Share

คนของหัวใจ 2

last update Last Updated: 2025-08-23 22:07:18

มู่เหรินรู้สึกสติจะบินหายไปอีกครั้ง หัวใจเจ้ากรรมก็เต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล สายตาและคำพูดจริงจังของหลิงหวางเวลานี้ทำให้รู้สึกแปลกๆ

“พวกท่านมิรู้หรือว่าคุณชายห่านลู่เป็นบุตรคนเล็กของพรรคดาวตะวันตก พรรคนี้ขึ้นชื่อว่าไร้คุณธรรมอีกไม่นานพวกมันจะตามล่าท่าน”

มู่เหรินหันไปมองบุรุษฉกรรจ์กลุ่มหนึ่ง ซึ่งเดินเข้ามาบอกกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดวงตาที่มีแววกังวลทำให้เขายกยิ้มน้อยๆ

“ขอบคุณพี่ชายที่บอกกล่าวพวกข้าจักระวังตัว วันนี้พบกันมีวาสนา หากโอกาสหน้าได้พบพวกท่านอีกพวกข้าสองคนจะเลี้ยงสุราแทนคำขอบคุณ”

มู่เหรินบอกกล่าวด้วยรอยยิ้มจริงใจก่อนจะขอตัวจากไป เขาเหลือบมองร่างไร้วิญญาณของห่านลู่เป็นครั้งสุดท้าย พวกมันไม่ได้มีกลิ่นอายความตายเพราะไม่ใช่มันหมดอายุไขทว่ามันตายเพราะปากหาเรื่อง เรื่องนี้เขาเองก็ช่วยอะไรไม่ได้เช่นกัน ต่อไปนี้คงต้องไปเตรียมตัวให้มากขึ้นเพื่อรับมือกับพรรคดาวตะวันตก

“เสี่ยวมู่ข้าขอโทษที่ก่อเรื่อง”

เมื่อทั้งคู่เดินทางมาถึงหุบเขาปีศาจหลิงหวางจึงได้พูดขึ้น ทว่าเขากลับไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อยที่สังหารคนไร้ค่าพวกนั้
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • มู่เหรินจอมคนอัจฉริยะ    รัชทายาทอันดับหนึ่ง! 2

    ศิษย์คนโตการโจมตีอาจไม่รุนแรงเท่าหลิงหวาง ทว่าความเร็วนั้นกลับเหนือกว่าทุกคน มู่เหรินนั้นอายุยังน้อยกว่าศิษย์ทั้งสองทว่านับว่าความก้าวหน้านั้นสามารถต่อยอดไปได้ไกลกว่าคนทั้งคู่ กุ้ยกู๋ยกยิ้มอย่างพอใจ “แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว อนาคตพวกเจ้าอาจเจอคนที่เก่งกว่าข้า แม้จะต่อสู้เพียงคนเดียวไม่ได้แต่จงจำไว้ว่าพวกเจ้ายังมีกันและกัน” คำพูดของอาจารย์ทำให้ทั้งสามคนคุกเข่าลงตรงหน้าอย่างขอบคุณ “ตงฟางเจ้าเป็นศิษย์พี่ใหญ่ต้องดูแลศิษย์น้องทั้งสองของเจ้าให้ดี” “ขอรับอาจารย์” กุ้ยกู๋พยักหน้ารับอย่างพอใจมองศิษย์คนโตที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กอย่างกังกล ก่อนจะทอดถอนใจชะตาฟ้ามนุษย์สามัญชนไยจะขัดต่อองค์การณ์สวรรค์ได้

  • มู่เหรินจอมคนอัจฉริยะ    รัชทายาทอันดับหนึ่ง! 1

    คำพูดของศิษย์พี่หมิงตงฟางทำให้เขาหันไปมองอาจารย์อย่างตกใจ จะไปไหน? เหตุใดถึงต้องไป ไปแล้วจะกลับมาหรือไม่ “ตงฟางข้าอยู่มานานกว่าที่เจ้าคิด และหมดหน้าที่ของข้าแล้วอีกอย่างข้าเคยบอกแก่เจ้าแล้วว่าห้ามมีความรักและความผูกพันกับผู้ใดแม้แต่ตัวข้าเอง ทุกอย่างที่ข้ารู้ได้สอนเจ้าหมดแล้วหรือว่าเจ้าลืมไปแล้ว” “ศิษย์ไม่ได้ลืมขอรับ” หมิงตงฟางสะกดกลั้นอารมณ์อ่อนไหวของตัวเองกลับมาเรียบเฉยอีกครั้ง ดวงตาแม้จะยังแดงก่ำทว่ามันกลับดูว่างเปล่ารอยยิ้มที่มู่เหรินมองว่าอ่อนโยนเสมอมานั้นบัดนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว มู่เหรินมองศิษย์พี่ใหญ่กับอาจารย์ด้วยความรู้สึกใจหาย รอยยิ้มบนใบหน้านั้นดูว่างเปล่าอย่างที่หลิงหวางเคยได้พูดไว้ เขามองไปยังหลิงหวางที่ไม่มีสีหน้าใดๆ บนใบหน้าแล้วอยากรู้สึกหัวเราะออกมา พวกเขาไม่มีคว

