บทที่ 7

เดิมทีทั้งสองนัดกันไปเดินชอปปิง ตอนนี้พอรู้ว่าเผยเซียวยังคอยตามหาผู้หญิงในคืนนั้นอยู่ก็หมดอารมณ์แล้ว

หลังจากที่กลับหอพักมาด้วยกันต่างเซื่องซึมกันเป็นแถบ ๆ

เหยียนฉู่นอนนิ่งบนโซฟาตัวเล็กในห้องนอน “อิ๋นอิ๋น พวกเรารีบลาออกเถอะ”

กู้อิ๋นมองไปทางเหยียนฉู่ “ไม่ได้นะ เงินกู้บ้านแต่ละเดือนของฉันเกือบแสนบาทเลย ลาออกไม่ได้!”

สีหน้าของเหยียนฉู่เคร่งขรึมขึ้น

บีบหมอนกอดไว้ในอ้อมแขนหลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้

“ไม่งั้นเธอขายบ้านไปเลยไหม?” เหยียนฉู่มองไปยังกู้อิ๋น

ถ้าไม่มีเงินกู้บ้านก็ไม่ต้องกลัวว่าจะต้องลาออกแล้ว ขอเพียงกู้อิ๋นลาออก เผยเซียวก็จะไม่พัวพันกับตนแล้ว

วิธีนี้ ฟังดูเหมือนจะเห็นแก่ตัวอยู่บ้าง แต่มันสามารถช่วยชีวิตพวกเธอทั้งสองคนได้!

กู้อิ๋น “บ้านหลังนั้นยังไม่ถึงปีเลย ขายไม่ได้หรอก”

ก็ใช่ การซื้อบ้านในเมืองก่างนี่ ต้องถือสิทธิ์เป็นเจ้าของไว้ในมือเป็นเวลาสองปีถึงจะเปลี่ยนมือได้ ตอนนี้เหยียนฉู่อยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอด

กู้อิ๋นมีภาระต้องจ่ายเงินกู้บ้านเดือนละห้าหมื่นกว่าบาท บัตรทุกใบของเธอก็ถูกพ่อริบไปหมด

บอกว่าไม่อนุญาตให้กลับไป จนกว่าจะได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ในเผยซื่อ!

เพราะงั้นพูดได้ว่าเธอเป็นทายาทรุ่นที่สอง อันที่จริงตอนนี้ก็ต้องอาศัยเงินเดือนของตนเองเลี้ยงดูตนเอง

ถึงยังไง พวกเธอทั้งสองก็ลาออกไม่ได้อยู่ดี

ทั้งสองมองหน้ากัน ร่างกายสั่นสะท้านไปหมด

พอคิดไปคิดมาแล้ว เรื่องนี้ยังคงต้องปิดบังเผยเซียวไว้ก่อน “งั้นจากนี้ไป เธอจะทำอะไรก็ต้องระวังนะ!”

“แน่นอน!” เหยียนฉู่เพิ่งจะพูดไม่ทันจบ กู้อิ๋นก็มองไปหาเธออย่างตื่นเต้น “ฉันสามารถยื่นขอย้ายแผนกได้นี่นา”

สีหน้าของเหยียนฉู่ขรึมขึ้น “เธอลืมไปแล้วเหรอ? เธอถูกประธานเผยสั่งให้ย้ายไปอยู่ใกล้เขาเองนะ”

ในเวลานั้นกู้อิ๋นกำลังทำงานเป็นผู้ช่วยที่ฝ่ายการพาณิชย์ มีวันหนึ่งเผยเซียวเห็นเธอก็เลยย้ายเธอมาอยู่ใกล้เขาในฐานะผู้ช่วย

ในเวลานั้นพนักงานหญิงทุกคนในบริษัทคิดว่าเผยเซียวตกหลุมรักกู้อิ๋น

แต่ต่อมารู้ว่า กู้อิ๋นแค่มาทำงานและไม่มีอะไรในกอไผ่กับเผยเซียว การนินทาเรื่องนั้นจึงเงียบไป

แต่ถึงแม้ว่าเธอและเผยเซียวจะไม่มีอะไรกัน แต่เธอที่ถูกเผยเซียวสั่งให้ย้ายมาอยู่ใกล้ ๆ เขาด้วยตัวเอง

หากเธอยื่นเปลี่ยนแผนก เกรงว่าอาจไม่ง่ายเหมือนกับแผนกบุคคล

เมื่อกู้อิ๋นได้ฟังคำพูดนี้ของเหยียนฉู่ ใบหน้าเล็กๆก็ซึมลงอีกครั้ง “งั้นจะทำยังไงกันดีล่ะ?”

เมื่อไหร่ที่เผยเซียวยังอยากจะตามหาผู้หญิงในคืนนั้นอยู่ กู้อิ๋นก็ไม่กล้าคิดแล้ว ว่าต่อไปจะเผชิญหน้ากับเผยเซียวยังไง

เหยียนฉู่ “แกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็พอ”

“แต่ฉันกลัวนี่นา!” กู้อิ๋นร้องไห้ออกมาดื้อ ๆ

เหยียนฉู่เห็นท่าทางที่ไม่ได้เรื่องของเธอแบบนี้ ไม่เข้าใจเลยว่าในตอนนั้นทำไมเผยเซียวถึงย้ายเธอไปอยู่ใกล้เขา

เอ่ยด้วยเสียงฮึดฮัด “ใครไม่กลัวบ้างล่ะ? ฉันจะบอกเธอให้ ถ้าเกิดเขาจับได้ว่าเป็นเธอ ฉันก็จะโดนหางเร่ไปด้วย เพราะงั้นเธอให้ทำใจให้สดชื่นเข้าไว้!”

ปรึกษากันไปปรึกษากันมา ดูเหมือนว่าตอนนี้ไม่มีทางอื่นเลย ทำได้เพียงปล่อยให้กู้อิ๋นกัดฟันอดทนต่อไป

น้ำตาของกู้อิ๋นที่ไหลพราก เหยียนฉู่เกลี้ยกล่อมด้วยความเจ็บปวด “เด็กดี อดทนไว้!”

น้ำตาของกู้อิ๋นไหลดุเดือดมากขึ้น แถมสั่นไปทั้งตัวอีก

เพื่อเป็นการปลอบใจกู้อิ๋น ตกดึกเหยียนฉู่เลยพาเธอไปกินของอร่อย ๆ มากมาย ความรู้สึกของเธอถึงได้สงบลง

เกลี้ยกล่อมให้เธอไปทำงานในวันพรุ่งนี้

ที่บริษัทเช้านี้ ลิฟต์แน่นแทบไม่ไหว กู้อิ๋นรออยู่หลายรอบก็เบียดขึ้นไปไม่ได้

พอดูเวลาในโทรศัพท์ ก็ใกล้จะสายแล้ว!

เธอกระวนกระวายใจสุด ๆ เมื่อคิดว่าเผยเซียวจะมาก่อนเวลาครึ่งชั่วโมงทุกวัน กัดฟันและเดินไปใช้ลิฟต์ของประธานบริษัท

ลิฟต์ขึ้นมาจากชั้นใต้ดินและประตูลิฟต์ก็เปิดออกเป็นเสียงดัง “ติ๊ง” กู้อิ๋นเข้าไปโดยไม่รู้ตัว

เมื่อสายตาสัมผัสกับคนในลิฟต์ จิตใจของเธอก็สั่นตามสัญชาตญาณ!

“ประธาน ประธานเผย......”

คราวนี้เธอสิ้นหวังสุด ๆ จริง ๆ แล้วล่ะ

เผยเซียวมองเธออย่างเย็นชา โดยไม่พูดอะไร

กู้อิ๋นหันร่างกลับไปตามจิตสำนึก เพิ่งก้าวเท้าออกไป ก็ได้ยินเสียงตะโกนของลั่วเหยียนที่ยืนอยู่ด้านหลังเผยเซียวว่า “ผู้ช่วยกู้เข้ามาเลย!”

ลั่วเหยียนรู้ดีว่ากู้อิ๋นกลัวเผยเซียว ทำงานด้วยกันมานานขนาดนี้ ยังไม่ผ่อนคลายเหมือนเดิม ทำไมตอนนี้ยิ่งมองเหมือนยิ่งกลัวมากขึ้นล่ะ?