로그인공유
ตอนที่ 11. อันตรายรอบตัว
최신 업데이트:
2025-07-02 00:25:10ตอนที่ 11. อันตรายรอบตัว
เสียงไวโอลินยังไม่ทันจางหายดี กระสุนนัดแรกก็ ฉีกรอยยิ้มของค่ำคืนเป็นเสี่ยง ๆ
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงปืนสาดกระหน่ำจากชั้นบนราวกับห่าฝน กระจกไวน์แตกกระจาย แขกกรีดร้องลั่นงาน เซียวเล่ห์ขยับตัวไวราวเสือ เขาผลักฮานะให้ล้มลงต่ำหลังกำแพงเสาหินอ่อน ปืนพกถูกชักขึ้นมาจากด้านหลังสูทในชั่วพริบตาเดียว
แต่ที่ทำให้เขาชะงัก... คือการเคลื่อนไหวของฮานะ หญิงสาวไม่ลังเลแม้แต่น้อย เธอถลกชายกิโมโนผ่าข้างขึ้นจนสูง มือขวาล้วงเข้าข้างต้นขาแล้วดึงเอา ปืนสั้นกระบอกดำเงา ออกมาจากสายรัดแน่นหนา ก่อนใช้เท้าเตะชายผ้าที่ยาวรุ่มร่ามออก
เสียงผ้าฉีกเล็กน้อยเพราะตีนผีของกิโมโนถูกกระชากออก เผยให้เห็นชุดด้านในที่ไม่ใช่ชุดชั้นในธรรมดา
แต่คือ เสื้อกล้ามรัดรูปสีดำกับกางเกงขาสั้นแนบลำตัว สายรัดอุปกรณ์รอบต้นขาและเอว เธอเตรียมตัวมารบ... มางานเลี้ยงแบบพร้อมตาย
“เธอ...” เซียวเล่ห์กระพริบตา แต่ไม่ทันพูดจบ ฮานะก็ขึ้นลำกระบอกปืนทันที
“คุยทีหลัง! นายคุ้มซ้าย ฉันเอาขวา!”
เซียวเล่ห์ยิ้มเหี้ยม มุมปากเปื้อนรอยเลือดจากเศษกระจก แต่ก็ทำตามคำสั่งเธออย่างไม่ลังเล
ทั้งสองพุ่งขึ้นพร้อมกันในจังหวะเดียว – ปืนลั่นสะท้อนก้อง!ปัง! ปัง! ปัง!
มือปืนจากชั้นลอยโดนยิงสวนจนล้มจากรา;ระเบียงร่วงลงมาสู่โต๊ะอาหารด้านล่าง กลิ่นเลือดคละคลุ้ง แขกหลายคนเริ่มพากันหนีออกจากงาน เสียงร้องระงมไปทั่ว
แต่ฮานะรู้นี่ไม่ใช่แค่การลอบยิง
มันคือ สัญญาณสงคราม“ไป!” เธอจับแขนเซียวเล่ห์ พากันพุ่งออกทางประตูข้างหลังงานเลี้ยง ก่อนจะโผล่มาในทางเดินแคบ ๆ ด้านหลังโรงแรม
เสียงรองเท้ากระทบพื้น เสียงหัวใจที่เต้นแรงไม่ใช่เพราะรัก แต่เพราะ "ชีวิต" ยังอยู่
“ฉันนึกว่าเธอมาเล่นบทสาวสวยมารักษาหน้า...” เซียวเล่ห์หันมาถาม ตอนที่ทั้งสองหยุดหอบหายใจหลังเสาต้นหนึ่ง
“ผิดแล้ว ฉันมาเพื่อเล่นบทนางมาร... ถ้ามีใครอยากล้มฉัน ฉันก็จะลากมันลงนรกไปด้วย”
ฮานะหันมาตอบ ดวงตาวาวโรจน์เหมือนเปลวเพลิงในราตรี“เธอรู้ตัวไหมว่า...เธอนี่มันน่ากลัวฉิบหาย”
“งั้นก็อย่าเผลอตกหลุมฉันล่ะ”และในเงามืด... มิยูกิ เคียว ยืนมองผ่านหน้าต่างบานหนึ่ง ใบหน้าไร้ความรู้สึก แต่ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความขัดแย้ง
“เธอเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว... ฮานะ...”
