บทที่ 7

ฝู่หยุนถิงหน้าถมึงทึง “เซี่ยจือเหยา! ในฐานะเจ้าของบ้านคนนี้ ฉันสั่งให้เธอดื่มซุปซะ!”

ถังหลินขนกระเป๋าลงมาชั้นล่างแล้ว ทำท่าจะเดินไปทางประตู

ฝู่หยุนถิงตกใจ รีบก้าวพรวดไปยืนข้างเซี่ยจือเหยาในพริบตา

เขายกถ้วยซุปขึ้นมา บีบปากเซี่ยจือเหยาแล้วกรอกซุปใส่ปากเธอ

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่ากินซุปแค่ชามเดียวจะถึงตายได้”

เซี่ยจือเหยากำลังหมดแรงจะต่อต้าน ถูกกรอกซุปเกาลัดหวานเข้าไปเต็มชามอย่างฝืนใจ

ฝู่หยุนถิงถึงได้ยอมปล่อยมือ

ขาอ่อนแรง เซี่ยจือเหยาล้มทรุดนั่งลงบนเก้าอี้

เธอสำลักจนทั้งน้ำมูกน้ำตาไหลพราก ไอไม่หยุด

ฝู่หยุนถิงไม่แม้แต่จะเหลียวมอง ก่อนหันหลังไปไล่ตามถังหลิน

ฝู่หยุนถิงปลอบถังหลินจนหายงอน ถังหลินตาแดงซุกตัวอยู่ในอ้อมอกของเขา

ขณะเดินผ่านเซี่ยจือเหยา ฝู่หยุนถิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นี่ไง ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ต้องแกล้งทำตัวบอบบางไปทำไม”

ลำคอของเซี่ยจือเหยาบวมจนเปล่งเสียงแทบไม่ออก เอ่ยอย่างพร่าเบา “เรียกรถพยาบาลฉุกเฉิน... ช่วยฉันด้วย”

ฝู่หยุนถิงขมวดคิ้วพูดว่า “เธอกำลังจะเป็นแม่คนแล้ว ก็น่าจะรู้จักวางตัวให้เป็นผู้ใหญ่หน่อย”

“รีบไปขอโทษหลินหลินซะ”

สมองของเซี่ยจือเหยามืดมัวไปหมด และสุดท้ายก็หมดสติไปเพราะหายใจไม่ออก

ฝู่หยุนถิงไม่คาดคิดเลยว่า ซุปเกาลัดหวานเพียงชามเดียวจะทำให้ชีวิตของเซี่ยจือเหยาอยู่บนเส้นด้าย

บนรถพยาบาล ฝู่หยุนถิงหน้าซีดเผือด ตัวสั่นไปทั้งร่าง

“อาเหยา อย่าทำให้ฉันตกใจแบบนี้สิ!”

เซี่ยจือเหยาถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน และถูกเข็นออกมาอีกทีหลังจากผ่านไปห้าชั่วโมง

หมอถอดหน้ากากออกพร้อมถอนหายใจพูดว่า “ถ้ามาช้ากว่านี้อีกไม่กี่นาที ต่อให้หมอเทวดามาช่วยก็ไม่รอดแล้ว”

“คนไข้มีประวัติแพ้อาหาร ญาติไม่รู้เหรอ?”

ฝู่หยุนถิงพูดไม่ออก

เขารู้อยู่แก่ใจ แต่กลับบังคับให้เธอดื่มซุปชามนั้นที่เกือบเอาชีวิตเธอไป

ฝู่หยุนถิงรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง

เขาเฝ้าอยู่ข้างเตียงตลอด จนกว่าเซี่ยจือเหยาจะฟื้นขึ้นมา

ลำคอยังคงบวมและเจ็บอยู่

ฝู่หยุนถิงจับมือเธอไว้ “กินเกาลัดแล้วอาการหนักขนาดนี้ ทำไมตอนนั้นเธอไม่บอกล่ะ?”

