Masukพิมดาว สาวน้อยที่มีลักษณะคล้ายทอมบอย จนเพื่อนต่างตราหน้าว่าไม่มีผัวแน่นอน แต่เธอหาได้สนใจไม่ ด้วยความชอบกีฬายิงปืนเป็นชีวิตจิตใจเธอแอบพ่อกับแม่ไปฝึกยิงปืนประจำที่สนามฝึกจนเป็นนักแม่นปืนประจำสนามก็ว่าได้ เธอยิงปืนเก่งก็ไม่ได้หมายความว่าอย่างอื่นจะเก่งตามไปด้วย กับข้าว อาหาร ที่ผู้หญิงควรทำเธอไม่เป็นสักอย่าง "พิมดาวเอ้ย...ลูกเหมือนผู้ชายเข้าไปทุกทีละนะ" เมื่อบิดาและมารดาของเธอเอ่ยทัก แต่พิมดาวในวัยกำลังเป็นนิสิตมหาวิทยาลัยหาได้สนใจไม่ ทำตามฝันต่อไป เธอชอบลุยเหมือนผู้ชาย จนบางทีคิดว่าเป็นทอมบอย แต่ด้วยใบหน้าที่หวานประดุจน้ำผึ้งเดือนห้าก็ลบเลือนภาพทอมบอยออกไปจนหมด เมื่อจบการศึกษาเธอ พิมดาวตระเวนหางานทำหวังช่วยพ่อกับแม่มีรายได้อีกทาง แต่งานสมัยนี้หายาก สิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้คือแม่ค้าในตลาดนัด ขายชุดชั้นในทั้งชายและหญิงอย่างไม่อายใคร พิมดาวคิดว่าทุกอย่างที่ทำแล้วได้เงินเธอทำได้หมด อาชีพสุจริตเป็นความภูมิใจของเธอ... แล้วเธอจะพบกับมาเฟียของเราได้ยังไง โปรดติดตามได้ในเรื่อง อ่านฟรีจนจบ สนับสนุนไรท์ด้วยนะ ขอบคุณคะ
Lihat lebih banyakI have always known that I was hated. I have always known that I was unloved. Unwanted.
But this— This was something else entirely. I stood there, hands clenched at my side as my father, mother, and sister looked at me like I was trash. Like I was nothing. Like they weren't talking about my life like it meant nothing. “You should be grateful to us." My father's voice said, bringing me out of my thoughts. Grateful? I couldn't help but scoff as my eyes met his. “Why? Why do you hate me so much?" I whispered, my chest squeezing in pain. “Oh please, stop with the drama, take a look at yourself, would you love you if you were you?" My sister Rosella asked and my mother chuckled like it was funny. “You're sending me to die and you're laughing about it?" I asked, my chest boiling in anger. "We're giving you redemption from your pathetic life, you've done nothing but disgrace us as a family. We're only doing what's best for our family.” My mother finally said, looking at me with disdain. She didn't need to say it directly but I knew I wasn't part of that family. “What about me? What's best for me?" I asked and my father took a threatening step towards me. “You ungrateful child, you should be happy we kept you alive, what gives you the right to think you can question us?!" My father boomed in anger and that made something in me snap. “I am your daughter! I am your daughter, and you've done nothing but hate me for twenty two years, what have I ever done to you?!" I yelled in anger and I didn't see it coming when his hand landed on my face with a hard slap. “How dare you?! How dare you raise your voice at me?!” My eyes burned, my mouth wobbled but I refused to let the tears fall. I wasn't going to give them that satisfaction. “Have you looked at yourself in the mirror? Do you know how disgusting and ugly you look?” He sneered and all I did was stand there and take his insult. "And you had to fucking come through my bloodline, do you know how embarrassing that is?! And as if that wasn't enough humiliation, you don't have a fucking wolf!” My heart squeezed. My eyes burned harder but I'd rather die than let the tears fall. "Father, father,” my sister said in her overly sweet