LOGINShare
[4] สุดหล่อโทรมา
Last Updated:
2025-03-20 16:00:37มาเฟียติดสัตว(แพทย์)
ตอนที่ 4 สุดหล่อโทรมา “นี่ค่ะ บัตรของคุณ” ฉันเดินเอาบัตรกลับมาให้คุณคนใจดีหลังจากที่ชำระค่าใช้จ่ายต่างๆ เสร็จแล้ว “ขอบใจ” เขาเป็นคนพูดน้อยหรือไงนะ หรือแค่ขี้เกียจพูดกันแน่ บลูเบลล์ได้แต่สงสัยอยู่ภายในใจคนเดียว “คือเรื่องเงินก่อนหน้านี้อ่ะค่ะ คุณจะให้ฉันชดใช้ไหมคะ มันเยอะจริงๆ นะคะคุณ” ดูเหมือนเขาจะไม่ซีเรียสเรื่องเงินสองแสนก้อนนั้นเลย ถ้าเป็นฉันร้องไห้ตรอมใจตายแน่ๆ ถ้าได้ชดใช้เงินมากมายขนาดนั้น “เธออยากจะคืนนักหรือไง” “ก็มันสมควรต้องคืนนี่น่า” ฉันตอบน้ำเสียงอ้อมแอ้ม เพราะดูเหมือนเขาจะเริ่มไม่พอใจที่ฉันไปเซ้าซี้เรื่องเงินนั้นอีกทั้งๆ ที่เขาบอกให้ไม่ต้องชดใช้คืน “งั้นก็ดูแลไอ้หมาโง่ช่วยฉันก็พอแล้ว เพราะฉันน่าจะเลี้ยงมันคนเดียวไม่รอดแน่ๆ” เขาพูดพลางบุ้ยปากไปทางเจ้าหมาตัวน้อยที่นั่งมองเราสองคนสลับไปมาอย่างน่ารัก “เอางั้นจริงๆ หรอคะ” “อือ เธอตั้งชื่อให้มันทีสิ” “มันเป็นหมาของคุณ คุณก็ตั้งเองสิคะ เผื่อฉันตั้งชื่อไม่ถูกใจคุณไง” “งั้นก็ชื่อไอ้โบ้” “ไม่ได้น่ะ!! ฉันตั้งเองก็ได้ งั้นขอเวลาคิดแป๊บหนึ่งค่ะ” เขาจะบ้าหรือไง คิดชื่อได้ห่วยมาก เซ้นส์การตั้งชื่อของเขาถือว่าเข้าขั้นติดลบเลยก็ว่าได้ “น้องเป็นเพศผู้ งั้นชื่อ ‘มันนี่’ ดีไหมคะ” “หึ โอเค อย่างน้อยชื่อก็ตรงกับมันดีนั่นแหละ เพราะเจอไม่ถึงวันก็ผลานเงินฉันไปเกือบสามแสนแล้ว” ดูเหมือนเขาจะชอบชื่อนี่แหะ ดีหน่อยน่ะเจ้าหมาน้อยยังไงแกก็ไม่ได้ชื่อไอ้โบ้แล้ว “งั้นฉันกลับแล้วน่ะ ส่วนเรื่องหมาถ้าฉันโทรไปเธอต้องว่างทันที ไม่งั้นฉันตามเธอถึงที่พักแน่” ผมขู่เธอไว้ก่อนจะลากไอ้หมาหน้าโง่ที่ชื่อมันนี่ติดมือมาด้วย “ขึ้นไป” หงิง~ หงิง~ หงิง~ “ไม่ต้องมาร้อง ฉันบอกให้แกขึ้นไป” ผมเริ่มอยากจะเตะหมาแล้วแหละ เพราะยืนบังคับให้มันขึ้นรถอยู่ประมาณ5นาทีแล้ว โฮ่ง! โฮ่ง! มันเห่าใส่ผมก่อนจะพยายามยื้อเชือกจูงไปทางด้านหน้ารถและไปหยุดอยู่ที่ประตูฝั่งข้างคนขับพร้อมกับกระดิกหางไปมาเหมือนต้องการจะสื่ออะไรสักอย่าง “อะไร?” โฮ่ง! โฮ่ง! “ไอ้หมาหัวสูงเอ้ย เออๆ ขึ้นไปๆ” สุดท้ายผมก็ต้องยอมมัน นี่ขนาดให้นั่งเบาะหลังมันยังไม่ยอม จะนั่งเบาะหน้าเอาให้ได้ แล้วผมก็ต้องยอมมันด้วยน่ะ ไม่งั้นไม่ได้กลับบ้านแน่ๆ วันนี้ บรื๊นนนนนน!!! เมื่อจัดการยัดไอ้หมาโง่จอมหัวสูงขึ้นรถเรียบร้อยแล้วผมก็ตรงดิ่งไปทางกลับบ้านทันที