บทที่ 6

คืนนั้นหลังมื้อเย็น เซี่ยจือเหยากำลังจะกลับเข้าห้องนอนไปพักผ่อน ก็ได้ยินเสียงดังมาจากทางประตู

ถังหลินคล้องแขนฝู่หยุนถิงเดินเข้ามา ข้างหลังยังมีคนรับใช้หลายคนตามมาพร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่

ฝู่หยุนถิงสั่งให้คนรับใช้ขนกระเป๋าไปไว้ที่ห้องพักแขก จากนั้นจึงหันมามองเซี่ยจือเหยา

“หลินหลินเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ ยังหาเช่าบ้านไม่ได้ ฉันเลยให้เธอมาพักที่นี่สักสองสามวันก่อน”

ถังหลินเลิกคิ้วเล็กน้อย “ฉันมาพักแค่ไม่กี่วัน คุณนายฝู่ไม่ถือสาใช่ไหมคะ?”

สีหน้าของเซี่ยจือเหยายังคงเรียบเฉย “ไม่ถือหรอกค่ะ คุณถังอยากอยู่กี่วันก็อยู่ได้ตามสบายเลย”

ยังไงอีกสามวันเธอก็จะไปจากที่นี่แล้วอยู่ดี

ฝู่หยุนถิงดูแปลกใจเล็กน้อย “เธอไม่โกรธเหรอ?”

เซี่ยจือเหยาส่ายหน้า “ยังไงฉันก็จะย้ายออกอยู่แล้ว”

ฝู่หยุนถิงชะงักไป “หมายความว่ายังไง?”

เซี่ยจือเหยาโบกมือเบา ๆ “พูดเล่นน่ะ”

ฝู่หยุนถิงรู้สึกว่าเซี่ยจือเหยาดูผิดปกติ จึงอยากจะถามต่อ

แต่ถังหลินพูดแทรกขึ้นก่อน “หยุนถิง คุณบอกจะพาเถียนเถียนไปสวนสนุกไม่ใช่เหรอ?”

ทั้งท่าทางและน้ำเสียงของเธอนั้น ราวกับเห็นตัวเองเป็นคุณนายของบ้านนี้อย่างเต็มตัว

ฝู่หยุนถิงเหมือนถูกเธอสะกดวิญญาณไปทั้งดวง “ได้สิ งั้นตอนนี้เราไปหาเถียนเถียนกันเลย”

พูดจบ เขาเงยหน้าขึ้นมองเซี่ยจือเหยา ขยับริมฝีปากเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

แต่เซี่ยจือเหยากลับพูดอย่างเข้าอกเข้าใจว่า “พวกคุณไปเถอะ ถือซะว่าเป็นการต้อนรับเถียนเถียนกลับบ้านล่วงหน้าแล้วกัน”

ถังหลินคล้องแขนฝู่หยุนถิงอีกครั้ง “ใช่สิ ก็เหมือนครอบครัวสามคนเลยนี่นา”

เซี่ยจือเหยามองออกถึงความภาคภูมิใจของเธอ แต่เพียงยิ้มตอบอย่างสุภาพก่อนหมุนตัวเดินจากไป

พอกินข้าวเย็นเสร็จ ท้องฟ้าก็มืดสนิทแล้ว

เซี่ยจือเหยากำลังจะหลับ ก็ได้ยินเสียงพูดคุยดังมาจากนอกห้อง

เป็นเสียงของถังหลินที่เจือความออดอ้อน “หยุนถิง คุณก็นอนกับฉันสักคืนเถอะนะ”

ฝู่หยุนถิงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่เด็ดขาด “หลินหลิน อาเหยาเป็นภรรยาตามกฎหมายของฉัน การทำแบบนี้ไม่ถูกต้องนัก”

“ฉันต่างหากที่เป็นภรรยาถูกต้องตามทะเบียนสมรสของคุณ ส่วนเธอน่ะเป็นของปลอมเท่านั้น เพราะงั้นที่คุณจะนอนกับฉัน ก็สมเหตุสมผลดีไม่ใช่เหรอ?”

