เพราะอะไรกันแน่

ตอนที่20

เพราะอะไรกันแน่

ดุจดาวตัดสินใจบอกเมธัช เรื่องที่วุ้นเย็นทักไอจีหาเธอตลอดมา เรื่องนี้เธอไม่เคยบอกเขามาก่อน เมธัชยังคงนิ่งเงียบ วุ้นเย็นจึงยื่นมืออีกข้าง ไปวางลงบนมือทั้งของเธอและเขาที่จับกันอยู่ พร้อมกับพูดอย่างอ่อนโยนและจริงใจ

         “น้องรักธัชมากนะ และดาวเชื่อว่าธัชก็รู้เรื่องนี้ดีกว่าดาวด้วยซ้ำ น้องยังเด็กและคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะร้ายแรงบานปลายถึงกับทำร้ายธัชขนาดนั้น ดาวเชื่อว่าน้องรู้สึกผิด เสียใจและเครียดมากจนทำให้โรคหัวใจกำเริบ แต่น้องจะยังมีชีวิตต่อไปได้ หากได้รับกำลังใจดี ๆ จากธัชนะ ถึงธัชกับน้องจะไม่ใช่พี่น้องกันแท้ ๆ แต่ก็เคยมาเติมเต็มให้กันไม่ใช่หรือ ดาวจำได้ว่าธัชอยากมีน้องสาว แล้ววุ้นเย็นก็เข้ามา แววตาของธัชที่มองน้องเต็มไปด้วยความรักความอ่อนโยน จนบางครั้งดาวยังแอบอิจฉาเลย แล้วทำไมเราถึงไม่สร้างความอบอุ่นเหล่านั้นให้กลับมาอีกครั้งละคะ และครั้งนี้ก็สำคัญกับชีวิตของน้องมากด้วย เพราะธัชจะเป็นกำลังใจสำคัญให้น้องกลับมาเข้มแข็ง ตั้งใจรักษาตัว ธัชรู้ไหมว่าหากยังไม่ได้ปลูกถ่ายหัวใจ แล้วอาการน้องแย่ลงเรื่อย ๆ แบบนี้ หากน้องเป็นอะไรไป คนที่จะเสียใจที่สุดก็คือธัช”

เมธัชค่อย ๆ หันมาสบตาของดุจดาวนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาบาง ๆ

  “งั้น..พรุ่งนี้เราไปเยี่ยมน้องด้วยกันนะดาว”

ดุจดาวอ้าปาก เบิกตากว้างด้วยความยินดีอย่างที่สุด ที่วันนี้เธอช่วยวุ้นเย็นได้สำเร็จเสียที วุ้นเย็นจะได้มีกำลังใจรักษาตัว

          “ค่ะ ได้เลยค่ะธัช พรุ่งนี้ธัชมารับดาวเร็ว ๆ เลยนะ ขอบคุณนะ ขอบคุณที่ไม่โกรธดาวที่พูดเรื่องที่ธัชสะเทือนใจ” ดุจดาวโผเข้ากอดเมธัชด้วยความลืมตัว เมื่อสบตาคมที่มองมา เธอก็หน้าแดง แล้วรีบขยับตัวออก แต่กลับถูกเมธัชกอดเอาไว้แน่น

เขามองนิ่งเข้าไปในดวงตาคู่สวย ก่อนจะพูดออกมาเบา ๆ

  “ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณดาว ขอบคุณทุกเรื่องราวดี ๆ ที่ดาวทำให้มาตลอดนะครับ” พูดจบก็กดปลายจมูกโด่งลงบนแก้มเนียนเบา ๆ

ดุจดาวดาวหน้าแดงก่ำ ก่อนจะผลักแผ่นอกหนาออกแรง ๆ

          “ธัช ทำอะไรก็ไม่รู้ อายคนขับรถตายเลย” ดุจดาวบอกอย่างเขิน ๆ มือไม้สั่นเทา เกะกะไปหมด จนเมธัชต้องรวบเอามากุมไว้

          “ดาวเห็นฉากกั้นนั้นไหม ต่อให้ทำอะไรมากกว่านี้ ก็ไม่เห็นหรอกนะ”

         “ธัช” ดุจดาวร้องขึ้นพร้อมกับก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย

