บทที่ 4

เหงื่อเม็ดละเอียดผุดขึ้นเต็มหน้าผากของฝู่หยุนถิง เชี้ไปทางถังหลิน พลางอธิบายว่า…

“หลินหลินเป็นผู้ถือหุ้นของสถานสงเคราะห์แห่งนี้ วันนี้ฉันแค่บังเอิญมาเจอเธอเข้าเท่านั้น”

เซี่ยจือเหยาถามย้อนกลับไปว่า “แล้วเกี่ยวอะไรกับการรับเถียนเถียนไปเลี้ยงล่ะ?”

ใบหน้าของฝู่หยุนถิงมืดลง เขาพูดว่า “เซี่ยจือเหยา ทำไมฉันถึงไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเธอเป็นคนเลือดเย็นไร้หัวใจขนาดนี้? เถียนเถียนน่ารักขนาดนั้น น่าสงสารขนาดนั้น เธอไม่รู้สึกสงสารบ้างเหรอ?”

เธอเลือดเย็นเหรอ? เธอไร้หัวใจงั้นเหรอ?

เธอเป็นฝ่ายถูกหลอก ถูกทำให้ผิดหวัง แต่กลับกลายเป็นคนเลวเสียเอง

ถังหลินเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มแย้ม ดึงมือของเซี่ยจือเหยาไปจับไว้อย่างสนิทสนม

“อาเหยา ฉันได้ยินหยุนถิงบอกว่าพวกเธอจะรับเถียนเถียนไปเลี้ยง ฉันดีใจแทนจริง ๆ เลยนะ เถียนเถียนน่ะ เป็นเด็กที่เรียบร้อยที่สุดในสถานสงเคราะห์แล้วล่ะ”

เซี่ยจือเหยาอดไม่ได้ที่จะถามเธอว่า “ในเมื่อเถียนเถียนดีขนาดนั้น แล้วทำไมเธอถึงไม่รับไปเลี้ยงเองล่ะ?”

ถังหลินก็ถึงกับพูดไม่ออกเพราะคำถามนั้น ได้แต่ยิ้มแหย ๆ อย่างเก้อเขิน

ฝู่หยุนถิงก้าวเข้ามาขวางถังหลินไว้ข้างหลัง “เธอพูดเพ้อเจ้ออะไรของเธอ? หลินหลินยังไม่ได้แต่งงานนะ จะให้เธอไปรับเด็กมาเลี้ยงได้ยังไง?”

หน้าอกของเซี่ยจือเหยารู้สึกเจ็บแปลบเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง

ฝู่หยุนถิงคิดปกป้องถังหลินได้ แต่กลับไม่ทันคิดเลยว่า หากพวกเขารับเถียนเถียนไปเลี้ยง คนอื่นจะมองหรือคาดเดาเซี่ยจือเหยาอย่างไร?

แต่งงานกันมาได้ห้าปี ฝู่หยุนถิงก็ยังอ้างตลอดว่า “ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงขาขึ้นของหน้าที่การงาน” เพื่อไม่ให้เธอตั้งครรภ์

เพราะเหตุนี้ คนภายนอกจึงเอาไปคาดเดากันมั่วไปหมด

บางคนพูดกันว่า เมื่อก่อนเซี่ยจือเหยามีชีวิตส่วนตัวที่ยุ่งเหยิง เคยทำแท้งหลายครั้งจนไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีก

ก็มีคนพูดกันว่า จริง ๆ แล้วเธอเป็นหมันมาตั้งแต่แรก

แม้แต่แม่สามีก็ยังพูดจาเหน็บแนมอยู่เสมอ พูดเปรียบเธอว่าเป็น “แม่ไก่ที่ออกไข่ไม่ได้”

ทุกครั้งที่เซี่ยจือเหยาระบายความน้อยใจ ฝู่หยุนถิงก็ทำได้แค่ซื้อของหรูมาปลอบใจเธอ แต่ไม่เคยออกปากอธิบายแทนเธอสักครั้ง

ถ้าเขารักเธอจริง ๆ แล้วทำไมตอนที่เธอตกอยู่ท่ามกลางกระแสข่าวลือ เขาถึงได้เลือกที่จะปิดปากเงียบ?

ถ้ารับเด็กจากสถานสงเคราะห์มาเลี้ยงจริง ๆ ก็เท่ากับเป็นการยืนยันชัด ๆ ว่าเธอไม่สามารถมีลูกได้เองไม่ใช่เหรอ?

