธอร้องโวยวายด้วยความโมโหเมื่อถูกมือหนาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือ แล้วกระชากอย่างแรงจนตัวเธอเซถลาปะทะอกแกร่งจัง ๆ ทำเอารู้สึกจุกไม่น้อย

ดวงตากลมโตแหงนมองใบหน้าคมคายด้วยความโกรธ ขณะพยายามบิดข้อมือให้หลุดจากการจับกุมของมือหนาไปด้วย "หงส์บอกให้ปล่อย"

คำพูดของหญิงสาวก็เหมือนอากาศที่ลอยผ่านหูมาเฟียหนุ่มไปเขาไม่ได้สนใจสักนิด มือหนาออกแรงบีบข้อมือเล็กแรงขึ้นเรื่อย ๆ เขาเองก็เริ่มไม่ชอบใจแล้วเหมือนกันกับความดื้อรั้นที่มากจนเกิดเหตุของเธอ

"จะกลับดี ๆ ไหม" น้ำเสียงดุดันที่เปล่งออกจากริมฝีปากหนาบ่งบอกได้ว่าเขากำลังจะหมดความอดทนหากเธอยังดื้อดึงไม่ยอมเลิก แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้ร่างอรชรรู้สึกกลัวขึ้นมาสักนิดยังคงแผลงฤทธิ์ไม่หยุดหย่อน

"ปล่อยหงส์พี่เซริว" ดวงตากลมโตจับจ้องใบหน้าคมคายด้วยความไม่พอใจพลางใช้อีกมือแกะมือหนาออก ใช่ว่าเขาหมดความอดทนเป็นคนเดียวเธอก็เริ่มจะหมดความอดทนแล้วเหมือนกัน แต่ดูเหมือนการกระทำของเธอจะเสียแรงเปล่ามือของเขามันเหนียวยิ่งกว่าปลาหมึกเสียอีกเมื่อแกะมือหนาออกไม่สำเร็จเธอจึงโน้มไปกัดหลังมือแทน และมันก็ได้ผล

"โอ๊ย!" คนโดนกัดหลุดร้องด้วยความเจ็บในตอนที่ฟันคมกัดลงบนเนื้อหลังมืออย่างแรงจนต้องคล้ายพันธนาการออกจากข้อมือเล็ก ส่วนหงส์ฟ้าก็รีบวิ่งหนีให้พ้นจากร่างสูงทันทีที่ได้รับอิสระเพราะเขาคงเอาคืนแน่ ๆ ที่เธอกัดเขา

"ว๊าย!" เสียงหวานหลุดอุทานด้วยความตกใจเมื่อจู่ ๆ ก็ถูกมือหนาคว้าหมับเข้าที่แขนอีกครั้งยังไม่ทันจะได้วิ่งไปถึงประตู ก่อนถูกกระชากเข้าสู้วงแขนแกร่งแม้พยายามต่อต้านขัดขืนเพียงใดก็มิอาจสู้แรงคนตัวโตกว่าได้

"ทำไมจะกัดหงส์คืนเหรอ" คนถูกกระชากรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อยแต่ก็ยังปากเก่งท้าทายเพราะไม่อยากให้เขามองออกว่าเธอกำลังหวั่นใจ สิ้นเสียงท้าทายดวงตากลมโตก็ต้องเบิกกว้างด้วยความตกใจ ใช่เขากัดคืนจริง ๆ แต่กลับเป็นริมฝีปากของเธอไม่ใช่มือ

"อื้อ ๆ" เธออึ้งค้างไปชั่วขณะกับการกระทำที่ไม่คาดคิดของร่างสูง ใบหน้าหวานเหยเกด้วยความเจ็บในตอนที่ฟันคมขบกัดลงบนกลีบปากอวบอย่างแรงจนได้กลิ่นคาวเลือดอ่อน ๆ ลอยแตะจมูกชวนให้สะอิดสะเอียน

ตุ้บ ๆ!

