บทที่ 2

ฉันเลือกพูดอย่างอ้อมค้อม ไม่ได้เปิดโปงความลับสกปรกของเจียงซู่กับเถาซิน

ฉันคิดว่าเขาจะรู้สึกผิด แล้วอธิบายให้ฉันฟัง

หรือไม่ก็ทำตามความรู้สึกจริงๆ ของตัวเอง ยกเลิกงานแต่งไปเสียเลย

แต่เจียงซู่กลับทำหน้าขรึม ก่นดุฉันว่า

“แค่ผมคุยกับพี่สะใภ้ไม่กี่คำ คุณก็หึงจนเอาเรื่องยกเลิกงานแต่งมาขู่ผมงั้นเหรอ? หยางเจียอี คุณอายุยี่สิบแปด ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว เลิกทำตัวงี่เง่าเอางานแต่งมาล้อเล่นได้แล้ว”

ฉันกำชายผ้าห่มแน่น เอ่ยเสียงแผ่วเบาว่า “แต่ว่าเถาซินไม่เหมือนกัน คุณเคยแอบชอบเธอมาก่อน คุณทั้งสอง…”

เจียงซู่ขมวดคิ้วพลางขัดฉันกลางคัน “เรื่องพวกนั้นมันผ่านไปแล้ว คุณเลิกขุดมาพูดสักทีได้ไหม?’”

แต่จะโทษฉันได้ยังไง?

เขาถ่ายรูปเก่งมาก แต่กลับไม่เคยถ่ายรูปให้ฉันเลย อ้างเพียงว่าไม่ชอบถ่ายคน

แต่ในคอมพิวเตอร์ของเขากลับเต็มไปด้วยรูปถ่ายของเถาซินกว่าพันรูป

วันที่ฉันเจอเข้า ฉันทะเลาะกับเขาอย่างรุนแรง

ตอนนั้นเขาสาบานหนักแน่นว่า เรื่องของเขากับเถาซินจบไปนานแล้ว และตอนนี้เขาเห็นเธอเป็นเพียงพี่สะใภ้เท่านั้น

ฉันหลงเชื่อคำอธิบายของเขา แต่เขาทำกับฉันอย่างไรบ้าง?

ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้ฉันกลับมาแล้วไปบังเอิญได้ยินว่าเขาคิดจะหนีงานแต่ง ฉันก็คงไม่รู้เลยว่าเขายังลืมเถาซินไม่ได้ เขาคิดจะเก็บฉันไว้เป็นตัวสำรองเท่านั้น!

ฉันทั้งน้อยใจทั้งเจ็บปวด แต่สุดท้ายก็เหมือนทุกครั้ง… เป็นฝ่ายเอ่ยขอโทษก่อน “ขอโทษนะ ฉันไม่ควรคิดมาก”

ครั้งนี้ผมจะปล่อยผ่าน แต่หวังว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีก คุณก็รู้นี่ว่าผมแคร์คุณมาก และจะแต่งงานกับคุณเท่านั้น”

เจียงซู่เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ก่อนจะกลับขึ้นเตียงมากอดฉันจากด้านหลัง

ตอนนั้น พ่อแม่และพี่ชายเขาต้องจากไปเพราะอุบัติเหตุเครื่องบินตก เขาทั้งต้องเจ็บปวดกับการสูญเสียคนในครอบครัว และยังต้องรับมือกับพวกที่จ้องจะเอาผลประโยชน์จากมรดกของคุณพ่อและพี่ชายจนกดดันหนักถึงขั้นนอนไม่หลับ

ตอนนั้นมีเพียงฉันที่อยู่ข้างเขา

ฉันเป็นเลขาของเขา ร่วมฝ่าฟันอุปสรรคทั้งในและนอกบริษัทตระกูลเจียง

เขาต้องเข้าสังคมดื่มเหล้าจนเป็นโรคกระเพาะ ส่วนฉัน… เพื่อจะดูแลเขาถึงกับเรียนทำอาหาร เปลี่ยนเมนูไม่ซ้ำวัน เพื่อเกลี้ยกล่อมให้เขายอมกินข้าว

คืนไหนที่เขานอนไม่หลับ ฉันก็จะเล่านิทาน หาเสียง white noise มาคลายความกังวล ทุกครั้งต้องคอยกล่อมให้เขาหลับสนิทก่อน ฉันถึงจะนอนได้

ในตอนนั้น เจียงซู่กอดฉันด้วยความซาบซึ้งไม่รู้กี่ครั้งพลางบอกว่า “ครอบครัวคุณไม่รักคุณ ก็เพราะมีตาหามีแววไม่ ต่อไปผมจะเป็นทั้งคนรักและครอบครัวของคุณเอง เราจะเป็นหลักพึ่งสุดท้ายของกันและกันตลอดไป!”