เซี่ยจือเหยากอดความหวังสุดท้ายไว้แน่น ก่อนเอ่ยขึ้นช้า ๆ ว่า “ฝู่หยุนถิง… คุณไม่อยากมีลูกที่เป็นของเราสองคนบ้างเหรอ?”

ฝู่หยุนถิงก้มตาลง “อีกสักไม่กี่ปีเราค่อยมีลูกกันดีไหม? เธอก็รู้ ตอนนี้บริษัทกำลังขยายธุรกิจอยู่…”

“ได้ ทุกอย่างแล้วแต่คุณเลย”

เซี่ยจือเหยาพูดแทรกขึ้นขัดจังหวะเขา

หัวใจที่ตายด้านไปแล้ว ก็ปล่อยให้เป็นไปตามเขาเถอะ

ฝู่หยุนถิงได้ยินดังนั้นก็รีบกอดเธอด้วยความดีใจ “อาเหยา ฉันก็รู้ว่าเธอเป็นคนจิตใจดี อ่อนโยนที่สุดอยู่แล้ว”

ปอยผมของเซี่ยจือเหยาสะกิดผ่านข้างหูของเขา และในจังหวะนั้นเอง เธอก็มองเห็นแววริษยาในดวงตาของถังหลิน

ในชั่วขณะนั้นเอง เธอรู้ได้ทันทีว่า ถังหลินไม่ยอมเป็นเพียงภรรยาตามทะเบียนสมรสเท่านั้น แต่ต้องการจะเป็น “คุณนายฝู่” ต่อหน้าสายตาของผู้คนทั้งโลก

ในหัวของเซี่ยจือเหยา พลันแว้บขึ้นมาเป็นเพลง 《วันฟ้าครึ้ม》 ของ โมเหวินเว่ย

“ว่ากันตามตรง ความรักก็คือ คนหนึ่งพยายามจะหลุดพ้น ส่วนอีกคนก็ยังคงก้มลงเก็บมันไว้”

เธอจะโยนทิ้งความสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยบาดแผลนี้ไปให้พ้น ส่วนใครจะอยากก้มลงไปเก็บกองขยะกองนี้ไว้ ก็นับว่าไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ

ฝู่หยุนถิงเดินตามผู้อำนวยการสถานสงเคราะห์ไปจัดการเอกสาร ทิ้งให้เซี่ยจือเหยาและถังหลินยืนอยู่ตรงบันไดทางขึ้น

“อาเหยา เธอไม่รู้สึกเหรอว่าเถียนเถียนหน้าคล้ายหยุนถิงอยู่หน่อย ๆ น่ะ? คนที่ไม่รู้คงคิดว่าเป็นพ่อกับลูกแท้ ๆ กันเลยนะ”

เซี่ยจือเหยาฟังออกถึงนัยที่แฝงอยู่ในคำพูดของเธอ “เหรอ? งั้นก็คงเป็นพรหมลิขิตสินะ”

ถังหลินพูดต่ออย่างมีจุดประสงค์ “ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่ของเถียนเถียนเป็นใคร คงจะเป็นผู้หญิงสวยคนหนึ่งแน่ ๆ เลยนะ”

เธอตั้งใจสะบัดผมยาวขึ้น เผยให้เห็นรอยจูบเด่นชัดบนกระดูกไหปลาร้า

“ขอโทษทีนะ สามีฉันชอบใจร้อนแบบนี้ตลอดเลย… หยุนถิงปฏิบัติต่อเธอ ก็เป็นแบบนี้เหมือนกันหรือเปล่า?”

เซี่ยจือเหยาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “เคยได้ยินคำว่า ‘สุนัขดุแย่งอาหาร’ ไหม?”

สีหน้าของถังหลินเปลี่ยนไปทันที กำลังจะโต้กลับ แต่พลันเหลือบไปเห็นเงาคนที่มุมทางเดิน

“งั้นก็มาลองดูกันสิ ว่าสุนัขดุนั่นมันจะกระโจนใส่อาหาร…หรือกระโจนใส่คนกันแน่”

“งั้นก็มาลองดูกันสิ ว่าสุนัขดุนั่นมันจะกระโจนใส่อาหาร…หรือกระโจนใส่คนกันแน่”