  • มู่เหรินจอมคนอัจฉริยะ   คนของหัวใจ 2

    มู่เหรินรู้สึกสติจะบินหายไปอีกครั้ง หัวใจเจ้ากรรมก็เต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล สายตาและคำพูดจริงจังของหลิงหวางเวลานี้ทำให้รู้สึกแปลกๆ “พวกท่านมิรู้หรือว่าคุณชายห่านลู่เป็นบุตรคนเล็กของพรรคดาวตะวันตก พรรคนี้ขึ้นชื่อว่าไร้คุณธรรมอีกไม่นานพวกมันจะตามล่าท่าน” มู่เหรินหันไปมองบุรุษฉกรรจ์กลุ่มหนึ่ง ซึ่งเดินเข้ามาบอกกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดวงตาที่มีแววกังวลทำให้เขายกยิ้มน้อยๆ “ขอบคุณพี่ชายที่บอกกล่าวพวกข้าจักระวังตัว วันนี้พบกันมีวาสนา หากโอกาสหน้าได้พบพวกท่านอีกพวกข้าสองคนจะเลี้ยงสุราแทนคำขอบคุณ” มู่เหรินบอกกล่าวด้วยรอยยิ้มจริงใจก่อนจะขอตัวจากไป เขาเหลือบมองร่างไร้วิญญาณของห่านลู่เป็นครั้งสุดท้าย พวกมันไม่ได้มีกลิ่นอายความตายเพราะไม่ใช่มันหมดอายุไขทว่ามันตายเพราะปากหาเรื่อง เรื่องนี้เขาเองก็ช่วยอะไรไม่ได้เช่นกัน ต่อไปนี้คงต้องไปเตรียมตัวให้มากขึ้นเพื่อรับมือกับพรรคดาวตะวันตก “เสี่ยวมู่ข้าขอโทษที่ก่อเรื่อง” เมื่อทั้งคู่เดินทางมาถึงหุบเขาปีศาจหลิงหวางจึงได้พูดขึ้น ทว่าเขากลับไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อยที่สังหารคนไร้ค่าพวกนั้

  • มู่เหรินจอมคนอัจฉริยะ   คนของหัวใจ 1

    “คุณชายท่านนี้ นายท่านของข้าต้องการจะพบท่าน” มู่เหรินเหลือบมองคนที่มาเชื้อเชิญเขาไปพบอย่างเย็นชา คิดว่าตนเองเป็นใครถึงกล้าเรียกเขาไปพบได้ง่ายๆ ถึงเพียงนั้น เขามองสบตากับหลิงหวาง อีกฝ่ายมือยังคลึงจอกสุราตนเองเล่นอย่างเงียบๆ แต่กลับพร้อมจะลงไม้ลงมือทุกเมื่อ “ไปบอกนายเจ้าอยากพบข้าต้องมาด้วยตนเอง” มู่เหรินมองแขกที่ต้องการพบเขาด้วยความประหลาดใจ ร่างโปร่งในอาภรณ์สีเหลืองอ่อนเดินเข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้มหวานละมุน ดวงตาที่หวานล้ำไม่เหมาะกับบุรุษทำให้เขารู้สึกหวาดระแวง ใบหน้างดงามแม้ไม่ได้ล่มเมืองเหมือนอย่างตนแต่ก็งดงามราวกับบุรุษเจ้าสำราญ ในมือถือพัดขนนกสีขาวชวนให้ผู้คนต้องหันมามองอย่างน้อยก็หนึ่งครั้ง ผิวขาวเนียนของคนตรงหน้าแทบจะสว่างราวกับส่องแสงได้ ดูภายนอกคงคิดว่าคนตรงหน้าไม่เคยได้ลิ้มรสความยากลำบากมาก่อน หากไม่นับที่ปลายนิ้วมีรอยด้านแม้เพียงเล็กน้อยก็บ่งบอกได้ว่าแขกที่ไม่อยากรับเชิญผู้นี้ถนัดด้านการใช้เข็มพิษเป็นอาวุธลับ “เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่คุณชายมู่ให้ห่านลู่ผู้นี้ออกมาหาด้วยตนเอง” น้ำเสียงนุ่มทุ้มแสดงความโอหังออกมาอย่างพอ

