66 ขอไปปฏิบัติธรรม

ตอนที่66

ขอไปปฏิบัติธรรม

          “ค่ะ คุณหมอลูกสาวของฉันได้รับการผ่าตัดแล้วค่ะ ฉันไม่มีมีความกังวลอะไรแล้ว” โสภาตอบด้วยรอยิ้มอันสดใส

         “อ้อ! เป็นข่าวที่ดีมากจริง ๆ หมอขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ” หมอกล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ

         “ขอบค่ะคุณหมอ”

หมอสาวสอบถามอาการทั่วไปอีกนิดหน่อยก่อนจะออกไปจากห้อง โสภาก็หันมาหาผู้เป็นสามีทันที

         “คุณคะ เราไปดูยายวุ้นกันเถอะ ฉันอยากเห็นลูก”

          “แต่คุณหมอห้ามเยี่ยมนะคุณ”

  “แค่ไปยืนดูอยู่หน้าห้องฉันก็พอใจแล้ว ขอแค่ได้เห็นว่าลูกยังอยู่กับฉันจริง ๆ ก็พอค่ะ” โสภาอ้อนวอนทั้งน้ำตา ในที่สุดวิชัยก็ต้องพาเธอไปที่ห้องไอซียูจนได้

โสภาทอดสายตามองเข้าไปที่ร่างเล็ก ๆ ของวุ้นเย็นที่เต็มไปด้วยสายระโยงระยางเต็มไปหมดด้วยอารมณ์ที่ต่างจากวันก่อนมากนัก วันนี้สายตาของเธอเต็มไปด้วยความหวังอันยิ่งใหญ่ แต่ก็ยังสงสารลูก ที่ต้องมาเจ็บปวดกับการรักษา แทนที่จะได้สนุกกับกิจกรรมในรั้วมหาวิทยาลัยกับเพื่อน ๆ ตามวัยที่ควรจะเป็น

เธอตั้งใจแล้วว่าเมื่อได้ออกจากโรงพยาบาล จะไปปฏิบัติธรรมนั่งวิปัสสนากรรมฐาน อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรของวุ้นเย็นและผู้ที่บริจาคหัวใจให้ และหากวุ้นเย็นปลอดภัยได้ออกจากโรงพยาลก็จะขอวิชัยทำบุญเลี้ยงพระและบริจาคเงินให้โรงพยาลสักครั้งหนึ่ง

         “สงสารยายวุ้นจังค่ะ คงจะเจ็บมาก หากได้ออกจากโรงพยาบาล ฉันขอไปฏิบัติธรรมนะคะ” โสภาเอ่ยขึ้นขณะที่เดินกลับมาที่ห้องพักฟื้น

         “ได้สิ อะไรที่คุณทำแล้วสบายใจก็ทำเถอะ แต่อย่าทำร้ายตัวเองอีกได้ไหม” วิชัยร้องขอ

         “ไม่แล้วล่ะค่ะ ตอนนั้นฉันห่วงลูกจนสติหลุด ลืมคิดไปว่าทำแบบนั้นก็ใช่ว่าจะเอาหัวใจให้ลูกได้ และหากให้ไม่ได้ก็เท่ากับตายเปล่า ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ตัดสินใจทำอะไรวู่วาม” โสภาส่ายหน้าพร้อมกับบอกด้วยความรู้สึกผิด

  “ไม่เป็นไรหรอกครับ อย่าคิดอะไรมากเลย เรื่องร้าย ๆ มันผ่านไปแล้วล่ะ” วิชัยตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ก่อนที่จะประคองให้นั่งลงบนเตียง แล้วดันร่างบางให้นอนลงเบา ๆ

         “พักผ่อนเถอะ คุณหลับแล้วผมจะไปดูเจ้าธัชเสียหน่อย” เมื่อพูดถึงลูกชาย สีหน้าของวิชัยก็ดูเหมือนจะกำลังเป็นกังวลอย่างมาก

         “ทำไมคะคุณธัชเป็นอะไร จริงซิ!หนูดาวละเป็นอย่างไรบ้าง ปลอดภัยแล้วใช่ไหม” เธอเอ่ยถามอย่างร้อนรน เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าเหตุการณ์ที่วุ้นเย็นหัวใจวาย ก็ได้ยินดุจดาวก็เกิดอุบัติเหตุเช่นกัน เธอมัวแต่จมดิ่งกับเรื่องของลูกสาวตัวเองจนลืมถามถึงดุจดาวไปเสียสนิท

