ตอนที่9 คาดหวัง

โสรยามาถึงที่พักแห่งใหม่ตามที่บิดาของเธอบอกกล่าวไว้ว่าต้องมาทำงานกับศิชล เจ้าของธุรกิจทางเหนือแห่งนี้ มันคือคาสิโนครบวงจรดีๆนี่เอง ซึ่งโสรยาก็ระแคะระคายมาบ้าง เบื้องหลังของศิชลมีคนหนุนหลังใหญ่โต

"มีแล้วนะคุณโส เชิญทางนี้"แสนนำทางไปยังห้องพักด้านบนถัดไปจากส่วนหน้าที่ใหญ่โตกว้างขวางหรูหราสมราคาอันดับต้นๆของประเทศ

"แล้วคุณศิชลละ ทำไมเป็นนายมาดูแลฉันแทน"โสรยาทวงถามคยที่ดูแลเธอควรจะเป็นศิชลสิไม่ใส่นายแสนลูกน้องกระจอกคนนี้ เพราะเธอเป็นถึงคุณหนูของเสี่ยซ้ง และเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของเสี่ย

"คุณคาดหวังอะไรมากไปรึปล่าว"แสนกล่าว เขาคาดเดาเอาว่าโสรยาอาจจะไม่รู้เรื่องที่บิดาเป็นหนี้เลยก็ได้และเธอถูกส่งมาทำไม

"นายหมายความว่ายังไง นาย..."

"เรียกผมแสนก็ได้ นายไม่ว่างหรอกคุณดูแลแขกที่เกเรเหมือนพ่อคุณอยู่ด้านหน้า แต่ถ้านายต้องการคุณเดี๋ยวเขาจะมาเองหึ..."ระหว่างอธิบายแสนก็หัวเราะในลำคอ ผู้หญิงคนนี้ช่างไม่รู้ชะตาชีวิตของตัวเองเหลือเกิน บิดาของเธอคงไม่ได้เอ่ยเรื่องความบัดซบของตัวเองให้ฟัง

"นายพูดอะไรฉันยิ่งงงไปกันใหญ่ เดินทางมาเหนื่อยขออาบน้ำพักผ่อนก่อนก็แล้วกัน"

"นี่เบอร์ห้องครัวครับ โทรสั่งให้แม่ครัวขึ้นมาส่งได้เลยคุณอยากทานอะไรก็สั่ง"

"อาหารอิตาเลี่ยนมีไหม อาหารไทยฉันไม่ถนัดนะ"แสนสะดุดไปนิดเมื่อได้ยินเช่นนั้น

"แล้วแต่คุณครับที่นี่มีพร้อมสรรพที่คุณต้องการผมไปละ"

โสรยารู้สึกแปลกๆเธอต้องทำงานอะไรนะ แต่ก็หาได้สนใจไม่เมื่อความสุขสบายที่อยู่เบื้องหน้าคืบคลานเข้ามาหาเธอทีละน้อย สิ่งที่โสรยาฝันคือนายหญิงของคุณศิชลนักธุรกิจยักษ์ใหญ่แห่งภาคเหนือนี้

"นายครับเธอมาแล้ว"แสนรายงานความคืบหน้าเมื่อเห็นนายนั่งจิบวิสกี้แก้ปัญหาหนี้เสียอยู่ที่มีไม่เว้นแต่ละวัน สิ่งเหล่านั้นที่นักพนันนำมาแก้ปัญหาก็คือบ้าน ทรัพย์สิน ลูกสาว หรือหนีออกนอกประเทศไปเลย ศิชลก็ยังคงเก็บไว้หวังว่าสักวันพวกเขาจะมาไถ่ถอนคืน

"อืม...มาแล้วรึ"ขณะถามมือของศิชลก็ลูบขอบแก้วไปมาเขามีผู้หญิงขัดดอกมาให้ปรนเปรออยู่เรื่อยๆแต่ผู้หญิงพวกนี้ในสมองมีแต่ขี้เลื่อยไม่รู้จักหักห้ามใจเมื่อเห็นเงินรักความสบาย โสรยาก็คงเช่นกันคงไม่ต่างจากบิดาของเธอเท่าไร

"นายจะไปหาเธอเลยไหมคืนนี้"

"ยังหรอกให้เธอคุ้นชินกับสถานที่ก่อนสักระยะ เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงเตรียมงานไว้ให้เธอทำด้วยเล็กๆน้อยๆในคาสิโนแห่งนี้ก็ได้"

"ครับนาย..."แก้วในมือยังคงกระดกวิสกี้เข้าปากอย่างต่อเนื่อง แสนมองนายคนเก่งของเขาที่บริหารธุรกิจได้ใหญ่โตขนาดนี้ทั้งที่มีลูกหนี้จ้องจะทำร้ายได้ทุกเวลา

ย้อนกลับมาที่นนทฤทธิ์...