  • มู่เหรินจอมคนอัจฉริยะ    ตัดขาดความสัมพันธ์ 4

    เหวินหวางมองตามด้วยเงาร่างของทั้งคู่อย่างเงียบๆ “หลิงหวาง” คงเป็นท่านใช่หรือไม่ เขารู้สึกอยากหัวเราะออกมาคนที่ทั่วแคว้นตามหากลับอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ แล้วเขาละจะเลือกทางใด แบกรับหน้าที่ที่ไม่อยากเป็นเพื่อปกป้องคนที่รัก หรือละทิ้งเดินเส้นทางที่ฝันเพื่อตนเองดี... “ฝ่าบาท” หยุนซีเอ่ยเรียกอย่างกังวล ร่างกายองค์ชายนั้นไม่ดีนักแต่ก็ยังมาอยู่ที่เมืองซานตงเพื่อรอพบมู่เหรินตามข่าวลับที่หามาได้ แต่เขาเองก็ไม่คิดจริงๆ ว่าองค์ชายจะได้พบกับมู่เหรินผู้นั้นจริงๆ นี่นับว่าเป็นวาสนาหรือไม่ แต่เหตุใดองค์ชายไม่รั้งตัวไว้ข้างกายทั้งๆ ที่รู้ว่าสงครามภายในกำลังเดือดพล่าน นี่ยังไม่นับสงครามระหว่างแคว้นที่หาหนทางกินดินแดนของแคว้นฉิน “ไม่ต้องกังวลหรอก มู่เหรินมีคนผู้นั้นอยู่อย่างน้อยแคว้นฉินก็ไม่เป็นอันตราย” เหวินหวางบอกด้วยรอยยิ้มน้อยๆ แม้เขาอายุยังน้อยแต่ก็มิได้โง่เขลา เรื่องมู่เหรินตอนนี้เขาไม่ได้ต้องกังวลเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว แต่เวลานี้เขาควรกลับไปเปิดสงครามเต็มรูปแบบกับพี่น้องภายในวังหลวง ตำแหน่งฮ่องเต้แม้ไม่อยากได้ แต่ว่าเขาจะไม่มอบให้คนที่ละโมบโลภมากโ

  • มู่เหรินจอมคนอัจฉริยะ    ตัดขาดความสัมพันธ์ 3

    เช้าวันรุ่งขึ้นมู่เหรินได้แนะนำให้หลิงหวางรู้จักกับเสี้ยวเหวินหวางในฐานะศิษย์น้อง ทั้งสามร่วมรับประทานอาหารกันอย่างเงียบๆ เสี้ยวเหวินหวางยังมีรอยยิ้มน้อยๆ เฉกเช่นเดิมขณะที่หลิงหวางหลุบสายตาก้มมองเฉพาะชามข้าวของตนเองแต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกบรรยากาศผิดปกติจากคนทั้งคู่ หลิงหวางรู้สึกสายตาที่มองมาจึงเหลือบตาขึ้น สายตาคมกริบมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ประดับอยู่บนใบหน้าทว่ามันไม่ได้ส่งไปถึงดวงตา เขาเข้าใจสายตาคู่นั้นดี เขาเลิกสนใจตวัดตะเกียบไปยังไก่ขอทานหนึ่งทีไปวางไว้ที่จานของมู่เหรินอย่างอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะก้มหน้าทานของตัวเองไปอย่างเงียบๆ มู่เหรินมองหลิงหวางแล้วยกยิ้มแทนคำขอบคุณก่อนจะทานข้าวต่อ ทว่าขณะนั้นมีปากเป็ดมาวางไว้บนจานหลายชิ้นจนต้องเงยหน้ามอง รอยยิ้มที่ดูไร้เดียงสาส่งมาให้ทำให้เขาต้องเอ่ยตอบเบาๆ “ขอบคุณ” หลิงหวางเงยหน้ามองปากเป็ดบนจานมู่เหริน จากนั้นจึงหันไปมองคนที่คีบมาให้ มือหนาตวัดตะเกียบอีกครั้งปากเป็ดในจานมู่เหรินก็มาอยู่บนจานของตนเอง “เสี่ยวมู่ไม่กินปากเป็ด” “ข้าจะจำไว้” เสี้ยวเหวินห

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status