แต่เมื่อบริษัทตระกูลเจียงเริ่มกลับมาเข้าที่เข้าทาง เถาซินก็เรียนจบกลับจากต่างประเทศ

เจียงซู่บอกว่าเธอคือพี่สะใภ้เขา จึงมีเหตุผลให้ดีเธอเข้าไว้ และไม่ว่าเมื่อไรเธอก็อยู่เหนือกว่าฉันเสมอ

เขายังกำชับฉันว่าให้ดีกับเธอมากๆ เหมือนญาติผู้ใหญ่ที่สนิทที่สุดของบ้าน

แต่มีญาติผู้ใหญ่บ้านไหนกันเล่าที่ทำตัวคลุมเครือกับแฟนของเด็กในครอบครัว?

ท่ามกลางความมืด ฉันกัดริมฝีปากแน่นพลางแกะมือของเจียงซู่ออกจากเอว

เขาไม่พูดอะไร แค่พลิกตัวหันหลังให้ฉัน แล้วหลับไปอย่างง่ายดาย โดยไม่มีอาการนอนไม่หลับเหมือนแต่ก่อน

เห็นไหม ทุกอย่างบนโลกนี้ย่อมเปลี่ยนแปลงได้ทั้งนั้น

ฉันจ้องเพดาน ไม่ได้นอนเลยทั้งคืน และในความมืดเงียบงันนั้น ฉันได้ตัดสินใจบางอย่าง

สิบปีของความรัก ฉันไม่อาจตัดเจียงซู่ออกไปได้ง่ายๆ แต่ฉันจะไม่มีวันเอาผู้ชายที่ไม่รักฉันอีกต่อไป

งานแต่งนี้…ฉันไม่อยากแต่งแล้ว

ฉันจะยกเลิกงานแต่งกับเจียงซู่ เจอกันด้วยดีก็ขอให้จากกันด้วยดี

เพียงแต่ เช้าวันรุ่งขึ้นฉันก็ยังไม่มีโอกาสได้เอ่ยคำนั้นออกมา

เช้าวันนั้นหลังจากตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวแทบระเบิด พอเอามือแตะหน้าผากก็พึ่งรู้ว่าตัวเองมีไข้

เจียงซู่เห็นฉันตัวร้อนจนเพ้อ คิ้วของเขาขมวดแน่นจนแทบจะฆ่าแมลงวันได้

“ในบ้านไม่มียาแล้ว คุณอดทนหน่อยนะ ผมไปส่งพี่สะใภ้กลับก่อน เดี่ยวเธอจะติดหวัดจากคุณไปด้วย รอผมกลับมาแล้วค่อยพาคุณไปโรงพยาบาล”

พูดจบ เขาหยิบกุญแจรถแล้วออกไปส่งเถาซินทันที

ฉันมองตามแผ่นหลังเขา ความเจ็บปวดแผ่ซ่านแน่นอกเต็มไปหมด

เขาทำกับฉันโหดร้ายเพียงพอแล้ว…แต่ฉันก็ยังไม่ยอมแพ้

กับความรักสิบปี ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะไม่แคร์ฉันเลย เขาคงจะกลับมา…ใช่ไหม?

ขอแค่เขายอมกลับมา แสดงให้ฉันเห็นว่ายังแคร์ฉันสักนิด ฉันก็จะพูดเรื่องยกเลิกงานแต่งเอง เพื่อรักษาศักดิ์ศรีครั้งสุดท้ายของเรา ให้เขากับเถาซินได้สมหวัง

แต่ฉันรอเกือบทั้งวัน เขาก็ไม่กลับมา สิ่งที่เจอมีเพียงโพสต์ในโมเมนต์ของเถาซิน

【ไม่สบายเพราะปวดท้องประจำเดือน ดีที่มีเขาอยู่ข้างๆ เขาบอกว่าขอแค่ฉันต้องการ เขาก็จะอยู่ตรงนี้เสมอ…และเขาก็ทำได้จริงๆ】

เขาคนนี้ ก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจียงซู่