Share

บทที่ 8

Penulis: เฉินเหนียนเหนียน
แม่บ้านรับคำแล้วเริ่มเก็บรวบรวม เอาอัลบั้มและกรอบรูปทุกขนาดมากองไว้บนสนามหญ้าในสวน

เซี่ยจือเหยาเปิดไวน์แดงชั้นดีที่ฝู่หยุนถิงสะสมไว้หลายขวด แล้วเทราดลงบนรูปทั้งหมด

เธอรินไวน์ใส่แก้วให้ตัวเองหนึ่งแก้ว แล้วส่งอีกแก้วให้แม่บ้าน

“กริ๊ง!” แก้วไวน์กระทบกัน เสียงนั้นดังก้องราวกับเสียงของความรักห้าปีที่พังทลาย

เซี่ยจือเหยาจุดไฟแช็ก แล้วขว้างมันลงไปในกองขยะที่กองสูงเป็นภูเขา

ท่ามกลางเปลวไฟ เธอแหงนหน้าดื่มไวน์ในแก้วจนหมด น้ำตาไหลจากหางตาซึมลงสู่คอเสื้อ

ของที่เหลือล้วนเป็นของขวัญที่ฝู่หยุนถิงให้เธอตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นกระเป๋า ชุดราตรี หรือเครื่องประดับ

เซี่ยจือเหยาเก็บของทั้งหมดใส่กล่องแล้วนำไปขายบนแพลตฟอร์มมือสอง โดยเปลี่ยนบัญชีรับเงินเป็นของสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า

ฝู่หยุนถิงได้รับโทรศัพท์จากผู้ช่วย “คุณนายเอาของทุกชิ้นที่คุณเคยให้เธอไปลงขายในอินเทอร์เน็ตหมดแล้ว”

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที แล้วรีบคว้าเสื้อมาใส่อย่างลนลาน

ระหว่างทางฝู่หยุนถิงโทรหาเซี่ยจือเหยาตลอด แต่เธอกลับไม่รับสายเลย

ความร้อนรนและความไม่สบายใจทำให้เขาเหยียบคันเร่งแรงจนเหมือนมีลมใต้เท้า ฝ่าไฟแดงไปหลายจุดติด ๆ กัน

รถยังไม่ทันหยุดดี เขาก็พุ่งตัวเข้าไปในลานบ้านทันที

เซี่ยจือเหยานั่งอยู่บนเก้าอี้โยกในมือถือแก้วไวน์ รอบเท้าเต็มไปด้วยขวดเหล้าที่เกลื่อนกลาด

แก้มของเธอแดงระเรื่อ ฮัมเพลงที่ไม่รู้ชื่ออยู่เบา ๆ

หัวใจที่แขวนอยู่ของฝู่หยุนถิงพลันโล่งลง เขาเดินเข้าไปหาเธอแล้วทรุดตัวนั่งย่อตรงแทบเท้า

“อาเหยา ทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะ? เธอทำฉันตกใจแทบตายเลยนะ”

เซี่ยจือเหยาหันหน้าช้า ๆ มองเขานิ่ง “ทำไมถึงตกใจนักล่ะ?”

ฝู่หยุนถิงเอื้อมมือไปลูบแก้มที่ร้อนผ่าวของเธอ “ก็แน่นอนสิ ฉันนึกว่าเธอโกรธฉันแล้วหนีไปไม่ยอมเจอฉันซะอีก”

อาศัยแรงเมา เซี่ยจือเหยาก็เอ่ยถามสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจออกมา

“ฝู่หยุนถิง คุณมีเรื่องอะไรปิดบังฉันอยู่รึเปล่า?”

หัวใจของฝู่หยุนถิงเหมือนจมดิ่ง ก้มหน้าลงและต่อสู้กับความลังเลในใจอยู่นาน

เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นใสซื่อและดูไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย

“แน่นอนว่าไม่มีสิ เราเป็นสามีภรรยากัน ต้องซื่อสัตย์ต่อกันอยู่แล้ว”

เซี่ยจือเหยาเหลียวมองข้ามไหล่ของเขาไปยังเถ้าถ่านที่อยู่ไม่ไกล

ประกายไฟสุดท้ายในใจของเธอดับลงอย่างสิ้นเชิง ในวินาทีที่ฝู่หยุนถิงเลือกจะปกปิดความจริงอีกครั้ง

ฝู่หยุนถิงสังเกตเห็นแผลเป็นที่ฝ่ามือของเธอ “อาเหยา มือเธอไปโดนอะไรมา?”

