บทที่ 3

ถังหลินกลับประเทศแล้วเหรอ?

“ฮือ ๆ หยุนถิง ฉันไม่อยากให้เถียนเถียนเรียกคนอื่นว่าพ่อกับแม่”

ฝู่หยุนถิงก้มลงกระซิบปลอบที่ข้างหูของเธอเบา ๆ ว่า “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะทำให้เถียนเถียนได้เข้าทะเบียนตระกูลฝู่อย่างถูกต้องตามสิทธิ์”

ถังหลินถึงได้หยุดร้องไห้ แล้วเปลี่ยนน้ำตาเป็นรอยยิ้ม

“หยุนถิง ว่ากันตามกฎหมายแล้ว คนที่เป็นสามีภรรยากันจริง ๆ ก็คือเราสองคนต่างหาก ส่วนเซี่ยจือเหยานั่น...”

ฝู่หยุนถิงขมวดคิ้วแน่น “ตอนนั้นฉันแค่ไม่อยากให้เธอต้องถูกคนรังแกที่ต่างประเทศ ถึงได้จดทะเบียนสมรสกับเธอก่อนงานแต่งเท่านั้นเอง”

“นอกจากตำแหน่งคุณนายฝู่แล้ว ฉันให้เธอได้ทุกอย่าง อาเหยาไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าไปยุ่งกับเธอเลย”

สีหน้าของถังหลินแสดงความไม่พอใจออกมา แต่เรื่องเร่งด่วนตอนนี้คือเถียนเถียน จึงข่มอารมณ์ไว้ก่อน

“ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่แย่งตำแหน่งคุณนายฝู่กับเธอหรอก เพราะฉันเอง... ก็ไม่มีสิทธิ์นั้นอยู่แล้ว”

ฝู่หยุนถิงเพิ่งรู้ตัวว่าคำพูดเมื่อครู่รุนแรงเกินไป จึงรีบย่อตัวลงปลอบเธอทันที

“พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ ถ้าเธอไม่มีสิทธิ์แล้วใครจะมีสิทธิ์? เธอคือคนที่ให้กำเนิดเถียนเถียนให้ตระกูลฝู่เชียวนะ แม่ฉันเองก็ยังคิดถึงเธอตลอดเลย”

เซี่ยจือเหยาแทบยืนไม่อยู่ แม่ของฝู่หยุนถิงรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับถังหลินแล้วอย่างนั้นเหรอ!

ภาพของแม่สามีที่ยืนอยู่เหนือหัวอย่างเย่อหยิ่งผุดขึ้นมาในใจ

เพราะเซี่ยจือเหยาไม่ได้มีสินสอดติดตัวมา ทำให้ตระกูลฝู่ไม่พอใจเธอเป็นอย่างมาก

ยิ่งไปกว่านั้น แม่สามียังจู้จี้จับผิดทุกเรื่อง ไม่เคยแสดงสีหน้าดี ๆ ให้เธอสักครั้ง

เซี่ยจือเหยาเคยเชื่ออย่างไร้เดียงสาว่าหากเธอตั้งใจดูแลแม่สามีด้วยความกตัญญู สักวันย่อมได้รับการยอมรับ

พอมาคิดตอนนี้แม่สามีคงยอมรับลูกสะใภ้อีกคนไปตั้งนานแล้ว แล้วจะเหลือที่ไหนมาใส่ใจเซี่ยจือเหยาอีกล่ะ?

ขาทั้งสองข้างของเซี่ยจือเหยาราวกับถูกหล่อด้วยตะกั่ว จึงเดินตามฝู่หยุนถิงและถังหลินขึ้นไปยังชั้นสอง

ตอนแรกฝูหยุนถิงยังทำท่าเป็นสุภาพบุรุษอยู่ แต่พอเลี้ยวไปถึงที่ที่ไม่มีใคร ก็ดึงถังหลินเข้ามาแนบตัวแล้วกดเธอไว้ใต้ร่างทันที

“เรื่องของเถียนเถียนไว้ก่อน ตอนนี้จัดการกับปัญหาของฉันหน่อยดีไหม?”