พิมดาวชอบช่วยเหลือผู้คนไปทั่ว ล่าสุดเธอเล่าเรื่องลูกน้องตัวแสบทั้งสองให้เขาฟัง ว่าทั้งสองกำลังคิดไม่ซื่ออยู่เรื่องการเงิน เพราะพิมดาวมองคนออกดูเหมือนว่านนท์จะไม่ค่อยทันเล่ห์เหลี่ยมมนุษย์พวกนี้ด้วยซ้ำจากที่พิมดาวพูดคุยเพียงไม่กี่ครั้งก็พอจะรู้ว่านนท์จิตใจดีมาก

"จริงหรือครับดาวผมเห็นทีต้องสืบเรื่องนี้ด้วยตัวเองเสียแล้วครับ"เมื่อพิมดาวเล่าให้เขาฟัง ท่าทีของนนทฤทธิ์ไม่อยากเชื่อเท่าไรว่าลูกน้องของตัวเองจะทุบหม้อข้าวของตัวเองได้เช่นนี้

"นายก็ลองสืบดูสิ แล้วจะรู้ว่าที่ฉันเตือนคุณมันจริงหรือเปล่า แต่สุดท้ายนายก็ต้องมาขอบคุณฉันอยู่ดีที่เตือนคุณ"

นนท์นิ่งคิดในขณะที่มือก็ช่วยพิมดาวยกของขึ้นรถเตรียมกลับบ้าน ตลาดนัดเริ่มวายผู้คนเริ่มน้อยลงพิมดาวมีเวลาหายใจมากขึ้น

"คุณพรุ่งนี้ฉันงดขายหนึ่งวันนะ ไม่ค่อยสบายนะ "เธอรู้สึกคล้ายจะไม่สบายอย่างบอกไม่ถูกหลังจากโหมงานหนักมาตลอดทั้งเดือน

"งั้นคุณพักเลยพิมดาว ส่วนผมขอตามเรื่องที่คุณบอกผมเสียหน่อย ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าลูกน้องของคุณพ่อที่ปั้นมากับมือจะคิดไม่ซื่อแบบนี้ได้

"นายก็ลองเสืบดู ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องนี้ของนายอีกฉันทำได้เพียงแต่ช่วยนายดูอยู่ห่างๆก็เท่านั้น"

เสร็จจากช่วยพิมดาว นนท์ก็บอกกล่าวพิมดาวด้วยความเป็นห่วง ให้เธอดูแลตัวเองพรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่

"นายรู้จักบ้านฉันเหรอ ฉันไม่รบกวนนายดีกว่าแค่นี้เค้าก็หาว่านายเป็นแฟนของฉันแล้ว บ้าดีนะคนเราสักแต่จะพูด"

ขณะที่นนท์กำลังจะอ้าปากพูดขึ้นมา พิมดาวตัดบทขอตัวกลับบ้านก่อนเธอต้องการพักผ่อนเมื่อโหมงานหนักมาหลายวัน

"ไอ้ซัน...ไอ้ยนต์ มาพบฉันที่ออฟฟิตหน่อย"

เสียงของนนท์โทรหาลูกน้องคนสนิทที่ไว้วางใจแต่บัดนี้เขาไม่เชื่อใจมันเสียแล้ว

"ด่วนนะมึง...กูรอ"นนท์สวมบทบาทนายน้อยของบ้านอีกครั้ง

ไอ้ซันไอ้ยนต์งงเป็นไก่ตาแตกเมื่อนายเรียกพบ

"มึงนายเรียกพบเรื่องอะไรวะ กูชักใจคอไม่ดีแล้ว ยิ่งมีชนักติดหลังอยู่ กูสังหรณ์ใจชอบกลว่ามีคนฟ้องนายเรื่องเรา หรือจะเป็นอีแม่ค้าหน้าสวยคนนั้นดูมันจับผิดฉลาดเกินคนเหลือเกิน"

"ถ้าใช่กูต้องเอาคืนมัน โทษฐานยุ่งเรื่องกูจะจับมาข่มขืนให้ลืมท่าทางทอมบอยให้สิ้นเลยมึงคอยดู"

"อย่ามัวคาดเดาเลยมึงรีบไปเถอะนายน้อยรอแล้วเดี๋ยวไปกันใหญ่อาจไม่ใช่ก็ได้"

ทั้งสองร้อนตัวคิดไปต่างๆนาๆเหตุเพราะพวกเขาติดการพนันจึงทำให้เกิดอารมณ์ชั่ววูบโกงเงินเก็บตลาดมานาน 

"มึงเอาคืนทันไหมกูกลัวนะ"ยนต์เอ่ยขึ้นเขาเริ่มกลัวตกงานและถูกจับดำเนินคดี

"ส้นตีนมึง...เงินไม่ใช่น้อยๆมึงจะเอาจากไหนมาคืนกูถามหน่อย หาไม่ทันหรอกตัวเลขในบัญชีถ้าเช็คดีๆความก็แตก แต่ถ้าคนไม่ใส่ใจก็ไม่รู้หรอกมึง"ซันเอ่ยแบบไม่เกรงกลัว

