73  ฉันจะทำลายชีวิตเธอ

ตอนที่73

 ฉันจะทำลายชีวิตเธอ

เมื่อทารกน้อยหลับแล้ว วุ้นเย็นก็ค่อย ๆ เดินกลับไปที่ห้องพักของตัวเอง โดยมีบุรุษพยายาบาลเดินตามมาส่ง เพราะเห็นว่าเธอผ่านการผ่าตัดมาตามที่เจ้าหน้าที่พยาบาลบอก เธออิดออดไม่อยากจะละสายตาจากทารกน้อยเลยหากเป็นไปได้ก็อยากจะขอให้เจ้าหน้าที่พยาบาลพามานอนกับเธอ

         ‘เราคงมีความสุขมาก ที่ได้นอนกอดหลานตัวน้อย ๆ ทั้งสองคน’ วุ้นเย็นคิดในใจอย่างมีความสุขเมื่อจินตนาการว่าได้นอนกอดทารกน้อยไว้ในอ้อมแขน

คืนนี้โสภาไม่ได้มาเฝ้าเพราะไปปฏิบัติธรรมกับญาดาและภากร ตอนแรกโสภาก็ไม่ยอมไป ด้วยความเป็นห่วงวุ้นเย็น แต่เธอเป็นคนขอให้โสภาไปเพราะอยากให้เจ้าของหัวใจที่เต้นอยู่ในอกของเธอได้รับส่วนบุญ ตัวเธอเองหากออกจากโรงพยาบาลได้ ก็จะไปทำบุญและปฏิบัติธรรมเช่นกัน อีกอย่างเธอก็รู้สึกว่าเข้ากับหัวใจดวงนี้ได้ดีมาก ๆ เพราะเธอรู้สึกแข็งแรงเหมือนไม่ใช่คนที่เพิ่งได้รับการผ่าตัดหัวใจมา อาการต่อต้านหรือโรคแทรกซ้อนหลาย ๆ อย่างที่หมอบอกว่าจะเกิดขึ้นกับเธอหลังการผ่าตัดก็แทบจะไม่มีอะไรเลย เธอได้บอกหมอไปตามนี้ เพราะไม่อยากกินยากดภูมิไปตลอดชีวิต แต่หมอก็ไม่ยอมยังให้เธอกินยาต่อไป โดยให้เหตุผลว่า อาการต่อต้านหัวใจดวงใหม่จะเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ถึงเธอจะยืนยันว่ารู้สึกปกติดีก็ต้องกินยาตามที่หมอสั่ง

          “ถึงห้องพักของฉันแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” วุ้นเย็นกล่าวขอบคุณบุรุษพยาบาลพร้อมกับยิ้มบาง ๆ ตามมารยาท โดยไม่รู้ว่ารอยยิ้มนั้นสะดุดหัวใจของบุรุษพยาบาลหนุ่มเข้าอย่างจัง

          “ยินดีครับ หากต้องการความช่วยเหลือก็เรียกได้นะครับ” บุรุษพยาบาลบอกอย่างเขิน ๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปอย่างเสียดาย

เมื่อบุรุษพยาบาลเดินจากไปแล้ววุ้นเย็นก็ผลักประตูเข้าไปด้านใน แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่สมส่วนนั่งไขว่างห้างอยู่บนโซฟา สายตาคมคู่นั้นมองมาที่เธออย่างเกลียดชังเช่นเดิม

          “พี่ชาย มาทำไม” วุ้นเย็นเอ่ยถามเสียงเรียบ ก่อนจะเดินไปนั่งบนเตียง

เงียบ! ไม่มีเสียงตอบจากเมธัช วุ้นเย็นถอนหายใจก่อนจะล้มตัวลงนอนหันหลังให้ พร้อมกับดึงห้าห่มมาคลุมไว้ทำเหมือนไม่มีใครอยู่ในห้อง ทั้งที่หัวใจกำลังเต้นแรง  มีเสียงขยับตัวสวบสาบดังมาจากโซฟา วุ้นเย็นตัวสั่นเมื่อลมหายใจร้อน ๆ เป่ารดหลังคอของเธอ

         “ฮึ!พอดีขึ้นหน่อยก็เดินแร่ดไปทั่ว ยั่วหนุ่ม ๆ ทั้งโรงพยาลเลยนะ”

น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาและเหยียดหยามอย่างเปิดเผย วุ้นเย็นโกรธจนสั่นไปทั้งตัว ก่อนจะหันหน้ามาเพื่อที่จะสวนกลับไปบ้าง แต่พอหันมาก็พบว่าใบหน้าของเมธัชอยู่ใกล้กับใบหน้าของเธอเพียงคืบ จนได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่คุ้นเคยมาจากลมหายใจของเขาอย่างชัดเจน

ดวงตาของทั้งคู่สบตากันอย่างจัง แต่ความหมายในดวงตาทั้งสองคู่นั้นต่างกันอย่างสิ้นเชิง

หมับ!

