บทที่ 5: แต่งงานแลกหนี้

         “แก้ว!!”

         เสียงร้องดังขึ้นในเวลารุ่งเช้าจนเจ้าของชื่อเรียกซึ่งตั้งใจว่าจะนอนตื่นสาย ๆ ต้องดึงผ้าห่มขึ้นคลุมหัว

         ย่าของเธอจะแข่งขันกับไก่ไปทำไมกัน

         “อีแก้วว!! ตื่นถะแหมะ อย่าให้กูได้ถือแส้ขึ้นไปฟาดดากมึงเด้อ ผู้ใหญ่เอิ้นแล้วบ่ฟ้าวลงมาหนิ” (อีแก้วว ตื่นได้แล้ว อย่าให้กูได้ถือแส้ขึ้นไปฟาดตูดมึงนะ ผู้ใหญ่เรียกแล้วไม่รีบลงมาน่ะ)

         พรวด!

         “ถ่าคาวนึงแม่ เดี๋ยวหล่าย่างลงไป” (รอแป๊บนึงแม่ เดี๋ยวหนูเดินลงไป)

         เมื่อชื่อของเธอเริ่มมีคำนำหน้าว่า ‘อี’ คนตัวเล็กพลันลุกพรวดขึ้นจากที่นอนโดยอัตโนมัติ

         ทำอย่างไรได้ เธอกำลังตกงานอยู่นี่นา กลัวขัดใจย่าแล้วถูกไล่ออกจากบ้านน่ะสิ

         หญิงสาววิ่งปรูดลงมาจากชั้นบนของบ้านด้วยสภาพงัวเงีย ผมเผ้าฟูฟ่องเหมือนกองฟาง ขี้ตายังเกาะอยู่เต็มหัวตา และสวมชุดนอนลายหมีน้อย

         “หาววว~ แม่มีหยัง” (แม่มีไร)

         หญิงสาวหาวหวอด ๆ พลางลืมตามองไปยังโซฟาไม้ด้านในร้านชำที่ตอนนี้มีคนนั่งรอเธออยู่ 4 คนถ้วน

         2 คนที่นั่งฝั่งขวาคือพ่อกับย่า ส่วนแขกอีก 2 คนคือผู้หญิงอายุน่าจะราว ๆ พ่อของเธอแต่ดูมีราศีเหมือนคุณหญิงคุณนาย กับชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีดำ ใบหน้าคมคายดูหล่อเหลาเหมือเคยเจอที่ไหนมาก่อน

         เจอที่...

         “…”

         ภาพความทรงจำในค่ำคืนอันเร่าร้อนลอยมากระแทกหัวจนหญิงสาวได้แต่ยืนตัวแข็งค้างด้วยความช็อก

         ไม่ใช่แค่เธอที่อึ้ง ย่าบุญเกิดก็ตกตะลึงกับสภาพของหลานสาวเช่นเดียวกัน

         “หลานสาวของคุณยายบุญเกิดนี่... น่ารักธรรมชาติจังเลยนะคะ”

         รอยยิ้มแห้งปรากฏขึ้นบนริมฝีปากซึ่งถูกทาทับด้วยลิปสติกสีแดงเพลิงราวกับนางพญา ไม่ต่างกับย่าของเธอที่กำลังพยายามกระตุกยิ้มตอบ ทว่าบุญแก้วกลับเห็นเขี้ยวยาวงอกออกมาจากปากของผู้เป็นย่าเสียมากกว่า

         “เดี๋ยวหล่าลงมาใหม่เด้อแม่!” (เดี๋ยวหนูลงมาใหม่นะแม่!)

         ไม่ใช่แค่ย่า แต่เธอเองก็อายจนแทบมุดแผ่นดินหนีแล้วเหมือนกันหลังจากหันกลับมามองสารรูปของตัวเอง

         คนตัวเล็กรีบวิ่งสี่คูณร้อยเมตรกลับขึ้นไปยังชั้นบนเพื่อล้างหน้าและแต่งตัวใหม่

         ระหว่างนั้นก็ตั้งสติไปด้วย

         โลกมันจะแคบอะไรถึงขนาดที่ต้องวนกลับมาเจอชายหนุ่มผู้เคยมีอะไรด้วยแบบสุดเหวี่ยง...เพราะเข้าห้องผิด

        

         “นี่เจ๊ประภา แล้วก็นี่คุณเทพทัต ลูกซายผู้เดียวของเจ๊เขา”

         “สวัสดีค่ะ”

         แม้จะสับสนอยู่ว่าทำไมเธอต้องมาไหว้แม่ของพ่อหนุ่มวันไนซ์ตามการแนะนำของย่า แต่หญิงสาวต้องทำตัวเป็นคนมือไม้อ่อนอย่างมีมารยาทไว้ก่อน

         “สวัสดีจ้ะหนูแก้ว เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะจ๊ะ แม่อยากมาสู่ขอหนูแก้วให้ตาทัตจ้ะ”

         “คะ!? จะมาสู่ขอหนูทำไมคะ หนูกับลูกชายของเจ๊ยังไม่รู้จักกันเลย”

         “ผม ‘เทพทัต อนันไชยเดช’ อายุ 30 ปีครับ”

         “คะ?”