เซี่ยจือเหยาอยากจะบอกว่า เป็นเพราะเขานั่นแหละที่ทำให้เธอบาดเจ็บ

“หมากัดน่ะ”

ฝู่หยุนถิงรู้สึกสงสาร จึงหยิบกล่องยามา คุกเข่าลงกับพื้นครึ่งหนึ่งเพื่อทำแผลและฆ่าเชื้อให้เธอ

“เธอนี่ช่างซุ่มซ่ามอยู่ตลอดเลยนะ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าถ้าไม่มีฉันอยู่ข้าง ๆ เธอจะทำยังไงกัน”

เซี่ยจือเหยาหัวเราะเยาะอยู่ในใจ

ครั้งหนึ่งเธอเคยคิดว่าเขาเป็นร่มที่คอยปกป้องจากลมฝน แต่สุดท้ายถึงได้รู้ว่าลมฝนทั้งหมดนั้นมาจากเขาเอง

“จริงสิ ฉันได้ยินผู้ช่วยบอกว่าเธอเอาของที่ฉันให้ไปขายหมดเลยเหรอ?”

เซี่ยจือเหยาถอนสายตากลับมา “ไม่เห็นมีอะไร ก็แค่ของเก่าน่ะ ฉันอยากเปลี่ยนใหม่บ้าง”

ฝู่หยุนถิงค่อย ๆ มัดผ้าพันแผลให้แน่น “ถ้าไม่ชอบก็ทิ้งไปเถอะ เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่ ดีไหม?”

เขายืนขึ้นแล้วดึงเซี่ยจือเหยาเข้ามากอด กลิ่นลมหายใจของเขาอบอวลอยู่ข้างหูเธอ

“อาเหยา วันจันทร์ฉันอยากจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้เถียนเถียน”

เห็นว่าเซี่ยจือเหยาไม่พูดอะไร เขาก็พูดต่อ

“เธอเคยบอกว่าอยากไปดูดาวที่อามานในเอเชียตะวันตกเฉียงใต้ไม่ใช่เหรอ? หลังงานเลี้ยงต้อนรับจบ เราสามคนพ่อแม่ลูกไปดูดาวด้วยกันดีไหม?”

“ภูเขาสีเขียว” ที่อามานมีความสูงกว่า 2,000 เมตร ถือเป็นจุดชมดาวที่ยอดเยี่ยมที่สุด

เซี่ยจือเหยาอยากไปที่นั่นมาตลอด

น่าเสียดาย เมื่อวานนี้เองเธอเพิ่งได้รับอีเมลฉบับหนึ่งจากประเทศอังกฤษ

“คุณเซี่ยจือเหยา ขอแจ้งด้วยความเสียใจอย่างยิ่ง ตามการสังเกตของหอดูดาว ดาวสีฟ้าที่เป็นของคุณกำลังจะดับลงภายในสามวันข้างหน้า”

ความรักที่เธอเคยคิดว่าแข็งแกร่งไม่อาจสั่นคลอน ได้กลายเป็นสิ่งที่เต็มไปด้วยบาดแผลจนพรุนไปทั้งใจ

ดาวที่เธอเคยเชื่อว่าจะไม่มีวันร่วงหล่น ก็กำลังจะดับสลายเช่นกัน

ฝู่หยุนถิงดึงเธอออกจากอ้อมกอด “อาเหยา ถ้าเธอไม่สบายใจ งานเลี้ยงต้อนรับนั้นจะไม่จัดก็ได้...”

เซี่ยจือเหยาคลายอาการมึนเมาแล้ว เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“พูดอะไรน่ะ งานเลี้ยงต้อนรับต้องจัดอยู่แล้ว ฉันจะเป็นคนจัดเอง”

แววตาของฝู่หยุนถิงเต็มไปด้วยความดีใจ ดึงเธอมากอดแน่นอีกครั้ง

“ทุกอย่างจะทำตามที่เธอต้องการ อาเหยา ฉันยังเตรียมของขวัญเซอร์ไพรส์อย่างอื่นไว้ให้เธอด้วยนะ”

ฝู่หยุนถิงตั้งใจว่าในวันนั้นจะมอบทะเบียนสมรสที่มีผลทางกฎหมายให้เธออย่างเป็นทางการ นับจากนั้นพวกเขาก็จะได้เป็นสามีภรรยากันอย่างแท้จริง
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terbaru