มือเรียวยกขึ้นทุบตีอกแกร่งสุดแรงพลางพยายามพาหน้าหนีแต่ก็โดนมือหน้ากดท้ายทอยเอาไว้แน่นไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย

ความเจ็บแสบบนกลีบปากอวบทำเอาร่างอรชรถึงกับน้ำตาคลอเบ้า ขณะที่กำปั้นเล็กยังคงระรัวลงบนอกแกร่งไม่หยุดหย่อนด้วยความคับแค้นใจ จูบแรกของเธอโดนฉกฉวยไปซึ่ง ๆ หน้าโดยผู้ชายที่เธอเคารพเป็นพี่ชายน่าเจ็บใจสิ้นดี

เพี๊ยะ!

"อย่ามาทำทุเรศ ๆ กับหงส์" ทันทีที่ริมฝีปากหนาผละออกฝ่ามือนุ่มก็ฟาดลงบนแก้มเกลี้ยงเกลาสุดแรงจนใบหน้าคมคายหันไปตามแรง

ร่างสูงใช้ลิ้นดันกระพุ้งด้วยความโมโห ยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองเบา ๆ หันกลับไปมองร่างอรชรด้วยแววตาเกรี้ยวกราดพร้อมจับเธอเข้ามาจูบอีกครั้ง หนำซ้ำยังรุนแรงกว่าครั้งก่อน

เขาบดขยี้ริมฝีปากเอิบอิ่มขบกัดย้ำที่แผลเดิมด้วยอารมณ์โกรธลงโทษที่เธอกล้าดีมาตบเขา แรงบดขยี้แสนดุดันส่งผลให้กลีบปากอวบแดงเถือกบวมเจ๋อสร้างความเจ็บแสบให้หงส์ฟ้าไม่น้อย กลิ่นเลือดจากแผลที่ลอยคละคลุ้งมาแตะจมูกทำให้เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนแทบอยากจะอาเจียนออกมา

"อ๋อย..อัน..อัย..อ่า..อะ..เอว" (ปล่อยฉันไอ้คนสารเลว)

เสียงก้นด่าดังอู้อี้อยู่ในลำคอด้วยความโกรธกำปั้นเล็กทุบตีลงบนอกแกร่งระรัว ขณะดีดดิ้นไปด้วยหวังให้หลุดจากมือหนาที่กอดรัดเอวคอด หลุดจากการกระทำอันทุเรศนี้แต่แรงเพียงน้อยนิดของเธอไม่ได้ทำให้ร่างสูงสะเทือนสักนิด

มาเฟียหนุ่มจูบลงโทษร่างอรชรจนสาแก่ใจจึงยอมถอนจูบออกมองใบหน้าหวานด้วยแววตาเย้ยหยันทำเอาอีกคนโกรธจนตัวสั่นง่างมือจะตบใบหน้าคมคายอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้กลับไม่เป็นดั่งใจเมื่อเขารู้ทันแล้วจับมือเธอไว้

"ปล่อยคนสารเลว" เธอก้นด่าด้วยความโกรธแค้นพยายามบิดข้อมือออกจากการจับกุมของมือหนา แต่ยิ่งเธอพยายามมากเท่าไรมือหนาก็ยิ่งออกแรงบีบมากขึ้นเท่านั้น

"กลับคอนโดอย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ ๆ" มาเฟียหนุ่มกัดฟันพูดเสียงลอดไรฟันจับจ้องร่างอรชรที่กำลังบิดข้อมือให้หลุดจากการจับกุมของเขาด้วยแววตาดุดัน

หากไม่ใช่เพราะพ่อของเขา และพ่อของเธอฝากฝั่งให้ช่วยจัดการเขาคงไม่เสียเวลามาทำเรื่องไร้สาระกับผู้หญิงนิสัยไม่ดีแบบนี้แน่นอน