2.2

“ก็ได้จ้ะ แต่ถ้าหากมีเรื่องอะไรให้แม่ช่วย ต้องบอกนะ อย่าเกรงใจ” ถึงแม้จะแอบเสียดายแต่เวเนสซ่าก็ตามใจ

“แต่เรื่องที่ว่าหนูจะต้องย้ายไปอยู่บ้านแม่ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด เพราะแม่รับปากกับทิพย์เอาไว้แล้วว่าจะดูแลหนูเอง พวกเราเป็นห่วงความปลอดภัยของหนูมากรู้ไหม”

ก่อนหน้าที่จะย้ายทิพวรรณมารักษา เวเนสซ่ามีโอกาสได้คุยกับเพื่อนรักก่อนที่อาการเธอจะทรุดหนักจนต้องเข้าไอซียู ทิพวรรณได้ฝากฝังให้ช่วยดูแลลูกสาวของเธอเพราะไม่ไว้ใจใครอีกแล้วโดยเฉพาะสามีและลูกเลี้ยงที่เพิ่งทำเรื่องงามหน้าเอาไว้

พรนับพันไม่กล้าปฏิเสธอะไรอีก ได้แค่พยักหน้าตอบรับ และภาวนาให้ทุกอย่างมันจบลงโดยเร็ว เธอและแม่จะได้กลับไปใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกันสองคน

ไม่ชอบกับการต้องมาเป็นภาระคนอื่น มันเป็นสิ่งที่เธอลำบากใจที่สุด

ช่วงเย็นของวันนั้นพรนับพันก็ได้เข้ามายังคฤหาสน์ แม่บ้านนำกระเป๋าของเธอไปเก็บยังห้องพักที่เตรียมไว้

“ยัยหงส์ไลน์ไปบอกพี่ ๆ ว่าวันนี้ให้กลับมากินข้าวเย็นที่บ้านนะลูก แม่จะแนะนำหนูเพียวให้ทุกคนรู้จัก”

“เรียบร้อยแล้วค่ะมาดาม” กรรวีที่รู้งาน เธอส่งข้อความบอกพี่ชายทั้งสามก่อนจะออกจากโรงพยาบาลแล้วด้วยซ้ำ

“รู้มากนะเรา”

“เขาเรียกว่ารู้ใจต่างหาก”

“ต่อปากต่อคำ” วาคิมอดดุลูกสาวสุดที่รักไม่ได้

“หนูเพียวไปพักผ่อนก่อนเถอะลูก ยุ่งมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็ว่าจะไปเอนหลังหน่อยเหมือนกัน ถึงมื้อเย็นค่อยให้แม่บ้านไปตาม” วาคิมเอ่ยบอกพรนับพัน

“ขอบคุณมากค่ะคุณลุง คุณป้า”

“แหน่ะ! บอกแล้วไง ให้เรียกพ่อแม่ ไม่ต้องเรียกลุงป้าหรอกลูก แม่เอ็นดูเราเหมือนลูกสาวคนหนึ่งนะ” เวเนสซ่าเอ่ยบอกเสียงอบอุ่น พลางยกมือลูบผมหญิงสาวเบา ๆ

อยากให้พรนับพันอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจเหมือนอยู่บ้านตัวเอง ไม่ต้องรู้สึกอึดอัด เพราะดูออกว่าพรนับพันเกรงใจเธอและสามีมากแค่ไหน

“เพียวขอบคุณอีกครั้งนะคะที่เอ็นดูเพียว ตอนนี้อาจยังไม่ค่อยชินแต่จะพยายามปรับค่ะ” พรนับพันยิ้มผ่อนคลาย

“ปะ เดี๋ยวหงส์พาพี่เพียวไปห้องเองค่ะ” จากนั้นกรรวีก็ควงแขนพรนับพันนำเดินไปยังห้องนอน

        

เพียว พรนับพัน | talk :

เกือบสัปดาห์แล้วที่ฉันย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเพื่อนรักของคุณแม่.. ไม่สิ เรียกว่าคฤหาสน์น่าจะเหมาะกว่า เพราะบ้านหลังนี้ใหญ่มาก มีอานาเขตกว้างขวาง

ฉันอยู่ห้องรับรองแขกที่ติดกับห้องนอนของน้องหงส์ ตั้งแต่วันที่เข้ามา คุณป้าแนะนำให้รู้จักกับคุณสิงห์และคุณมังกรลูกชายคนที่สองและสามของท่าน

