ตอนที่10. วางแผน

ตอนที่10. วางแผน

เสียงของอาตงแทรกขึ้น ในตอนที่เซียวเล่ห์กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ  “บอสจะจัดงานที่ไหนครับ?”

“คฤหาสน์ริมทะเลของตระกูลเราเอง” เขาตอบทันที “และทุกคนในงาน...จะต้องถอดหน้ากากออกมาให้หมด”

บรรยากาศงานเลี้ยงหรูภายในโรงแรมระดับห้าดาวถูกตกแต่งอย่างหรูหรา แสงไฟคริสตัลระยิบระยับทั่วห้องบอลรูม ผสมเสียงไวโอลินคลอเบา ๆ ที่ชวนให้รู้สึกไม่ไว้วางใจยิ่งกว่าอบอุ่นต้อนรับ

เซียวเล่ห์ยืนสงบนิ่งอยู่มุมหนึ่งของงาน สูทดำเรียบหรูขับใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก ลูกสมุนยืนเรียงรายอยู่ด้านหลังอย่างมีระเบียบ ท่ามกลางกลุ่มแขกผู้ทรงอิทธิพลในวงการใต้ดินที่ทยอยเข้ามาเรื่อย ๆ

ฮานะก้าวเข้าสู่งานอย่างสง่าภายใต้ชุดกิโมโนประยุกต์สีเลือดนก ประดับลวดลายมังกรญี่ปุ่นปักด้วยไหมทอง โซระเดินตามหลังเธอห่าง ๆ สีหน้าพร้อมบวกเต็มพิกัด

ดวงตาคู่สวยของฮานะมองกวาดรอบงาน เธอจับสังเกตผู้คนไปเรื่อย ๆ ก่อนสายตาจะปะทะเข้ากับเซียวเล่ห์ที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว

รอยยิ้มเย็นเฉียบผุดขึ้นบนใบหน้าของเซียวเล่ห์ เหมือนนักล่าที่กำลังรอเหยื่อเดินเข้ากับดักอย่างเต็มใจ

“ยินดีต้อนรับครับ..คุณหนูมังกรสายเลือดยากูซ่า” เขาเอ่ยเบา ๆ กับตัวเอง ก่อนจะยกแก้วไวน์ขึ้นแนบริมฝีปาก ราวกับให้สัญญาณเริ่มเกม

ฮานะเองก็ยิ้มบางเหมือนกัน ยิ้มที่ไร้ความเป็นมิตรไม่ต่างกันนัก

เซียวเล่ห์ก้าวเข้ามาใกล้ แววตานิ่งสงบแต่แฝงไปด้วยความคุกคามอ่อน ๆ เขาโน้มตัวลงเล็กน้อย พอให้กระซิบชิดหูหญิงสาวที่ยืนจิบไวน์อยู่คนเดียวริมระเบียงกระจก

“แต่งตัวมาแบบนี้… คิดจะล่อใครก่อนกันแน่ ฮานะจัง” ฮานะยกคิ้วขึ้นหยัน ๆ หันมาสบตาเขาชัด ๆ ดวงตาคมของเธอไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

“ใครจะล่อใครก็ไม่รู้สิ... แต่ที่แน่ ๆ คืนนี้ฉันมาในฐานะผู้แทนแก๊งยากูซ่า ไม่ใช่นักศึกษาโง่ ๆ ในคลาสของคุณ” เซียวเล่ห์หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เสียงต่ำทุ้มที่เต็มไปด้วยความยั่วยวน

“พูดเหมือนไม่เคยโง่ให้ฉันดูเลยสักครั้ง”

“ใช่ ฉันเคยโง่...” ฮานะก้าวเข้าไปใกล้จนหน้าเกือบชิด “…ที่เคยหลงคิดว่าอาจารย์หน้าตายคนนั้นแค่เย็นชา แต่ไม่อันตราย”

“น่ารักดีนี่... รู้ตัวช้าแต่ยังทัน” เขายกมือไปแตะแก้วไวน์ของเธอเบา ๆ แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงราวกับบทสนทนาระหว่างคู่รักที่กำลังจีบกัน

“คืนนี้สนุกแน่… อย่าตายก่อนฉันให้สัญญาณล่ะ”

“ขอบคุณที่เตือน” ฮานะยิ้มบาง “แต่คุณต่างหากที่ควรดูหลังตัวเองไว้ให้ดี คนอย่างฉัน… ไม่ฆ่าซ้ำ”

เธอพูดจบก็หันหลังเดินจากไป ทิ้งไว้แค่กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ และรอยยิ้มบาง ๆ ของเซียวเล่ห์ที่เปลี่ยนจากเจ้าเล่ห์เป็นอันตรายเต็มขั้น

