บทที่ 1

แคว้นเกาอวิ๋น

สมองของมู่จิ่วซีมึนงง รู้สึกเพียงแค่ร่างกายถูกคนกระชากไปมา โยนไปรอบๆ ในหูยังมีเสียงต่างๆ ลอดเข้ามาอีก

“รีบเอากรงเข้ามา นังผู้หญิงไร้ยางอายคนนี้ กล้าแอบไปคบชู้สู่ชายภายนอก ต้องถูกขังกรงหมูแล้วถ่วงน้ำเสียให้ตาย”

มู่จิ่วซีเบิกสองตาโพลง

สิ่งที่สัมผัสกับสายตาคือแสงตะเกียงสลัวกับพื้นหญ้า รอบด้านมีคนยืนเต็มไปหมด

บนตัวนางคือชุดกระโปรงยาวที่เปียกโชก มือเท้าถูกคนมัดไว้ นอนตัวงอราวกับกุ้งอยู่บนพื้นหญ้า

ห่างออกไปหนึ่งเมตรมีศพของผู้ชายคนหนึ่งอยู่ด้วย

มุมปากของนางค่อยๆ ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นชาประชดประชัน

นางเป็นถึงราชินีราตรีของกองทหารรับจ้างอันดับหนึ่งของโลก มีแต่นางที่คอยจับคนอื่นมัด เมื่อไรกันที่ต้องมาถูกคนพันธนาการไว้เช่นนี้?

นั่นก็เพราะนางข้ามมิติมาแล้ว ดวงวิญญาณข้ามมาอยู่บนตัวของมู่จิ่วซีคุณหนูใหญ่ตระกูลมู่แห่งแคว้นเกาอวิ๋น

“ท่านผู้สำเร็จราชการแทน โปรดปล่อยคุณหนูใหญ่ของตระกูลพวกเราเถิด คุณหนูใหญ่กับหมอหลวงเวินถูกใส่ร้าย” หญิงสาวคนหนึ่งกำลังโขกหัวลงพื้นร้องห่มร้องไห้อยู่ข้างนาง

มู่จิ่วซีเงยตาทันที ตั้งใจมองให้ชัด

ข้างหน้าห่างไปสามเมตรมีชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คนหนึ่งยืนอยู่ ท่วงท่าพลังที่แข็งแกร่งทำให้คนยากจะมองข้าม

เขาคือผู้สำเร็จราชการแทนผู้อยู่ใต้คนเพียงคนเดียวและอยู่เหนือคนนับหมื่นในแคว้นเกาอวิ๋นโม่จุน

ใบหน้าลึกซึ้งราวกับถูกสลักเสลาออกมาอย่างประณีต ในดวงตาที่น่าหลงใหลคู่หนึ่งมีดาวประกายเยือกเย็น

ผมสีดำขลับห้อยลงมาถึงเอว เหนือหัวมีมงกุฎหยกสีม่วงทอง บนตัวสวมชุดคลุมงูหลามปักทอง ที่เอวคาดเข็มขัดหยกมังกร รูปร่างกำยำเต็มไปด้วยความฉกรรจ์

ชายหล่อเหลาที่เย็นชา

เพียงแต่ตอนนี้ใบหน้าผู้สำเร็จราชการแทนดำขลับราวหมึก ดวงตาเหมือนมีน้ำแข็งพันฉื่อลอยอยู่

“แค่กๆๆ” มู่จิ่วซีมีการเคลื่อนไหว

“ท่านผู้สำเร็จราชการแทน มู่จิ่วซีไม่รู้จักละอายต่อบาป ต้องจับขังกรงหมูถ่วงน้ำเสีย ใครก็ได้ รีบนำกรงเข้ามาเร็ว” หญิงสาวคนหนึ่งพอเห็นมู่จิ่วซีตื่นขึ้นมา ก็รีบส่งเสียงเรียกร้องแหลม

มู่จิ่วซีหันหน้ามองไป นั่นคือคุณหนูสองไป๋เฟิ่งหว่านจากจวนอัครมหาเสนาบดี

ทันใดนั้น นางยังไม่ทันได้หายใจหายคอ ก็ถูกองครักษ์หิ้วขึ้นมายัดเข้าไปในกรงกรงหนึ่ง และตอนที่นางมองไปยังผู้สำเร็จราชการแทน ก็เห็นว่าในดวงตาดำของเขาคือความมืดทึมเย็นชาผืนหนึ่ง

“มู่จิ่วซี เจ้ามันนังแพศยา ทำไมต้องทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ แล้วเจ้าจะให้ท่านพ่อทำอย่างไร! จะให้จวนมู่ทำอย่างไรกัน? ขายหน้าประชาชีไปหมดแล้ว!” หญิงสาวอีกคนหนึ่งก็ร้องขึ้นมาอย่างเดือดดาล