คุณสิงห์เป็นคนอัธยาศัยดีพูดเก่ง เข้ากับคนง่ายเลยทำให้เราเหมือนจะสนิทกันไว อาจเพราะความกะล่อนเจ้าชู้ด้วยกระมัง

แต่ถึงจะสนิทกันยังไงฉันก็ไม่ลืมที่จะขีดเส้นความเป็นพี่น้องไว้กับคุณสิงห์ตั้งแต่แรกอย่างชัดเจน ถึงจะหล่อกร้าวใจขนาดไหน ผู้ชายแบบเขาอันตราย

ส่วนคุณมังกร เราเคยเจอกันหลายครั้งตอนยังเป็นเด็ก ฉันพอจะจำได้เพราะเขาเป็นผู้ชายสไตล์อบอุ่นดูแลเทกแคร์ฉันเหมือนน้องสาวมาตั้งแต่ไหนแต่ไร พอมาเจอกันครั้งนี้เลยไม่ได้รู้สึกเกร็งนัก ทั้งคู่ให้เกียรติฉันในฐานะแขกของบ้านและปฏิบัติต่อฉันดีมากในฐานะน้องสาว

แต่ก็ยังเหลืออีกคนที่ยังไม่เคยเจอหน้า คือลูกชายคนโตของคุณป้า ชื่อคุณเสือ รายนั้นได้ข่าวว่าดุ เป็นคนเงียบ ๆ นิ่ง ๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ขี้รำคาญด้วยมั้ง ฉันฟังจากที่น้องหงส์กับบรรดาแม่บ้านพูดกันมาอีกที เลยรู้สึกเบาใจขึ้นหน่อยที่ยังไม่เจอกัน ได้ยินว่าเขาต้องไปดูโรงงานที่พัทยาเลยไม่อยู่บ้านหลายวัน

ส่วนตัวฉันช่วงนี้ก็วนเวียนเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาล จนเมื่อวานแม่ฉันบังเอิญเจอกับพี่เพชร พี่ชายต่างสายเลือดที่สร้างเรื่องน่ารังเกียจไว้ เขาอยู่ตรงทางเดินที่ฉันต้องผ่านไปห้องพักผู้ป่วย

‘เพียว...’

‘พี่เพชร!’ เขาอยู่ในชุดผู้ป่วยของทางโรงพยาบาล น่าจะรักษาตัวที่นี่ด้วยกระมัง

‘คุยกันหน่อยได้ไหม’ เขาร้องขอด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

‘ออกไป’ ฉันไล่เขาไป และถอยห่างออกมาหนึ่งก้าวด้วยท่าทีที่แสนรังเกียจ

‘พี่แค่อยากอธิบาย พี่ไม่ได้ตั้งใจ...’

‘อย่ามาให้เพียวเห็นหน้าอีก ออกไป!’

‘พี่ขอร้อง ฟังกันหน่อย...’ เขาก้าวเท้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อย ๆ แต่ฉับพลันก็…

‘ปล่อยกู! พวกมึงเป็นใครวะ!’ พี่เพชรร้องลั่น ดิ้นรนต่อต้านเมื่อชายฉกรรจ์ร่างใหญ่สองคนล็อกตัว กันเขาออกห่างจากฉัน สองคนนั้นคือบอดี้การ์ดที่คุณลุงวาคิมสั่งให้ตามมาคอยดูแลความปลอดภัยและคอยช่วยเหลือฉันห่าง ๆ ฉันจำได้

เหอะ! อยากอธิบายเหรอ ไปอธิบายให้รากมะม่วงฟังเถอะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าหรือได้ยินชื่อเขาด้วยซ้ำ

แทบไม่อยากเชื่อว่าพี่ชายที่ฉันทั้งรักทั้งนับถือมาตลอดหลายสิบปีจะคิดอกุศลกับฉันได้ ถึงไม่ใช่สายเลือดกันแต่เราก็โตมาด้วยกันไม่ใช่เหรอ แล้วมาทำแบบนั้นกับฉันได้ยังไง ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกแย่ชะมัด

ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องเมื่อวาน คุณลุงและคุณป้ารู้เรื่องเข้า พวกท่านจึงขอให้ฉันหยุดไปเยี่ยมแม่ก่อน เพราะตราบใดที่พี่เพชรยังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเดียวกัน ก็กลัวฉันจะไม่ปลอดภัย

จากที่น้องหงส์แอบไปสืบมา อีกไม่กี่วันเขาก็น่าจะออกจากโรงพยาบาลได้ หลังจากนั้นฉันค่อยไปเยี่ยมแม่เหมือนเดิม