ซ้อมตาย

ตอนที่24

ซ้อมตาย

         “ไม่เป็นไรก็ดีแล้วน่าคุณ หายตกใจได้แล้วมั้ง”

ภากรปลอบภรรยา ที่ยังหน้าซีดตัวสั่นไม่หาย พร้อมทั้งส่งยาดมยาหอมให้อีกด้วย

          “โอ๊ย จะไม่ให้ตกใจได้ไงละคุณ นี่ถ้าหากฉันไม่ฟังลูก แล้วหลบงูตามรถคันนั้นไป จะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้ ใจคอไม่ดีเลยค่ะ แถมวันนี้หลวงพ่อก็พูดแปลก ๆ ประมาณว่าไม่ให้ยึดติด ให้ปล่อยวางอะไรแบบนั้นด้วยนะคะ ฉันว่าท่านคงรู้อะไรล่วงหน้าแน่ ๆ เลยค่ะคุณ” ญาดาพูดให้ฟังด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ดุดาวส่ายหน้าเบา ๆ พร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ

  “คุณแม่คะ สิ่งที่หลวงตาพูด นั่นเป็นเรื่องของสัจจะความจริงที่คนเราต้องพึงระลึกไว้เสมอ เพื่อที่ว่าจะได้ใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาท และหากถึงวาระสุดท้าย ก็จะได้จากโลกนี้ไปอย่างสงบอย่างไรล่ะคะ หลวงตาท่านไม่ได้รู้เห็นอะไรล่วงหน้าหรอกค่ะ เป็นบุญของพวกเรามากกว่า ที่ได้ฟังธรรมจากหลวงตา”

ดุจดาวพูดด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข ไม่ได้ตระหนกต่อสิ่งใดเพราะเชื่อว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ต่างกับญาดาผู้เป็นแม่ ที่รู้สึกไม่สบายใจกับคำพูดของลูกสาวเอาเสียเลย

          “วารงวาระสุดท้ายอะไร จะแต่งงานแล้วห้ามพูดอะไรที่ไม่เป็นมงคลนะลูก โบราณเขาถือรู้หรือเปล่า”

แต่ดุจดาวหาได้กังวลไม่ กลับหัวเราะคิก เมื่อเห็นท่าทางตื่นกลัว ของผู้เป็นแม่

          “นั่นมันเป็นคนยุคโบราณค่ะคุณแม่ แต่ตอนนี้เราอยู่ในยุคปัจจุบัน หนูไม่ถือเรื่องแบบนี้หรอกค่ะ ธรรมะท่านสอนให้คนเราซ้อมตายด้วยนะคะ”

ญาดาทนฟังต่อไปอีกไม่ไหว ถึงกับลืมตัวตีไปที่แขนของลูกสาวไม่แรงแต่ก็ไม่เบานัก เมื่อเห็นว่าดุจดาวเริ่มพูดน่ากลัวมากขึ้นทุกที

เพี้ยะ!!

  “อ๊ะ!คุณแม่ตีหนูทำไม หนูเจ็บนะ คุณพ่อขาคุณแม่ไม่รักหนูแล้ว ดูซิตีจนแขนของหนูแทบจะหักแล้ว” ดุจดาวแกล้งร้องด้วยความเจ็บปวดเกินจริง ก่อนจะซบอกผู้เป็นพ่อ แต่กลับซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เอาไว้

         “นั่นสิคุณ เป็นอะไรไป ทั้งที่พวกเราเลี้ยงลูกมาอย่างทะนุถนอม ตั้งแต่เล็กจนใหญ่ ยุงก็ไม่ได้ไต่ไรก็แทบไม่ได้ตอม แล้วใยตอนนี้ถึงมาตีลูกกันเล่าคุณ โอ๋ ๆ เจ็บมากไหมลูกเดี๋ยวพ่อเป่าให้นะ เพี้ยง ๆ หาย ๆ”

ได้ผล!เมื่อภากรดุภรรยาทั้งสีหน้าและน้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะหันไปปลอบลูกสาวราวกับว่าดุจดาวยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ๆ ทั้งที่ตอนนี้ดุจดาวอายุยี่สิบสี่ เดือนมีนาคมปีหน้าก็ยี่สิบห้าปีแล้ว และกำลังจะแต่งงานเร็ว ๆ นี้ แต่ในสายตาของพ่อแม่ที่มีลูกสาวเพียงคนเดียว ไม่ว่าอย่างไรก็อดที่จะเป็นห่วงและเห็นลูกยังเป็นเด็กในสายตาเสมอ และนี่คือสาเหตุที่ญาดาถึงกับตีลูกสาว

         “จะไม่ตีได้อย่างไร ดูคำพูดแต่ละคำสิ เป็นมงคลที่ไหน คุณไม่รู้หรอก ว่าหัวใจของคนเป็นแม่มันจะขาด ที่ได้ยินคำว่าตายของลูกน่ะ” ญาดาพูดด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า

ดุจดาวเห็นแล้วก็ตกใจ ไม่คิดว่าคำพูดของเธอจะทำให้ผู้เป็นแม่ต้องเสียใจมากถึงขนาดมีน้ำตาแบบนี้ เธอรีบเข้าไปกอดแม่ไว้แน่น พร้อมกับกล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิด

          “คุณแม่ขา อย่าโกรธอย่าเสียใจไปเลยนะ หนูไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้คุณแม่ไม่สบายใจ ต่อไปหนูจะไม่พูดอะไรแบบนี้อีกแล้วค่ะ หนูขอโทษนะคะ”

  “โถ่..ลูก” ญาดาน้ำตาร่วง กอดลูกสาวไว้แน่น ภากรก็เข้ามาโอบกอดไว้ด้วย เพราะในความจริงเขาเองก็รู้สึกไม่สบายใจแปลก ๆ เหมือนกันกับคำพูดของลูกสาว และเรื่องที่ท่านเจ้าอาวาสซึ่งเคยเป็นพระอาจารย์ของเขาพูดกับดุจดาวนั้นด้วย

เขาบวชอยู่ที่นั่นถึงสองพรรษา ทำไมจะไม่รู้ว่าสิ่งที่พระอาจารย์พูดนั้น ไม่ใชเรื่องปกติ แต่เขาก็เชื่อว่าลูกสาวและครอบครัวของเขาจะต้องแคล้วคลาดปลอดภัย เหมือนกับเหตุการณ์ที่งูขวางทางในวันนี้แน่นอน

...........................................................................

เปลือกตาบางกับขนตางอนหนาขยับเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เปิดขึ้นช้า ๆ แต่ภาพตรงหน้าทำให้เธอต้องรีบปิดตาลงอีกครั้ง พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าช้า ๆ แล้วค่อย ๆ ลืมตาขึ้นใหม่อีกครั้ง ภาพที่เห็นในตอนแรกหายไปแล้ว นี่เธอคิดถึงเขามากจนเกิดเห็นภาพหลอน

วุ้นเย็นขยับตัวลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับมองไปรอบ ๆ ทั้งห้องมีแต่ความว่างเปล่า เธอรู้สึกกระหายน้ำเป็นอย่างมาก จึงขยับลงจากเตียงเพื่อที่จะไปเปิดตู้เย็น แต่ประตูห้องน้ำก็เปิดออกเสียก่อน

  “อ้าว ตื่นแล้วหรือลูก แล้วนั่นจะทำอะไร จะเข้าห้องน้ำหรือ มา ๆ เดี๋ยวแม่ช่วย” เป็นโสภานั่นเอง

วุ้นเย็นส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะพูดเสียงแหบแห้งนิด ๆ

          “เปล่าค่ะ หนูแค่หิวน้ำ”

  “อ๋อ เดี๋ยวแม่เอาไปให้” โสภาพูดพลางเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อเอาน้ำไปให้ลูกสาว แต่ก็ต้องแปลกใจ เมื่อเห็นขวดแก้วที่บรรจุน้ำส้มคั้นอยู่ในตู้เย็น เธอจำได้ว่าไม่ได้เป็นคนเอามาใส่ไว้ หรือว่าจะเป็นวิชัยที่ซื้อมาให้แล้วไม่ได้บอก

          “อ้าว มีน้ำส้มคั้นด้วย หนูอยากินไหมลูก”