voice she used in fooling everyone. "Don't let her upset you, she's not worth it," she said as she held his hand and he sighed looking at her like the moon and stars revolved around her. A look he'd never give me. Ever. “If only you were like your sister. Rosella is making us proud. She's not only beautiful, she's strong and talented, unlike you.” My father said as he turned from Rosella, the look of pride he earlier had for her vanishing to disgust immediately his eyes landed on me. "You will be sent to the King's palace with the other omegas and there's nothing you're going to do about it.” “You know what Emilia, you should be happy. You get to die in the King's bed. That's if he doesn't kill you on the spot because there's no way the Alpha king would want to touch a pathetic loser like you.” “You all are going to regret this." I said as I clenched my hands tightly, drawing blood. “What are you going to do? Crawl from the grave and haunt us?” Rosella asked and they all burst out laughing. To think that this was my family. They never really loved me. My father said I was a disgrace to his family. I didn't have a wolf and I wasn't as pretty as Rosella. So as punishment, he made me an omega. Imagine the daughter of an alpha being demoted to an omega. I became invisible. Treated like trash in my own pack. Called all manner of names. ‘Fat.’ ‘Ugly pig.’ ‘Pathetic loser.’ At some point I began to believe them. “I won't die." I suddenly said out of nowhere and they stopped laughing and all turned to me. “I will survive." I said with determination but my sister snickered. “Oh please, haven't you heard? No woman leaves his bed alive.” And yet they were offering me to him. "But I will survive.” I said again, determination wrapping around my chest like a chain. "You're delulu,” my sister said with a shake of her head. “You all will regret what you've done to me. I'll make you pay. I promise." "Stop with the drama and go pack whatever garbage you have, you're leaving tonight with the others.” My mother said, like it was the most natural thing to say. Rosella smirked as she looked me dead in the eye. “You'll die Emilia, you'll die."จิ้บ...จิ้บ...จิ้บเสียงนกที่ออกหากินตอนเช้า พิมดาวลืมตาตื่นขึ้นมา แม้ภาพตรงหน้ามันจะยังไม่ชัดเจนเท่าไร แต่ในสมองของเธอก็มีคำพูดชองกันต์ผุดขึ้นมาในหัว"เขาจะมาเอาคำตอบวันนี้นี่นา แย่แล้วดาวเอ๋ย ทำไงดี ไหนจะนายศิชลอีก แล้วกันต์ละ"ขณะกำลังคิดไรเพลินๆเสียงของแม่ที่ดังอยู่ข้างล่างก็แทรกเข้ามาในความคิด"ดาวเอ้ย...ตื่นหรือยังลูก เป็นเพื่อนแม่ไปตลาดหน่อย เช้าๆแบบนี้ของกำลังเยอะ""ค่ะแม่...ดาวกำลังลงไปคะ เดี๋ยวค่อยคิดก็แล้วกัน"พิมดาวรีบลุกจากเตียงเพื่อเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟันเพื่อเป็นเพื่อนมารดาไปตลาด มันทำให้เธอลืมเรื่องของกันต์และศิชลไปชั่วขณะบ้านศิชล..."ดาวดูเปลี่ยนไปจริงๆ ฉันขอโทษนะที่ละเลยไม่ใส่ใจดูแลเธอ หรือฉันต้องเสียเธอไปจริงๆแล้วใช่ไหม"คิดพลางก็อัดบุหรี่ที่ครีบอยู่ในมือเข้าเต็มปอด "ชลลูก...ทำไมหันมาสูบบุหรี่อีกละ พ่อจำได้ว่าลูกเลิกมันไปนานแล้ว"บิดาของเขาติงขึ้นมา เมื่อเห็นบุตรชายกลับมาสูบมันอีกสิชลตกใจเล็กน้อยกับเสียงบิดาที่เดินมาข้างหลังเขา ในขณะที่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่"ครับ...พอดีผมมีเรื่องให้ต้องคิด หลายปีมานี่บ้านเรามีแต่เรื่องร้ายๆเกิดขึ้น พ่อว่าไหม ถ้ามันจะมีอีกสั
