บทที่ 3

ชั่วขณะนั้น ฉันหมดหวังกับเจียงซู่ถึงที่สุด

15 ปีที่รู้จักกัน 10 ปีที่รักกัน ต่อให้เป็นหมายังต้องมีเยื่อใยบ้าง แต่เขากลับทำกับฉันได้ถึงขนาดนี้!

ฉันเปลี่ยนใจแล้ว

ไม่ยกเลิกงานแต่งแล้ว ฉันจะเป็นฝ่ายหนีงานแต่งเอง

ในวันที่เขาคิดวางแผนหนีงานแต่ง เขาไม่เคยแม้แต่จะนึกถึงความรู้สึกของฉันเลยสักนิด

งั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องสนใจเขาอีกแล้ว วันแต่งงาน ให้เขาเป็นตัวตลกคนนั้นเองก็แล้วกัน

ฉันพยายามกลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอ แล้วกดโทรออก 1669

ขึ้นรถพยาบาลมาได้ไม่นาน ฉันก็ไข้ขึ้นสูงจนชักเกร็ง หมดสติไป

เมื่อฟื้นขึ้นมา พยาบาลก็บอกว่า “โชคดีที่คุณโทรเรียกรถพยาบาลไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นคุณที่อยู่บ้านเพียงลำพังแล้วไข้สูงจนชักเกร็งอาจจะถึงตายได้เลย!”

พูดยังไม่ทันขาดคำ เจียงซู่ก็โทรมาหาฉัน “บริษัทมีเรื่องด่วน ผมไม่มีเวลากลับไปดูแลคุณ คุณไปซื้อยากินเองที่ร้านขายยาก็แล้วกันนะ”

พูดจบ เขาก็รีบวางสายไป ไม่แม้แต่จะแสดงความห่วงใยสักคำ

สมัยก่อนเวลาที่เจียงซู่ปวดหัวหรือเป็นหวัด ฉันแทบไม่ยอมห่างจากเขาแม้ก้าวเดียว

ช่วงที่ครอบครัวเขาเพิ่งเกิดเรื่อง เขามักจะฝันร้าย ฉันก็นั่งเฝ้าคืนแล้วคืนเล่า

ฉันไม่เคยคิดจะยกบุญคุณมาเป็นข้ออ้างบังคับเขา การที่ฉันดีกับเขาฉันไม่เคยหวังสิ่งตอบแทน

แต่พอฉันไข้ขึ้นสูงต้องเข้าโรงพยาบาล เขากลับมัวแต่เฝ้าเถาซินที่ปวดท้องประจำเดือน…เขานี่มันเหลือเชื่อจริงๆ!”

ฉันกำมือถือแน่น แล้วติดต่อไปหาอริคนสำคัญของเจียงซู่ หวังช่าง “ประธานหวัง คุณอยากได้หุ้นตระกูลเจียงจากฉันมาตลอดใช่ไหม? ฉันยอมขายให้คุณแล้ว”

ฉันนอนโรงพยาบาลอยู่สองวันกว่าจะกลับบ้าน

ยังไม่ทันไร ร้านถ่ายพรีเวดดิ้งก็โทรเข้ามา “คุณหยางคะ ช่วงห้าวันนี้ คุณสะดวกมาถ่ายรูปกับคุณผู้ชายวันไหนบ้างไหมคะ? เหลือเวลาอีกยี่สิบกว่าวันก็จะถึงงานแต่งแล้ว ถ้าพวกคุณไม่รีบละก็รูปจะไม่ทันออกก่อนวันงานนะคะ!”

“ฉันขอถามคุณผู้ชายก่อน แล้วจะติดต่อกลับไปนะคะ”

ฉันโทรหาเจียงซู่ แต่สายถูกปฏิเสธ ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ สุดท้ายฉันเลยตรงไปหาที่บริษัท

ฝ่ายเลขาบอกฉันว่า “วันนี้คุณเถาเข้ามาเป็นผู้ช่วยพิเศษวันแรก ประธานเจียงเลยจัดงานต้อนรับให้เธอ เลยพาทุกคนไปเลี้ยงฉลองที่โรงแรมค่ะ”

ฉันได้ยินดังนั้น จึงถามชื่อโรงแรม แล้วรีบตามไปทันที

ตอนที่ฉันได้เป็นผู้ช่วยพิเศษของเจียงซู่ บริษัทตระกูลเจียงเต็มไปด้วยปัญหาภายในภายนอก ไม่เคยมีงานเลี้ยงต้อนรับอะไรทั้งนั้น

แต่ละวันฉันวิ่งวุ่นจนหัวหมุน ได้กินข้าววันละสองมื้อก็นับว่าฟ้าประทาน จะนอนครบห้าชั่วโมงยังแทบเป็นไปไม่ได้

วันนี้งานเลี้ยงต้อนรับของเถาซิน กลับยิ่งใหญ่หรูหรากว่างานหมั้นของฉันเองด้วยซ้ำ

ฉันมองเข้าไปในห้องโถงงานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและการชนแก้ว พอก้าวเข้าไปเพียงไม่กี่ก้าว เจียงซู่ก็เข้ามาลากฉันออกไป

“วันนี้เป็นงานเลี้ยงต้อนรับพี่สะใภ้ คุณอย่ามาสร้างเรื่องที่นี่ จะทำให้เธออารมร์เสียซะเปล่า!”