"มึงคิดไว้หรือยังถ้าเขาจับได้มึงจะไปทำมาหากินอะไรต่อ ติดหนี้พนันก็ตั้งหลายแสนบาทอยู่ไม่น่าเลยมึง"ยนต์เอ่ยขึ้นรู้สึกสำนึกผิดต่างจากซัน

"มึงนี่ตาขาวชิบ...กูบอกแล้วถึงตอนนั้นถ้าเรื่องแดงที่เราอุบอิบเงินเก็บค่าเช่าแผงก็เพราะอีแม่ค้านั่นแน่ๆกูมั่นใจมันชอบเสือกเรื่องชาวบ้านดีนัก กูต้องจัดการมันก่อน"ไอ้ซันมั่นใจว่าต้องเป็นพิมดาวที่นำเรื่องของมันไปบอกนายน้อย

"เอาไงเอากันมึงไหนๆจะเลวแล้วเอาให้ถึงที่สุด"ยนต์จนปัญญาหมดทางแก้ไขนอกจากไปให้สุดทางเพราะหนี้ไม่ใช่น้อยๆที่ติดการพนันอยู่

รถของทั้งคู่จอดอยู่หน้าออฟฟิตใหญ่โดยมีนนท์นั่งอยู่ในสำนักงานรอพร้อมกับลูกน้องอีกสองสามคนที่บิดาของเขาจ้างมืออาชีพมาให้บุตรชายทั้งคู่แต่เขาห่วงนนทฤทธิ์มากกว่าเพราะไม่ดุดันเหมือนศิชล

"มาแล้วรึมึงสองคน กูให้โอกาสมึงทั้งสองสารภาพเรื่องเงินตลาดหลายแห่งที่กูไว้ใจให้มึงไปเก็บ เข้ากระเป๋าพวกมึงทั้งคู่ไปเท่าไรละ"

"นะ...นาย ไม่นะครับผมไม่เคย"

"มึงโกหกมีสายรายงานกูมาว่ามึงโกงมึงติดการพนันทั้งคู่"นนท์คาดคั้นเสียงเข้ม

ทั้งสองปฏิเสธอย่างหนักหน่วงเมื่อถูกนายน้อยต้อนจนจนมุม 

"นายรู้มาจากใครเรื่องผม นังแม่ค้าคนนั้นใช่ไหม นายเชื่อมันมากกว่าผม ผมอยู่กับนายมานาน"

"มึงอย่ารู้เลยว่ากูรู้มาจากใคร กูพักงานพวกมึงสามเดือนสืบเรื่องนี้ให้กระจ่าง มึงไปนอนพักอยู่บ้านให้สบายใจเลยรอผลพิสูจน์หลักฐาน พวกมึงห้ามยุ่งกับแม่ค้าคนนั้นเธอไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น"

"นาย!!"ทั้งสองเอ่ยพร้อมกันเมื่อนายของมันสั่งพักงานเป็นเวลาสามเดือนเพื่อรอคำตัดสิน

"หยุด....มึงออกไปได้แล้วกูสัญญาจะให้ความยุติธรรมกับมึงทั้งคู่ ไปออกไปได้แล้ว"นนท์สั่งเสียงเข้ม

แววตาที่แข็งกร้าวของทั้งคู่แสดงความเครียดแค้นกับเจ้านายของมันและพิมดาวที่มันคิดว่าเป็นคนนำข่าวเรื่องนี้มาบอก เพราะพวกมันเผลอไปเก็บเงินเกินจากปกติหลายครั้งจนเธอสงสัย

"เฮ้ย...ก่อนหน้านั่นไม่ใช่ราคานี้นี่ มันยังไงกันขึ้นเป็นเท่าตัวเลยนะ"

ทั้งคู่จำต้องหน้านิ่งแต่ยังคงเก็บเงินต่อไม่ยอมเลิกลาหลายครั้งหลายคราที่เป็นแบบนี้

"งั้นผมลานาย ในเมื่อนายไม่ไว้ใจผมเสียแล้ว"

ทั้งสองหายออกไปอย่างรวดเร็ว เสียงรถบึ่งออกไปอย่างหัวเสีย นนท์หันมามองลูกน้องคนสนิทที่ยืนคุ้มกันอยู่

"เมื่อไรคนพวกนี้จะรู้จักพอเสียทีนะ"

"ผมว่ามันติดการพนันนะ เห็นมันเข้าออก บ่อนบ่อยๆแถวชานเมืองครับ"

"อืม...นายลองสืบให้ฉันอีกทีให้ชัดเจนถ้าหลักฐานพร้อมลากมันเข้าคุกให้ได้ นายออกไปกันได้แล้วฉันอยากพักผ่อนนะ"

นนท์โบกมือให้สมุ

นทั้งหลายออกไปเขาต้องการความสงบเพื่อใช้สมองในการคิดจัดการกับลูกน้องที่ไม่ซื่อเหมือนเช่นไอ้ยนต์กับไอ้ซัน...