ตอนที่8 ดำเนินต่อไป

อะไรนะคะคุณพ่อ โสต้องไปทำงานกับศิชลหรือคะ"โสรยาตกใจที่อยู่ๆบิดาของเธอก็พูดขึ้นมาทั้งที่ก่อนหน้านั้น เธออยากไปแทบตายก็ไม่เคยอนุญาตสักครั้งเดียว

"ใช่ โสอยากไปไหมละ พ่อถามโสก่อน"เสี่ยซ้งหน้าระห้อยเมื่อหมดตัวจากการเป็นหนี้ศิชลสิบห้าล้านและยังไม่มีปัญญาใช้หนี้เขาด้วยซ้ำตอนนี้

"พ่อก็รู้นี่คะว่าโสชอบศิชลมาก แต่ก็ได้แต่ชอบเพราะเคยได้ยินแต่ชื่อเสียงเขา ตัวเขาเองโสยังไม่คอยสัมผัสด้วยซ้ำ"

"แต่ลูกไปทำงานกับเขาก็ต้องอดทนนะเพราะเขาคือนายจ้างจะทำอย่างไรกับเราก็ได้"เสี่ยซ้งไม่พูดตรงๆว่าลูกสาวต้องไปเป็นนางบำเรอของชายหนุ่มตามเงื่อนไขหากแต่ใช่ฐานะภรรยาไม่ เพราะหน้าที่นั้นศิชลเก็บไว้ให้สะใภ้คนโตของตระกูลเท่านั้น

"คะโสยินดีคะพ่อ ศิชลเขาดูดีมีเสน่ห์มากโสชอบคะ ให้ไปเมื่อไรคะโสอยากไปพรุ่งนี้วันนี้ด้วยซ้ำคะ"

"เดี๋ยวศิชลคงส่งรถมารับโสแหละลูกเตรียมตัวจัดกระเป๋าไว้ เขาอยู่เหนือตอนนี้ลูกน้องของนายชลกำลังมา"ใบหน้าที่ไม่สดชื่นเท่าไรของเสี่ยซ้งเหมือนจะรู้ว่าส่งลูกสาวของตัวเองไปตกนรกทั้งเป็นอยู่เต็มอก

เป็นเพราะเขาคนเดียวที่คนเป็นพ่ออย่างเขาถูกผีพนันเข้าสิงจนลูกสาวของเขาต้องตกอยู่ในเงื้อมือของมาเฟียใหญ่อย่างศิชล

ดูเหมือนโสรยาจะดีใจเสียมากกว่าที่ได้ไปทำงานกับศิชลนักธุรกิจชื่อดังเป็นที่หมายปองของสาวทั่วทั้งเมือง

"ดีใจจังโสจะได้เจอคุณแล้วใช่ไหมตัวจริงคุณจะเป็นอย่างไรนะ จะหล่อเหมือนในรูปหรือปล่าว"

โสรยาฝันหวานตามประสาหญิงสาวที่ต้องการชายหนุ่มมาดูแลเหมือนสาวๆทั่วไปหากแต่ศิชลเด็ดขาดใจแข็งจนก้อนหินยังอาย ซึ่งเขาไม่เคยตกหลุมรักใครจริงจังสักที

"แกส่งคนไปรับลูกเสี่ยซ้งให้กูหน่อย ด่วนเลยเธอรออยู่ที่บ้าน"

"ครับนาย..."

คำสั่งของศิชลแค่ครั้งเดียวก็ทำให้ลูกน้องวิ่งแจ้นทำตามสั่งอย่างว่าง่าย เขามองออกไปทางหน้าประตูอย่างไร้จุดหมายเมื่อลูกน้องกำลังขับรถไปรับโสรยาที่บ้านให้มารับใช้เขาเอง

"เธอต้องมาเป็นนางบำเรอของฉัน โสรยา"

ศิชลต้องการดัดนิสัยของเสี่ย โดยให้โสรยามาเป็นตัวเดินหมาก เขารู้ว่าเสี่ยซ้งเลิกการพนันไม่ได้แต่หากโสรยาอยู่กับเขาแต่เป็นได้แค่นางบำเรอเขาต้องรีบหาเงินมาชดใช้เขาให้เร็วที่สุด

ร้านพิมดาว....