บ้านของกันต์...ภายในบ้านที่รายรอบด้วยความเขียวชะอุ่มน่าอยู่เป็นอย่างยิ่ง ยิ่งตอนนี้หน้าฝน สายฝนที่โปรยปรายลงมาเมื่อต้นไม้ที่กันต์ปลูกเหล่านั้นได้รับน้ำที่ชุ่มฉ่ำจากฟากฟ้า ก็พากันออกดอกออกผลกันจนเจ้าของยิ้มหน้าบานไม่หยุด"อ้าวกันต์มานั่งยิ้มทำไมคนเดียวหน้าบ้าน"มารดาของกันต์ที่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของกันต์ที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวเอ่ยถามขึ้นมา เมื่อเดินตามหาลูกชายในบ้านไม่พบ"ครับแม่ มองดูผลงานตัวเองนะ แม่ครับกันต์สมควรต้องไปหางานทำเลี้ยงแม่แล้วใช่ไหม เกาะแม่กินมาเกือบปีแล้วตั้งแต่กลับมา" กันต์ชักไม่แน่ใจในคำถามเหมือนกัน ใจหนึ่งก็ห่วงมารดาเป็นที่สุด"กันต์ กันต์ต้องถามตัวเองแล้วลูกว่าต้องการอะไรแบบไหน ต้องการอะไรแม่ไม่บังคับ แม้แต่เรื่องการมีครอบครัวของกันต์ก็ตาม"มารดาของเขาพยายามเข้าเรื่องเมื่อต้องการลูกสะใภ้อย่างพิมดาว บ้านข้างเคียงมาอยู่เป็นเพื่อนลูกชาย"แม่รู้ว่าผมชอบพิมดาวใช่ไหม"เขาเอ่ยถามซ้ำมารดาให้แน่ใจพลางมองไปข้างหน้าที่มีดอกกุหลาบออกดอกชูสะพรั่งเต็มไปหมด"รู้สิ ไม่งั้นจะเป็นแม่ของลูกได้ยังไงกัน ไอ้เด็กโง่"มารดาของเขาลูบหัวบุตรชายเบาๆไปมา"ลูกพร้อมให้แม่ไปขอวันไหนก็บอก แม่พร้อมเสม
ภายในใจของศิชลกำลังสบสันและว้าวุ่นใจเป็นที่สุด ขณะที่เขากำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น หน้าอกของนวลมาแนบชิดกับใบหน้าเขาอย่างไม่รู้ตัว"ถอยไปนวล"เสียงของเขาแผ่วลงต่างจากทุกครั้ง จนนวลรู้สึกถึงชัยชนะที่มีอยู่ในใจ ไม่เสียแรงที่เธอเฝ้าตามตื้อเขามานาน ไม่คิดว่าผู้ชายใจแข็งอย่างศิชลจะเสียท่าเธอง่ายๆ"นายคะ...อย่าปฏิเสธนวลเลย ให้นวลช่วยให้นายหายเครียด"นวลจ้องตาศิชลด้วยมารยาร้อยเล่มเกวียนที่มีอยู่ในตัว เธอหวังว่าครั้งนี้จะทำมันสำเร็จ เธอเอาตัวเข้าไปแนบชิดนายใหญ่รองจากคุณอัศวินอีกครั้งและหยั่งเชิงไปในตัวผิดคาด...เขาไม่ผลักใสเธอเหมือนทุกครั้งแต่กลับคว้านวลเข้ามากอดและดันตัวให้นั่งลงบนตัก ศิชลก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไรทำให้เขากลับมายุ่งเกี่ยวกับนวลอีกครั้ง อาจเป็นเพราะพิมดาวที่มีท่าทางเมินเฉยเช่นนั้นหรือบวกกับความน้อยใจที่เธอมีชายหนุ่มอีกคนอยู่ข้างกายก็เป็นได้บทรักที่เร่าร้อนจากผู้ชายที่ใจง่ายอย่างศิชลก็เริ่มขึ้น นวลหัวเราะเสียงดังอยู่ในใจพลางคิด"ผู้ชายก็เหมือนกันหมดแหละ มักง่ายใจง่ายไม่มีจิตใจมั่นคง ยั่วแค่นี้ก็เสียท่าแล้ว"นวลคิดในใจเมื่อแผนของเธอสำเร็จ และชนะอยู่ในทีนวลเอื้อมมือไปแกะกระ
บ้านพิมดาว..."อ้าว...ยัยดาวเป็นอะไรเขี่ยข้าวในจานไปมาไม่ยอมกินให้หมดสักที ไอ้ลูกคนนี้นี่"มารดาของพิมดาวเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นพิมดาวได้แต่เหม่อลอยคล้ายมีเรื่องให้ต้องคิด"อ้อ...แม่คะ ดาวกำลังคิดว่าถ้าขายของดีขนาดนี้เราไปเช่าตึกเลยดีไหม"พิมดาวกลบเกลื่อนเอาเรื่องขายของมาอ้าง เพื่อไม่ให้มารดาของเธอรู้ความในใจที่มี หากแต่เรื่องที่คิดกลับไม่ใช่เรื่องค้าขายหรือร้านค้าแต่เป็นเรื่องของศิชลแทน"ดาวอิ่มแล้วคะแม่ ขอตัวไปพักนะคะ ขายดีจนแทบไม่ได้หายใจเลยคะ"พิมดาวยิ้มหากแต่ใบหน้ากลับเจื่อนตรงกันข้ามกับความยินดีนั้น"อืม...น่ารวยจังลูกสาวของฉันจะไปไหนก็ไปเถอะ เดี๋ยวแม่กับพ่อก็จะอิ่มเหมือนกัน""คะแม่"พิมดาวลุกจากโต๊ะอาหารทันทีหลังขออนุญาตมารดาของเธออย่างไม่รอช้า"แปลกๆลูกคนนี้ ปกติเป็นลิงเป็นค่าง วันนี้นิ่งเงียบเฉยเลย แม่ไม่ค่อยคุ้นสักเท่าไรพ่อ"มารดาของเธอสังเกตุ"ช่างเถอะแม่ มีอะไรเดี๋ยวลูกก็บอกเราเองแหละ รีบกินจะได้ไปพักผ่อนบ้าง"บิดาของพิมดาวตัดบทเพราะรู้นิสัยลูกสาวดีว่าเป็นเช่นไร ถ้าพิมดาวไม่บอกถามให้ตายนางก็ไม่มีวันปริปากเด็ดขาด"เราจะทำอย่างไรดีกับผู้ชายคนนี้นะ ทำไมยิ่งหนีก็ยิ่งเจอ"พิมดาวมีสีหน้าค่





