ตอนที่ 5 ลูกสาวของศัตรู

ศิลาแดง

“ โธ่เอ้ย!!” เจ้าไฟโอดร้องคร่ำครวญทั้งยังปัดข้าวของบนโต๊ะในห้องทำงานของตัวเองกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น สาเหตุเนื่องมาจากว่าเขาส่งคนไปเอาคืนพิทักษ์ แต่มันกลับไม่สำเร็จ

“ ผมขอโทษนะครับบอส” การ์ดที่รับหน้าที่นี้ รีบก้มหน้าขอโทษยกใหญ่ ท่าทีของเขาลนลานเนื่องจากกลัวว่าจะโดนทำโทษ

“ ช่างมัน! มันคงจะไหวตัวทัน เราก็เลยทำอะไรมันไม่ได้” เจ้าไฟถอนหายใจแรง มือของเขากำแน่น “ แต่อย่าคิดว่ากูจะยอมมันแค่นี้นะ มันทำกับน้องกูถึงขั้นเลือดตกอย่างออก มันก็ต้องชดใช้ให้สาสม” เขากัดฟันพูดด้วยความฉุนเฉียว

“ ทำกูกูไม่ว่า แต่มาทำให้คนในครอบครัวกูแบบนี้ กูไม่ยอม!!!”

ผัวะ!!!!

ฝ่ามือของเขาที่เคยกำแน่น คลายออกและตบลงที่โต๊ะเสียงดัง แสดงออกถึงความโกรธแค้นของเจ้าของมันได้อย่างชัดเจน

“ บอลครับ บอส!” เอลิกวิ่งพรวดพราดเข้ามาพร้อมซองเอกสารในมือท่าทีของเขาดูเหนื่อยหอบแต่แฝงความตื่นเต้นดีใจอยู่ในแววตา เจ้าไฟเห็นแบบนั้นเขาก็กอดอกพลันรีบหันไปมอง

“ แกมีอะไร” เอลิกยิ้มจางพลางยื่นซองในมือให้นาย

“ ที่บอสสั่งผมว่าให้ส่งคนไปตามสืบดู ผมได้รู้อะไรดีๆ มาด้วยครับ เป็นเรื่องที่นายพิทักษ์ปิดบังมาตลอดหลายปี” คนฟังดูมีท่าทีตกใจไม่น้อยเขารีบคลายมือจากการกอดรัดแล้วรับซองในมือลูกน้องมาเปิดดู ซึ่งข้างในเผยให้เห็นประวัติของผู้หญิงคนหนึ่ง

“ กีรติกร มณีรัตน์ ?” คิ้วหนาของเขาขมวดมุ่น “ มันเกี่ยวอะไรกับไอ้พิทักษ์วะ” เขาเงยหน้าถามต่อเอลิก คนถูกถามก็กระตุกแว่นตาเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มก่อนจะตอบกลับ

“ ผู้หญิงคนนี้คือลูกสาวของนายพิทักษ์ครับ”

“ หะ! ไอ้นี่มันมีลูกมีเมียด้วยเหรอ” เจ้าไฟอุทานออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อหู ใบหน้าของเขาแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าแผนการ

“ ใช่ครับ มันมีเมีย แถมไม่ได้มีแค่คนเดียวด้วย แต่ที่ไม่มีใครรู้มาก่อน เพราะมันคงจะตั้งใจปิดบังไว้ อย่างที่เรารู้กันว่ามันสร้างศัตรูไปทั่ว มันก็คงจะกลัวถึงความปลอดภัยของลูกและเมียมันนั่นแหละครับ” เอลิกอธิบายอย่างตรงไปตรงมา แต่เจ้าไฟกลับแสยะยิ้มมุมปาก

“ หือ ร้ายกาจเหมือนกันนี่ไอ้พิทักษ์ ตัวเองลอบแต่จะทำร้ายครอบครัวคนอื่น แต่พอครอบครัวตัวเอง กลับปกปิดไม่ให้ใครรู้” สีหน้ามุ่งมั่นแฝงไปด้วยความโมโหของเจ้าไฟผุดขึ้นมาในทันที ในระหว่างที่รอให้เอลิกประมวลผลความคิดและบอกข้อมูลแก่เขา