มู่จิ่วซีก็เห็นว่าเป็นน้องสาวคนรองของเจ้าของเดิมที่ชื่อว่ามู่เจินจู

“ไม่นะ! หยุด! คุณหนูใหญ่ ท่านรีบพูดอะไรเร็ว ท่านกับหมอหลวงเวินไม่ได้แอบคบชู้กัน!” สาวใช้ลู่เอ๋อร์พุ่งเข้าไปดึงกรงไว้ ร้องห่มร้องไห้อย่างหนักจนปอดแทบพัง

“ไสหัวไป! นังคนใช้ชั้นต่ำ!” เท้าข้างหนึ่งถีบลู่เอ๋อร์จนร้องกลิ้งออกไป

สายตามู่จิ่วซีมองไปยังชายหนุ่มสูงส่งที่ยืนดูอยู่ข้างๆ อย่างเย็นชา

“ท่านผู้สำเร็จราชการแทน ท่านเป็นคนโง่หรือไรกัน?”

ประโยคนี้ของมู่จิ่วซีทำให้คนทั้งหมดสูดปาก

“มู่จิ่วซี เจ้ากล้าลบหลู่ท่านผู้สำเร็จราชการแทนหรือ?” ไป๋เฟิ่งหว่านตะคอกขึ้นมาอีกครั้ง “เร็ว จับนังแพศยานี่โยนทิ้งทะเลสาบไป!”

“ช้าก่อน!” มู่จิ่วซีร้องให้หยุด

มือเท้าขยับเล็กน้อย ในใจก็หัวเราะเย็นชา การมัดเช่นนี้ใช้ไม่ได้ผลกับนางหรอก

แต่ว่านางก็ไม่ได้รีบร้อนหลบหนี ถึงอย่างไรร่างกายนี้ก็ไม่ใช่ร่างเดิมของนาง นางยังปรับตัวไม่ได้

ไหนจะความผิดเรื่องคบชู้นี่อีก ต่อให้เจ้าของเดิมไม่ได้ดึงนางเข้ามา นางก็ไม่อยากจะแบกชื่อเสียนี้ไว้หรอกนะ

“มู่จิ่วซี เจ้ายังมีอะไรพูดอีกไหม ชายชู้ของเจ้าตายไปแล้ว ยังไม่ยอมตายตามไปด้วยกันอีกหรือ? ไม่กลัวว่าเขาจะเหงาอยู่ในยมโลกหรือไร” ไป๋เฟิ่งหว่านหัวเราะเย้ยหยันขึ้นมาอีกครั้ง

รอบด้านมีเสียงหัวเราะเย้ยหยันและเสียงก่นด่าดังขึ้นมาทันที

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเขาคือชายชู้ของข้า? เจ้าเห็นกับตาว่าข้าขึ้นเตียงกับเขาหรือ?” คำพูดของมู่จิ่วซีทำเอาทุกคนตกตะลึงขึ้นมา

“นังแพศยาไร้ยางอาย คำพูดเช่นนี้ยังกล้าพูดออกมาอีก!”

มู่จิ่วซีกลับมองไปยังโม่จุนด้วยสายตาเย็นชาแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ท่านผู้สำเร็จราชการ ท่านกับข้ามีการหมั้นหมาย ท่านคิดว่าข้าตาบอดหรือ? ถึงได้ไม่ชอบชายรูปงามอันดับหนึ่งแห่งแคว้นเกาอวิ๋นเช่นท่าน แต่กลับไปสนใจหมอหลวงธรรมดาสามัญคนหนึ่งเช่นนี้?”

ทุกคนล้วนถลึงตาโต คนมากมายยังมองไปทางโม่จุนด้วย

โม่จุนเดินขึ้นมาก้าวหนึ่ง ดวงตาดำที่เย็นชาจ้องเขม็งไปทางมู่จิ่วซี มุมปากมีรอยยิ้มชั่วร้ายเย้ยหยันเอ่ยขึ้นว่า “คุณหนูใหญ่มู่ ตอนไหนกันที่เจ้ามาพูดดีด้วยกับข้า?”

“ผู้สำเร็จราชการแทน แม้ว่าท่านจะเย่อหยิ่งถือดีไร้ซึ่งศีลธรรม แต่เทียบกับหมอหลวงเวินแล้วก็ยังยอดเยี่ยมกว่า คุณหนูอย่างข้าต่อให้คบชู้จริง ก็ต้องไปคบกับคนที่ดีกว่าท่านไม่ถูกหรือ” ขณะที่มู่จิ่วซีพูด นางก็หัวเราะร่าขึ้นมา

สถานการณ์นี้ทำไมมันถึงประหลาดเช่นนี้

ใบหน้างามของโม่จุนบิดเบี้ยวไปแล้ว สองตาหรี่ลง จ้องมู่จิ่วซีอย่างมาดร้าย

“ข้าเย่อหยิ่งถือดีไร้ซึ่งศีลธรรมหรือ?”

“แล้วไม่ใช่หรือ? ถ้าหากไม่ใช่ ท่านก็ต้องให้โอกาสข้าพิสูจน์ความบริสุทธิ์สิ” มู่จิ่วซีจ้องสองตาของโม่จุน ด้านในมีประกายท้าทาย

“ผู้สำเร็จราชการแทน มู่จิ่วซีกำเริบเสิบสานมาตั้งแต่เล็ก ทำตัวสำรวยหยาบคาย แล้วยังชอบเข้าซ่องหาผู้ชายอีกด้วย ท่านอย่าถูกนางหลอกเอาเชียว” มู่เจินจูกระโจนตัวเข้ามาพูด

คำพูดของมู่เจินจูก่อให้เกิดความเห็นพ้องจากทุกคน ทยอยกันพยักหน้า

“ไม่กี่วันก่อน ข้ายังเห็นมู่จิ่วซีไปหยอกล้อกับท่านอ๋องหกอยู่เลย รู้ๆ อยู่ว่าเป็นคนที่หมั้นหมายกับผู้สำเร็จราชการแทนไว้ แต่ยังออกไปยั่วยวนคนนั้นคนนี้เสียทั่ว สมควรแล้วที่ต้องถูกขังกรงหมูจับถ่วงน้ำ”

“ถูกต้อง ขังกรงหมู! ขังกรงหมูแล้วจับถ่วงน้ำเสีย!” ทุกคนตะโกนขึ้นพร้อมกัน

ใบหน้าโม่จุนขรึมลงราวบึ้งลึก ในดวงตาเอ่อล้นด้วยสีแดงทึม

“โม่จุน เจ้าคงไม่ได้คิดจะแต่งงานกับข้าใช่ไหม ดังนั้นจึงคิดจะสังหารข้า ข้าพิสูจน์ได้ว่าตนเองบริสุทธิ์!” มู่จิ่วซีตะโกนเสียงดังขึ้นมา

“ถูกต้อง คุณหนูเป็นผู้บริสุทธิ์！มีคนใส่ร้ายนาง!” ลู่เอ๋อร์ตะโกนขึ้นมาทันที

“คนใช้ชั้นต่ำ ตีนางเสียให้ตาย!” ไป๋เฟิ่งหวานกับมู่เจินจูให้พวกคนใช้รุมทุบตีลู่เอ๋อร์ทันที

“พอแล้ว!” มู่จิ่วซีคำรามด้วยโทสะ จ้องเขม็งโม่จุนเอ่ยขึ้นเสียงเย็นชา “เจ้าจะฟังหรือไม่ฟัง!”

โม่จุนมองมู่จิ่วซีที่คิ้วราวกับเป็นน้ำค้างแข็ง รู้สึกถึงจิตสังหารวูบหนึ่งโถมเข้ามา

“หยุดมือเสีย!” โม่จุนตวาดขึ้นมา

หญิงสาวทั้งกลุ่มหยุดมือ ไป๋เฟิ่งหว่านเอ่ยขึ้นอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “ท่านผู้สำเร็จราชการแทน ถ้ามู่จิ่วซีกับเซินอวี้อีไม่ได้คบชู้ แล้วจะมากระโดดน้ำตายตามกันทำไม ท่านอย่าถูกนางหลอกเชียว”

โม่จุนมองไปทางไป๋เฟิ่งหว่าน เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราวกับภูเขาน้ำแข็ง “เจ้ากำลังสั่งสอนข้าเช่นนั้นหรือ?”

“ไม่ ไม่ หว่านเอ๋อร์มิกล้า” ไป๋เฟิ่งหว่านตกใจจนคุกเข่าลงทันที

สายตาเย็นชาของโม่จุน กวาดไปรอบหนึ่ง หญิงสาวกลุ่มนั้นก็ทยอยกันคุกเข่าลงพื้น

“ไป๋เฟิ่งหว่าน เจ้าเห็นข้ากับหมอหลวงเวินกระโดดน้ำตายด้วยกันหรือ?” มู่จิ่วซีถามขึ้น

ไป๋เฟิ่งหว่านตกตะลึง รีบเอ่ยขึ้นทันที “ไม่ใช่ มีคนอื่นที่เห็น”

“แล้วใครกันที่เห็น เจ้าให้เขายื่นขึ้นมา” มู่จิ่วซีหัวเราะเสียงเย็นชา “ท่านผู้สำเร็จราชการแทน คนที่มองเห็นคือคนร้ายที่มาใส่ร้ายข้า!” พอคำพูดนี้ออกไป คนทั้งหมดก็หันไปมองอีกด้านทันที