26หนูก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น

ตอนที่26

หนูก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น

โสภากอดลูกสาว พยายามฝืนกลั้นน้ำตาไว้ภายในอย่างเข้มแข็ง เพราะรู้ว่าลูกกำลังอ่อนแอ เธอจะต้องเป็นหลักให้ลูก

          “มันก็อยู่ที่ว่าหนูจะรอให้ใครมาปลดปล่อยความรู้สึกนั้น หรือหนูจะปลดปล่อยด้วยตัวเอง มันก็อยู่ที่หนูจะเลือก หัวใจเป็นของหนู หนูจะยอมให้ใครหรืออะไรมากักขังมันไว้ทำไมล่ะ”

         “แต่หัวใจของหนูมันไม่ดีนี่คะ ทั้งอ่อนแอทั้งขี้เกียจ พร้อมที่จะหยุดทำงานได้ทุกเมื่อ หนูเกลียดหัวใจดวงนี้เหลือเกินค่ะ ทำไมละคะแม่ ในเมื่อให้หนูเกิดมาแล้ว ทำไมถึงไม่ให้หนูเอาหัวใจที่แข็งแรงเหมือนคนอื่นมาด้วย มันอ่อนแอกับทุกความรู้สึกของหนูเลยค่ะ”

เธอรำพึงรำพันด้วยความทุกข์ที่อัดอั้นอยู่ในใจ พร้อมกับซุกใบหน้าเล็กเข้าหาความอบอุ่นจากอกของผู้เป็นแม่

         “แม่ถึงบอกให้หนูอยู่กับความเป็นจริงอย่างไรล่ะลูก หากเลือกได้แม่ก็จะเลือกเอาหัวใจของแม่ ให้กับลูก แต่เพราะมันเลือกไม่ได้ แม่ผิดเองที่มัวแต่ทำงาน ไม่ได้สังเกตุความผิดปกที่เกิดขึ้นกับลูก หากตอนนั้นตรวจเจอแต่เนิ่น ๆ และได้ทำการรักษา อาการของหนูก็คงไม่เป็นถึงขนาดนี้”

 เมื่อเห็นโสภาเริ่มโทษตัวเอง วุ้นเย็นก็เงยหน้าขึ้นสบตากับแม่ พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

          “ไม่ค่ะ คุณแม่ห้ามโทษตัวเอง ไม่ว่าหนูจะเป็นอะไร ก็ไม่ใช่ความผิดของคุณแม่ค่ะ คุณแม่รักและดูแลหนูดีแค่ไหนถึงทำให้หนูไม่รู้สึกขาดความอบอุ่น ทั้งที่เกิดมาก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อ คุณแม่ทำดีที่สุดแล้ว ต่อไปห้ามพูดแบบนี้อีกนะคะ” วุ้นเย็นหน้าซีดเสียงสั่น รู้สึกผิดที่คำพูดของเธอทำให้แม่ต้องโทษตัวเอง

  ‘อีกแล้วนะเรา พูดอะไรไม่คิด ทำให้คุณแม่ต้องเสียใจอีกจนได้’ เธอคิดในใจอย่างเจ็บปวด

  “โถ..ลูก แม่ไม่เป็นไร ต่อไปแม่จะไม่พูดแบบนี้อีก หนูนอนเถอะนะ คุณหมอบอกว่า พรุ่งนี้ถ้าไม่มีอาการอะไรแทรกซ้อน เราก็จะได้กลับบ้านกันนะลูก” โสภาบอกก่อนจะเอาแก้วน้ำส้มมาจากมือของลูกสาว แล้วดันร่างบางเบา ๆ ให้นอนลง พร้อมทั้งห่มผ้าให้เรียบร้อย

         “แม่คะ” วุ้นเย็นเรียกเบา ๆ

โสภาหันไปมอง พร้อมกับขยับเก้าอี้นั่งลงใกล้ ๆ ลูก

          “หือ ว่าไง”

วุ้นเย็นหยุดคิดนิดหนึ่ง ก่อนจะพูดออกมา

          “หนูคิดถึงคุณยายกับน้า ๆ จังเลยค่ะ เราไม่ได้กลับไปที่บ้านต่างจังหวัดนานมากเลยนะคะ หนูออกจากโรงพยาบาลแล้วเราไปกันดีไหมคะ”