แล้วเธอต้องพูดยังไงล่ะ? จะให้คุกเข่าขอร้องเขาหรือไง?

เห็นเธอมองเขาเขม็งไม่ละสายตา ฝู่หยุนถิงก็รู้สึกผิดจนต้องหันหน้าหนี

โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรับสาย

“อาเหยาไม่เป็นอะไรแล้วนะ อย่าโทษตัวเองเลย อย่าร้องไห้”

จากนั้นเขาก็ยื่นโทรศัพท์ให้เซี่ยจือเหยา “หลินหลินรู้สึกผิดมาก อยากจะขอโทษเธอด้วยตัวเอง”

เซี่ยจือเหยายกหูโทรศัพท์แนบหู

ถังหลินเปลี่ยนน้ำเสียงทันที “เซี่ยจือเหยา ได้ยินว่าคราวนี้เธอเกือบตายเหรอ? หยุนถิงก็แค่พูดดุฉันไม่กี่คำ แล้วเธอว่าจริง ๆ ในใจเขา ใครสำคัญกว่ากันล่ะ?”

“ฉันรู้นะว่าเธอแพ้เกาลัด ฉันตั้งใจทำเองนั่นแหละ จะไปแจ้งความจับฉันก็ได้สิ แต่น่าเสียดายนะ... เธอไม่มีหลักฐาน”

เซี่ยจือเหยากำผ้าห่มแน่น แล้ววินาทีต่อมาก็ขว้างโทรศัพท์ลงพื้นอย่างแรง

ฝู่หยุนถิงลุกพรวดขึ้นทันที

“อาเหยา! หลินหลินก็แค่อยากขอโทษ ทำไมเธอถึงไม่ยอมจบสักที?”

เซี่ยจือเหยาตะโกนออกมาสุดเสียงว่า “ไสหัวไป!”

ฝู่หยุนถิงทำหน้ามืดตึง “ฉันจ้างคนมาดูแลเธอไว้แล้ว ช่วงนี้เธอก็อยู่เงียบ ๆ ทำใจให้สงบเถอะ”

พูดจบเขาก็เก็บโทรศัพท์ที่แตกละเอียดขึ้นมา แล้วเดินออกจากห้องคนไข้ไป

วันนั้นเอง เซี่ยจือเหยาก็เซ็นเอกสารสละสิทธิ์ความรับผิดชอบและออกจากโรงพยาบาล

เมื่อกลับมาถึง “บ้าน” ที่เธอตั้งใจสร้างและดูแลมาตลอดห้าปี หัวใจของเธอก็หนักอึ้ง

ทั้งหลังของวิลล่านี้ ตั้งแต่การเลือกทำเล การตกแต่ง ตั้งแต่ของชิ้นใหญ่เช่นโซฟา ไปจนถึงของเล็กอย่างถังขยะ ทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งที่เธอเลือกด้วยความตั้งใจ

ตรงกลางห้องนั่งเล่นยังคงแขวนรูปถ่ายงานแต่งของฝู่หยุนถิงไว้ ในภาพทั้งสองคนยิ้มอย่างมีความสุข

แต่ถ้านับวันดูให้ดี ถังหลินก็ตั้งครรภ์ในช่วงเวลาเดียวกับนั้นพอดี

เซี่ยจือเหยาคว้าแจกันบนโต๊ะน้ำชาขึ้นมา แล้วขว้างใส่กรอบรูปอย่างแรง

“โครม!” กรอบรูปขนาดใหญ่ล้มลงกระแทกพื้น เกิดฝุ่นฟุ้งกระจาย

แม่บ้านรีบวิ่งเข้ามาเมื่อได้ยินเสียง เซี่ยจือเหยาชี้ไปที่รูปนั้นแล้วพูดว่า “ฉันกับคุณผู้ชายจะถ่ายใหม่ อันนี้เอาไปเผาซะ”

“รูปถ่ายทั้งหมดของฉันกับคุณผู้ชายในบ้านหลังนี้ เอาไปเผาทิ้งให้หมด”