ตอนที่8 ไม่อยากหย่า

อำภาคิดตามที่ธันวาบอก

" งั้นแสดงว่านังนั่นรู้อยู่แล้วว่าตัวเองท้อง เฮอะ! คงจะถูกทิ้งเลยกลับมาหาลูก แล้วให้ลูกรับเป็นพ่อของเด็กในท้องมัน ร้ายนักนะ"

" ไม่ใช่ครับ อรเขาพึ่งรู้ว่าท้องตอนที่ผมพาไปโรงพยาบาลวันก่อน แล้วสามีเขาก็ไม่ได้ทิ้งด้วย แต่เป็นอรที่ทิ้งไอ้ชั่วนั่นมา มันทำร้ายร่างกายอรมันนอกกายนอกใจ จนเธอทนไม่ได้ต้องหนีมา เธอไม่รู้จะไปไหนเธอไม่รู้จักใคร มีแต่ผมที่พอจะพึ่งได้ เธอเลยมาสมัครงานที่บริษัท เพื่อของานผมทำ งาน"

อำภาเงยหน้าสบตาธันวา ก็เห็นสีหน้าจริงจังแววตาบ่งบอกว่าเขาไม่ได้โกหก

" ตอนที่อรถูกบังคับให้เลิกกับผม เธอกลับไปหาแม่ของเธอที่ต่างจังหวัด แล้วถูกแม่ของเธอ บังคับให้แต่งงานกับพ่อเลี้ยงที่แกคราวพ่อ เพื่อใช้หนี้ให้กับแม่ของเธอ "

อำภาหลบสายตาตัดพ้อต่อว่าของธันวา เธอหันหน้าหนีไปทางอื่น เธอยอมรับว่าบีบบังคับให้อรดีไปจากชีวิตของลูกชายเธอทั้งที่อรดีเองไม่ผิดอะไร แต่เพราะเธอต้องการให้ธันวาได้แต่งงานกับอัยญดาเพื่อจะได้เงินทุนจากพ่อของเธอมากอบกู้บริษัทที่กำลังจะล้มละลาย ตอนนั้นธันวาพึ่งขึ้นบริหารใหม่ไม่มีประสบการณ์ ถูกหลอกให้ลงทุนจนเสียเงินไปหลายพันล้านเป็นหนี้ท่วมหัว มีเพียงครอบครัวอัยญดาเท่านั้นที่พอจะช่วยได้ ประกอบกับทั้งคู่หมั้นหมายกันมานานและอัยญดาก็คลั่งรักธันวามากด้วย แม้เธอจะรู้สึกผิดอยู่บ้างที่ทำร้ายจิตใจลูก แต่ที่เธอทำไปก็เพื่อครอบครัว เธอคิดว่าสักวันอัยญดาจะเอาชนะใจธันวาได้ แต่กลายเป็นว่าลูกชายของเธอทำร้ายจิตใจอัยญดาจนทนไม่ไหวขอหย่า งั้นเธอก็ควรทำในสิ่งที่ถูกต้องปล่อยอัยญดาไป ส่วนอรดีเธอไม่ขอยุ่งเกี่ยวให้ธันวาจัดการเอง ถึงต่อให้ในอนาคตทั้งคู่จะกลับมาคืนดีกัน เธอก็จะยอมรับ รวมถึงเด็กในท้องของอรดีด้วย

ตุลาได้ฟังเรื่องราวของอรดี เขาก็อดสงสารในชะตาชีวิตของเธอไม่ได้ ก่อนหน้าเขาเข้าใจเธอผิดคิดว่าเธอเป็นคนไม่ดี ต่อว่าเธอไปก็มาก จริงอย่างที่ธันวาบอก เธอตัวคนเดียวไม่มีที่พึ่ง มีแค่ธันวาที่พอจะช่วยเหลือได้ หลายครั้งเขาเห็นแววตาท้อแท้สิ้นหวังอยู่ในดวงตาของเธอ แต่ทำไงได้หล่ะก็เธอกับธันวาเคยคบกันมาก่อน แถมตอนนี้ยังใกล้ชิดกันธันวาก็ดูเอาใจใส่เธอเสียยิ่งกว่าอะไรดี มันเหมาะมันควรไหมในเมื่ออีกคนมีเมียอยู่แล้ว 