“ถ้าเธอเป็นผู้ช่วยพิเศษของคุณ แล้วฉันล่ะ?”

ฉันพยายามกดกลั้นอารมณ์ แต่พอพูดออกมา น้ำเสียงก็ยังสั่นเครืออย่างห้ามไม่อยู่

ตอนที่ฉันนอนป่วยเป็นไข้ เจียงซู่ไม่แม้แต่จะมาเยี่ยมฉัน บอกแค่ว่าให้ฉันลางานได้ พักผ่อนเยอะๆ

ถ้าวันนี้ฉันไม่มาที่นี่ ก็คงไม่รู้ว่า เขายกตำแหน่งของฉันให้เถาซินแล้ว

ทุกครั้งที่ฉันคิดว่าเขาทำได้โหดร้ายที่สุดแล้ว เขากลับทำได้โหดร้ายยิ่งกว่าเดิม!

เจียงซู่ยื่นทิชชู่มาให้ฉัน “เลิกร้องได้แล้ว ฉันเห็นว่าเธอทำงานเคียงข้างฉันมาตั้งหลายปี เหนื่อยเกินไปแล้ว เลยอยากให้เธอได้พักผ่อนบ้าง”

“เธอก็เป็นแค่นักศึกษาสาขาคอมพิวเตอร์จากมหาวิทยาลัยธรรมดา ไม่เหมือนพี่สะใภ้ที่จบจากมหาวิทยาลัยชั้นนำ ทั้งยังตรงสาย เธอเหมาะสมกับตำแหน่งผู้ช่วยฉันมากกว่า ต่อจากนี้ไปเธอแค่เป็นคุณนายเจียงใช้ชีวิตสบายๆ ไปก็พอ”

ตอนนี้เขามารังเกียจการศึกษาของฉัน

แล้วตอนที่ฉันตามเขาไปเข้าสังคมและดื่มเหล้าจนกระเพาะเลือดออก ทำไมเขาไม่รังเกียจล่ะ?

เจียงซู่เห็นฉันไม่พูดอะไร คิดว่าฉันจะก่อเรื่องอีก ใบหน้าจึงเผยความไม่พอใจออกมาเล็กน้อย “หยางเจียอี คุณ…”

“เดี๋ยวฉันจะไปยื่นใบลาออก” ฉันกำหมัดแน่น กลั้นทั้งความเจ็บปวดและโกรธไว้

สีหน้าเจียงซู่ถึงได้ผ่อนคลายลง “อืม ต่อไปคุณทำตัวน่ารักแบบนี้ก็ดี ผมไม่คิดร้ายกับคุณหรอก ถ้าไม่มีธุระก็กลับไปได้แล้ว”

เถาซินกำลังหาตัวเขาอยู่ เขาเลยอยากจะกลับไป

ฉันคว้าแขนเขาไว้ “ทางร้านพรีเวดดิ้งถามว่า สัปดาห์นี้เราว่างไปถ่ายไหม”

“ผมต้องไปทำงานต่างประเทศ ไม่ว่าง”

“…เข้าใจแล้ว”

ฉันเดินออกจากโรงแรม แล้วกดโทรศัพท์หาบริษัทจัดงานแต่ง “รูปและวิดีโอที่จะฉายบนจอใหญ่ในวันงาน ฉันจะเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด”

ฉันรวบรวมภาพการนอกใจทั้งหมดของเจียงซู่กับเถาซิน แล้วส่งไปให้บริษัทจัดงานแต่ง

ในเมื่อพวกเขาหน้าไม่อาย ฉันก็ไม่จำเป็นต้องให้หน้าอีก

เจียงซู่อ้างว่าไม่ว่างเพราะต้องไปทำงานต่างประเทศ แต่เพียงหนึ่งสัปดาห์ถัดมา เขากลับพาเถาซินไปดูแสงเหนือที่ต่างประเทศ

ทั้งคู่จูบกันใต้ม่านแสง ร่ำร้องคำสัญญาว่าจะอยู่คู่กันชั่วนิรันดร์

หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น ฉันโทรหาเจียงซู่ “ถึงเวลาลองชุดแต่งงานกับชุดเจ้าบ่าวแล้ว”

“ผมต้องคุยงานกับลูกค้ายุโรป กลับมาไม่ทัน พี่สะใภ้รสนิยมดีกว่าคุณ สัดส่วนก็ใกล้เคียงกับคุณ ตอนอยู่ต่างประเทศเดี๋ยวผมให้เธอลองชุดแต่งงานแทนคุณ แล้วเอากลับไปให้นะ”

เหมือนทุกครั้ง เจียงซู่ไม่เคยถามความเห็นฉัน เขามักจะตัดสินใจแทนฉันเลย

ฉันหมดหวังกับเขาจนใจชาไปหมดแล้ว จึงตอบเพียงว่า “ได้”