         “อ๊ะ! พี่ชายหนูเจ็บนะ” วุ้นเย็นร้องขึ้นด้วยความตกใจและเจ็บปวด เมื่อแขนเรียวเล็กทั้งสองข้างถูกฝ่ามือหนาของเมธัชบีบไว้แน่น

  “เจ็บเหรอ! โดนแค่นี้บอกว่าเจ็บอย่างนั้นเหรือ แค่นี้มันยังไม่ได้ครึ่งของความเจ็บปวดที่ฉันกับดาวได้รับ จากน้ำมือผู้หญิงเจ้ามารยาอย่างเธอทำหรอก รู้เอาไว้เสียด้วย” เมธัชพูดเสียงลอดไรฟันด้วยความชิงชัง แรงบีบที่มือของเขาก็เพิ่มขึ้นไปด้วย จนวุ้นเย็นนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

          “หนูทำอะไรให้ขนาดนั้นเลยหรือ เรื่องวันนั้นหนูก็พยายามห้ามและระวังให้พี่ดาวเต็มที่แล้ว พี่จะให้หนูทำอย่างไรฮะ! ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ก็อยากให้เป็นหนูที่ต้องตายแล้วให้พี่ดาวได้ชีวิตอยู่กับพี่กับลูกเหมือนกัน!” ความเสียใจน้อยใจที่เมธัชไม่เคยเชื่อทั้งยังดูถูกเหยียดหยามเธอมันท่วมท้นจนกลายเป็นน้ำตาเอ่อไหลออกมาโดยอัตโนมัติ แต่ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น เพราะเธอควบคุมมันเอาไว้ในอก มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่ไม่อาจควบคุมได้

         “ใช่! ฉันก็อยากให้เป็นเธอ ผู้หญิงที่จอมมารยาอย่างเธอสมควรตายไปซะ!”

          “หยุดนะ!เลิกด่าหนูว่าเป็นผู้หญิงมารยาอะไรนั่นเสียทีเถอะ พี่มีสิทธิ์อะไรมาด่าหนูขนาดนี้กัน อุ๊บ!” วุ้นเย็นลืมตัวตะโกนเสียงดังใส่หน้าของเมธัช

ชายหนุ่มปิดปากของเธอเอาไว้ด้วยฝ่ามือหนา เพราะกลัวว่าเสียงจะดังออกไปนอกห้อง ก่อนจะพูดริมใบหูของเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา

  “หากยังกล้าเสียงดังอีก ฉันจะทำลายชีวิตของเธอให้จมอยู่ในความอับอายตอนนี้เดี๋ยวนี้ แม้ว่าฉันจะขยะแขยงเธอแค่ไหนก็ตาม” เขาพูดพลางกระชากผ้าห่มออกพร้อมกับดึงกางเกงของเธอไปกองอยู่ที่ปลายเท้า ช่วงล่วงเปลือยเปล่าทันที หญิงสาวตกใจและรีบยกฝ่ามือบางขึ้นปิดความเป็นสาวเอาไว้ พร้อมกับส่ายหน้ารัว ๆ และร้องไห้ออกมาด้วยความอับอาย

วุ้นเย็นหลับตาลงอย่างเจ็บปวดเมื่อเมธัชปัดมือของเธอออกพร้อมกับกวาดมองไปทั่วช่วงล่างที่เปลือยเปล่าของเธอ ก่อนจะคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างของเธอด้วยท่าทีรังเกียจ

         “ฮึ! เธอนี่ไม่มีอะไรดีเลยซินะ ขนาดแก้ผ้าต่อหน้า ฉันยังไม่รู้สึกถึงความปรารถนาในตัวของเธอเลย นอกจากรู้สึกรังเกียจและขยะแขยงจนแทบอ้วก!”