ลูกค้ายังคงเยอะเช่นเดิม เธอขายดีเช่นเดิมและชอบช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์เฉกเช่นทุกวันแต่เพิ่มเติมในวันนี้คือลูกค้าประจำกางเกงในชายคือนนทฤทธิ์เขามาซื้อเธอทุกวันจนของแทบจะหมดร้าน

"นายมาซื้อของที่ร้านฉันจนไม่มีจะขายให้แล้วไหนลองพูดจุดประสงค์ของนายมาสิว่าต้องการอะไร"

นนทฤทธิ์ยิ้มแป้นเข้าเรื่องได้เสียทีเมื่อพิมดาวเอ่ย

"นึกว่าคุณจะไม่พูดถึงเสียแล้วเรื่องนี้ ผมอยากเป็นเพื่อนกับคุณนะคุณพิมดาว"

"โอ้ย...เรียกดาวเฉยๆก็ได้ ฉันไม่ถือหรอกให้ฉันเป็นเพื่อนกับคนรวยนี่นะจักกะจี้ยังไงก็ไม่รู้ นายคิดดูฉันกินข้างทางนายกินร้านอาหาร ฉันแต่งตัวง่ายๆแต่นายแต่งตัวแพงลิบลิ่วไม่ไหวมั้งนาย..."

"คุณก็พูดเกินไป ผมไม่ใช่เทวดามาจากไหนคุณแค่เป็นเพื่อนคุยกับผมก็ได้"

"คุยเรื่องไรไม่มีเวลาหรอกขายของทำงาน"

นนท์ไม่ยอมแพ้เขาชอบที่เธอเป็นเธอแม้เพียงเพื่อนก็ยังดี เธอไม่เคยเห่อความรวยเหมือนผู้หญิงหลายๆคน พิมดาวจิตใจดีช่วย้หลือคนอื่นแม้จะไม่ใช่เรื่องของตัวเองก็ตาม นนท์ตื้อไม่ยอมเลิกจนพิมดาวรำคาญ

"งั้นมาช่วยเรียงของก็แล้วกัน ทำได้ไหมนี่คือขั้นแรกของการทดสอบในการเป็นคนจน"

พิมดาวอดขำในท่าทีเก้ๆกังๆของเขาไม่ได้ จนต้องหันหลังหนีปล่อยให้เขาได้แสดงฝีมือว่าจะทำได้แค่ไหน

"เฮ้อ...เป็นคนรวยก็อยากมาคบคนจนบ้าปล่าว นายคนนี้ เจออีพิมดาวเข้าไปพรุ่งนี้หายเงียบแน่นอนทำไปสิจะใช้ให้เหงื่อโซกเลยคอยดู"

พิมดาวเย้ยหยันนนทฤทธิ์ว่าจะไปได้กี่น้ำ เธอเห็นคนรวยส่วนใหญ่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อสักรายรวมทั้งนนท์ด้วยเหมือนกัน เมื่อคิดได้เช่นนั้นเธอก็หันหน้าหลับมาทำงานต่อไม่คิดอะไรมากจนเสร็จ

เมื่อนนท์หายไปได้พักใหญ่วันนี้พิมดาวต้องเก็บร้านคนเดียวเพราะส่องแสงติดธุระมาไม่ได้ เธอจึงต้องเหนื่อยกว่าทุกวัน อย่างน้อยมีส่องแสงช่วยหยิบจับบ้างก็ยังดี

"มานี่ผมช่วย"พิมดาวหันไปตามเสียง

"อ้าวนายนั่นเองยังไม่กลับหรือไง"

