ความรู้สึกผิดกักขังหัวใจคน

ตอนที่25

ความรู้สึกผิดกักขังหัวใจคน

วุ้นเย็นพยักหน้าอย่างดีใจ เพราะเธอเป็นคนที่ชอบกินน้ำส้มคั้นสดมาก ๆ โสภารีบเทน้ำส้มใส่แก้ว แล้วเอาไปส่งให้ลูกสาว

 วุ้นเย็นรับมาก่อนจะดื่มอึก ๆ ไปครึ่งแก้ว

         “ค่อย ๆ ดื่มซิลูก เดี๋ยวก็สำลักเอาหรอก” โสภาพูดไม่ทันขาดคำ วุ้นเย็นก็สำลักจนน้ำตาไหล

          “เห็นไหม แม่บอกแล้วว่าให้ค่อย ๆ ดื่ม สำลักจนหน้าแดงแล้ว แม่ออกไปเรียกหมอดีกว่า”

โสภาพูดขึ้นด้วยความกังวล พลางหมุนตัวจะออกไปเรียกหมอ แต่วุ้นเย็นคว้าข้อมือของผู้เป็นแม่ไว้เสียก่อน

          “แค่ก ไม่ต้อง ๆ หนูไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ”

          “แน่ใจนะว่าไม่เป็นไรแล้ว ถ้าเหนื่อยก็รีบบอกนะลูก” โสภายังไม่คลายกังวล

         “หนูหายแล้วจริง ๆ ค่ะ นี่ไงไม่สำลักแล้ว เขาว่ากันว่า เวลาที่จู่ ๆ เราจามหรือว่าสำลักแสดงว่ามีคนคิดถึง นี่ก็แสดงว่ามีคนคิดถึงหนูแน่ ๆ เลยค่ะ” วุ้นเย็นพูดติดตลกเพียงเพื่อไม่ให้แม่กังวลมากเกินไป

โสภาส่ายหน้าก่อนจะบีบที่ปลายจมูกโด่งรั้นของลูกสาวเบา ๆ

  “คิดถึงจนทำให้ เกือบเอาชีวิตไม่รอดแบบนี้แม่ว่าอย่าคิดถึงเลยดีกว่า” โสภาพูดกลั้วหัวเราะ

วุ้นเย็นยิ้มบาง ๆ ตากลมหรุบมองแก้วน้ำส้มในมือ

          “น้ำส้มอร่อย สดชื่นไปถึงหัวใจเลยค่ะ คุณแม่คั้นมาเองเลยใช่ไหมคะเนี่ย” พูดจบก็ยกขึ้นจิบช้า ๆ เพราะกลัวจะสำลักเอาอีก

          “เปล่า แม่ไม่ได้คั้น น่าจะเป็นคุณอาวิชัยซื้อมาให้น่ะลูก” โสภาตอบตามจริง

คิ้วเรียวของวุ้นเย็นขมวดเข้าหากันเล็กน้อย พร้อมกับพูดขึ้นด้วยความแปลกใจ

         “แต่คุณอาไม่รู้ว่าหนูชอบน้ำส้มคั้นนี่คะ นอกจากคุณแม่ก็มี...พี่ชาย” ท้ายประโยคเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

          “ไม่น่าจะใช่ เพราะตั้งแต่วันนั้น แม่ก็ไม่เห็นคุณธัชมาที่โรงพยาบาลอีกเลยจะมีก็แต่คุณดุจดาวกับคุณญาดาที่มา” โสภาพูดตามความเป็นจริง แต่เมื่อเห็นใบหน้าของลูกสาวสลดลง เธอก็ถอนหายใจยาว พร้อมกับลูบเรือนผมนุ่มเบา ๆ

          “วุ้นเย็น แม่รู้ว่าหนูเสียใจที่คุณธัชไม่ยกโทษให้ในตอนนี้ หนูก็ต้องเข้าใจพี่เขานะลูก เขาเป็นที่หนึ่งในทุก ๆ ด้านของโรงเรียนมาตลอด แล้ววันหนึ่งถูกเพื่อนล้อเลียน ในเรื่องที่น้องสาวตัวเองเป็นคนกุขึ้นมา เป็นใคร ใครก็ต้องโกรธ แม่ว่าถ้าเป็นคนอื่นคงไล่เราสองแม่ลูกออกไปจากครอบครัวแล้ว แต่นี่คุณธัชเธออุตส่าห์เป็นฝ่ายออกจากบ้าน ไปใช้ชีวิตอยู่ต่างบ้านต่างเมือง แม่ว่าลึก ๆ เขาก็คงรักและเอ็นดูอยู่ไม่น้อย ให้เวลาพี่เขาหน่อยเถอะนะลูก” คราวนี้โสภาเลือกที่จะพูดความจริง เพื่อที่จะให้ลูกสาวยอมรับให้ได้ และรู้จักปล่อยวางไม่เอาความผิดหวังเสียใจมาทำร้ายตัวเองจนเจ็บป่วยแบบนี้อีก

ใบหน้าเรียวเล็กก้มลงจนเส้นผมสีน้ำตาลเข้มไหลปรกหน้า

          “แล้วเวลาตั้งแปดปีนี่ ยังไม่เพียงพอที่จะให้อภัยหนูได้อีกหรือคะคุณแม่” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

โสภากรีดปลายนิ้วเรียว เกลี่ยผมนุ่มสลวยของลูกสาวไปเหน็บอยู่หลังใบหูบอบบาง แล้วเชยปลายคางเรียวมนพร้อมกับดันขึ้นน้อย ๆ เพื่อให้ดวงตาของเธอกับลูก ได้สบตากัน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

          “เรื่องแบบนี้ไม่มีใครตอบแทนเจ้าตัวเขาได้หรอกลูก เพราะแต่ละคนก็มีภูมิต้านกับเรื่องที่สะเทือนใจต่างกัน บางคนอาจจะแค่วันสองวัน บางคนก็ปีสองปี แต่บางคนก็เป็นสิบปีหรือบางคนก็ไม่อาจลืมเลือนเรื่องที่สะเทือนใจได้เลยตลอดชีวิต และคุณธัชอาจจะเป็นอย่างสุดท้ายนี้ก็เป็นได้ หนูต้องยอมรับว่าเรื่องที่หนูทำก็ร้ายแรงสำหรับคุณธัชมากเลยนะลูก”

         “แล้วหนูจะต้องทำอย่างไร พี่เขาถึงจะยกโทษให้ล่ะคะ หรือหนูจะต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิดนี้ไปจนตาย”

น้ำเสียงนั้นสั่นเครือและเต็มไปด้วยความเศร้า จนโสภาอดสะเทือนใจไม่ได้ แต่เธอก็ต้องปรับสีหน้าและน้ำเสียงให้เป็นปกติ เพราะการสอนให้ลูกยอมรับกับความเป็นจริง จะต้องดีกว่าการปลอบใจแน่นอน ที่ผ่านมาเธอเอาแต่ปลอบใจและให้ความหวังว่าเดี๋ยวเมธัชก็ให้อภัย จนเมื่อลูกต้องผิดหวังแล้วรับความจริงไม่ได้ ต้องหนีไปกินเหล้าให้อาการทรุดลงไปแบบนี้

“อย่างที่แม่บอกว่าสำหรับบางคน ต่อให้เราตายไปหรือชดใช้ด้วยชีวิต เขาก็อาจจะไม่ให้อภัยอยู่ดี และนี่คือความจริงที่หนูต้องยอมรับมัน และอีกอย่างคือหมั่นทำดีกับพี่เขา เหมือนที่หนูเคยทำ แต่ห้ามไปตามตื๊อตอแยเด็ดขาด หากพี่เขาไม่อยากเห็นหน้า เราก็อยู่ห่าง ๆ เอาไว้ เพื่อให้เขาสบายใจอย่างไรล่ะลูก”

โสภาพูดถ้อยคำเหล่านี้ออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอไม่อยากพูดให้ลูกต้องเสียใจเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ทนเห็นลูกทรุดหนักไม่ได้อีกแล้วเช่นกัน

น้ำตาใสไหลออกมาจากดวงตากลม ที่เต็มไปด้วยความเสียใจ วุ้นเย็นค่อย ๆ ยกมือขึ้นกอดรอบเอวกิ่วของผู้เป็นแม่ ปล่อยให้น้ำตาทำหน้าที่ของมันอย่างอิสระ แล้วพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา

         “ความรู้สึกผิด มันกักขังหัวใจคนได้ดีกว่าคุกอีกนะคะคุณแม่ หนูเจ็บปวดเหลือเกิน”