หลังเหตุลอบยิง ค่ำคืนแห่งการล่า
ฮานะกวาดสายตามองไปรอบตัวขณะพาเซียวเล่ห์หลบหนีจากงานเลี้ยง ร่างสูงขยับตัวพลิ้วราวนักล่า ทั้งสองมุดเข้าไปในซอกหลืบด้านหลังของโรงแรม ผ่านห้องเก็บของร้างจนมาถึงโรงจอดรถเก่าที่ไม่มีใครใช้งาน
ฮานะยกปืนขึ้นทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว แต่เมื่อถึงรถคันหนึ่งที่ซ่อนไว้ในมุมมืด เธอกลับเอื้อมมือหยิบกุญแจออกมาจากรองเท้าส้นสูงที่โยนไว้ในกระเป๋าก่อนหน้านี้
“มีรถซ่อนไว้ล่วงหน้าอีกต่างหาก…” เซียวเล่ห์หรี่ตามองเธอ
“เผื่อกรณีที่มันกลายเป็นงานเลือดน่ะสิ นายคิดว่าฉันจะใส่กิโมโนมาแค่ให้สวยเรอะ?” “เปล่า ฉันแค่เพิ่งรู้ว่าเธอเตรียมตัวฆ่าหรือหนีตลอดเวลา” “ยังมีอีกหลายอย่างที่นายไม่รู้”รถคันนั้นเคลื่อนออกจากพื้นที่เงียบเชียบแบบไม่มีเสียงเตือน เซียวเล่ห์มองข้างทาง ขณะที่ฮานะขับออกไปด้วยสีหน้าเย็นชา มือของเธอกระชับพวงมาลัยอย่างแน่นหนา
กลางโกดังร้าง เมื่ออารมณ์ปะทะกันแรงพอๆ กับศัตรู
เสียงฝนเริ่มกระทบหลังคาเหล็กของโกดัง กลิ่นคาวเหล็กจากกระสุนที่เพิ่งยิงผ่านไปยังไม่ทันจาง แต่ความเงียบที่ตกลงมาหลังแผนการ...กลับไม่เย็นเท่าความรู้สึกในอกของทั้งสองคน
ฮานะถอดเสื้อกล้ามเปื้อนเลือดที่มีรอยกระสุนเฉียดข้างลำตัวออก พร้อมกับโยนผ้าก๊อซใส่เซียวเล่ห์
“ช่วยแปะให้หน่อยสิ” เสียงเรียบเย็นเหมือนจะไม่มีอะไร แต่เซียวเล่ห์รู้ดี เธอไม่ได้ขอให้เขาช่วยเพราะไว้ใจ
…แต่เพราะเธอไม่อยากมองแผลของตัวเองเวลานี้มือใหญ่แตะลงที่แผ่นหลังเธอเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ กดผ้าลงตรงรอยถาก ฮานะสูดลมหายใจเข้าลึกแต่ไม่ร้องสักแอะ
“ไม่คิดจะพักบ้างเลยหรือไง”
“พักเหรอ? ตอนพี่ชายฉันถูกจับ พวกมันพักไหม?” “ฮานะ…” เซียวเล่ห์ร้องออกมาด้วยความตกใจกับความคิดของเด็กผู้หญิงคนนี้ “อย่าเรียกชื่อฉันแบบนั้น ถ้านายยังคิดจะลูบคมฉัน”เธอหันกลับมาทันที ประชิดเขาในระยะที่ลมหายใจแทบปะทะกัน แววตาไม่ใช่แค่โกรธ…แต่มันสั่น มันดิบ มันเหมือนเธอกำลังจะร้องไห้แต่ไม่ยอมให้ใครเห็น
“นายอย่าทำดีใส่ฉัน แล้วหันหลังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกเลยนะ”