"ยังผมก็เดินอยู่แถวนี้ละรอช่วยคุณไง เห็นเพื่อนคุณอีกคนไม่มานะ"

"คุณนี่น่าพาไปออกงานวัดเก็บเงินเนอะ รู้ไปทุกอย่างว่าฉันต้องเหนื่อยกว่าทุกวัน รู้อีกว่าฉันก็เหนื่อยมากเช่นกันต้องการคนช่วย "

พูดจบพิมดาวก็หันไปเก็บของต่อไม่รอช้า แอบยิ้มที่นำพาเจ้าของตลาดมาช่วยได้ นนท์ทำไปอย่างเงียบๆตามประสาของเขาเองจนเสร็จ

"เก่งนี่คุณ...ใช้ได้นึกว่าลูกคนรวยจะทำอะไรไม่เป็น เก็บของก็ได้ด้วยดีดีมาช่วยฉันทุกวันเลยนะ"

พิมดาวหลอกใช้ลูกเจ้าของตลาด เธอต้องการให้เขาเข็ดหลาบไม่มายุ่งกับเธออีก

"สบายมากคุณใช้มาเลยทำได้"

ผ่านไปผ่านมาผู้คนจำนนทฤทธิ์ได้ดีว่านี่คือเจ้าของตลาด 

"พิมดาวนี่มันแน่โว้ย...สามารถให้เจ้าของตลาดมาช่วยเก็บของได้ ไม่พอได้ลดค่าเช่าอีกสุดยอดจริงๆเลยพิมดาว"

พิมดาวแกล้งเมินไม่ได้ยินที่แม่ค้าโจทย์กันเรื่องนนมฤทธิ์เธอยิ่งได้ใจใหญ่ แกล้งทำเหมือนว่านนท์มาตกหลุมรักเธอเข้าให้แล้ว ให้สาวๆในตลาดหลายคนพากันอิจฉา เธอยิ่งนึกสนุกเข้าไปอีกเมื่อต้องการใช้นนทฤทธิ์เป็นเครื่องมือช่วยคนหาเช้ากินค่ำในตลาดให้จงได้

"คุณอย่าลืมนะพรุ่งนี้มาช่วยฉันอีก"

พิมดาวเปลี่ยนน้ำเสียงคำพูดในทันใดเมื่อนึกขึ้นได้ว่าจะได้ประโยชน์จากนนทฤทธิ์มากมาย

บ่อนของศิชล...

กำลังคึกคักเป็นพิเศษช่วงนี้มีนักท่องเที่ยวจากประเทศเพื่อนบ้านมาเที่ยวและแวะใช้บริการบ่อนของศิชลอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง จนเขาลืมไปเลยว่าได้ส่งคนไปรับโสรยามารับใช้และกำลังมาถึง

"อย่าลืมจัดห้องหับให้โสรยาด้วยนะ ฉันไม่มีเวลาไปดู ต้องดูแลลูกค้าที่มาใช้บริการอีก"

คำพูดของศิชลสั่งให้ลูกน้องดูแลโสรยาเป็นอย่างดี ในขณะที่เขาต้องดูแลลูกค้าจนไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะกิน

"ครับดูเหมือนเธอใกล้จะถึงแล้วครับนาย"

"กูฝากมึงด้วยไอ้แสน กูไม่มีเวลาดูแลใครหรอกให้อยู่ห้องในบ่อนนะแหละไปก่อนแล้วค่อยย้าย"

ไอ้แสนเดินตามนายอย่างรู้ใจ นายมีแต่จ้างคนที่จะมานอนด้วยแต่เหตุไฉนคนนี้

จัดห้องหับให้อย่างดีจนมันสงสัย

"รายนี้ทำไมดูแลดีจังวะ...ปกติมาไม่ทันข้ามคืนก็ส่งกลับแล้ว"