โสภาบีบมือลูกสาวเบา ๆ พร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

          “เอาสิ แม่ก็คิดถึงคุณยายแล้วเหมือนกันแต่ว่า ขอเป็นหลังจากงานแต่งงานของคุณธัชได้ไหมลูก”

วุ้นเย็นหน้าเสียลงนิดหนึ่งแต่เพราะไม่อยากให้โสภาต้องเป็นทุกข์ จึงรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนจะแกล้งทำเป็นตื่นเต้น ให้เหมือนกับว่าไม่ได้รู้เรื่องนี้มาก่อน

          “เอ่อ..พี่ชายจะแต่งงานแล้วหรือคะ”

โสภาพยักหน้า พร้อมกับยิ้มบาง ๆ อย่างโล่งอก ที่ไม่เห็นว่าวุ้นเย็นจะโวยวายต่อต้านอย่างที่คาดไว้ แสดงว่าเธอมองผิดไปว่าวุ้นเย็นอาจจะชอบเมธัชในแบบที่เกินคำว่าพี่น้อง ที่เธอแอบหวั่นกลัวมาตลอด แต่ถ้าเป็นแบบนั้น วุ้นเย็นจะต้องโวยวายแน่ ๆ อันนี้ไม่เลยทั้งยังดูตื่นเต้นมากด้วย

          “ใช่จ้ะ แต่งกับหนูดุจดาวนั่นแหละ เห็นว่าได้ฤกษ์เป็นวันที่สิบเก้าเดือนหน้านี้แล้วด้วย นี่คุณอาวิชัยก็กำลังให้คนจัดเตรียมงาน เลยไม่ได้มาอยู่เป็นเพื่อนแม่กับหนูอย่างไรล่ะ แต่คุณอาก็โทรมาถามตลอดเลยนะลูก”

หัวใจของวุ้นเย็นสั่นไหว จนเธอต้องยกมือขึ้นมาวางไว้บนหน้าอกด้านซ้าย พร้อมกับหายใจเข้าลึก ๆ

โสภาเห็นท่าทีนั้นก็รีบเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นกังวล

          “เป็นอะไรลูก”

วุ้นเย็นส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มออกมาบาง ๆ ก่อนตอบผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงปกติ

         “ไม่เป็นไรค่ะ แค่ตื่นเต้นดีใจมากไปหน่อย แล้วนี่จะจัดที่ไหนคะ”

โสภาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะตอบลูกสาว

          “ได้ยินว่าจะจัดเล็ก ๆ เชิญแค่ญาติสนิทของทั้งสองฝ่าย ที่บ้านหลังใหม่แถวชานเมือง ที่คุณธัชเธอซื้อไว้เป็นเรือนหอน่ะ เราน่ะต้องรีบหายรู้ไหม จะได้ไปร่วมแสดงความยินดีกับพี่เขา คุณดาวเป็นห่วงหนูมากนะ เออ!แต่อันที่จริงวันที่หนูเข้าโรงพยาบาล คุณธัชก็ดูเป็นห่วงหนูมาก ได้ยินคุณดาวบอกว่า เป็นคนอุ้มหนูขึ้นรถ และเรียกหนูตลอดเลย แม่ว่าคุณธัชคงรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ”

ครั้งนี้โสภาพูดตามความจริงที่ได้เห็นสีหน้าทุกข์ร้อนของเมธัชในวันนั้น ไม่ได้พูดเพื่อปลอบใจหรือให้ความหวังเหมือนเมื่อก่อน

          “ค่ะ หนูก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น”

วุ้นเย็นยิ้มออกมาบาง ๆ พลางทอดสายตามองออกไปที่ผนังกระจก เห็นแสงไฟจากตึกอื่น ๆ แล้วจินตนาการว่าเป็นแสงจากดวงดาวบนท้องฟ้า ก่อนจะหลับตาลง พร้อมกับอธิษฐานในใจ

         ‘หากความรักครั้งนี้จะต้องผิดหวัง ก็ขอให้ตัวเราได้มีโอกาสพูดความในใจกับพี่ชายสักครั้งก่อนที่พี่ชายจะแต่งงาน หรือก่อนที่เราจะหมดลมหายใจ และจากโลกนี้ไปโดยที่ยังไม่ได้บอกด้วยเถอะ”