74 พี่ก็ทำลายตัวเองด้วยซิ

ตอนที่74

พี่ก็ทำลายตัวเองด้วยซิ

ทันทีที่เมธัชเอามือออกจากปากของเธอ วุ้นเย็นก็รีบคว้ากางเกงซึ่งเป็นชุดของโรงพยาบาลมาสวมไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะห้อยขา จะลงไปที่อีกฝั่งของเตียง แต่ชายหนุ่มก็รั้งแขนของเธอเอาไว้ แล้วขยับขึ้นบนเตียงอุ้มเธอมาวางแล้วรวบมือเล็กไว้ในมือเดียว

         “รังเกียจหนูนักไม่ใช่หรือ แล้วมาจับมาแตะต้องตัวหนูไว้ทำไม” เธอพูดปนสะอื้น พร้อมกับร้องไห้จนตัวโยน เพียงไม่กี่นาทีเขาก็ทำให้เธอทั้งเจ็บปวดเสียใจและอับอายจนไม่อยากจะอยู่เป็นผู้เป็นคนแล้ว

มุมปากบางสีพีช เหยียดยกขึ้นพร้อมกับมองด้วยความเหยียดหยาม

          “ก็เพราะความสะใจไง สะใจที่เห็นเธอเจ็บ เธอร้องให้ และสะใจที่เธออาย แล้วเดี๋ยวค่อยเอาแอลกอฮอล์ล้างคราบสกปรกที่เผลอเอามือไปสัมผัสแตะต้องตัวเธอเอาก็ได้ แค่ได้เห็นน้ำตาของเธอฉันก็พอใจแล้วล่ะ”

เมธัชพูดจบก็ปล่อยมือออกจากมือของเธอ ก่อนจะลงจากเตียงไปคว้าขวดเจลแอลกอฮอล์มาล้างมือ หลาย ๆ ครั้ง ราวกับตัวเธอนั้นเป็นสิ่งปฏิกูลหรือขยะติดเชื้อที่น่ารังเกียจและอันตรายปานนั้น

วุ้นเย็นมองท่าทีของเขาอย่างร้าวราว ก่อนจะรวบรวมความกล้า ปาดน้ำตาทิ้งแล้วพูดขึ้นเบา ๆ

          “พี่ชายอยากจะทำอะไรหนู ฮือ...ก็ได้...จะฆ่าจะแกงหรือเอาหนูไปประจานก็ทำเลย...ฮือ..แต่ฟังหนูก่อน...ฮึก...ได้ไหม...ให้หนู..ได้อธิบายบ้าง ว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้น... ฮือ...”

ใบหน้าหล่อเหลาที่แม้จะมีหนวดเคราขึ้นเขียวขครึ้มดูทะมึนลง ดวงตาคมลุกวาวราวกับมีเปลวเพลิงกำลังลุกโชนอยู่ในดวงตาคู่นั้น เขาก้าวเข้ามาหาเธอช้า ๆ วุ้นเย็นเริ่มขยับถอยโดยอัตโนมัติ ก่อนที่เขาจะคำรามขึ้นเบา ๆ

  “ฉันสาบานว่าหากเธอพยายามที่จะพูดปัดความรับผิดชอบและโยนความผิดให้ดาวอีกครั้ง...” เขาเว้นช่วงเอาไว้ก่อนที่จะส่งฝ่ามือหนาไปที่ลำคอเรียวขาวของวุ้นเย็น

หมับ!

  “อึก!!” เธอร้องได้แค่นั้น แรงบีบจากฝ่ามือหนา ทำให้เธอเริ่มหายใจลำบาก ร่างกายจึงตอบสนองด้วยการยกมือเล็ก ๆ แกะนิ้วมือเรียวยาวของเขาออก พร้อมทั้งหยิกจิกปลายเล็บลงไปเต็มแรง แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้สะดุ้งสะเทือนแม้แต่น้อย เพราะนิ้วของเขาก็ยังล็อครอบคอของเธอเอาไว้เหมือนเดิม ไม่ว่าเธอจะออกแรงแค่ไหนก็ตาม

          “ฉันจะฆ่าเธอ รวมทั้งแม่ของเธอด้วยจำเอาไว้!” พูดจบก็สะบัดมือออกอย่างแรง

          “เฮือก แค่ก ๆ” วุ้นเย็นรีบสูดอากาศเข้าปอดและสำลักจนหน้าแดง พร้อมกับหอบหายใจแรง สถาณการณ์ตอนนี้ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ ที่ร่างกายของเธอกลับไม่เป็นอะไรเลยนอกจากหอบเหนื่อยแต่ไม่นานก็หายเป็นปกติ ทั้งที่อยากจะเป็นลม อยากช็อคหมดสติให้เหมือนเมื่อก่อนเสียด้วยซ้ำไป ไม่น่าเชื่อว่าหัวใจดวงนี้จะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!