วิชัยถอนใจยาว สีหน้าก็ไม่สู้ดี ทำให้โสภาเริ่มใจเสีย

          “สีหน้าคุณไม่ดีเอาเสียเลย อย่าบอกนะคะว่าหนูดาวกับลูก...” หัวใจของเธอเต้นแรง เมื่อตีความหมายจากสีหน้าของผู้เป็นสามี

         “หลานแฝดได้รับการผ่าตัดช่วยเหลือเรียบร้อยและปลอดภัยดี แต่ว่าหนูดาว...เธอไปดีแล้วล่ะคุณ”

มือของโสภาที่จับมือหนาของวิชัยเอาไว้ร่วงลงบนข้างลำตัวอย่างหมดแรง เธอรู้สึกได้ดีถึงความเจ็บปวดของญาดา เพราะต่างก็มีลูกสาวเพียงคนเดียวเหมือนกัน เข้าโรงพยาลพร้อมกัน อีกไม่นานเธอก็จะได้มารับลูกสาวที่ยังหัวเราะและยิ้มได้กลับบ้าน แต่ญาดาไม่มีโอกาสที่จะได้เห็นรอยยิ้มของลูกเหมือนกับเธออีกแล้ว

โสภารู้สึกสะเทือนใจจนน้ำตาไหลรินออกมา วิชัยเห็นใบหน้าของเธอซีดเผือด ทั้งยังร้องไห้ ก็ตกใจ รีบโอบกอดเธอไว้ทันที

          “อย่าคิดมากเลยคุณคิดเสียว่าหนูดาวเธอไปดีแล้วเถอะนะ หนูดาวเธอเป็นคนดีจะต้องไปสู่ภพภูมิที่ดีแน่นอน” เขาพูดเสียงสั่น นึกด่าตัวเองในใจที่ไม่น่ารีบบอกเรื่องที่สะเทือนใจคนเป็นแม่ให้โสภาฟังตอนนี้เลย

         “ฉันไม่เป็นไรค่ะ แค่...ไม่เข้าใจว่าทำไมโชคชะตาต้องกลั่นแกล้งคนที่มีลูกคนเดียวอย่างฉันกับคุณญาดาด้วย ฉันอาจจะโชคดีกว่าคุณญาดาหน่อยที่ได้ลูกกลับมา แต่คุณญาดาล่ะคุณ ป่านนี้สติจะหลุดไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ คุณต้องบอกให้คุณภากรดูแลอย่างใกล้ชิดเลยนะ ดูอย่างฉันซิ! เสียใจจนคิดสั้นไปแล้ว” โสภาพูดเสียงเครือสั่น น้ำตาก็รินไหลไม่หยุด

เมื่อเห็นโสภายังพูดคุยได้ ไม่นิ่งเงียบผิดปกติวิชัยก็ค่อยโล่งใจ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

         “ตอนที่คุณหลับผมไปดูทั้งสองคนมาแล้ว ญาดาเสียใจมากเป็นลมแล้วเป็นลมอีก แต่ล่าสุดนี้ดูเหมือนจะดีขึ้นมาบ้าง ส่วนเจ้าธัชดูอาการไม่ดีเท่าไหร่ คงใจสลายที่หนูดาวจากไปทั้งที่ไม่ทันได้เห็นหน้าลูก เจ้าธัชนิ่งและเงียบจนเกินไปเหมือนคุณก่อนที่จะ...กินยาวันนั้นไม่มีผิด”

โสภาได้ยินดังนั้นก็ปาดน้ำตา ก่อนจะพูดขึ้นอย่างร้อนรน

          “ถ้าอย่างนั้นคุณก็รีบไปดูคุณธัชเถอะค่ะ ตอนนี้คุณธัชกำลังเสียใจมาก สิ่งที่เกิดขึ้นมันรวดเร็ว ไม่มีเวลาให้ใครได้ทำใจ อาจจะขาดสติทำอะไรลงไปเหมือนกับฉันได้นะคะ คุณไม่ต้องห่วง ตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว รีบไปอยู่ใกล้ ๆ คุณธัชเร็ว ๆ เลยค่ะ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป”