ฉันไม่เคยโกหก

- เช้าวันต่อมา -

เวลา 08.00 น.

ร่างบางเปลือยเปล่าที่ตอนนี้นอนตัวสั่นอย่างรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ อยู่ในผ้าห่มเพราะพิษไข้จากการร่วมรักอันป่าเถื่อนจากคนใจร้ายเมื่อคืนก่อนที่เธอจะค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง

ก๊อกๆ

"ขออนุญาติเข้าไปนะคะ" สาวใช้ที่ชื่อมะลิเอ่ยขึ้นก่อนจะเปิดประตูเข้ามา

แกร็ก~

"นายสั่งให้ดิฉันเอายามาให้ค่ะ" มะลิเอ่ยขึ้นพร้อมกับถือถาดข้าวและยาแก้ไข้แก้อักเสบมาให้กับเธอ

หญิงสาวข่มความเจ็บและฝืนลุกขึ้นนั่งพิงพนักเตียงโดยมีแค่ผ้าห่มปกคุมร่างกายที่ตอนนี้ร่างกายของเธอนั้นมีแต่รอยรักที่ดราก้อนได้ทำไว้

"เหอะ ฉันไม่กิน" โมเน่เอ่ยขึ้นพร้อมกับปลายตามองถาดอาหารและยาที่สาวใช้เตรียมไว้ให้

"แต่ว่า..."

"ช่วยไขกุญแจให้หน่อยได้ไหม" โมเน่เอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นขาข้างที่ถูกล่ามไว้ให้กับมะลิ

"ไม่ได้หรอกค่ะฉันเป็นแค่คนใช้ไม่สามารถทำอะไรเกินหน้าที่ได้" มะลิรีบเอ่ยขึ้นทันทีพร้อมกับก้มหน้าลงอย่างไม่กล้าสบตากับเธอ

"ถือว่าช่วยลูกผู้หญิงด้วยกันไม่ได้หรอ" โมเน่เอ่ยขึ้นอย่างพยายามจะโน้มน้าวให้อีกฝ่ายรู้สึกสงสาร

"ไม่ได้จริงๆ ค่ะคุณอย่าทำให้ฉันลำบากใจเลยนะคะถ้านายรู้ฉันต้องตายแน่ๆ "

"นายของเธอเขาทำธุรกิจบังหน้าใช่ไหม? " โมเน่เอ่ยขึ้นอย่างสงสัยเพราะจากที่เธอดูแล้วดราก้อนคงไม่ใช่เป็นเพียงแค่นักธุรกิจธรรมดาแน่ๆ ถึงกล้าทำอะไรแบบนี้และไหนจะบอดี้การ์ดที่เดินไปมากันเต็มบ้านอีก

"คะ..คุณหมายความว่ายังไงคะ" มะลิเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนักกับคำถามของร่างบางที่ตอนนี้กำลังจ้องมาที่เธออยู่อย่างจับผิด

"เขาเป็นแค่นักธุรกิจจริงๆ หรอไม่ได้ทำอย่างอื่นอยู่เบื้องหลังหรอกหรอ? "

"ระ..เรื่องนั้นดิฉันไม่ทราบค่ะ" มะลิที่ได้ยินที่โมเน่เอ่ยถามอีกรอบก็เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักอย่างไม่กล้าสบตากับเธอแต่แค่ท่าทางของสาวใช้แค่นี้ก็ทำให้โมเน่รู้แล้วว่าคงเป็นอย่างที่เธอคิดแน่ๆ

"แล้วเขาจะกลับมาตอนไหน"

"ถ้าเวลาปกติก็คง 5 โมงเย็น ถ้าติดงานก็คงดึกหน่อย"

"อืม"

"งั้นดิฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ" หลังจากที่มะลิเอ่ยจบก็รีบออกไปทันทีอย่างรู้สึกกลัวว่า ว่าที่นายหญิงในอนาคตจะเอ่ยถามอะไรเธออีกไหม

ใจจริงเธอเองก็สงสารว่าที่นายหญิงคนใหม่อยู่ไม่น้อยแต่เธอก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เพราะเธอเป็นเพียงแค่คนใช้

"เห้อ~ " หลังจากที่มะลิออกไปจากห้องแล้วโมเน่ก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อีกครั้งก่อนจะกลับมานอนขดตัวดังเดิมและหลับไปพร้อมพิษไข้

- หลายชั่วโมงผ่านไป -

เวลา 12.00 น.