“ เห็นว่าเมียคนนี้ไม่เคยติดต่อ ขอค่าเลี้ยงดูจากนายพิทักษ์ด้วยนะครับ แต่ว่านายพิทักษ์มันจะชอบส่งลูกน้องไปสอดส่องดูสองแม่ลูกนี้อยู่ห่างๆ ตลอด ถ้าจะพูดให้ฟังดูง่ายขึ้นก็คือ” เอลิกเว้นช่วงเล็กน้อย “ เมียคนนี้น่าจะตั้งใจพาลูกคนนี้หนีมันไปครับ” คนฟังพยักหน้าแล้วเปิดดูเอกสารในมือไปมาด้วยคิ้วขมวด

“ แล้วรูปล่ะ?” เอลิกทำหน้าฉงน แล้วรับซองเอกสารคืนมาเพื่อหาดู แต่มันกลับไม่พบอะไรอีกแล้วภายในนั้น

“ อ่า สงสัยผมเผลอทำตกตอนเอามาแน่เลย แต่ไม่เป็นไรนะครับบอสผมจำหน้าเธอได้อยู่” เจ้าไฟถอนหายใจแรงให้ความโกะของลูกน้อง แต่เขาก็ต้องยิ้มร่าเมื่อฟังคำพูดต่อไป “ และผมก็ได้ที่อยู่เธอมาแล้วด้วย ผมจะพาบอสไปเองครับ ถ้าบอสต้องการ” เจ้าไฟยิ้มมุมปากจ้องหน้าเอลิก

“ อืม พรุ่งนี้!! ไปพรุ่งนี้เลย !!” เจ้าไฟยืนตัวตรงและหันไปมองนอกบานหน้าต่างกระจกที่เวลานี้ท้องฟ้ามืดสนิทไม่มีแม้แสงของดวงดาว

“ ในเมื่อมันชอบลอบกัดคนอื่นผ่านครอบครัว กูก็จะลอบกัดทำร้ายมันกลับผ่านทางครอบครัวของมันเหมือนกัน” เขาพูดด้วยท่าทีหนักแน่นแววตาแฝงไปด้วยไฟแห่งความโกรธ ที่มันเป็นแบบนี้ เหตุมันเกิดจากตั้งแต่ที่ตัวเขา อนาลา ศิลาหัตร์ทัย เรียนจบมาทำงาน ก็ถูกมัน พิทักษ์ พงษ์สกร หยกทอง โผล่เข้ามาทำร้ายขัดขวางทั้งด้านการทำธุรกิจและค้าขาย เข้ามาตั้งตัวเป็นศัตรู จนตัวเขาต้องล้มลุกคลุกคลานอยู่หลายครั้ง ทั้งที่ตัวเขาเองแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไปทำอะไรให้มัน และครั้งนี้มันก็หนักเกินที่เขาจะทนไหว ในเมื่อมันเล่นมาถึงครอบครัวที่เขารัก อนาลา หรือ เจ้าไฟคนนี้จะไม่มีวันยอม ความแค้นมันก็ต้องชำระด้วยการแก้แค้นเท่านั้น!!!

บ้านของแก้มขวัญ รุ่งเช้าที่ตะวันยังไม่โผล่พ้นขึ้นมาทักทาย ตรงถนนดินแดงไม่ไกลจากตัวบ้านไม้ทรงสูงหลังนั้น มีสองร่างน้อยใหญ่กำลังโบกมือล่ำลากันอยู่

“ ขับรถกลับบ้านดีๆ นะคะพี่นีวาย” แก้มขวัญวางมือลงแนบข้างตัวพลางเอ่ยกับนีวายด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง

“ อืม น่าเสียดายถ้าพี่ไม่ติดงานว่าจะอยู่รอชิมขนมที่น้องเป็นคนทำสักหน่อย” คนพี่ถอนหายใจด้วยความเสียดาย ทีแรกเขาคิดว่าบ่ายวันนี้ถึงจะกลับแต่ดันมามีธุระด่วนเสียอย่างนั้น