" แกหย่าให้หนูอัยซะ ปล่อยหนูอัยให้เป็นอิสระตามที่หนูอัยต้องการ เรื่องแกกับอรดีฉันจะไม่ยุ่ง ไม่ว่าแกจะจัดการยังไง "

" คุณแม่ "

" หย่าให้น้องเถอะ มันดีกับทุกฝ่าย ทั้งหนูอัย ทั้งแกแล้วก็อรดีด้วย "

ธันวายอมลงชื่อในใบหย่า แล้วขับรถออกไปด้วยความเร็ว ตุลาถอนหายใจเก็บรวมเอกสารเข้ากระเป๋า กอดลาแม่แล้วกลับออกไป

" เฮ้ยไอ้ธัน นี่มึงจะเมาตั้งแต่หัววันเลยรึไง เครียดอะไรนักหนาวะ มาถึงก็กระดกเอากระดกเอา " 

มารุตเอ่ยปากถามเมื่อเห็นเพื่อนเอาแต่ดื่มเหล้าไม่พูดไม่จา 

" ให้กูเดานะ คงเป็นเรื่องเมียมัน ไงน้องอัยไปก่อเรื่องอะไรให้มึงปวดหัวอีกหล่ะ หรือว่าน้องอัยตามไปตบอรที่คอนโด "

ธันวาหยุดชะงัก กระแทกแก้วเหล้าหันมามองเพื่อนทั้งสองตาขวาง

" นั่นไงกูเดาถูกใช่ไหม แล้วอรเป็นไงบ้างวะโดนน้องอัยตบ "

" อรท้อง "

" ห๊า อาไรนะ ท้องเหรอ "

มารุตกับขจรพูดพร้อมกันเสียงดัง

" นี่มึงเลวขนาดนี้เลยเหรอวะ มึงแต่งงานแล้ว แต่มึง มึงมันแม่งโคตรชั่วเลย กูรู้ว่ามึงไม่ได้รักน้องอัย แต่มึงก็ควรรู้ผิดชอบชั่วดี"

" ถ้ามึงอยาก ขนาดควบคุมตัวเองไม่ได้ ก็ควรหย่ากับน้องอัยก่อน ปล่อยให้น้องเขาได้ไปเจอคนดีๆ ไม่ใช่มาทำแบบนี้ "

" พวกมึงพล่ามกันพอรึยัง "

" อรไม่ได้ท้องกับกู เขาท้องกับผัวเขานู่น แต่อัยเข้าใจกูผิดเลยขอหย่ากับกู "

" มันก็น่าเข้าใจผิดไหมล่ะ ก็มึงเล่นไม่สนใจเมียตัวเอง เอาแต่คอยดูแลแฟนเก่าแบบนั้น ใครมันจะไปทนได้วะ "

" เออ ไอ้จรพูดถูก มึงลองคิดสิ ว่าถ้าน้องอัยเขาไปใกล้ชิดกับแฟนเก่า ทำเหมือนอย่างที่มึงทำกับอร เฝ้าอยู่ด้วยกันที่คอนโดครึ่งค่อนคืนแล้วค่อยกลับบ้าน ไปไหนมาไหนก็ควงกันไป มึงจะใจกว้างยิ้มแฉ่งอยู่ไหม "

ธันวาคิดตามที่เพื่อนบอก ถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงทนไม่ได้ ใครจะอยากให้เมียตัวเองไปใกล้ชิดสนิทสนมกับแฟนเก่า เขายอมรับว่าเขาผิดที่ไม่สนใจความรู้สึกของเธอ วันแรกที่อรดีกลับมา เขาดีใจที่ได้เจอเธอยิ่งเมื่อได้รับรู้เรื่องราวที่ผ่านมาของเธอเขาก็ยิ่งรู้สึกสงสาร ตอนเย็นวันนั้นเขาพาเธอย้ายที่อยู่จากห้องเช่าเล็กๆไปที่คอนโดของเขา ทีแรกเธอไม่ยอมแต่เขาขู่ว่าถ้าเธอไม่ย้ายมาเขาจะไม่รับเธอเข้าทำงาน เธอเลยต้องมาและทำอาหารให้เขากินเป็นการตอบแทน เขาอยู่คุยกับเธอจนดึกช่วยเธอจัดข้าวของไปด้วย กลับมาถึงบ้านตอนห้าทุ่ม เห็นอัยญดานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร บนโต๊ะยังมีอาหารเต็มไปหมด เธอจ้องตาเขาน้ำตาคลอเอ่ยถามเสียงสั่น