  “คุณแม่ไปเกี่ยว...อะไรด้วย จะฆ่าก็ฆ่าหนูคนเดียวซิ” พอตั้งสติได้วุ้นเย็นก็ตอบโต้เสียงสั่นอย่างลืมตัว เพราะกลัวว่าเขาจะทำร้ายแม่ของเธอ

          “ก็ถ้าเธอไม่ทำตามที่ฉันบอก ที่ฉันต้องการ ฉันก็จะไม่ลังเลที่จะทำตามที่พูด และอย่าคิดว่าฉันไม่กล้า เพราะตอนนี้ฉันไม่เหลือผู้หญิงอันเป็นที่รักของฉันแล้ว ทั้งแม่และเมีย ฉันก็พร้อมที่จะทำร้ายผู้หญิงที่ฉันเกลียดอย่างเธอและคนรอบข้างที่เธอรักทุกคน!” เขาพูดเสียงกร้าว แสดงออกชัดเจนว่าจะทำตามที่พูดได้จริง ๆ

วุ้นเย็นหน้าซีด ตากลมเบิกกว้างมองเมธัชเหมือนเป็นภูตผีปีศาจ ไม่ใช่พี่ชายที่อบอุ่นอ่อนโยนที่เธอเคยรักจนหมดหัวใจอีกแล้ว

         “ถ้าอย่างนั้น พี่ก็ทำลายตัวเองด้วยซิ เพราะพี่เป็นผู้ชายที่หนูรักเหมือนกัน!” วุ้นเย็นโพล่งออกมาทั้งน้ำตาอย่างลืมกลัว เพราะทนไม่ได้ที่เขาพูดจาก้าวร้าวไปถึงผู้เป็นแม่ของเธอ

ประโยคนั้นของวุ้นเย็นทำให้เมธัชนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ภาพที่เขาและเธอเล่นน้ำด้วยกัน ตกปลาด้วยกันบนเกาะแวบเข้ามาในสมอง เยื่อใยแห่งความรักบาง ๆ กระจายทั่วร่างอย่างอ้อยอิ่ง

และเพียงแวบเดียวที่เมธัชคิดขึ้นมาได้ว่า หัวใจของดุจดาวผู้หญิงที่เขารักมากอยู่ในร่างของวุ้นเย็น หากเขาทำร้ายวุ้นเย็นก็เหมือนทำร้ายหัวใจของดุจดาว เขาเริ่มสับสนและทำอะไรไม่ถูก ตัดสินใจไม่ได้ว่าควรหยุดและให้อภัยวุ้นเย็น หรือจะเดินหน้าทำร้ายให้สาสมกับที่เธอมาพรากคนที่เขารักไป

วุ้นเย็นเห็นว่าเขาเริ่มนิ่ง ก็รวบรวมความกล้า ขยับลงจากเตียง ค่อย ๆ เดินเข้าไปหาร่างสูงช้า ๆ พร้อมกับยกมือของเขาขึ้นมาก่อนจะแนบแก้มลงไป แล้วพูดขึ้นเบา ๆ

          “หนูไม่เคยรักใครเลยนอกจากพี่ชายเป็นเรื่องจริง แต่หนูไม่เคยคิดที่จะทำร้ายพี่ดาวเลยนะ หนูยอมรับว่าพลาดที่เก็บรูปตอนที่เราสองคนแอบหนีไปเที่ยวด้วยกันไว้จนมันหลุดออกไป ให้พี่ดาวเห็นแต่ว่า...อ๊ะ”

 วุ้นเย็นร้องขึ้นเมื่อเมธัชสะบัดมือออกจากแรง ก่อนจะชี้หน้าเธอด้วยมือที่สั่นเทา

          “เธอตั้งใจต่างหากล่ะวุ้นเย็น!”