  • มีเพียงความคิดถึง...ที่ไม่สิ้นสุด   บทที่ 26

    “ต่อไปขอเชิญเจ้าสาวของเราในวันนี้ — เซี่ยจือเหยา!”ประตูห้องจัดเลี้ยงค่อย ๆ เปิดออก ลำแสงหนึ่งสาดลงมาเสียงเพลงแต่งงานดังขึ้น เซี่ยจือเหยาถือช่อดอกไม้เดินตรงไปหาโจวซือจิ่นนี่เป็นครั้งที่สองที่เซี่ยจือเหยาแต่งตัวสวยออกงาน ครั้งแรกเธอพ่ายแพ้อย่างย่อยยับแต่ครั้งนี้… เธอก็ไม่ได้มั่นใจนักว่าจะสามารถมีความสุขได้จริง ๆในชั่วขณะนั้น เธอถึงกับอยากหันหลังวิ่งหนีไปให้พ้นบนเวที โจวซื่อจินตึงเครียดจนปลายนิ้วกำงอเล็กน้อย“เหยาเหยา!”ที่โต๊ะฝั่งญาติฝ่ายเจ้าสาวด้านล่างเวที พ่อแม่ของเซี่ยจือเหยามองลูกสาวด้วยน้ำตาคลอที่โต๊ะเดียวกันยังมีญาติของตระกูลเซี่ย รวมทั้งเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนสนิทของเซี่ยจือเหยาด้วยพวกเขาโบกมือให้เธอ พร้อมพูดว่า “ยินดีด้วยนะ”เซี่ยจือเหยายืนตะลึงอยู่กับที่ น้ำตาเอ่อทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่พิธีกรกำลังจะเร่งให้เธอเดินต่อ แต่ถูกโจวซือจิ่นยกมือขึ้นห้ามไว้ก่อนโจวซือจิ่นจัดเนกไทให้เรียบร้อย แล้วก้าวเดินไปหาเจ้าสาวของเขาด้วยท่าทีมั่นคง“เหยาเหยา ฉันรู้ว่ามีหลายอย่างที่เธอยังไม่สบายใจ แต่ฉันอยากบอกเธอว่า ไม่ต้องกังวลนะ”เซี่ยจือเหยาเงยหน้าขึ้นมองโจวซือจิ่นที่มี

  • มีเพียงความคิดถึง...ที่ไม่สิ้นสุด   บทที่ 25

    ฝู่หยุนถิงยิ้มอย่างภาคภูมิใจ แล้วทำท่าบอกให้ทุกคนเงียบลง“วันนี้ผมมาร่วมงานโดยไม่ได้รับเชิญ ก็เพื่อจะมาแสดงความยินดีกับคุณโจวด้วยตัวเอง ขอให้มีความสุขในวันแต่งงานนะครับ”โจวซือจิ่นยังคงรักษามารยาทเอาไว้ ปล่อยให้ฝู่หยุนถิงแสดงอาการเพี้ยนของเขาต่อ“ผมมีรูปอยู่ไม่กี่รูป อยากจะให้ครอบครัวและเพื่อน ๆ ของเจ้าสาวได้ดูกันหน่อย”พูดจบ เขาก็คว้าโทรศัพท์ออกมา เปิดให้ทุกคนเห็นภาพถ่ายที่โจวซือจิ่นกับเซี่ยจือเหยาอยู่ด้วยกันอย่างสนิทสนมโจวซือจิ่นพูดเสนออย่างสุภาพ “หน้าจอโทรศัพท์ของคุณฝู่มันเล็กไปหน่อยนะครับ จะให้ฉายขึ้นจอใหญ่เลยไหม?”ฝู่หยุนถิงหัวเราะเย็น ๆ “นั่นยิ่งดีเลยสิ”หลังจากเจ้าหน้าที่ปรับระบบเสร็จ โทรศัพท์ของฝู่หยุนถิงก็เชื่อมต่อเข้ากับจออิเล็กทรอนิกส์ขนาดใหญ่ด้านหลังได้สำเร็จฝู่หยุนถิงพูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจว่า “ผู้หญิงในรูปนี่ เป็นคนรักที่คุณโจวแอบนัดพบลับหลังคู่หมั้นของตัวเองหรือเปล่า? ไม่ทราบว่าคุณโจวจะอธิบายเรื่องนี้ว่ายังไงดีล่ะ?”โจวซือจิ่นหัวเราะเยือกเย็น “ผู้หญิงในรูปนั่น คุณฝู่รู้จักไหม?”“แน่นอน! เธอคือภรรยาของฉัน”โจวซือจิ่นหัวเราะเสียงดัง “แต่เท่าที่ฉันรู้ ภรรยาที