“ฉันไม่ได้ทำดีใส่เธอ...” “...” “ฉันหวงเธอ หวงจนโคตรหงุดหงิดตอนเห็นเธอหายไป แล้วโผล่มากลางงานเลี้ยงพร้อมท่าทางเหมือนพร้อมจะตาย”ฮานะเงียบไป น้ำเสียงของเขาไม่ได้ดัง ไม่ได้หวาน แต่มันจริง...และดุจนแทบสะกดใจเธอไม่อยู่
“ฉันห่วงเธอว่ะ ฮานะ”
“...อย่าใช้คำว่าห่วง ถ้านายยังไม่พร้อมรับมือกับฉันเวลาฉันเลือดสาดใส่พวกมัน”เธอก้าวเข้าใกล้กว่าเดิมอีกนิด เสื้อกล้ามหลุดเปิดไหล่เล็กน้อยจากตอนโดนทำแผล แต่เธอไม่สนใจ
เซียวเล่ห์มองดวงตาที่เคยนิ่งเฉยของเธอตอนนี้มันเหมือนกำลังลุกเป็นไฟ...ไฟที่เขาอยากโดนเผาให้ยับ
“ระวังตัวไว้ด้วยล่ะ เซียวเล่ห์…”
“...” “เพราะถ้านายยังไม่แน่ใจว่ารักฉัน...ฉันจะเป็นฝันร้ายของนายไปจนวันตาย”พูดจบ เธอเดินหนี
แต่เซียวเล่ห์กลับคว้าแขนเธอไว้ แล้วเหวี่ยงเข้ากำแพง
최신 챕터
มาเฟียเมียร้าย ตอนพิเศษ แสงอาทิตย์ในทุกเช้าที่มีเธอ
ตอนพิเศษ แสงอาทิตย์ในทุกเช้าที่มีเธอเช้านี้ต่างจากเช้าทุกวัน…เพราะมันเป็นเช้าวันแรกหลังจากที่ทั้งสี่คนใช้คำว่า “ครอบครัว” ได้อย่างเต็มปาก ฮานะตื่นขึ้นมาพร้อมกลิ่นหอมของขนมปังที่อบในครัว ดวงตายังปรือ ๆ อยู่แต่กลับมีรอยยิ้มประดับมุมปากโดยอัตโนมัติ เมื่อเห็นว่าเตียงข้าง ๆ ว่างเปล่า แต่พอเธอก้าวลงจากเตียง เดินตามเสียงในครัวไป ก็พบว่าคนที่หายตัวไปคือสามีสุดหล่อ…ที่กำลังใส่ผ้ากันเปื้อนรูปเป็ดแสนน่ารัก ก้มหน้าก้มตาเจียวไข่และจัดจานอย่างตั้งใจ “จะทำอาหารเช้าทุกวันเลยเหรอ?” ฮานะถามเสียงงัวเงียเซียวเล่ห์เงยหน้าขึ้นมา ยิ้มกว้างแบบที่ทำให้ใจเธอสั่นทุกที “ไม่ทุกวัน…แต่จะทำทุกเช้าที่เธอยังอยู่ข้าง ๆ ฉัน”เธอหัวเราะเบา ๆ เดินเข้าไปกอดเขาจากด้านหลัง “พูดแบบนี้…ใครจะไปไหนได้คะที่รัก” เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังขึ้น ก่อนที่เขาจะหมุนตัวกลับมากอดเธอไว้ทั้งตัว แล้วโน้มลงมาจูบหน้าผากเธอหนึ่งที “ยอมให้หอมหมดทั้งตัวเลยด้วยซ้ำ”ขณะเดียวกัน… ในอีกฝั่งของบ้าน เคียวกับโซระก็ไม่แพ้กัน โซระที่ห่มผ้านอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนโซฟาหนังสุดหร
มาเฟียเมียร้าย ตอนที่ 52. แต่งงาน