ตอนแรกกะจะมาเดินเล่นสักแป๊บเดียว เอาไปเอามากลายเป็นว่าผมต้องได้หมากลับบ้านไปด้วยอีกหนึ่งตัว แถมยังไม่ได้ถามยัยหมอหมานั่นเลยด้วยซ้ำว่าหมาตัวนี้มันเป็นพันธุ์อะไร แต่มองไปมองมามันก็เหมือนหมาป่าดีแหะ น่าจะเอาไปเฝ้าบ้านได้อยู่นั่นแหละ #อีกด้าน “แหม๋ๆๆ คุณหมอบลูเบลล์คนสวยไปตกหนุ่มที่ไหนมาคะเนี่ย หล่อเหมือนนายแบบฝรั่งมากๆ เลยนะคะ” “พี่เพ็ญพูดอะไรเนี่ย เขาเป็นคนที่ช่วยชีวิตบลูไว้ต่างหากล่ะ บลูไม่ได้ไปตกมาเสียหน่อย” ฉันรีบหันไปตามเสียงเอ่ยแซวของพี่เพ็ญที่ยืนแซวฉันอยู่ที่หน้าเค้าน์เตอร์ “ช่วยชีวิต? ช่วยชีวิตเรื่องอะไรหรอคะหมอบลู” พี่เพ็ญถามฉันกลับแบบงงๆ เพราะฉันไม่ได้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าที่ให้ใครฟังเลยแม้แต่คนเดียว “ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่เพ็ญ บลูก็พูดไปเรื่อยเปื่อยก็แค่นั้น” ฉันปฏิเสธพี่แกไปแบบไม่เต็มเสียง เพราะถ้าบอกเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้พี่แกฟัง พี่แกต้องตกอกตกใจจนโวยวายยกใหญ่แน่ๆ “ค่าๆ แต่หมอบลูเบลล์นี่เก่งนะคะเนี่ย ทั้งเรื่องให้คุณสุดหล่อคนเมื่อกี้รับเลี้ยงน้องหมา แถมยังขายพวกของใช้ได้อีกเป็นหมื่นๆ ยกนิ้วให้เลยค่า” พี่เพ็ญพูดอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับชูนิ้วโป้งขึ้นมาให้ฉันทั้งสองนิ้วเลย “ฮ่าๆ ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ บลูก็ขายเหมือนที่พี่ๆ ฝ่ายขายเขาทำกัน” ถึงมันจะฟลุ๊คตรงที่เขารวยไปหน่อยนี่แหละ ไม่ว่าฉันเสนออะไรไปเขาก็เอาหมด แถมยังให้บัตรไปรูดเองอีกต่างหาก “แล้วนี่หมอเบลล์จะกลับหรือยังคะ เดี๋ยวอีกแป๊บถึงเวลาเลิกงานของหมออาร์ตแล้วนะคะ” พี่เพ็ญวิ่งมากระซิบที่ข้างหูฉันเบาๆ ส่วนฉันที่ได้ยินเรื่องที่พี่เพ็ญบอกก็รีบหันไปดูนาฬิกาทันที ก็พบว่าอีกห้านาทีจะถึงเวลาเลิกงานของหมออาร์ตแล้ว “งั้นบลูขอตัวก่อนนะคะพี่เพ็ญ” “ค่ะๆ รีบไปเลยค่ะหมอบลู” ฉันรีบเก็บของที่วางอยู่บนโต๊ะ แต่เก็บไปได้แค่สองชิ้นก็ได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมาทักฉันเสียก่อน “อ้าวหมอบลู นั่นหมอบลูนี่น่า หมอบลูอย่าพึ่งไปครับ” “ค…ค่ะหมออาร์ต เรียกบลูไว้ มีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันค่อยๆ จำใจหันหลังกลับไปมองคนที่ทักพร้อมกับฝืนยิ้มให้เขาไปอีกหนึ่งที เฮ้อ~ ทำไมซื้อหวยไม่เคยถูกเหมือนเวลาแบบนี้บ้างเลยน่ะ “ผมแค่เห็นว่าหมอบลูยังไม่กลับ เลยคิดว่าอยากจะขับรถไปส่งหมอบลูนะครับ” “โอ๊ยยย ไม่เป็นไรเลยค่า บลูกลับเองได้ ไม่รบกวนหมออาร์ตหรอกค่ะ” “ไม่เป็นไรเลยครับ ผมอยากถูกรบกวน ไปครับเดี๋ยวผมไปส่ง ดึกๆ กลับที่พักคนเดียวมันอันตรายนะครับ” ‘หมอสิอันตรายกว่าทุกอย่างบนโลกนี้’ ฉันได้แต่ก่นด่าอยู่ภายในใจคนเดียว หมออาร์ตเป็นหมอประจำคลีนิกแห่งนี้ซึ่งต่างกับฉันที่เป็นแค่นักศึกษาแพทย์ฝึกหัดเท่านั้น อีกอย่างฉันก็รู้อยู่แก่ใจว่าที่หมออาร์ตแกเข้าหาฉันแบบนี้ก็แค่หวังจะเคลมฉันก็เท่านั้น ซึ่งเรื่องนิสัยแบบนี้ทุกคนในคลีนิกก็รู้ดี แต่ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะหมออาร์ตเป็นคนรู้จักกับเจ้าของคลินิกแห่งนี้ แถมยังมีข่าวลืออีกว่านักศึกษาทุกคนที่มาฝึกงานก็จะโดนหมออาร์ตจับกินตับหมดทุกคน แต่ขอเว้นฉันไว้คนหนึ่งก็แล้วกัน เพราะหน้าอย่างหมออาร์ตมองไปแล้วฉันน่าจะหมดอารมณ์ด้วยทันทีตั้งแต่ยังไม่เริ่ม ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย ฉันอยากออกไปจากตรงนี้ที่สุดเลย “ไปครับหมอบลูผมไปส่ง” Rrrrrrrr “สุดหล่อ?” เบอร์ใครอ่ะ ฉันไม่เคยเมมเบอร์ใครว่าสุดหรอเลยนะ “มีอะไรครับหมอบลู” “เอ่อ..อ๋อ แฟนค่ะ แฟนบลูโทรมา งั้นบลูขอตัวก่อนนะคะ เดี๋ยวแฟนบลูจะโกรธเอาถ้ากลับบ้านกับผู้ชายคนอื่น” ขอบคุณจริงๆ ที่มีคนโทรเข้ามา ถึงจะไม่รู้ว่าเจ้าของเบอร์โทรนั้นเป็นใครก็เถอะ เดี๋ยวค่อยไปโทรกลับทีหลัง หลังจากถึงห้องก็แล้วกัน ตอนนี้ขอสับตีนแตกหนีหมออาร์ตก่อน
Latest chapter
มาเฟียติดสัตว(แพทย์) [65] ของขวัญสุดแสนพิเศษ -END-
มาเฟียติดสัตว(แพทย์)ตอนที่ 65ของขวัญสุดแสนพิเศษฟอดดดดด ฟอดดดดด"อื้มมมมมม แก้มเมียเฮียเนี่ยหอมที่สุดเลย" "อื้อออออ หนวดมันทิ่มแก้มบลูอ่าาาาา ทำไมเฮียไม่โกนหนวด""ไม่มีใครโกนให้เฮียนะสิ เฮียก็รออยู่นะเนี่ย" ซาจิพูดเสียงอ่อยก่อนจะซุกใบหน้าคมคายลงที่ซอกคอขาวอย่างออดอ้อน"อื้อออ ฮ่าๆๆๆ จั๊กจี้นะคะเฮีย พอก่อน" บลูเบลล์ดันใบหน้าคมคายออกจากคอของตัวเอง ก่อนจะจับที่แก้มทั้งสองข้างของเฮียแล้วมองเข้าไปที่นัยตาที่กำลังสะท้อนภาพของเธออยู่"มองหน้าเฮียอย่างนี้อยากมีเรื่อง หรืออยากมีลูก""โอ๊ยยย มุกเชยเวอร์ค่ะ" บลูเบลล์ปล่อยมือออกจากหน้าของเฮียซีทันทีก่อนจะลุกขึ้นและจูงมือกันไปที่ห้องน้ำเพื่อโกนหนวดให้เฮียก่อนที่มันจะยาวไปมากกว่านี้"เฮียก็ก้มลงมาหน่อยสิคะ จะยืนเชิดหน้าไปไหน บลูโกนให้ไม่ได้เนี่ย"พรึ่บ"วร๊ายยยยย เฮีย! จะยกก็บอกกันหน่อยสิคะ" เธอตกใจจนหัวใจแทบจะตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ก่อนจะเอามือกุมท้องไว้ด้วยใจที่เต้นระส่ำ"เฮียไม่ทำหนูตกหรอกนะคนดี" ซาจิพูดจบก็ยื่นหน้าพลางหลับตามาให้บลูเบลล์โกนหนวดให้ตนเอง โดยไม่ได้สังเกตท่าทีของเธอเลยแม้แต่น้อย"เฮ้อ~ ไม่เอาแบบนี้แล้วนะคะ บลูไม่อยากออกข่าวหน้าหนึ่งว
มาเฟียติดสัตว(แพทย์) [64] Yes, I will
มาเฟียติดสัตว(แพทย์)ตอนที่ 64Yes, I will หลายสัปดาห์ผ่านไปบ่ายนักศึกษามากมายที่สวมใส่ชุดครุยสำหรับการจบการศึกษารวมตัวกันอยู่ที่จุดเดียว ก่อนจะทยอยกันออกมาจากหอประชุมเพื่อเดินไปหาบุคคลที่รอแสดงความยินดีสำหรับการประสบความสำเร็จนั้น เช่นเดียวกับหญิงสาวใบหน้าสวยถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างลงตัว เดินถือใบประกาศนียบัตรตามหาคนที่เธออยากเจอมากที่สุดในตอนนี้"อยู่ไหนกันเนี่ย ไหนบอกว่ารอแถวนี้ไง" บลูเบลล์เดินตามหาเฮียซีและครอบครัวของเธอที่ทักแชทมาบอกว่ารออยู่ตรงนี้ เธอว่าเธอก็เดินมาถูกแล้วนะ ทำไมถึงไม่เห็นใครสักคนอยู่แถวนี้เลย"ยัยบลูเบลล์ ฉันปวดฉี่ว่ะ ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" วีนัสที่เดินออกมาจากหอประชุมพร้อมกันสะเก็ดบอกเพื่อนรักที่ยืดคอมองหาใครสักคนอยู่"อื้อๆ ไปเลยๆ" บลูเบลล์ตอบกลับวีนัสไป แต่สายตาของเธอก็ยังกวาดหาทั้งเฮียแล้วก็พ่อแม่อยู่วันนี้เป็นวันที่เธอรอคอยมานานในที่สุดเธอก็เรียนจบสักทีส่วนพ่อแม่กับน้องชายก็ขึ้นมาหาเธอตั้งแต่สองวันที่แล้วแล้ว เธออุตส่าห์อยากจะได้ยินคำแสดงความยินดีจากเฮียคนแรกแท้ๆ แต่ไม่รู้ว่าทุกคนไปอยู่ที่ไหนทำไมถึงปล่อยให้เธอยืนรออยู่แบบนี้เนี่ยบลูเบลล์ไม่ทันได
มาเฟียติดสัตว(แพทย์) [63] สลบคาอก NC25+++
มาเฟียติดสัตว(แพทย์)ตอนที่ 63สลบคาอก NC25+++"นั่งลงมาเลยเด็กดี อึก อื้มมมม อ๊าส์ ตอดดีจริงๆ"บลูเบลล์นั่งยองๆคล่อมตัวของเฮียเอาไว้ก่อนที่ตัวเธอจะค่อยๆกดสะโพกลงมาอย่างช้าๆเพื่อให้ร่องรักครอบครองแก่นกายของเฮียเข้าไปทีละนิด และสุดท้ายมันก็สามารถกลืนกินแท่งเนื้อขนาดใหญ่เข้าไปจนหมดสุดโคนปึก"อึก อร๊ายยย อ๊า อื้ออออ เฮียอ๊า บลูจุก อ๊ะ อื้อออออ" เพียงแค่เธอนั่งลงจุดสุดความจุกก็แล่นเข้ามาเล่นงานท้องน้อยของเธอ เธอไม่เคยชอบท่าร่วมรักท่านี้เลย เป็นท่าที่ทรมานที่สุดลองมาจากท่าลิงอุ้มแตง"อื้อออ ซี๊ดดดด อ๊า รัดเฮียแน่นเกินไปแล้วเด็กดี อื้มมมมม ซี๊ดดด เฮียขยับเลยนะ เฮียทนไม่ไหวแล้ว""อึก อื้อออ ค่ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อร๊ายยยยย อ๊าๆๆๆๆๆๆ" เมื่อได้รับคำอนุญาตซาจิก็จับเข้าที่บั้นท้ายก่อนจะล็อคตัวของบลูเบลล์เอาไว้ จากนั้นเขาก็กระแทกแก่นกายเสยขึ้นไปเต็มแรงตับ ตับ ตับ ตับ ตับ ปึก ปึก ปึก ปึก ปึก"อ๊ะ อ๊ะ อื่อออ เฮีย อ๊า เบาหน่อย อื้อออ จุก อ๊าส์ อะ อร๊ายยยยย" เมื่อความเสียววิ่งผ่านไปทั่วร่างกายตัวของเธอก็แทบไม่มีแรง ได้แต่นอนซบอยู่ที่แผงอกแกร่งพร้อมกับร้องครางอย่างไม่เป็นภาษา ทุกครั้งที่แท่งเนื้อของเฮียแท
มาเฟียติดสัตว(แพทย์) [62] งานวิวาห์
มาเฟียติดสัตว(แพทย์)ตอนที่ 62งานวิวาห์1 เดือนต่อมา"หล่อที่สุดเลย~ แฟนใครเนี่ย คิกๆๆ" บลูเบลล์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนเธอที่ตอนนี้กำลังปฏิบัติหน้าที่ในการเป็นพิธีกรของงานแต่งพี่ฟิสซิสและพี่เจ้าเอยอยู่วันนี้เป็นวันแห่งความสุขของพี่ๆทั้งสอง ซึ่งเธอก็ได้มาแสดงความยินดีในฐานะแขก แถมพี่เจ้าเอยวันนี้ยังสวยสุดๆราวกับเจ้าหญิงเลยด้วย ไม่คิดเลยว่าคุณแม่ลูกสองจะสวยได้ขนาดนี้ตึก ตึก ตึก"มองอะไรขนาดนั้นครับคนดี แล้วเมื่อกี้ถ่ายภาพอะไรเฮีย ทำไมหัวเราะคิกคักไปด้วย" ซาจิเดินมาตอนไหนไม่รู้ ก่อนจะโอบเอวของบลูเบลล์เอาไว้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ เพราะพวกผู้ชายในงานส่งสายตามาให้เมียเขาไม่หยุดไม่หย่อน จนแทบอยากจะระเบิดงานแต่งของไอ้ฟิสซิสทิ้งซะเดี๋ยวนี้"บลูถ่ายรูปแฟนของบลูสิคะ วันนี้หล่อเป็นพิเศษเลย แล้วก็บลูมองพี่เจ้าเอยอยู่ค่ะ วันนี้พี่เจ้าเอยสวยมากๆเลยราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยาย แล้วก็ดีใจที่พี่ๆทั้งคู่ได้สมหวังกันสักที หลังจากที่เผชิญเรื่องอะไรมามากมาย""หึหึ สองคนนั้นมันขาดกันไม่ได้หรอก แถมยังมีโซ่ทองคล้องคอกันตั้งสองเส้นอีก""คิกๆ เป็นคู่ที่เหมาะสมราวกับกิ่งทองใบหยกเลยค
มาเฟียติดสัตว(แพทย์) [61] หวานแหววยามค่ำคืน
มาเฟียติดสัตว(แพทย์)ตอนที่ 61หวานแหววยามค่ำคืนพรึ่บ"หึหึ คนน่ารักหลับสนิทไม่รู้เรื่องเลยน่า~"ซาจิเดินเข้ามาสอดตัวในผ้าห่มผืนเดียวกับบลูเบลล์หลังจากที่เขากินข้าวกับพ่อแม่และขึ้นมาอาบน้ำเสร็จแล้ววันนี้ถือเป็นวันที่เหนื่อยทั้งกายและก็ใจเขามากที่สุด แต่มันก็จะเกิดขึ้นได้แค่วันนี้วันเดียวเท่านั้นแหละ เรื่องเลวร้ายแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองอย่างแน่นอน"ฟอดดดด หลับฝันดีนะเด็กดีของเฮีย" หลังจากที่บลูเบลล์ร้องไห้จนหลับไปนั้น เธอก็หลับยาวจนถึงตอนนี้เลย อย่างน้อยก็ทำให้เขาหายกังวลได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่กระทบถึงจิตใจเธออย่างหนักจนเก็บมาละเมอฝันZzzzzz Zzzzzz Zzzzzzเสียงลมหายใจเข้าออกของทั้งสองประสานกันไปมา วันนี้ซาจิเผลอหลับไปยังไม่รู้ตัวด้วยความเหนื่อยสะสมที่เขาโหมงานหนักและวันนี้ที่เกิดเรื่องอะไรมากมาย ทำให้เขาหลับแบบไม่รู้ตัวเลย โดยที่อีกคนที่เขาคิดว่าหลับอยู่นั้น ได้ตื่นขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงอย่างงงๆ"อึก อื้ออออออ ปวดหัวจัง" บลูเบลล์ตื่นมาในสภาพงัวเงียก่อนจะมองดูที่นาฬิกาว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่"โอ้โห เฮียไม่ปลุกเลยหรอเนี่ย" บลูเบลล์ลุกขึ้นจากเตียงด้วยสภาพงุนงงก่อนจะเดินเข้าไ
มาเฟียติดสัตว(แพทย์) [60] อย่าเข้มแข็งอีกเลย ร้องไห้บ้างก็ได้
มาเฟียติดสัตว(แพทย์)ตอนที่ 60อย่าเข้มแข็งอีกเลย ร้องไห้บ้างก็ได้รถตู้คันหรูวิ่งเข้ามาในบริเวณบ้าน ก่อนที่สัตว์เลี้ยงของเขาจะวิ่งออกมารับอย่างดีใจโฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่งแฮ่ก แฮ่ก แฮ่กครืดดดดดดตึก ตึก ตึก ตึก"มันนี่~ ฮือออออ บลูคิดถึงมันนี่ที่สุดเลย" บลูเบลล์เห็นหมาน้อยที่เธอรักมากวิ่งมาเธอก็รีบเปิดประตูแล้ววิ่งมากอดมันทันที เธอนึกว่าจะไม่ได้มาเจอหน้าของมันนี่อีกแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้มันจะฝังใจเธอไปตลอดชีวิตแผล็บ แผล็บ โฮ่ง โฮ่งบลูเบลล์ทั้งกอดทั้งหอมเจ้าหมาไซบีเรียนจอมซนอยู่หน้าบ้านจนหนำใจ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปกอดเอวแกร่งของซาจิที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน"เฮีย~" บลูเบลล์เรียกซาจิเสียงละห้อย ก่อนจะซุกใบหน้าลงที่อกแกร่งอย่างสำนึกผิด"อะไรกัน อ้อนจะเอาอะไร หื้ม?" ซาจิลูบหัวปลอบบลูเบลล์อย่างอ่อนโยน ก่อนจะจุ๊บลงไปที่ผมหนึ่งที"งื้ออออ วันนี้บลูขอโทษที่ทำให้เรื่องมันวุ่นวาย ขอโทษที่ทำให้เฮียลำบาก"หมับ!ซาจิเห็นคนตัวเล็กพร่ำพูดคำขอโทษออกมาแบบนั้นก็จับที่ใบหน้าหวานให้มาสบตากับตนเอง ก่อนจะพูดในสิ่งที่ตนคิดออกไป"หนูฟังนะบลูเบลล์ อย่าโทษตัวเอง ถ้าจะโทษให้โทษเฮีย เฮียปล่อยหนูไปเอง แล้วอีก
You may also like