เถาซินลองชุดแต่งงานอยู่หลายชุด แถมยังถ่ายรูปพรีเวดดิ้งกับเจียงซู่ แล้วส่งมาให้ฉัน

【แต่งงานทั้งทีไม่มีรูปเลยก็ไม่เหมาะเท่าไร เธอกับอาซู่ไม่ว่างกัน ฉันช่วยเธอเอง เดี๋ยวค่อยใช้ AI เปลี่ยนหน้าเธอเอา ไม่ต้องเกรงใจ】

ฉันเหลือบมองรูปถ่ายชุดแต่งงาน เขาบอกว่ากลัวสกปรก ไม่ยอมถ่ายรูปจูบ แต่กับเถาซินกลับไม่กลัวเลย

ทั้งสองถึงจะไม่ได้จูบจริง แต่ก็แทบไม่ต่างจากจูบอยู่ดี

ฉันปิดหน้าจอโทรศัพท์ แล้วเอ่ยกับแม่บ้านที่เพิ่งเข้ามาว่า “เก็บของใช้และเสื้อผ้าผู้หญิงทั้งหมดออกไปก็พอค่ะ อย่างอื่นไม่ต้องใส่ใจ”

ฉันเก็บข้าวของทุกชิ้น และย้ายออกจากเรือนหอ

จากนั้นไปพบคู่อริตัวฉกาจของเจียงซู่ แล้วขายหุ้นบริษัทตระกูลเจียงที่อยู่ในมือฉันให้เขาทั้งหมด

กระทั่งวันก่อนแต่งงาน เจียงซู่ถึงได้กลับมา ข้างกายยังคงมีเถาซินอยู่ด้วย

พวกเขานำชุดแต่งงานกลับมาให้ฉัน เธอยังเสนอหน้าขอเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ฉัน แม้แต่ชุดเพื่อนเจ้าสาวก็เตรียมพร้อมมาแล้ว

เถาซินเร่งเร้าให้ฉันรีบลองชุด เธอลองชุดพร้อมกันกับฉัน

ชุดแต่งงานที่เธอเลือกให้ฉันเป็นเพียงผ้าไหมผืนเดียวที่พันปิดแค่จุดสำคัญ ดูแล้วเหมือนสาวกลางคืน

ในขณะที่เธอเองกลับสวมชุดแต่งงานแบรนด์หรูสั่งตัด สวมมงกุฎเพชรระยิบระยับบนศีรษะ งดงามเสียจนดูเหมือนเจ้าสาวมากกว่าฉันเสียอีก

“เจ้าสาวสวยมาก”

เจียงซู่ปากบอกอย่างนั้น แต่กลับเอาแต่ยิ้มและมองไปที่เถาซินตลอด

หนึ่งเดือนที่ไม่ได้เจอกัน เขาอยู่กับฉันเพียงสิบกว่านาทีเท่านั้น ก็รีบร้อนพาเถาซินออกไป

ก่อนจะออกไป เขากำชับฉันว่า “พรุ่งนี้ผมจะไปรับตัวเจ้าสาวที่โรงแรม บอกเพื่อนฝูงญาติพี่น้องของคุณด้วยว่าให้เบามือหน่อย ผมไม่ชอบเกมที่แกล้งเจ้าบ่าวเยอะนัก ”

“ได้”

เขาไม่จำเป็นต้องกังวลเลย

เพราะฉันบอกเพื่อนฝูงญาติพี่น้องไปหมดแล้วว่างานแต่งถูกยกเลิก พรุ่งนี้จะไม่มีใครมาเลยสักคน

หลังจากที่เจียงซู่กับเถาซินเดินออกไป ฉันก็ติดต่อเหล่าลูกค้ารายใหญ่ที่ฉันเคยหามาให้บริษัทตระกูลเจียง

“ฉันย้ายไปบริษัทใหม่แล้ว ถือเป็นการฉลองก็แล้วกัน ฉันจะเสนอได้เงื่อนไขที่ดีกว่าให้กับทุกท่าน และยินดีต้อนรับทุกท่านมาร่วมงานกับบริษัทใหม่ของฉัน”

คืนนั้นฉันนอนไม่หลับ ได้แต่ลืมตาอยู่จนถึงเช้า

ไม่รู้ว่าเมื่อพิธีแต่งงานเริ่มต้นขึ้น แล้วเจียงซู่รู้ว่าฉันหนีงานแต่งไป เขาจะทำอย่างไรนะ?

แล้วเมื่อเถาซินได้เห็นคลิปที่เปิดโปงการเป็นมือที่สามของเธอ เธอจะมีสีหน้าอย่างไร?

เช้าวันถัดมา ฉันลากกระเป๋าเดินทางตรงไปยังสถานีรถไฟความเร็วสูง

ในเวลาที่เจ้าบ่าวต้องมารับเจ้าสาว ฉันกลับเพิ่งนั่งลงบนเบาะในขบวนรถไฟ

ทันใดนั้น สายเรียกเข้าและข้อความก็ดังพรั่งพรูเข้ามาไม่หยุด