ตอนที่ 52. แต่งงาน “ชุดนี้ใช่เลย...หรือหัวใจฉันใช่เธอ”ร้านชุดแต่งงานกลางเมืองที่ถูกจองไว้ล่วงหน้าสำหรับวันนี้โดยเฉพาะฮานะกับโซระยืนอยู่หน้าแร็กชุดแต่งงานยาวเหยียด สายตาสำรวจแต่ละแบบด้วยความจริงจัง“อันนี้ดูหวานไปไหม?” ฮานะชี้ไปที่ชุดลูกไม้สีขาวแบบเจ้าหญิง“แล้วอันนี้ดูเหมือนชุดขึ้นเวทีรำบวงสรวงเลย” โซระพูดถึงชุดทรงบานอีกตัว จนฮานะหลุดหัวเราะด้านนอกห้องลองชุด เคียวนั่งไขว่ห้างรอพลางเปิดมือถือเช็กอีเมล ส่วนเซียวเล่ห์นั่งพิงกำแพงอย่างอดทน ใบหน้าคมหล่อเหลามองประตูห้องลองชุดไม่ละสายตาพนักงานเดินนำทางก่อนจะเปิดม่านออก...ฮานะก้าวออกมาในชุดเดรสเข้ารูปสีขาวสะอาด ท่อนบนมีลูกไม้ปักอย่างประณีต ผ้าทิ้งตัวแนบเรือนร่างพอดิบพอดีอย่างพอดี...จนเซียวเล่ห์เผลอลืมหายใจเขาลุกขึ้นยืนช้า ๆ เหมือนโดนสะกด“...สวย” เสียงของเขาเบาแต่ชัดฮานะหลบตาเล็กน้อย “ไม่เยอะไปใช่ไหม...?”“ไม่น้อยไปด้วย” เขาเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอ ก่อนจะเอื้อมมือแตะแขนเบา ๆ “มันพอดีมาก…พอดีกับเธอ…แล้วก็พอดีกับใจฉัน”ฮานะกลั้นยิ้มจนแก้มขึ้นสี ส่วนโซระที่เดินออกมาจากอีกห้องในชุดลูกไม้สีงาช้าง ก็ยักไหล่แล้วพูดเรียบ ๆ“งั้นฉันไม่ใส่ละ เด
มาเฟียเมียร้าย ตอนที่ 51. ทะเลาะกันก่อนแต่งงาน
ตอนที่ 51. ทะเลาะกันก่อนแต่งงานหลังจากอาหารเช้าอิ่มท้อง กลิ่นชาขิงอุ่น ๆ เริ่มลอยคลุ้งไปทั่วห้องนั่งเล่น ทั้งสี่คนฮานะ, เซียวเล่ห์, เคียว และโซระนั่งรวมตัวกันตรงโซฟาแบบไม่มีใครรีบจะลุกไปไหนบทสนทนาไหลเรื่อยไปเรื่อย ๆ ทั้งเรื่องละครเมื่อคืน เกมที่เคียวเล่นแพ้ไม่เป็นท่า หรือแม้แต่เรื่องชวนหัวเราะอย่างท่าทางตอนหลับของโซระที่เจ้าตัวยืนยันว่า “ไม่ได้กรน!”บรรยากาศดีจนกระทั่ง…“ฉันตั้งใจจะขอฮานะแต่งงาน”เสียงของเซียวเล่ห์นิ่ง สุขุม แต่ออกมาชัดเจนราวกับค้อนกระแทกกลางโต๊ะทุกคนหันขวับฮานะชะงักไปนิด ก่อนจะหันไปจ้องเขาตาโต “เมื่อไหร่นายจะ…บอกฉันก่อนได้ไหม?!”เซียวเล่ห์หันมายิ้มบาง ๆ ให้เธอ “ก็บอกอยู่ตอนนี้ไง”โซระอ้าปากพะงาบ กำถ้วยชาขิงแน่น ส่วนเคียวถึงกับชะงักมือที่กำลังจะหยิบคุกกี้เข้าปาก“แต่งงาน?!” เคียวทวนคำ “น้องจะแต่งก่อนพี่ได้ยังไงวะเนี่ย?!”“เกี่ยวอะไรกับนาย?” เซียวเล่ห์เลิกคิ้ว“โถ่ ไอ้เล่ห์! ถ้านายแต่งก่อน ฉันก็โดนล้อแน่ดิ!” เคียวโอดครวญ “แถมโซระยังอยู่ข้าง ๆ ด้วย ฉันไม่สามารถแพ้ได้!”โซระหันขวับมามอง “เอ๊ะ?! เรื่องนี้ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย?”เคียวชี้นิ้วทันที “ถ้าเซียวเล่ห์จะขอแต่ง ฉ
มาเฟียเมียร้าย ตอนที่ 50. เอาคืน
ตอนที่ 50. เอาคืนแสงไฟในห้องสลัวลงจนแทบมืดสนิท เสียงลมหายใจที่แผ่วเบาและเสียงกระซิบอ่อนโยนกลมกลืนไปกับความเงียบงันของค่ำคืนเซียวเล่ห์ค่อย ๆ ขยับตัวเหนือร่างของฮานะ ราวกับกลัวว่าจะทำให้เธอหวาดกลัวหรือเจ็บปวดมือใหญ่ลูบไล้เรียวแขนที่โอบกอดเขาอย่างมั่นคง ก่อนจะค่อย ๆ ไต่ขึ้นไปสัมผัสบริเวณต้นคอที่บอบบางฮานะหลับตาพริ้มพร้อมกับปล่อยใจให้ความรู้สึกนั้นซึมลึกเข้าไปในทุกเส้นใยของร่างกายริมฝีปากของเซียวเล่ห์โอบอุ้มริมฝีปากของเธออย่างนุ่มนวล ก่อนจะเริ่มจูบคลอเคล้าอย่างช้า ๆเหมือนต้องการบอกทุกความรู้สึกผ่านสัมผัสนี้ทั้งคู่ผ่อนคลายลง ร่างกายและหัวใจเคลื่อนเข้าหากันอย่างเป็นธรรมชาติเซียวเล่ห์ถอดเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายของตัวเองออก เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดีฮานะสายตากล้าหาญแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน ส่งเสียงกระซิบ “ฉันไว้ใจคุณ...เต็มที่”มือทั้งสองจับกันแน่นเป็นสัญญาแห่งความรักและความมั่นคงเขาค่อย ๆ ก้าวเข้าหาเธออีกครั้ง ร่างกายสัมผัสกันอย่างแผ่วเบาแต่หนักแน่นทุกจังหวะทุกสัมผัสล้วนบอกเล่าความต้องการและความรักที่ไม่มีวันลดน้อยลงในคืนนั้น เวลาหยุดเดิน ความรู้สึกทั้งหมดถ่ายทอดผ่านก
มาเฟียเมียร้าย ตอนที่ 49. ร่วมรัก
ตอนที่ 49. ร่วมรักทั้งสองนั่งเคียงข้างกันบนระเบียงขนาดกะทัดรัด ใบหน้าของฮานะยังคงเปี่ยมไปด้วยความสงบ ริมฝีปากยิ้มบาง ๆ ขณะที่แสงสีส้มทองของพระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้าไปช้า ๆสายลมเย็นพัดเบา ๆ ปะทะใบหน้า เหมือนเป็นบทเพลงธรรมชาติที่บรรเลงไว้เพียงเพื่อพวกเขาสองคนเสียงนกร้องไกล ๆ กับกลิ่นหญ้าระเบียงชั้นบน ทำให้เวลาที่หยุดนิ่งไปเหมือนจะเป็นช่วงเวลาที่สมบูรณ์แบบที่สุดในชีวิตเขาหยิบกล่องอาหารเย็นเล็ก