ลูกสาวตายไป สามีฉันกลับโพสต์รูปครอบครัวกับรักแรก

“น่าจะพลัดตกลงมาจากที่สูง...”

ตํารวจพูดกับฉันแบบตัวต่อตัว แต่ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย

ในสายตาของฉันมีแต่ลูกสาวของฉัน ลูกสาวตัวน้อยของฉัน

เธออายุเพียง 5 ขวบ น่ารักเหมือนนางฟ้า แต่ดวงตากลมโตที่เปล่งประกายอยู่เสมอของเธอปิดสนิทในขณะนี้และจะไม่มีวันลืมตาได้อีกแล้ว

ฉันคุกเข่าลงตรงหน้าเธออย่างช้า ๆ และจับมือเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยบาดแผลของเธอขึ้นมา นาฬิกาโทรศัพท์ที่สวมให้เธอหายไปแล้ว

"ซีซี ลูกลืมตามองแม่หน่อยได้ไหม? แม่ซื้อตุ๊กตาตัวโปรดมาให้ลูกแล้ว ลูกบอกว่าวันหลังจะกอดมันนอนด้วยกันไม่ใช่เหรอ?

“แล้วลูกแอบหลับคนเดียวได้ยังไง”

แต่ไม่ว่าฉันจะเรียกเธอยังไง เธอก็ไม่ตอบสนอง

ฉันเปิดฝ่ามือของเธอ และพบภาพครอบครัวที่เธอวาดให้กับครอบครัวของเราสามคน ฉันอดไม่ได้ที่จะร้องไห้อย่างขมขื่น

ตอนนี้เป็นเวลาตี 3 เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน ฉันพบศพของเธอที่เชิงเขาที่เธอกําลังตั้งแคมป์กับ ฟู่เยว่ชวน พ่อของเธอ

และเมื่อเธอออกไปข้างนอกในบ่ายวันก่อน เธอยังคงกระโดดโลดเต้นอยู่

ตอนนั้นฉันเป็นคนอุ้มเธอขึ้นเบาะหลังของฟู่เยว่ชวนด้วยตัวเอง

“ซีซี ตอนกลางคืนจะไปนอนกับพ่อในเต๊นท์บนภูเขาแล้ว มีความสุขไหม?”

เธอพยักหน้าอย่างแรงและทําท่าทางกลัวเล็กน้อยกับฉันอีกครั้ง

เธอพูดไม่เป็น ตั้งแต่เกิดมาก็พูดไม่เป็นแล้ว

ฉันยังจําได้ว่าฉันบอกเธอว่า "ซีซีไม่ต้องกลัวนะ มีพ่ออยู่ เขาจะปกป้องลูกเอง"

ห้าปีนับตั้งแต่เธอเกิดมา ฟู่เยว่ชวนมักจะมีเหตุผลที่จะไม่ฉลองวันเกิดกับเธอ ครั้งนี้ฉันขอร้องฟู่เยว่ชวนล่วงหน้าถึง 99 ครั้ง เขาจึงฝืนใจตอบตกลง

เขามองมาที่ฉันอย่างหงุดหงิดเมื่อเขาขึ้นรถ

"พูดจบหรือยัง? ถ้าฟ้ามืดลงก็ไม่ต้องไปแล้ว”

เขารับปากว่าจะไปแคมป์ปิ้งกับซีซี ดูพระอาทิตย์ตกดิน แต่เงื่อนไขคือฉันห้ามไปด้วย

ซีซีอยากฉลองวันเกิดกับพ่อ ความปรารถนาในวันเกิดของปีที่แล้วของเธอก็คือสิ่งนี้

“โอเค โอเค” ก่อนปิดประตู ฉันตรวจสอบนาฬิกาโทรศัพท์ของซีซีอย่างละเอียดอีกครั้ง "ถ้ามีอะไร อย่าลืมโทรหาแม่นะ โอเคไหม?"

แม้ว่าเธอจะพูดไม่ได้ แต่เรามีข้อตกลงกัน ถ้าเธอตกอยู่ในอันตราย ก็โทรหาฉันโดยที่ไม่ต้องพูดอะไร

ฉันคิดว่าทุกอย่างพร้อมแล้ว

แต่ไม่คิดว่าใบหน้าเล็ก ๆ ที่สะท้อนบนหน้าต่างรถจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นเธอยังมีชีวิตอยู่

เช้าวันรุ่งขึ้น ฟู่เยว่ชวนไม่ได้ส่งซีซีกลับมา และซีซีเองก็ไม่ได้กลับมา

ฉันวิ่งไปหาบนภูเขา ที่นั่นเหลือแต่เต๊นท์ที่ชํารุดและขยะกองหนึ่ง

ฉันตามหาคนบนภูเขาไปพลางโทรหาฟู่เยว่ชวนไปพลาง

จนกระทั่งดึกดื่นเที่ยงคืน ฟู่เยว่ชวนจึงโทรกลับและด่าด้วยความโกรธ

“เจี่ยนเยว่ เธอบ้าไปแล้วหรือไง? ไม่รู้เหรอว่าวันนี้ฉันเพิ่งมาถึงโรงแรมเพราะไปทํางานนอกสถานที่ โทรหาทั้งวันอยู่ได้ไม่หยุดหย่อน เธอไม่พักผ่อน แต่คนอื่นต้องพักผ่อนนะ”

ตอนนั้นฉันยังถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ขอโทษที่รบกวนคุณนอนนะคะ แต่ทําไมคุณไปทำงานถึงยังพาซีซีไปด้วยล่ะคะ?"

ความอ่อนแอของฉันแลกมาด้วยรอยยิ้มเย็นชาของฟู่เยว่ชวน

“ฉันให้เขากลับบ้านตั้งนานแล้ว เธอทําคนหายเองแล้วตอนนี้มาโทษฉันใช่ไหม ! เธอเป็นแม่คนภาษาอะไรกัน !”

“…… ฉันรู้แล้ว เจี่ยนเยว่ เธอเห็นไอจีนั้นจึงจงใจโกหกใช่ไหม?”

“ฉันก็แค่พาเวยเวยมาตั้งแคมป์กับลูกสาวของเขาไม่ใช่เหรอ? เด็กกําพร้าและแม่หม้ายอย่าวพวกเขาไม่มีใครดูแล ฉันดูแลหน่อยจะเป็นไรไป? เธอมาเสแสร้งทำฉันจนสะอิดสะเอียนไปหมดแล้ว”

ฉันเปิดไอจีของเขา

เห็นรูปที่เขาโพสต์ใหม่นั้น

ในภาพเขาและแม่ลูกหลิ่วเวยเวยคู่นั้นต่างหากที่เป็นเหมือนครอบครัว

และรูปนี้ ซีซีของฉันถ่ายให้พวกเขาด้วยตัวเอง

เขาโหดร้ายและน่ากลัวแค่ไหน

แต่มาถึงขั้นนี้ ฉันก็ยังคิดว่า เขาคงไม่ทิ้งลูกสาวแท้ ๆ ไว้คนเดียวหรอก

จนกระทั่งฉันเห็นศพที่เย็นชาของลูกสาวที่เชิงเขา ที่โดนสุนัขป่าหลายตัวกัดมือและเท้าของเธอจนเละเทะ

ใบหน้าของเธอซีดและส่งกลิ่นเหม็นของศพ

ในขณะนั้นฉันรู้สึกว่าหัวใจของฉันถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ

“สามีคุณโทรหาคุณ คุณจะรับหน่อยไหมครับ?”

เสียงตํารวจดึงฉันกลับสู่ความเป็นจริง

ฉันมองคําว่าสามีที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์...