“ ไม่เป็นไรหรอกพี่ ไว้วันหน้าว่างก็มาใหม่ได้ทุกเมื่อเลย เดี๋ยวแก้มจะทำให้ทานเอง” หญิงสาวเอ่ยด้วยความร่าเริง และรอยยิ้มอันสดใส

“ จ้ะ งั้นพี่ไปแล้วนะ” ชายหนุ่มลาหญิงสาวด้วยความอาลัยอาวรณ์ เพราะไม่คิดว่าแค่นั่งคุยกันคืนเดียว และวาดรูปเล่นกันจะทำให้เขาผูกพันกับเธอได้ขนาดนี้ คงอาจจะเพราะเด็กสาวเข้ากับคนง่ายด้วย เขาถึงได้รู้สึกเหมือนว่ารู้จักเธอมานานมากแล้ว แต่ถ้าเขากลับไปวันนี้ก็อีกหลายวันเลยกว่าจะได้แวะมาอีก แย่จัง เขาจะนอนหลับไหมนะ หากไม่ได้เห็นหน้าเธอเป็นเวลานาน

“ บายๆ” เมื่อรถของนีวายขับหายไปกับถนน แก้มขวัญก็เดินกลับมาหาแม่ตรงแคร่ใต้ทุนบ้าน ขาเล็กเดินผ่านไปที่หม้อนึ่งขนมถ้วยใบเตยของเธอ ก่อนจะชะงักให้คำถามของมารดา

“ แก้มชอบพี่นีวายหรือเปล่าลูก”

“ อะแห๋ก!” แก้มขวัญที่กำลังจับเอาขนมเข้าปากถึงกับสำลัก

“ แม่!! ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะจ๊ะ” เธอรีบหันขวับแล้วเดินมานั่งข้างมารดา

“ เขาก็เป็นคนดีนี่ลูก แม่ดูออกนะ” คำว่าดูออกของกมลนั่นก็คือเซ้นส์ของเธอ ที่มีลางสังหรณ์ดี ดูอะไรไม่เคยพลาด

“ เขาเป็นคนดีมันก็จริงน่ะแม่ แต่แก้มเพิ่งจะพบเขา รู้จักพี่เขาแค่วันเดียว แม่มาถามแบบนี้แก้มตกใจนะรู้ไหม แม่คิดจะจับคู่ให้แก้มเหรอ” กมลอมยิ้ม

“ ก็แม่อยากให้ลูกของแม่ได้รักกับคนดีๆ นี่น่า” เพราะรังสีที่แผ่ออกมาจากตัวพ่อหนุ่มคนนั้นมันบอกว่าอนาคตเขาจะรักลูกแม่และทำให้ลูกแม่มีความสุข ระหว่างที่กมลกำลังมีความสุขกับความคิดของตัวเอง แก้มขวัญก็เรียกแม่เสียงดังเพื่อดึงสติ

“ แม่คะ!!” หญิงสาวจับมือเหี่ยวของแม่ขึ้นมา “ถ้ามันถึงเวลา เดี๋ยวแก้มจะหาเอง แต่ตอนนี้แก้มยังไม่คิดเรื่องนั้นสักหน่อย”

“ คิดไว้ก็ดีนะลูก เพราะถ้าแม่เกิดเป็นอะไรไปใครจะอยู่กับหนูล่ะ” กมลลูบมือลูกสาวเบาๆ พลางสายตาก็แฝงไปด้วยความกังวล ทำเอาคนฟังถึงกับชะงักเอะใจ

“ ทำไมแม่พูดแบบนี้จ๊ะ แม่ยังจะอยู่กับแก้มอีกนานใช่มั้ย หรือมีอะไรที่แม่ไม่ได้บอกแก้มหรือเปล่า” แก้มขวัญเอ่ยในสิ่งที่เธอกลัวออกมา กมลนิ่งเงียบก่อนรีบส่ายหน้าเลิ่กลั่ก

“ บ้า! ถ้าขนมพอขายแล้วก็หาบไปขึ้นแผงขายนะ วันนี้แม่ขอพักอยู่ที่บ้านสักหน่อย บ่ายๆ แม่ถึงจะออกไปหา” มารดารีบเปลี่ยนเรื่อง พลันลุกแล้วเดินขึ้นบ้าน