ตอนที่ 2 สาวน้อยแก้มขวัญ

ยามเย็นในชนบทห่างไกล แสงอาทิตย์อ่อนแรงทอดยาวเหนือทุ่งนาเขียวขจี เสียงจักจั่นดังประสานกับสายลมที่พัดผ่านความเงียบสงบ บ้านเรือนไม้หลังเล็กๆ ตั้งเรียงรายอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ ฝูงนกบินกลับรังในท้องฟ้าที่กำลังโพล้เพล้ ขอบฟ้าแต่งแต้มด้วยสีส้มทองและม่วงอ่อน สร้างบรรยากาศอบอุ่นและเงียบสงบ

“อืม บรรยากาศดีจัง ~” วิระชัย พงษ์พิสิฐ ชายหนุ่มร่างโปร่ง ใบหน้าละมุนราวภาพวาดที่ถูกถ่ายทอดมาจากบิดา ผิวของเขาขาวอมชมพูเปล่งประกายเมื่อกระทบแสงสุดท้ายของวัน เขายกมือปลดแว่นกันแดดออก เผยดวงตาลุ่มลึกที่สะท้อนความอบอุ่นของทิวทัศน์โดยรอบ การปรากฏตัวของเขาเพียงชั่วครู่ก็ทำเอาสาวน้อยสาวใหญ่ที่เดินผ่านบนถนนดินสายเล็กๆ นี้ ต่างหันมามองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหลงใหล ราวกับเขาคือบทกวีที่ก้าวเดินออกมาจากหน้ากระดาษของนิยายคลาสสิกในค่ำย่ำสนธยาแห่งนี้

“บรรยากาศยามเย็นในเขตชนบทแบบนี้ ดีที่สุดเลย” ชายหนุ่มกล่าว พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างชื่นชม

“เฮ้! ระวัง!!” เขารีบปิดประตูรถของตัวเองในทันที และวิ่งไปยังหญิงวัยกลางคนที่เดินมาล้มอยู่กลางถนน

“ขอโทษครับ” เขาวิ่งไปหยุดรถที่กำลังวิ่งมาเพื่อไม่ให้พวกเขาเผลอชนผู้หญิงคนนั้น

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” วิระชัยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“ช่วยหน่อย...ฉันหายใจไม่ออกค่ะ!”

สถานีอนามัย

“เป็นยังไงบ้างครับ คุณโอเคแล้วหรือยัง?” ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาหญิงแก่ที่เขาช่วยพามาส่งที่นี่ หญิงคนดังกล่าวที่กำลังเงยหน้ามองเพดานด้วยสีหน้างุนงง ค่อยๆ หันมามองหน้าเขา

“อ้อ คุณนี่เอง” เธอกล่าวพร้อมยกมือไหว้ขอบคุณเขาด้วยท่าทีซาบซึ้ง

“อะ! ไม่ต้องไหว้ผมหรอกครับ” วิระชัยรีบยกมือห้าม

“แต่ฉันอยากขอบคุณคุณ ถ้าคุณไม่เข้ามาช่วย ฉันคงถูกรถชนตายไปแล้ว” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่แฝงไปด้วยความเศร้า

“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดีช่วย”

“อืม แต่คุณเหมือนไม่ใช่คนแถวนี้ใช่ไหม? เพราะฉันไม่เคยเห็นหน้าคุณมาก่อนเลย” หญิงแก่ถามด้วยความสงสัย วิระชัยก็ยิ้มอ่อนให้

“ใช่ครับ ผมเป็นคนในเมืองใหญ่ทางนู้น ผมแค่ขับรถออกมาหาแรงบันดาลใจในการทำงาน แล้ววันนี้ก็ขับเพลินมาไกลถึงที่นี่เลย” เขาตอบพร้อมหัวเราะเบาๆ

“แล้วคุณชื่ออะไรล่ะคะ?” เธอถามเขาด้วยความสนใจเหมือนดั่งว่าในหัวของเธอกำลังรับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่ยังไม่มาถึง

“อ้อ ผมลืมแนะนำตัวเลย เรียกผมว่า ‘นีวาย’ ก็ได้ครับ” ชายหนุ่มหัวเราะเล็กน้อย ทำให้คนที่คุยด้วยรู้สึกผ่อนคลายขึ้น

“แล้วคุณชื่อกมลใช่ไหมครับ? พอดีผมได้ยินหมอบอกว่าคุณมาซื้อยาที่นี่บ่อย แต่ไม่ยอมไปรักษากับหมอในเมือง” นีวายกล่าวถาม เพราะเขาได้พูดคุยกับหมอและรู้เรื่องราวของหญิงแก่มาพอสมควร

เมื่อกมลได้ยินเช่นนั้น เธอก็หน้าเสียเล็กน้อยก่อนจะยิ้มอ่อนออกมา

“ใช่ค่ะ แต่จะให้ฉันไปตรวจในเมือง ฉันคงไม่ไปหรอกนะ เพราะสิ่งที่ฉันเป็นอยู่ ต่อให้รักษายังไงก็ไม่พ้นต้องตายอยู่ดี” กมลเผยยิ้มให้กับคำพูดของตัวเอง เนื่องจากว่าเธอนั้นเป็นคนมีลางสังหรณ์ที่แม่นย้ำ เธอจึงรู้อยู่แล้วว่าตัวเองกำลังจะจากไปเร็วๆ นี้ แต่คำพูดของเธอกลับทำให้นีวายรู้สึกสงสาร

“แต่การรักษาจะช่วยยื้อชีวิตเราให้ได้อยู่กับคนที่เรารักได้นานขึ้นนะครับ” นีวายพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง จึงทำให้กมลฉุกคิด เธอมีสีหน้าเป็นกังวลในทันที “ถ้าคุณไม่มีเงินรักษา ผมรู้จักโรงพยาบาลที่ช่วยเหลือคนยากจนฟรีนะ หากคุณอยากไป ผมจะพาคุณไป!” การรักษาฟรีนั้นไม่มีหรอก เขาก็แค่ถูกชะตาและสงสารจึงได้พูดไปแบบนั้น ส่วนการรักษาถ้าเธอตกลงไป เขาคงไปพูดกับบิดาได้ เพราะบิดาของเขาก็คงจะสงสารเธอเช่นกัน ในขณะที่ชายหนุ่มคิดกมลก็ยิ้มจางๆ ส่งให้

“ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ เพราะฉันเองก็ไม่อยากอยู่เจ็บปวดทรมานบนโลกใบนี้อีกแล้ว ฉันพอแล้วกับชีวิตนี้” คำตอบของเธอทำให้นีวายรู้สึกเศร้าและหมดหนทางที่จะโน้มน้าวต่อไป

“อืม...แล้วตอนนี้ คุณโอเคแล้วใช่ไหมครับ? เพราะหมอบอกว่าถ้าคุณตื่นก็สามารถกลับไปพักผ่อนที่บ้านได้ ให้ผมช่วยโทรหาญาติของคุณให้ดีไหม...”

“แม่!!” เสียงเรียกดังแทรกขึ้นจากด้านหลัง ทำให้นีวายรีบหันไปมองตามเสียง ก่อนจะสบตากับเด็กสาวคนหนึ่ง ซึ่งมีดวงตาเปล่งประกาย กลมโตดั่งลูกแก้ว เธอถักเปียสองข้างมองดูแล้วน่ารักซุกซน ร่างน้อยๆ นั่นยืนหลบอยู่หลังประตู ก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาหาเพราะมั่นใจแล้วว่าคนบนเตียงนั้นคือมารดา ชายหนุ่มเมื่อเห็นหน้าหญิงสาวได้ชัดขึ้น เขาก็ถึงกับนิ่งไปชั่วครู่สายตาเอาแต่จ้องมองเธอไม่ละไปไหน

“ แม่! แม่เป็นอะไร” เสียงของเธอเร่งร้อน ขณะที่สายตากวาดมองแม่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เหมือนพยายามหาบาดแผลหรือสัญญาณผิดปกติ

“ แก้มได้ยินชาวบ้านพูดกันว่าแม่เป็นลมล้มอยู่ที่กลางถนน หมอได้ตรวจให้แม่ละเอียดหรือยังจ๊ะ แม่เป็นอะไรมากหรือเปล่า ช่วงนี้แม่ก็ดูสูบผอมลงด้วย !” เธอขยับเข้าใกล้คนบนเตียงจนแทบแนบชิด แววตาสะท้อนความหวาดหวั่นและกังวลอย่างถึงที่สุด ร่างเล็กดูสั่นไหวเหมือนใบไม้ในสายลมแรง ใจของเธอสั่นระรัวไม่ต่างจากคำพูดที่พรั่งพรูออกมาอย่างรวดเร็วและไม่ปะติดปะต่อ กมลเห็นลูกเป็นแบบนั้นเธอก็รีบลุกนั่งอย่างรวดเร็ว เพื่อหวังจะอวดให้ลูกสาวเห็นว่าเธอไม่ได้เห็นอะไรมาก

“ แม่ไม่ได้เป็นอะไร แม่แค่มึนหัวหน้ามืดเฉยๆ น่ะ เรากลับบ้านกันเถอะ” กมลที่ไม่อยากให้ลูกสาวเป็นกังวลใจ เธอจึงได้พูดโกหกออกมาอย่างเรียบเนียนผ่านสายตาของนีวายที่มองอยู่อย่างเข้าใจ และรู้สึกสงสารในเวลาเดียวกัน เด็กสาวตรงหน้าเขาคงจะยังไม่รู้ว่าแม่ป่วยหนัก เขาคิดพลางมองที่ใบหน้าอันมอมแมมแต่ก็ยังคงเห็นความน่ารักและงดงามของเธอ

“ แล้วแม่เดินกลับไหวไหมจ๊ะ” คำถามจากเสียงแว่วหวานทำให้นีวายหลุดจากความคิด เขารีบเสนอตัว

“ อะ! ให้ผมไปส่งพวกคุณที่บ้านนะครับ”