65  มีอะไรให้ฉันกินไหม

ตอนที่65

 มีอะไรให้ฉันกินไหม

          “การผ่าตัดเป็นไปได้ด้วยดี แต่ก็ยังไม่พ้นขีดอันตรายนะครับ คนไข้ต้องพักฟื้นดูอาการอย่างใกล้ชิด เพราะร่างกายอาจจะเกิดการต่อต้านอวัยวะได้ จึงต้องงดเยี่ยมไปก่อนนะครับ”

ดวงตาที่เลื่อนลอยของโสภา หยุดนิ่งอยู่ที่ใบหน้าของอาจารย์หมอ ก่อนที่น้ำตาจะไหลรินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มอันสวยงาม

          “หมายความว่าลูกสาวของฉันรอดตายแล้วใช่ไหมคะคุณหมอ” โสภาเอ่ยถามด้วยความดีใจ และเป็นการพูดคุยที่เป็นเรื่องเป็นราวครั้งแรก หลังจากฟื้นจากการกินยาฆ่าตัวตาย

วิชัยถอนหายใจอย่างโล่งอกเขาคิดว่าจะสูญเสียภรรยาคนที่อ่อนหวานอ่อนโยนไปแล้วเสียอีก

           “ใช่ครับ แต่ว่ายังต้องอยู่ในความดูแลของหมอนะครับ” นักศึกษาแพทย์ตอบแทนอาจารย์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม จนอาจารย์หมอต้องมองด้วยสายตาดุ ๆ เพราะคนที่เป็นหมอไม่ควรแสดงอารมณ์ใด ๆ ทางสีหน้าให้ญาติเห็น แต่ลืมไปว่าบางครั้งอาจารย์หมอเองก็ควบคุมไว้ไม่อยู่เช่นกัน

          “เห็นไหมคุณ หนูวุ้นไม่เป็นอะไรแล้ว คุณเองก็รีบหายนะเราจะได้กลับบ้านไปรอหนูวุ้นกัน” วิชัยพูดขึ้นด้วยความดีใจ พร้อมทั้งกอดโสภาไว้แน่น

โสภาพนมมือไหว้อาจารย์หมอก่อนจะกล่าวขอบคุณ

         “ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ ที่ช่วยชีวิตลูกสาวฉันไว้”

  “เป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้วครับ แต่ต่อให้หมอเก่งแค่ไหน ถ้าไม่มีผู้บริจาคหัวใจหมอก็คงช่วยลูกสาวของคุณไม่สำเร็จ เพราะฉะนั้นช่วยทำบุญอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้แก่ผู้บริจาคด้วยนะครับ”

         “ได้ค่ะ ฉันจะทำบุญทันทีที่ออกจากโรงพยาล แต่ฉันอยากทราบชื่อผู้บริจาคหัวใจให้ลูกสาวของฉันจะได้ไหมคะคุณหมอ เวลาทำบุญจะได้กรวดน้ำไปให้”

โสภารับคำเรื่องทำบุญแต่ในความคิดของเธอไม่ใช่เป็นการทำบุญเล็ก ๆ แน่นอน เพราะถ้าไม่มีหัวใจดวงนี้เธอก็คงจะไม่ได้ลูกสาวกลับมา จึงต้องการรู้จักชื่อของเจ้าหัวใจ แต่อาจารย์หมอกลับส่ายหน้าเบา ๆ

  “หมอบอกไม่ได้ครับมันเป็นกฎของทางโรงพยาบาลและเป็นจริยธรรมของแพทย์ที่จะต้องปกปิดชื่อของผู้ที่บริจาคไม่ให้ผู้ที่รับบริจาครับรู้ เพื่อป้องกันอาการบางอย่างที่อาจจะเกิดขึ้นกับผู้รับบริจาค เช่นภาวะซึมเศร้าจาการรู้สึกผิด ที่ทำให้อีกคนหนึ่งต้องตายเพื่อให้ตัวเองรอด การเป็นหนี้ชีวิตอะไรแบบนี้ครับ”

         “อ๋อหรือคะ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ” โสภาพยักหน้าเข้าใจพร้อมกับกล่าวคำขอบคุณ

อาจารย์หมอและทีมแพทย์ออกไปจากห้องแล้ว โสภาก็หันมาหาวิชัย พร้อมกับพูดทั้งน้ำตา

          “คุณคะ ฉันหิวจังเลยค่ะ มีอะไรให้ฉันกินไหมคะ”

