ถึงเช้า 25+++

​ดอกแก้วดึงผ้าห่มที่ควรจะห่มกันสองคนไปห่อตัวเองเอาไว้หมดเพียงคนเดียว เธอพยายามจะก้าวลงจากเตียงแต่พอขยับไปได้นิดเดียวก็ต้องนั่งนิ่งขยับต่อไม่ได้เมื่อความเจ็บปวดแล่นจากใจกลางสาวไปสู่ทุกอณูของร่างกาย

"ฉันนอนได้ ไม่ต้องไปหรอก หรือเธอจะไม่นอน"

ร่างกำยำไม่มีอะไรปกปิดเพราะผ้าห่มเพียงผืนเดียวบนเตียงก็ถูกเธอแย่งไปใช้คนเดียวแล้วลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงมองหญิงสาวที่พยายามทำตัวเก่งทั้งที่ไม่ไหว

"ฉันทำได้ค่ะ"

ดอกแก้วเงยหน้าเพื่อจะคุยกับเจ้านายหนุ่มของเธอแต่ก็ต้องรีบก้มลงตามเดิมเมื่อเงยไปได้แค่ครึ่งทาง สายตาของเธอไปเจอกับความใหญ่โตที่ยังไม่อ่อนตัวไปสะทั้งหมดของเขาเต็มตา ทำเอาใจที่เหมือนจะเต้นในจังหวะปกติเต้นรุ่นแรงอีกครั้ง

"ทำไม่ได้หรอก เยื่อพรมหมจรรย์เธอขาด จนถึงเช้าก็ไม่รู้ว่าเธอจะเดินได้หรือเปล่า"

เขามองมือเล็กที่กำผ้าห่มที่ห่อตัวเอาไว้แน่นไล่ขึ้นไปยังต้นแขนก็ต้องถอนหายใจ ตัวเธอเล็กแค่นี้ยังจะดื้ออีกไม่สลบก็ดีเท่าไรแล้ว และก็ดีใจที่ได้ครอบครองเธอเป็นคนแรกและก็คิดการใหญ่ที่จะหุบเธอไว้เพียงคนเดียวทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันนอกจากเจ้าของบ้านกับคนทำความสะอาดตอนนี้เขาดูโลภมากสุดๆ

"เจ็บแค่นี้เองค่ะ ยังทำง