ในตอนนั้นก็มาถึงบ้านของดุจดาวพอดี คนขับรถมาเปิดประตูให้ เมธัชลงมาก่อน แล้วจับมือของดุจดาวให้ลงตามมา และตั้งท่าจะเขาไปส่งในบ้าน แต่ดุจดาวรั้งไว้

  “ส่งแค่นี้ก็พอค่ะ ดึกแล้วธัชจะได้กลับไปพักผ่อน” ดุจดาวพูดจบก็รวบรวมความกล้า ก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นแล้วกดริมฝีปากที่ปลายคางของเมธัชเบา ๆ

         “Good nightค่ะ” พูดจบก็หันหลังวิ่งเข้าไปในบ้านทันที

เมธัชยิ้มบาง ๆ ออกมา ทอดสายตาคมมองตามจนดุจดาวเข้าไปในบ้านและปิดประตูเรียบร้อย เขาจึงหมุนตัวกลับเข้าไปในรถ ก่อนจะออกคำสั่งกับคนขับรถ

  “กลับบ้าน”

  “ครับคุณเมธัช”

รถหรูจึงเคลื่อนตัวออกจากบ้านของดุจดาว ด้วยถนนที่ค่อนข้างโล่งเพราะดึกมากแล้ว เพียงยี่สิบนาทีต่อมา เมธัชก็มาถึงคฤหาสน์สีขาว

ทันทีที่ก้าวลงจากรถ กลิ่นอายเก่า ๆ ก็ลอยเข้ามาในความทรงจำ เขากวาดมองไปรอบ ๆ บ้าน ภาพของเด็กหญิงตัวน้อย ที่คอยพูดเจื้อยแจ้ว จนบางครั้งก็รู้สึกรำคาญ แต่วันไหนที่ไม่ได้ยินเสียง ก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างขาดหายไป

เด็กคนนั้นตื่นเต้นและสนุกกับทุกสิ่งไม่ว่าจะเป็นต้นไม้ ดอกไม้ หรือแม้แต่จะเป็นสัตว์เล็ก ๆ พวกผีเสื้อ แมลงปอ ทั้งที่เขาเห็นสิ่งเหล่านั้นเป็นเรื่องธรรมดา แต่พอเด็กหญิงคนนั้นพูดถึงด้วยความตื่นเต้น ก็กลายเป็นสิ่งพิเศษไปเสียหมด

เด็กหญิงคนนั้นไม่กลัวอะไรแบบที่เด็กผู้หญิงกลัวเลย เขาจำได้ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งฝนตกหนักมาก และมีฟ้าร้อง แต่เธอกลับชวนเขาเล่นน้ำฝนอย่างสนุกสนาน เขาที่ไม่เคยเล่นน้ำฝนยังยกมือปิดตาหูปิดตาเวลาที่ฟ้าร้องเสียด้วยซ้ำ

          ‘ฮ่า ๆ พี่ชายตัวก็โต้โต แต่กลับกลัวฟ้า ฮ่า’

เขาจำได้ดีว่าเสียงหัวเราะที่สดใสนั้น ทำให้เขาอายจนหน้าแดง

  “วุ้นเย็น ถึงตอนนี้พี่ก็ยังไม่เข้าใจว่าเธอไปพูดถึงพี่แบบนั้นเพราะอะไรกันแน่”

ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างหนักหน่วง ก่อนจะก้าวขาเรียวยาวเข้าไปในบ้านที่มืดสนิท นั่นแสดงว่าทุกคนได้เข้านอนกันไปหมดแล้ว

ชายหนุ่มขึ้นบันไดไปชั้นบน ตรงไปที่ห้องนอนของเขา แต่ขณะที่จะหมุนลูกบิดเขาเปลี่ยนใจ ไปเปิดประตูห้องของวุ้นเย็นแทน

นิ้วเรียวกดไปที่สวิตช์ไฟ ความสว่างก็เข้ามาแทนที่ เขากวาดสายตามองไปที่โต๊ะเครื่องแป้งที่เคยเป่าผมให้วุ้นเย็นบ่อย ๆ ก่อนจะไปทรุดนั่งลงบนที่นอน เขายกตุ๊กตาแมวขึ้นมา แล้วพบว่ามีสมุดเล็ก ๆ อยู่ในกระเป๋าเสื้อตุ๊กตาแมว