  • มีเพียงความคิดถึง...ที่ไม่สิ้นสุด   บทที่ 24

    คืนก่อนวันแต่งงาน เซี่ยจือเหยาใช้เหตุผลว่า “เจ้าสาวกับเจ้าบ่าวห้ามเจอกันก่อนวันแต่งงาน” ไล่ให้โจวซือจิ่นกลับไปโจวซือจิ่นยืนอยู่หน้าประตูพูดเสียงอ้อน “ที่รัก ยังไงพรุ่งนี้เราก็ต้องนอนด้วยกันอยู่แล้ว เปิดให้ฉันเข้าไปเถอะนะ”เซี่ยจือเหยาหมุนกุญแจล็อกประตูทันที“ไม่ได้ นี่มันเป็นธรรมเนียม ถ้าฉันให้คุณเข้ามา มันจะไม่เป็นมงคล”พอได้ยินคำว่า “ไม่เป็นมงคล” โจวซือจิ่นก็รีบพยักหน้าเห็นด้วยทันที“ก็แค่ฉันคิดถึงเธอมาก ทำยังไงดีล่ะ?”เซี่ยจือเหยากลอกตาอย่างจนใจ “โจวซือจิ่น เราเพิ่งแยกกันไม่ถึงห้านาทีเองนะ”เซี่ยจือเหยาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าโจวซือจิ่นจะเป็นทั้งคนหลงรักจนหัวปักหัวปำ แถมยังขี้อ้อนติดคนขนาดนี้หลังจากโจวซือจิ่นจากไปด้วยความเสียดาย เซี่ยจือเหยาก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง แต่กลับไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่น้อยพรุ่งนี้ก็จะได้แต่งงานกับโจวซือจิ่นแล้ว แม้ช่วงเวลาที่ผ่านมาในการอยู่ด้วยกันจะเต็มไปด้วยความสุขก็ตามแต่การแต่งงานกับการคบกันเป็นแฟนเป็นคนละเรื่องกันโดยสิ้นเชิง เธอจึงยังคงรู้สึกกังวลอยู่ไม่น้อยยิ่งไปกว่านั้น หลังจากถูกฝู่หยุนถิงทำร้ายจิตใจ เธอก็ไม่มีหน้าไปขอการให้อภัยจากพ่อแม่เม

  • มีเพียงความคิดถึง...ที่ไม่สิ้นสุด   บทที่ 23

    เซี่ยจือเหยาคิดในใจว่า ธุรกิจของโจวซือจิ่นนั้นใหญ่กว่าของฝู่หยุนถิงไม่รู้กี่เท่า และแน่นอนว่างานเลี้ยงสังสรรค์ที่ต้องไปก็ย่อมมากกว่าด้วยดังนั้น เธอจึงไม่ได้คาดหวังอะไรเลย ทั้งต่อเขาและต่อพิธีแต่งงานที่กำลังจะมาถึง“ก็แค่การแต่งงานทางผลประโยชน์ที่ไม่มีพื้นฐานของความรักเท่านั้นเอง”นี่คือคำพูดที่เธอพูดกับเพื่อนสนิทที่สุดของเธอแต่โจวซือจิ่นกลับปรากฏตัวในทุกขั้นตอนของการเตรียมงานแต่งงานสถานที่จัดงานแต่งงานนั้นเขาเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง การตกแต่งภายในทั้งหมดก็เป็นเขาที่ลงมือควบคุมด้วยตัวเอง อย่างไรเสียเขาเรียนจบจากสถาบันศิลปะที่ใหญ่ที่สุดในยุโรป มหาวิทยาลัยศิลปะลอนดอน โดยมีปริญญาเอกสองสาขา ได้แก่ การออกแบบและการจัดนิทรรศการ และการบริหารอุตสาหกรรมเชิงสร้างสรรค์แหวนแต่งงานก็เป็นเขาที่จ้างคนออกแบบเป็นพิเศษ มีเพียงวงเดียวในโลก ไม่เหมือนใครแม้แต่การเลือกชุดเจ้าสาว เขาก็ให้เกียรติและเปิดโอกาสให้เธอมีส่วนร่วมอย่างเต็มที่พูดกันตามตรง ชุดเจ้าสาวทรงหางปลาชุดนี้เองก็คือผลงานตอนที่โจวซือจิ่นเรียนจบปริญญาโทโจวซือจิ่นนั่งอยู่บนโซฟาต่ำ ๆ ขาที่ยาวของเขาไม่รู้จะวางไว้ตรงไหนดีดวงตาที่คล