วิชัยยิ้มกว้าง ก่อนจะตอบเสียงสั่นด้วยความดีใจ

         “โอ้! คุณกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วจริง ๆ ผมกลัวแทบแย่ กลัวที่จะต้องเสียคุณไป คุณหิวเหรอ ผมเตรียมโจ๊กไว้ให้แล้ว จะรีบไปอุ่นมาให้เดี๋ยวนี้นะ รอผมครู่เดียวนะ” วิชัยพูดจบก็รีบเอาโจ๊กที่แม่บ้านเอามาส่งให้ออกจากตู้เย็น แล้วเอาเข้าไมโครเวฟทันที เพราะตั้งแต่โสภาตื่นขึ้นมาแล้วคลุ้มคลั่งวันนั้น ก็ไม่พูดและแทบไม่แตะอาหารเลย สร้างความทุกข์ใจให้กับเขาเป็นอย่างมาก รู้เลยว่าความรักของแม่ที่มีต่อลูกนั้นยิ่งใหญ่แค่ไหน

คิดมาถึงตอนนี้ ก็อดเป็นห่วงญาดากับภากรไม่ได้  ไม่รู้ว่าหัวใจจะแตกสลายแค่ไหน ภากรนั้นคงจะพอทำใจได้บ้างเพราะได้บวชได้เรียนมา คงจะมีวธีการจัดการกับความทุกข์และพรัดพราก แต่ญาดาแม้จะเคยปฏิบัติธรรมอยู่บ้างเหมือนกับโสภาก็จริง แต่อารมณ์ของคนเป็นแม่ที่ต้องสูญเสียลูกก่อนวัยอันควร คงมีอาการไม่ต่างจากโสภา และอาจจะรุนแรงกว่าเพราะญาดานั้นไม่มีความหวังที่จะได้กอดลูกเหมือนโสภาอีกแล้ว

ติ้ง! ไมโครเวฟดังขึ้น วิชัยรีบสวมถุงมือกันร้อนแล้วยกชามโจ๊กที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นออกมาจากเตาทันที

          “มาแล้วครับ โจ๊กร้อน ๆ เดี๋ยวผมป้อนให้นะ” วิชัยวางชามโจ๊กลงบนรถเข็น ก่อนจะเข็นเข้าไปที่เตียงคนไข้ แล้วเริ่มตักโจ๊กเป่าและป้อนให้โสภา แต่อีกฝ่ายส่ายหน้าปฏิเสธ

          “ให้ฉันกินเองเถอะค่ะ คุณไปพักผ่อนบ้างเถอะ หลายวันมานี้คุณคงต้องเหนื่อยแย่เลย ที่ต้องดูแลฉัน”

 เธอพูดพร้อมกับตักโจ๊กกินอย่างเอร็ดอร่อยทั้งที่แทบจะไม่รู้รสชาติของมันเพราะสภาพจิตใจที่ยังไม่ดีเท่าไหร่นัก แต่เธอต้องกินเพื่อให้ร่างกายแข็งแรง จะได้ดูแลวุ้นเย็นได้ ในเมื่อหมอก็เคยบอกว่าถึงแม้จะได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจแต่วุ้นเย็นก็ต้องกินยากดภูมิไปตลอดชีวิต เพื่อไม่ให้ร่างกายต่อต้านหัวใจดวงใหม่ แล้วยังต้องใช้เวลาหนึ่งถึงสองปีกว่าที่ร่างกายจะเริ่มเป็นปกติ ระหว่างนั้นก็ต้องดูแลกันเป็นพิเศษ เธอขอแค่ได้วุ้นเย็นกลับมา ต่อให้ต้องดูแลกันไปจนตายก็ยอม

วิชัยนั่งมองภรรยากินโจ๊กเงียบ ๆ จนหมดชามด้วยความพอใจ ก่อนจะยื่นแก้วน้ำส่งให้ โสภารับมาแล้วดื่มไปจนเกือบหมดแก้ว

ในตอนนั้นหมอเจ้าของไข้ก็เข้ามาพอดี เมื่อเห็นว่าไม่มีอาหารเหลืออยู่ในชามเหมือนทุกวันก็ยิ้มอย่างยินดี

         “โอโฮ! วันนี้คนไข้เก่งมากเลยค่ะ สีหน้าก็ดูสดใสขึ้น ถ้าอย่างนั้นวันนี้หมอจะไม่ให้ยานอนหลับแล้วนะคะ”