All Chapters of มาเฟียบ้านไร่: Chapter 1 - Chapter 7

"เพล้ง"เสียงขวดเหล้าถูกปาใส่ผนังห้องทั้งที่คนถือขวดเหล้าอยู่ในมือยังไม่ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยซ้ำ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ผนังห้องบอบช้ำจากการถูกขวดเหล้าปานับสิบๆ ครั้งภายในระยะเวลาไม่ถึงปีเสียงขวดแตกกลางดึกสงัดในบ้านท้ายไร่ถือเป็นเรื่องปกติ ในบ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่นอกจากเขาผู้ชายที่หัวใจเจ็บช้ำเกินเยียวยาอาศัยอยู่คนเดียวคนเมาลุกขึ้นยี่ผมยาวๆ ที่ไม่เคยถูกตัดมาแรมปีของตัวเองเพื่อปลุกร่างกายให้สร่างเมา และตื่นจากฝันร้ายบ้าบอที่ตามหลอกหลอนเขา นานเกินไปแล้วที่เฝ้าฝันถึงแต่คืนวันอันแสนเจ็บปวดเขาลุกขึ้นจากเตียงนอนที่มีแต่กลิ่นเหล้า เดินเซไปซ้ายทีขวาที ดีนะที่หลบเศษขวดเหล้าที่แตกเกลื่อนพื้นไปได้อย่างหวุดหวิดเขาเดินเข้าไปในครัวสถานที่ที่ควรจะมีแต่อาหาร เขาเดินตรงไปยังตู้ที่น่าจะเอาไว้ใส่พวกอาหารแห้ง ใช้มือสั่นเทาเพราะการกินเหล้าเกินขนาดเปิดมันออกมาในนั้นมีเหล้าเก็บเอาไว้มากมายและทุกสัดส่วนในครัวนี้ทั้งครัวก็เต็มไปด้วยเหล้า เพราะเขาไม่ได้ต้องการจะกินอะไรนอกจากเหล้า"อะไรวะ"แต่ทว่าวันนี้ในตู้เก็บเหล้ากลับไม่มีของที่ควรจะมี มันว่างเปล่าจนคนเมาตาสว่าง เขาเบิกตามองหาทุกจุดเปิดไปทุกตู้อย่างไม่อยากจ

"สงสัยอะไรของเธอเนี้ยดอกแก้วไปเรียนได้แล้ว"หญิงสาวเขกหัวตัวเองโป๊กใหญ่ก่อนจะรีบวิ่งไปตามทางเดินที่เปียกไปด้วยน้ำเพราะเมื่อคืนฝนตกหนักวิ่งได้ไม่นานเธอก็ต้องเดินลากขาเพราะดินเหนียวติดรองเท้าเต็มไปหมด เธอเดินคอตกแถมยังต้องลากถุงขยะใบใหญ่ไปให้ถึงหน้าไร่อีกต่างหาก ถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ในความลำบากเช้านี้"หลบสิวะ อยากตายหรือไง"เสียงกรนด่าเป็นภาษาอังกฤษมาพร้อมเสียงบีบแตรรถดังสนั่น ดอกแก้วเบี่ยงตัวหลบเข้าข้างทางแทบไม่ทัน เธอไม่คิดว่าจะมีใครขับรถเร็วขนาดนี้ในทางที่แสนจะลำบากแล้วรถก็เร่งเครื่องออกไปราวกับจะเหาะได้เร็วมากสะจนคนที่จ้องมองอยู่อย่างดอกแก้วมองไม่ออกมาคนงานคนไหนเป็นคนขับรถออกมา"ว้าย"รถเร่งเครื่องออกไปแล้วพร้อมกับเหยียบน้ำในหลุมเล็กๆ แต่ลึกจนน้ำสีโคลนกระเด็นใส่ตัวดอกแก้วเต็มไปหมดโชคดีที่ถุงขยะที่เธอทนถือมาด้วยบังเอาไว้ก็เลยเปื้อนไม่มาก"ใคร ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนี้ กลับมาขอโทษเลยนะ"เธอรีบเดินจ้ำอ้าวออกมาหน้าไร่เพราะเหลืออีกห้านาทีรถโดยสารจะมาถึงแล้วแต่ก็ยังมิวายด่ารถคันนั่นไปด้วย ทำไมต้องทำกับเธอแบบนี้ถึงจะเป็นน้องใหม่มาอยู่ในไร่ได้แค่สองวันก็ควรจะต้อนรับให้ดีกว่านี้ไม่ใช่เหรอน

"ป้าสา"หญิงสาววิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาภายในบ้าน เธอทิ้งข้าวของในมือลงพื้นทั้งที่เป็นหนังสือเรียนแสนจะสำคัญที่สุดในชีวิตรีบเข้าไปรับร่างของหญิงวัยกลางคนที่เซทำท่าจะล้มมิล้มแหล่อยู่กลางบ้านดอกแก้วถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ร่างของป้าสาไม่ล้มลงพื้นไม่อย่างนั้นคงมีกระดูกส่วนไหนได้หักอีกแน่ เธอก็บอกแล้วนะว่าไม่ต้องทำงานหนักพวกนี้เดี๋ยวเธอกลับมาจัดการต่อเอง"ป้าไม่เป็นไร"สาค่อยๆ ปล่อยไม้ถูกพื้นออกจากมือข้างเดียวที่ใช้การได้ของเธอให้หญิงสาวที่ประคองเธอให้นั่งลงเอาไปเก็บ เธอแค่ทำงานปกติแต่อาการหน้ามืดมันดันกลับมาอีกจนแทบล้มทั้งยืนคราวก่อนก็ล้มแบบนี้เธอถึงได้แขนหักแต่วันนี้อุตส่าห์ระวังแล้วนะยังเกิดเหตุได้อีกดีนะที่เด็กสาวมาเห็นเข้าและช่วยได้ทัน"ป้าไม่ต้องทำงานแล้วนะ คอยบอกแก้วก็พอว่าต้องทำอะไร"เธอเพิ่งมาอยู่ได้แค่สองวันเลยไม่รู้ว่าต้องทำอะไรนักขอแค่มีคนบอกงานหนักแค่ไหนเธอก็ไม่เกี่ยงอยู่แล้วเพราะลำบากกว่านี้เธอก็เคยเจอมาแล้วตอนช่วยป้าๆ ในสถานสงเคราะห์หนักกว่าเป็นสิบเท่า"คงต้องรบกวนหนูแก้วแล้วนะ ขอบใจหนูแก้วนะ"เธอจับมือหญิงสาวที่น่ารักทั้งนิสัยและหน้าตามาไว้ในอุ้งมือของเธอตบเบาๆ อย่างเอ็นดู