" ไปกินข้าวกับอีหน้าไหนมาหล่ะ ถึงกลับมาป่านนี้ โทรไปก็ไม่รับ ไลน์ไปก็ไม่อ่าน ทำไมฉันโทรไปขัดจังหวะความสุขคุณใช่ไหม "

" อัย ไม่ใช่ คือว่า "

เขาอยากจะอธิบายแต่ก็ไม่กล้าบอกความจริงเรื่องอรดี กลัวว่าถ้าอัยญดารู้จะเป็นเรื่องใหญ่ ไม่แน่พรุ่งนี้อาจจะไปอาละวาดถึงบริษัทก็ได้ ทีนี้อรดีไม่ต้องทำงานกันพอดี เขาเลยเลือกที่จะเงียบไม่พูดอะไรออกมา

" อัยยังไม่ได้กินข้าวเหรอ พอดีผมคุยงานกับลูกค้าจนดึกหน่ะ งั้นก็ เดี๋ยวผมกินเป็นเพื่อนนะ "

ธันวาเลื่อนเก้าอี้นั่งลง อัยญดาจ้องหน้าเขาน้ำตารินไหลออกมา

" ฉันไม่ได้โง่ ฉันโทรเข้าบริษัท เขาบอกว่าคุณไม่มีนัดกับลูกค้าที่ไหน คุณออกมาจากบริษัทตั้งแต่ยังไม่5โมง คุณโกหกฉัน เห็นฉันเป็นควายเหรอ ฉันกินข้าวไม่ได้กินหญ้า"

" อ้อ กับข้าวบนโต๊ะเนี่ย คุณแม่บอกว่าให้ฉันทำให้คุณกิน ดูสิมีแต่ของที่คุณชอบทั้งนั้น ฉันอุตส่าตั้งใจทำ กว่าจะเสร็จแต่ละอย่างแล้วก็เฝ้ารอคุณมากินด้วยกัน แต่คุณก็ไม่มาซักที โทรแล้วโทรอีกแต่คุณก็ไม่รับสาย สุดท้ายก็ทำได้แค่รอ แล้วคุณก็กลับมาจริงๆ "

ธันวารู้สึกผิด เขาวางมือถือไว้ที่โซฟาแถมปิดเสียงเอาไว้อีก เพราะกลัวเธอโทรตาม เขาไม่รู้จริงๆว่าเธอจะทำอาหารไว้รอเขา ถ้าเขารู้เขาคงรีบกลับมา แต่มันย้อนเวลากลับไม่ได้แล้ว จะบอกความจริงเรื่องอรดีก็ไม่ได้เหมือนกัน

"คุณคงกินอิ่มมาแล้วสินะ กับข้าวพวกนี้ในเมื่อคุณไม่อยากกิน งั้นก็ไม่ต้องฝืนหรอก"

พูดจบอัยญดาก็กวาดเอาอาหารทุกจานลงจากโต๊ะ โครม เพล้งงง เสียงจานแตกกระจาย อาหารทั้งคาวหวานลงไปนอนเล่นที่พื้น อัยญดายิ้มทั้งน้ำตาแล้วเดินขึ้นห้องไป

" ไอ้ธัน ไอ้ธัน "

เสียงเรียกของขจร ดึงสติของธันวาให้กลับมาจากอดีต ธันวาหันไปมองหน้าเพื่อนทั้งสองน้ำตาเอ่อคลอ ยิ้มขมขื่น

" ตอนนี้กูกับอัยหย่ากันแล้ว เขาทิ้งกูไปแล้ว กูผิดเอง เพราะกูเองที่ทำให้อัยต้องไป กูไม่อยากหย่ากับอัยเลย กูไม่อยากหย่า พวกมึงได้ยินไหมว่ากูไม่อยากหย่ากับอัย "

ธันวารินเหล้าใส่แก้วกระดกเข้าปาก ปากก็พร่ำเพ้อถึงอัยญดาไม่หยุด น้ำตาไหลผสมกับเหล้าในแก้ว แบบนี้สินะเขาเรียกว่ากินเหล้าเคล้าน้ำตา