“ตกลงคืนนี้ใครเป็นเหยื่อ… ใครเป็นนักล่า คงได้รู้กัน” เขาพึมพำอยู่เพียงลำพัง

เสียงไวโอลินคลอเบา ๆ ชวนเคลิ้ม แขกมากหน้าหลายตาจากวงการใต้ดินทยอยเดินเข้ามา เซียวเล่ห์ในชุดสูทดำสนิทที่ยังยืนรับแขกอยู่หน้าโถงกลาง ท่าทางสงบนิ่งแต่แววตาคมกริบจ้องทุกความเคลื่อนไหว

เสียงจากพิธีกรก็เรียกให้คู่ตัวแทนของแต่ละแก๊งออกไปเปิดฟลอร์เต้นรำ

“อย่าบอกนะว่าเธอไม่กล้า” เซียวเล่ห์กระซิบข้างหู แววตากรุ้มกริ่มชวนโมโห เพราะหลังจากที่พิธีกรประกาศเขาก็เดินตรงมาหาเธอในทันที ฮานะเลิกคิ้ว

“อย่าคิดว่าเต้นรำกับหมาป่าจะทำให้ฉันกลัว”

มือเขาสอดประสานกับมือเธอ สองร่างเคลื่อนไหวไปตามจังหวะดนตรี แต่มันไม่ใช่การเต้นรำธรรมดา

ทุกจังหวะฝ่าเท้าราวกับข่มกัน แข่งกัน ใครจะเป็นฝ่ายพลาดก่อนกัน

แต่ทันใดนั้น...

ปัง!!

            เสียงปืนดังขึ้นกลางงาน แขกแตกตื่น เซียวเล่ห์โอบกอดฮานะเอาไว้ ก่อนจะหาที่บังกาย บอดี้การ์ดชักปืน ใครบางคนถูกยิงที่ไหล่ ไม่ถึงตายแต่ชัดเจนว่าคือการเตือนยังไม่ทันจะทันตั้งหลัก จอโปรเจกเตอร์ใหญ่กลางห้องกลับขึ้นภาพนิ่ง…ทุกอย่างในห้องเงียบสงบในทันนที

ภาพของ “มิยูกิ เคียว พี่ชายของฮานะในสภาพถูกมัดและคุกเข่า ด้านหลังของเขา…คือชายคนหนึ่งในชุดดำที่ใบหน้าถูกพราง

และ ภาพสุดท้ายเซียวเล่ห์ยืนถือปืน จ่อหัวพี่ชายของเธอ!

เสียงฮือฮาดังก้อง

            ฮานะนิ่งงันในอ้อมแขนของเซียวเล่ห์ แววตาเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวทันที

            “นี่หรือคือวิธีของนาย…ล่อฉันมาเพื่อฆ่า?”

แต่เซียวเล่ห์กลับหันไปสบตาเธอด้วยแววสงสัย

           

“…ฉันไม่เคยเห็นภาพนี้มาก่อน”

ความเงียบชั่วขณะกลายเป็นแรงกดดันจนทุกคนในงานแทบหายใจไม่ออก ทั้งที่ต่างก็พากันหลบมุมจากกระสุนปืนที่ไม่รู้ว่าจะสาดมาจากทางไหน และจากมุมหนึ่งของระเบียงด้านบนใครคนหนึ่งที่ปิดบังใบหน้า ยืนดูเหตุการณ์อย่างเงียบ ๆ

รอยยิ้มเจือบนริมฝีปากของเขา ทั้งอบอุ่น…และอันตราย

ภาพเก่าดับไปภาพใหม่ขึ้นมาแทน...

คือ ภาพจากกล้องวงจรปิดเก่าๆ ที่แสดงให้เห็นเด็กหญิงในเสื้อเปื้อนเลือด ถูกดึงตัวออกมาจากกองซากศพ

เสียงชายคนหนึ่งพูดในคลิปแหบแห้งแต่ชัดเจน

“เด็กคนนี้... ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของโคจิโร่… พ่อแม่เธอตายเพราะเขา…” ทุกสายตาหันมองที่ฮานะ

ฮานะยืนนิ่งไปชั่วขณะ ดวงตาเบิกกว้าง เธอหันไปมองพ่อที่ยืนอยู่ในกลุ่มแขกยากูซ่าทางขวา เขาไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ที่บังตัวอยู่อีกฝั่งหนึ่งพร้อมกับบอดีการ์ดเป็นจำนวนมาก

แต่ก่อนที่ใครจะพูดอะไรต่อ...

เสียงปืนก็ดังขึ้น!อีกครั้ง

ปัง! ปัง!

มีใครบางคนลอบยิงจากชั้นลอยเหนือเวที แขกแตกตื่น โกลาหลวุ่นวาย เซียวเล่ห์จับข้อมือฮานะไว้แน่นแล้วดึงร่างเธอเข้าหลบหลังเสา

“คิดจะฆ่าฉันหรือเธอกันแน่เนี่ย?”

เขาตะคอกเบา ๆ

“ฉันจะรู้ไหม นายเองก็คงมีศัตรูเยอะไมต่างกันล่ะสิ”