เมื่อรถตูคันหรูของผู้เป็นนายแล่นมาจอดในบ้านเหล่าพ่อบ้านแม่บ้านที่กำลังทำหน้าที่ของตนอยู่ก็รีบวางอุปกรณ์ลงและมาเอ่ยต้อนรับผู้เป็นนายอยากรีบร้อนและค่อนข้างแปลกใจที่นายของตนกลับบ้านเวลานี้

"ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ/ครับ"

"เป็นไงบ้าง" ดราก้อนที่กำลังจะเดินขึ้นไปยังชั้นบนหยุดและเอ่ยขึ้นตรงสาวใช้ที่ชื่อมะลิ

"เธอไม่ยอมทานอะไรเลยตั้งแต่เช้าเมื่อกี้ดิฉันเอาไปให้ใหม่ก็ไม่ยอมทานค่ะ"

"งั้นหรอ" ดราก้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะเดินตรงไปยังห้องนอน

แกร็ก~

หลังจากที่ร่างสูงเปิดประตูเข้ามาภายในห้องก็เดินตรงมายังเตียงนอนขนาดคิงไซส์ที่ร่างบางนอนขดตัวอยู่ก่อนจะปลายตาไปมองยังถาดอาหารที่ไม่ได้ถูกแตะเลย

"ไปเอาผ้าชุปน้ำมา" ดราก้อนเอ่ยขึ้นเมื่อใช้หลังมือแตะไปยังหน้าผากของคนตัวเล็กที่ยังคงหลับอยู่และรู้ได้ถึงความร้อนระอุจากตัวของเธอ

"ค่ะ" สาวใช้รีบเอ่ยรับก่อนจะเดินออกไปนำผ้าชุดน้ำมาตามคำสั่งของผู้เป็นนาย

เพียงแค่ไม่นานสาวใช้คนเดิมก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับผ้าขนหนูและกะละมังใส่น้ำและกำลังจะทำหน้าที่เช็ดตัวให้กับร่างบางแต่ก็ต้องชะงักลงเมื่อดราก้อนเอ่ยขึ้น

"ไม่ต้องเดียวฉันทำเองออกไปได้แล้ว"

"ค่ะ" สาวใช้เอ่ยขึ้นก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปทำให้ภายในห้องนอนนั้นมีเพียงแค่โมเน่ที่กำลังหลับอยู่และดราก้อนที่ค่อยๆ เริ่มเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้แก่เธอ

"อือ~ " หลังจากที่ดราก้อนเริ่มเช็ดตัวให้กับเธอได้ไม่นานนักโมเน่ก็เริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อนจะหันไปยังคนใจร้ายที่ตอนนี้กำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดร่างกายที่เปลื่อยเปล่าของเธออยู่ก่อนที่เธอจะเมินหน้าหนีไปทางอื่น

"ทำไมไม่กินข้าวกินยา? "

"เหอะ เป็นห่วงฉันรึไง? " โมเน่เอ่ยด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

"กินข้าวสะจะได้กินยา" ดราก้อนเอ่ยขึ้นเสียงเรียบพร้อมกับใช้หลังมือหนาแตะไปที่หน้าผากของเธออีกครั้งแต่ก็ถูกมือบางปัดออก

"อย่ามาทำเหมือนเป็นห่วงทั้งๆ ที่ล่ามฉันไว้เหมือนหมูเหมือนหมาแบบนี้"

"...."

"เมื่อไหร่นายจะปล่อยฉันสักที ฮึก~  "

"...."

"ฉันทนไม่ไหวแล้วนะฉันอยากกลับบ้านฉันก็เป็นคนมีหัวใจมีพ่อมีแม่ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของนายนะ" โมเน่เอ่ยพร้อมกับระเบิดน้ำตาของตัวเองให้ไหลออกมาอาบแก้มทั้ง 2 ข้างอย่างห้ามไม่อยู่เพราะสิ่งที่เธอกำลังเจออยู่ตอนนี้มันเลวร้ายเกินไปสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง

"หยุดร้อง"

"ไม่หยุด ฮึก~ จนกว่านายจะบอกว่าเมื่อไหร่จะปล่อยฉันไป"

