30 ดูแลกันถึงบนเตียง

ตอนที่30

ดูแลกันถึงบนเตียง

เมธัชกลับมาถึงคอนโดก็อาบน้ำแล้วสวมเพียงกางเกงบ็อกเซอร์ กับเสื้อกล้ามสีขาว อวดกล้ามแขนที่เรียงเป็นมัดสวยแบบพอดี ไม่เหมือนกับคนที่เพาะกล้ามหรือนักยกน้ำหนักอะไรแบบนั้น แต่มัดกล้ามที่อยู่บนเรือร่างของเมธัชนั้นดูละมุน มีเสน่ห์แบบพอดิบพอดี

ชายหนุ่มสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยก็เดินเข้าไปในครัว จัดการต้มบะหมี่ใส่หมูสับอย่างง่าย ๆ เสร็จแล้วก็กำลังจะกิน แต่ยังไม่ทันได้คีบบะหมี่เข้าปาก เสียงกริ่งก็ดังขึ้นเสียก่อน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ตาคมก็หรี่ลงด้วยความแปลกใจ แต่เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้นซ้ำ ๆ เขาจึงเดินไปดูที่ตาแมว

เมื่อเห็นร่างที่อยู่ตรงประตู รูม่านตาของเขาก็หดเล็กลง ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในครัว พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง

ชายหนุ่มคีบบะหมี่เข้าปาก ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงกริ่งที่ดังมาเป็นระยะ สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหว คว้าแก้วน้ำขึ้นดื่ม แล้วลุกขึ้นเดินเร็ว ๆ ไปกระชากประตูออกด้วยความหงุดหงิด โดยลืมไปว่ากำลังอยู่ที่ชุดที่หมิ่นเหม่แค่ไหน

          “มาทำไม”

วุ้นเย็นเงยหน้าขึ้น ตากลมเบิกกว้างด้วยความยินดี ไม่ได้สนใจใบหน้าบูดบึ้งนั้นแม้แต่น้อย ก่อนจะรีบแทรกตัวมุดเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว โดยที่เมธัชไม่ทันระวัง

เขาอุทานอย่างหงุดหงิด ก่อนที่จะปิดประตูดังปังด้วยความโมโห แล้วหันมายกมือกอดอก แยกเขี้ยวเคี้ยวฟันกับวุ้นเย็น

          “ใครเป็นคนบอกเธอว่าฉันอยู่ที่นี่ฮะ”

วุ้นเย็นยิ้มหวาน ไม่สนใจหน้าตาและน้ำเสียงดุ ๆ นั้นแม้แต่น้อย

         “ก็พี่ชายเป็นคนบอกหนูเอง จำไม่ได้หรือคะ” เสียงใสพูดปนขำเล็กน้อย

คราวนี้ชายหนุ่มยกมือขึ้นเท้าสะเอว ก่อนจะตะคอกถาม

          “อย่ามามั่ว ฉันไปบอกเธอตอนไหนไม่ทราบ”

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ยอมอ่อนให้อย่างที่คิดไว้ เธอก็มีสีหน้าสลดลง ก่อนจะทำใจดีสู้เสื้อ ขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่มอีกก้าวหนึ่ง และกำลังจะเข้าไปอีกก้าว เมธัชก็ร้องขึ้น พร้อมกับชี้นิ้วเรียวยาวมาที่เธอ ปลายเท้าเล็กจึงหยุดชะงักโดยอัตโนมัติ

         “หยุดอยู่ตรงนั้นนะ หากเข้ามาอีกก้าวเดียว ฉันจะจับเธอโยนออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่เชื่อก็ลองดู”

วุ้นเย็นกลืนความเจ็บปวดลงคอ ใบหน้าเรียวเล็กแหงนเงยขึ้นมองคนตัวสูงช้า ๆ ด้วยสายตาที่แสดงความเสียใจออกมาอย่างชัดเจน

          “พี่ชายพี่บอกหนูตอนเป็นเด็กไง แต่จะว่าไป พี่พูดดี ๆ กับหนูหน่อยไม่ได้หรือคะ พี่ไม่รู้หรอก ว่าหนูรอวันที่จะได้เจอพี่ ได้ขอโทษพี่อย่างทุกข์ทรมานใจแค่ไหน แต่พอกลับมาแล้ว พี่ก็เอาแต่หลบหน้าหนู ขนาดหนูไม่สบายนอนอยู่โรงพยาบาลตั้งหลายวัน พี่ก็ไม่เคยไปเยี่ยมหนูสักครั้งเลย”

          “ฉันไป....” เมธัชเกือบโพล่งออกมา แต่เมื่อคิดได้เขาก็พูดต่อ

         “ใช่ ฉันไม่ไป แล้วจะทำไม ฉันต้องให้ความสำคัญกับคนที่กุเรื่องสร้างความอับอาย จนชีวิตฉันเกือบพังพินาศอย่างนั้นหรือ”

เขาพูดด้วยความโมโห บวกกับความสับสนในใจ และรู้สึกโกรธที่วุ้นเย็นตามมาหาเขาที่คอนโด โดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาก็ตั้งใจจะค่อย ๆ เปิดใจ กลับมาคุยกันแบบพี่น้องเหมือนเดิม ตามที่ดุจดาวบอก แต่พอเห็นวุ้นเย็นมาถึงห้องในลักษณะสองต่อสองแบบนี้ ความรู้สึกบางอย่างที่เก็บซ่อนลึกอยู่ข้างใน ก็โจมตีขึ้นมาอย่างรุนแรง วุ้นเย็นไม่รู้หรอก ว่าเขาต้องพยายามห้ามตัวเองแค่ไหน ที่จะไม่เข้าไปกระชากร่างบางนั้นเข้ามากอดจูบและทำอะไร ๆ ตามสัญญานดิบของผู้ชาย อย่างยากลำบากแค่ไหน

          ‘ดุจดาว ๆ ท่องไว้ ๆ’ ชายหนุ่มถึงกับท่องชื่อของว่าที่เจ้าสาวในใจ เพื่อไม่ให้ทำตามร่างกายที่กำลังเรียกร้อง

วุ้นเย็นไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าอีกฝ่ายจะคิดอะไรถึงขนาดไหน แต่ที่เธอมาที่นี่เพียงเพราะอยากได้พูดความในใจ ได้ขอโทษและได้กอดเขาอีกสักครั้งแค่นั้น หลังจากนี้เธอก็จะยอมรับความเป็นจริง ว่าเขาคิดกับเธอแค่พี่ชายกับน้องสาว และมีดุจดาวเป็นพี่สะใภ้ที่แสนดี รอวันที่จะได้เลี้ยงหลานอย่างมีความสุข ก่อนที่โรคหัวใจจะพรากเธอไปจากโลกใบนี้  แต่คำพูดเสียดแทง ที่แสดงถึงความเกลียดชังที่เมธัชมีต่อเธอก็ทำให้เธอเสียใจจนลืมความตั้งใจเดิมไปเสียสิ้น

          “แปดปี่ที่ผ่านมานี้หนูก็เจ็บปวด ก็ทุกข์ใจไม่ต่างจากพี่หรอกนะ เฮ้อะ มีพี่ดาวสาวสวยตามไปคอยปลอบใจ คอยดูแลกันบนเตียงถึงที่อเมริกา พี่ก็ยังไม่หายโกรธหนูอย่างนั้นหรือ” วุ้นเย็นพูดไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ น้ำตาใสคลอเบ้าด้วยความเสียใจที่ตีขึ้นมาไม่สามารถอดกลั้นได้อีกแล้ว แม้ว่าเธอก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดถึงดุจดาวแบบนั้น

ดวงตาของเมธัชฉายแสงวาบดูน่ากลัว เมื่อวุ้นเย็นพูดถึงดุจดาว ในลักษระที่เป็นการดูถูกเหยียดหยาม เขาค่อย ๆ ก้าวย่างเข้าไปหาคนตัวเล็กอย่างลืมตัว

วุ้นเย็นหน้าซีด เมื่อเห็นแววตาคุกคามแบบที่ไม่เคยเห็นจากเมธัชมาก่อน เธอก้าวถอยหลังหนีโดยอัตโนมัติทันที