ส่วนหนึ่งของร่างกายเขาแนบชิดอยู่กับหน้าท้องของถังหลิน ทำให้ใบหน้าของถังหลินร้อนผ่าวขึ้นมา

ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องเก็บของที่ไม่มีคนอยู่ ไม่นานนัก เสียงครางของหญิงชายที่พยายามกดกลั้นความต้องการก็ดังแว่วขาด ๆ หาย ๆ เข้ามาในหูของเซี่ยจือเหยา

มีเพียงกำแพงกั้นไว้หนึ่งชั้น เซี่ยจือเหยาทั้งตัวสั่นสะท้าน แล้วค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งพิงผนังอย่างช้า ๆ

ฝู่หยุนถิงหายใจหอบหนัก “หลินหลิน เธอคลอดลูกมาแล้วแท้ ๆ ทำไมยังแน่นขนาดนี้?”

ถังหลินหอบหายใจถี่ “ทำไมล่ะ เซี่ยจือเหยาหลวมมากเหรอ?”

หลังจากการกระแทกรุนแรงติดต่อกัน ฝู่หยุนถิงก็ครางต่ำออกมาหนึ่งเสียง

“อาเหยาเรียบร้อยเกินไป ไม่เห็นเหมือนเธอที่เคยอยู่ต่างประเทศ ดูเปิดเผยขนาดนั้นเลย”

เล็บของเซี่ยจือเหยาจิกฝังลึกลงไปในฝ่ามือของเธอเอง

เธอไม่เคยรู้เลยว่า ประธานฝู่ผู้สูงศักดิ์และเคร่งครัดในศักดิ์ศรี ซึ่งมักดูแคลนผู้หญิงทุกคนที่พยายามเข้าหาเขา ยกเว้นเพียงเธอคนเดียว

แท้จริงแล้วกลับเป็นสัตว์เดรัจฉานที่สำส่อนไร้ยางอาย

ท่ามกลางเสียงครางรอบใหม่ที่ดังขึ้น เซี่ยจือเหยาค่อย ๆ พยุงตัวกับผนังแล้วเดินออกไปทีละก้าว

ผู้อำนวยการรออยู่ในห้องทำงานมานานแล้ว

“เราต้องขอยืนยันหน่อยนะ จือเหยา คุณกับคุณฝู่ยังตั้งใจจะรับเถียนเถียนเป็นบุตรบุญธรรมอยู่ไหม?”

เซี่ยจือเหยาไม่ได้ตอบทันที แต่ขอเปิดดูแฟ้มประวัติส่วนตัวของเถียนเถียนก่อน

แฟ้มระบุว่า เถียนเถียนเกิดในฤดูใบไม้ผลิเมื่อห้าปีก่อน

ซึ่งก็คือครึ่งปีหลังจากที่เซี่ยจือเหยาแต่งงานกับฝู่หยุนถิง

ในช่วงเวลาที่ฝู่หยุนถิงคุกเข่าขอเธอแต่งงานนั้น ถังหลินก็ตั้งครรภ์อยู่แล้ว

โกรธแค้น ไม่ยอมรับชะตา!

เซี่ยจือเหยาส่งเอกสารคืนให้ผู้อำนวยการ

“ฉันไม่ตั้งใจจะรับเถียนเถียนเป็นบุตรบุญธรรม คุณสามารถดำเนินขั้นตอนการรับเลี้ยงของเธอได้เลยค่ะ”

ผู้อำนวยการพยักหน้าอย่างครุ่นคิด

“อาเหยา!”

จู่ ๆ ฝู่หยุนถิงผลักประตูเข้ามา แล้วแย่งแฟ้มประวัติของเถียนเถียนไป

“ฉันพูดตอนไหนว่าจะไม่รับเถียนเถียนแล้ว? เธอมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินแทนฉัน?”

เซี่ยจือเหยามองเขาอย่างเย็นชา “ตอนที่คุณจะรับเถียนเถียนเป็นบุตรบุญธรรม คุณก็ไม่เห็นจะปรึกษาฉันเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”

ฝู่หยุนถิงถึงกับพูดไม่ออกในชั่วขณะนั้น

ถังหลินโผล่ออกมาจากด้านหลังเขา “สวัสดี อาเหยา ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”