"ก็บอกว่าจนกว่าฉันจะเบื่อ"

"งั้นนายก็รีบๆ เบื่อฉันสักทีสิ ฮึก~ "

"หยุดร้องและกินข้าวแล้วฉันจะปลดโซ่ให้" ดราก้อนมองร่างบางที่เอาแต่ร้องไห้ก่อนจะเอ่ยขึ้นแต่ประโยชน์นั้นของเขาก็ทำให้คนตัวเล็กหยุดร้องไห้ก่อนจะเงยหน้าไปสบตากับคนใจร้าย

"พูดจริงหรอ? " โมเน่เอ่ยพร้อมกับใช้มือบางเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า

"ฉันไม่เคยโกหก" ดราก้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ขอโทรศัพท์ฉันคืนได้ไหม"

"...."

"ฉันต้องโทรหาแด๊ดดี๊กับหม่ามี๊นะถ้าฉันหายไปอย่างไงเขาก็สงสัย"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน? "

"นายอยากให้เขาสืบจนมาถึงนายรึไง"

"คิดว่าฉันกลัว? "

"ป่าว ฉันแค่ไม่อยากให้พวกเขาเป็นห่วง" โมเน่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเพราะคิดว่าคนอย่างเขาคงไม่กลัวอะไรเป็นแน่

"...." ดราก้อนไม่ได้เอ่ยตอบอะไรได้แต่มองหน้าของคนตรงหน้านิ่งๆ พร้อมกับลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์และกระเป๋าของเธอที่เขาเก็บไว้ในตู้ออกมายื่นให้แก่คนตรงหน้าก่อนจะเอ่ยขึ้นและมองเธอด้วยแววตากดดัน

"โทรสิ"

โมเน่รีบหยิบโทรศัพท์และกระเป๋าที่ดราก้อนส่งคืนมาให้ในทันทีก่อนจะกดโทรไปหาแม่ของเธอ

( โมเน่ลูกหายไปไหนมาหม่ามี๊กับแด๊ดดี๊โทรหาลูกตั้งหลายครั้งแต่ก็ไม่ติดรู้ไหมว่าแด๊ดดี๊กับหม่ามี๊ร้อนใจจนแทบจะบินกลับไทยอยู่แล้ว ) ทันทีที่คุณหญิงไพรินเห็นว่าผู้เป็นลูกโทรมาก็รีบเดินออกมาจากการประชุมและกดรับสายทันทีเเละเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทั้งดีใจและร้อนใจ

"ขอโทษค่ะหม่ามี๊โมเน่ทำโทรศัพท์หล่นมันเลยพังพึ่งซ่อมเสร็จค่ะ"

( แล้วไปหม่ามี๊ค่อยโล่งใจหน่อย แล้วเป็นไงบ้างลูกสบายดีใช่ไหมเดียวอีกไม่กี่วันหม่ามี๊กับแด๊ดดี๊ก็กลับกันแล้วถ้าลูกเหงาก็กลับไปอยู่บ้านก็ได้นะ )

"โมเน่คิดถึงหม่ามี๊กับแด๊ดดี๊" ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเพราะว่าในสถานะการณ์แบบนี้เธอนั้นคิดถึงผู้เป็นพ่อและแม่ของเธอเป็นที่สุด

( หม่ามี๊กับแด๊ดดี๊ก็คิดถึงโมเน่เหมือนกันลูกเดียวหม่ามี๊ต้องวางสายก่อนนะปล่อยให้แด๊ดดี๊นั่งเจรจาคนเดียวมันดูไม่ดี )

"ค่ะหม่ามี๊"

( ไว้เจอกันที่บ้านนะลูกรักอย่างลืมเข้าบริษัทด้วยนะ จุ๊บ )

ติ๊ด~

หลังจากที่ผู้เป็นแม่เอ่ยจบก็วางสายไปทันทีและบรรยากาศในห้องก็กลับมาเงียบอีกครั้งโมเน่หันไปสบตากับดราก้อนที่ตอนนี้เขายืนกอดอกอยู่ข้างเตียงและมองมาที่เธอนิ่งๆ ก่อนที่เธอจะสูดหายใจเข้าลึกๆ และเอ่ยกับเขา

"แล้วฉันขอนายอีกเรื่องได้ไหม"

"อะไร? "

"ฉันขอออกไปข้างนอกได้ไหม"

"...."