ปลายนิ้วของเซี่ยจือเหยากำแน่นเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ชะลอจังหวะลมหายใจ

ผ่านไปครู่ใหญ่ ฝู่หยุนถิงถอนหายใจแล้วพูดอย่างจนใจว่า “เธอเป็นแม่ของเถียนเถียน แค่จำไว้ว่าฉันจะไม่ทำให้เธอต้องลำบากก็พอ”

ถังหลินสะอื้นเสียงแผ่ว “งั้นคุณสัญญากับฉันได้ไหม ว่าระหว่างที่ฉันอยู่ที่นี่ คุณจะไม่แตะต้องเธอ”

ฝู่หยุนถิงตอบรับในลำคอเบา ๆ “อืม”

ไม่นานก็ได้ยินเสียงประตูห้องนอนข้าง ๆ ถูกเปิดออก

เซี่ยจือเหยาเปิดตาช้า ๆ แล้วแย้มยิ้มออกมาอย่างเงียบงัน

สามคน สามห้อง แต่ต่างก็มีความคิดซ่อนเร้นอยู่ในใจ

เช้าวันรุ่งขึ้น ตอนที่เซี่ยจือเหยาลงมาชั้นล่าง ฝู่หยุนถิงกับถังหลินก็กำลังกินอาหารเช้าอยู่แล้ว

“เห็นเธอนอนหลับสบาย ฉันก็เลยไม่ให้หยุนถิงไปปลุกเธอ”

คำพูดของถังหลินฟังดูกำกวมอย่างจงใจ ราวกับว่าเธอต่างหากคือคุณนายของบ้านตัวจริง ส่วนเซี่ยจือเหยาก็เป็นเพียง

แต่ฝู่หยุนถิงกลับไม่เอ่ยแก้ไขอะไร

เซี่ยจือเหยาไม่อยากเสียเวลาไปสนใจเธอ จึงนั่งลงโดยไม่พูดอะไร

ถังหลินลุกขึ้นตักซุปหวานใส่ถ้วยแล้วยื่นให้เธอ “ฉันเป็นคนทำเอง ลองชิมดูสิ”

เซี่ยจือเหยาเห็นทันทีว่าที่ก้นถ้วยมีเกาลัดจมอยู่

ตั้งแต่เด็ก เซี่ยจือเหยาก็แพ้เกาลัดอย่างรุนแรง แค่กินเข้าไปเพียงคำเดียวก็อาจเอาชีวิตไม่รอด

เซี่ยจือเหยาผลักถ้วยออกเบา ๆ “ขอโทษนะ ฉันไม่กินเกาลัด”

ถังหลินทำหน้าตาน่าสงสารทันที บีบน้ำตาออกมาสองสามหยดก่อนหันไปมองฝู่หยุนถิง

“ฉันย้ายออกไปดีกว่า ต่อให้ต้องไปนอนข้างถนน ก็ยังดีกว่าอยู่ที่นี่แล้วทำให้ใครรำคาญใจ”

พูดจบเธอก็ลุกขึ้นเตรียมจะไปเก็บของทันที

ฝู่หยุนถิงรีบคว้าแขนเธอไว้ แล้วพูดปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เขาหันไปตำหนิเซี่ยจือเหยา “อาเหยา ดื่มซะสิ หลินหลินอุตส่าห์ลุกมาทำตั้งแต่เช้า”

เซี่ยจือเหยามองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ “ทั้งที่คุณก็รู้ดีว่าฉันแพ้เกาลัด แต่ยังจะให้ฉันเห็นแก่ความเหนื่อยของเธอ แบบนี้มันไม่เท่ากับเอาชีวิตฉันไปเสี่ยงเหรอ?”