  • มีเพียงความคิดถึง...ที่ไม่สิ้นสุด   บทที่ 22

    ถังหลินรีบจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย แล้วเผยรอยยิ้มที่เธอคิดว่าหวานที่สุดออกมาเธอขยับเข้าไปใกล้ เผยให้เห็นเนินอกขาวนวลเล็กน้อย“คุณชายโจว เป็นคุณที่ช่วยฉันไว้เหรอคะ? ต้องให้ฉันตอบแทนด้วยตัวเองไหม?”เลขามือไวคว้าคอเสื้อเธอไว้ แล้วลากออกไปอีกด้านโจวซือจิ่นนั่งลง เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเฉื่อยชา“เธอ…ก็คู่ควรด้วยเหรอ?”สีหน้าของถังหลินเปลี่ยนไปทันทีถึงเธอจะสู้ความงามระดับนางฟ้าอย่างเซี่ยจือเหยาไม่ได้ แต่ก็ถือว่าน่ารักหวานตาอยู่ไม่น้อยทำไมพอไปอยู่ในสายตาโจวซือจิ่นถึงกลายเป็นดูไม่ได้ขนาดนั้น?เธอนั่งกลับลงที่โต๊ะอาหาร แล้วพูดขึ้นว่า “พูดมาเถอะ ต้องการให้ฉันทำอะไร?”โจวซื่อจิ่นสัญญาจะให้เธอยี่สิบห้าล้านเพื่อที่เธอจะได้พาเถียนเถียนออกจากสถานสงเคราะห์ แล้วสองแม่ลูกจะได้หนีไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกัน“พ่อแท้ ๆ ของเถียนเถียนคือใคร?”โจวซือจิ่นต้องการใช้ถังหลินซึ่งเป็นตัวแปรที่ไม่มั่นคงในการเล่นงานฝู่หยุนถิง ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องมีหลักฐานบางอย่างไว้ควบคุมเธอไว้ในมือใครจะไปรู้ว่าพอผู้หญิงบ้าคนนั้นคลุ้มคลั่งขึ้นมา เธอจะทำเรื่องบ้าอะไรลงไปบ้างถังหลินเม้มปากแน่นโดยไม่ตอบอะไรโ

  • มีเพียงความคิดถึง...ที่ไม่สิ้นสุด   บทที่ 21

    แต่เช้าตรู่ พอฝู่หยุนถิงตื่นขึ้นมาก็ได้รับข่าวดีข่าวหนึ่งได้การ์ดเชิญงานแต่งของโจวซือจิ่นมาแล้วฝู่หยุนถิงพลิกดูบัตรเชิญที่ทำจากทองคำแท้ ภายในฝังด้วยอัญมณีแซฟไฟร์เม็ดโตเต็มเม็ด“บัตรเชิญงานแต่งได้มาง่ายขนาดนี้ ดูท่าว่าตระกูลโจวคงไม่ลึกลับอย่างที่คนข้างนอกพูดกันหรอกนะ”“ตระกูลโจวนี่ก็น่าแปลกจริง ๆ บนบัตรเชิญมีแค่ชื่อเจ้าบ่าว แต่ไม่มีชื่อเจ้าสาว”แต่ฝู่หยุนถิงไม่สนใจเลยว่าเจ้าสาวเป็นใคร ก็แค่คุณหนูจากตระกูลผู้ดีตระกูลใดตระกูลหนึ่งเท่านั้นเองเขาหันไปถามผู้ช่วยว่า “เตรียมทุกอย่างพร้อมหรือยัง?”ผู้ช่วยพยักหน้าตอนนั้นเซี่ยจือเหยาฝืนคำคัดค้านอย่างหนักของพ่อแม่ตระกูลเซี่ย ตัดสินใจถอนหมั้นและแต่งงานกับฝู่หยุนถิงอย่างไม่ลังเลนอกจากเขาแล้ว บนโลกนี้เธอก็ไม่มีใครให้พึ่งพาได้อีกแล้วถ้าจะต้องหาคนที่อาจจะรับเธอต่อได้จริง ๆ ก็คงมีแค่โจวซือจิ่นเท่านั้น“หึหึ งานแต่งของคุณชายใหญ่เมืองฮู่น่ะ ยังไงก็ต้องมีสื่ออยู่เต็มไปหมดแน่ ๆ พอเรื่องอื้อฉาวถูกเปิดโปงแล้วล่ะก็ ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะยังมีหน้ามาตามตื๊ออาเหยาได้อีกไหม”“ถึงตอนนั้น อาเหยาไม่มีใครให้พึ่งพิง ก็ต้องพึ่งฉันไม่ใช่เหรอ?”แผน

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status