ๆ ออกมา ท่ามกลางรอยยิ้มที่ซ่อนความสุขเงียบ ๆ“กินด้วยกันไหม?” น้ำเสียงนุ่มลึกถามอย่างอ่อนโยนเธอพยักหน้าอย่างอ่อนแรง แต่สายตาเต็มไปด้วยความอบอุ่นพวกเขาแบ่งอาหารจากกล่องนั้นอย่างตั้งใจ อาหารมื้อนี้ไม่มีความรีบร้อน มีเพียงความรู้สึกที่ค่อย ๆ เติมเต็มใจทั้งสองคนหลังอาหารเย็น พวกเขายังนั่งกันต่อไม่ลุกไปไหน ท้องฟ้ากลายเป็นสีครามเข้ม และดาวดวงเล็ก ๆ เริ่มผุดขึ้นทีละดวงเซียวเล่ห์ลูบมือของฮานะอย่างช้า ๆ “คืนนี้ดาวสวยมากนะ”“เหมือนชีวิตที่เราจะเริ่มต้นใหม่...ด้วยกัน”สองมือประสานกันแน่นขึ้น ก่อนที่ทั้งคู่จะนอนราบลงบนเก้าอี้เลานจ์ที่เตรียมไว้เงาจันทร์สาดส่องลงมาเป็นประกายเงินบนผิวหน้าทั้งสองราวกับมีเว
มาเฟียเมียร้าย ตอนที่48. ฮานะเซียวเล่ห์
ตอนที่48. ฮานะเซียวเล่ห์ห้องพักฟื้นถูกแสงแดดอ่อนส่องลอดผ่านม่านสีครีมเข้ามา เสียงเครื่องวัดชีพจรยังคงดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ กลิ่นยาสะอาดลอยแตะจมูกตลอดเวลาเซียวเล่ห์นั่งเงียบอยู่ข้างเตียงคนไข้ ร่างสูงนั่งหลังตรง ดวงตาคมสบหน้าคนที่นอนหลับสนิทบนเตียงสีขาว — ฮานะยังคงซีดเซียวจากบาดแผลที่ได้รับจากการปะทะเมื่อคืน แม้หมอจะบอกว่าอาการพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่เขาก็ยังไม่กล้าหลับเลยสักวินาทีมือเรียวของฮานะวางนิ่งอยู่ข้างลำตัว นิ้วก้อยของเธอถูกเขาเกี่ยวเอาไว้เบา ๆ คล้ายคำสัญญาเงียบ ๆ ว่าเขาจะไม่ไปไหนดวงตาของเธอกระพริบขึ้นช้า ๆ เหมือนพยายามฝืนลืมตามองหาใครบางคน“เซียว…เล่ห์…”“อยู่ตรงนี้” เขาขานรับแทบจะทันที พร้อมกับโน้มตัวลงใกล้ แล้วใช้นิ้วแตะไรผมที่ปรกหน้าผากเธอออกให้“ไม่ต้องฝืนนะฮานะ หลับต่อก็ได้”“เจ็บ…จังเลย…”น้ำเสียงแผ่วเบานั้นทำให้เขานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะใช้ปลายนิ้วแตะมือเธอเบา ๆ อย่างอ่อนโยนที่สุด“ฉันรู้…เธอเจ็บ แต่เธอปลอดภัยแล้ว ฉันจะดูแลเธอเอง ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น”เมื่อเธอหลับไปอีกครั้ง เขาจึงลุกขึ้น เดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนใหม่กับกะละมังน้ำอุ่น เขานั่งลงข้างเตียงอีกครั้ง ค่อย ๆ เช็ด