         “เราเคยเจอกันมาแล้ว หรือจะให้ผมเล่า?”

         “!!”

         คนที่เธอบอกว่าไม่รู้จักอยู่ ๆ ก็แนะนำตัวขึ้นมา พร้อมทั้งยังเปรยความลับระหว่างเธอและเขากลางวงสนทนาอีกต่างหาก

         “อ้าว ทั้งสองคนเคยเจอกันมาก่อนด้วยเหรอจ๊ะ เจอกันที่ไหนเหรอ”

         เจ๊ประภาเอ่ยขึ้นอย่างสนใจใคร่รู้ทำเอาบุญแก้วถึงกับเหงื่อตก

         “ที่โรงแรมครับ”

         “ฮะ!?”

         “เอ่อ หนูไปอบรมเรื่องงานที่โรงแรมน่ะค่ะ แล้วไปเจอเขาเข้าพอดี”

         หญิงสาวแก้ตัวด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน ต่างกับชายหนุ่มผู้เปิดเผยเรื่องคืนนั้นออกมาอย่างหน้าตาย เขาทำให้เสียงตกใจดังขึ้นลั่นร้านชำ

         ตาของย่าเธอแทบถลนออกนอกเบ้าแล้วนั่น

         ขนาดแค่รู้ว่าเจอกันที่โรงแรมนะ ถ้ารู้ว่าสีสี่สี้กันแล้ว ผู้เป็นย่าจะไม่เส้นเลือดในสมองแตกไปเลยเหรอ

         “อ๋อ งั้นเหรอลูก แม่แค่อยากยื่นขอเสนอให้หนูแก้วน่ะจ้ะ ถ้าหนูแก้วแต่งงานกับตาทัต แม่จะยกหนี้ที่พ่อเกื้อติดไว้ทั้งหมดให้ แถมสินสอดเพิ่มอีกไม่อั้น”

         “หนี้? หนี้อะไรคะ”

         หญิงสาวถึงกับมึนงงเมื่อได้ยินสิ่งที่เจ๊ประภาพูด บ้านของเธอไม่เคยมีหนี้ บุญแก้วส่งเงินให้ที่บ้านทุกเดือน อีกอย่างพ่อกับย่าของเธอก็ใช้ชีวิตอย่างสมถะจะตาย

         ดวงตากลมหันไปมองย่ากับพ่ออย่างขอคำอธิบาย แต่ท่านทั้งสองกลับมองตอบกลับมาด้วยแววตารู้สึกผิด โดยเฉพาะคนเป็นพ่อ

         “ถ้าฉันไม่แต่งและขอผ่อนหนี้ส่งแทนได้มั้ยคะ แต่อาจจะส่งได้ทีละไม่มาก”

         บุญแก้วเอ่ยถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่เบาะด้านข้าง ตอนนี้พวกเธอทั้งสองขึ้นรถมาด้วยกันเพื่อคุยเรื่องการแต่งงานอย่างเป็นส่วนตัว

         “ถ้าไม่แต่งก็ต้องจ่ายทั้งต้นทั้งดอกมา”

         เจ้าของเสียงทุ้มต่ำกดเปิดหน้าจอไอแพดก่อนจะสไลด์ข้อมูลหนี้ส่งไปให้เจ้าตัวดู

         “ไม่งั้นจะยึดบ้าน แล้วก็เอาพ่อของเธอไปใช้แรงงานเพื่อชดใช้หนี้”

         ร่างบางอ้าปากค้างเมื่อเห็นจำนวนหนี้เกือบเจ็ดหลัก แถมพ่อหนุ่มวันไนซ์ยังขู่อีกว่าจะจับพ่อของเธอไปใช้แรงงาน

         “พูดอย่างกับมาเฟียในซีรีส์แน่ะ”

         “ก็พวกผมเป็นมาเฟียจริง ๆ นี่ครับ”

         ไม่ใช่เทพทัตที่ตอบ แต่เป็นชายหนุ่มหน้าละอ่อนกว่าเขาเล็กน้อยซึ่งนั่งอยู่ตรงตำแหน่งคนขับ

         ไม่พูดเปล่า เจ้าตัวยังยกปืนสั้นสีดำขึ้นมาถูคิ้วโชว์ ทำเอาบุญแก้วนั่งช็อกตาตั้ง

         เธอควรตกใจกับเรื่องไหนก่อนดี

         เรื่องที่พ่อของเธอไปกู้เงินนอกระบบมาเป็นแสนจนดอกบานสะพรั่งเกือบทะลุ 7 หลัก

         เรื่องที่ชายหนุ่มผู้เคยนัดสีสี่สี้ด้วยพาแม่มาสู่ขอเธอถึงที่บ้านเพื่อแลกกับหนี้

         หรือเรื่องที่ว่า...เขาคนนี้เป็นมาเฟีย