อาการแย่ลง

ตอนที่19

อาการแย่ลง

          “โถ่ ยายวุ้น ฮือ..” โสภาร้องไห้โฮออกมา รู้สึกว่าสองขาไร้เรี่ยวแรงจนต้องเซไปข้างหลัง วิชัยรีบเข้าไปประคองทันที

          “ทำใจดี ๆ ก่อนคุณ มันอาจจะไม่ร้ายแรงขนาดนั้นก็ได้ ใช่ไหมครับคุณหมอ” วิชัยปลอบพร้อมกับหันไปขอคำยืนยันจากหมอ แต่ครั้งนี้หมอกลับส่ายหน้าเบา ๆ

         “ตอนนี้หมอได้เพิ่มยาเข้าไปอีก เพื่อแค่ประคับประคอง รอการปลูกถ่ายถ่ายหัวใจไปก่อน แต่ถ้าหากว่าคนไข้ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อีกละก็หัวใจจะล้มเหลวเฉียบพลัน แล้วถ้าถึงตอนนั้นยังไม่มีผู้ที่บริจาคหัวใจ คนไข้ก็คง...” หมอทิ้งช่วงนิดหนึ่งก่อนจะหันไปพูดกับเจ้าหน้าที่พยาบาล แล้วเดินจากไป

ไม่นานร่างของวุ้นเย็นก็ถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉิน ใบหน้าเล็กขาวซีด จมูกปากมีออกซิเจนครอบไว้ เปลือกตาบางปิดสนิท จนขนตางอนหนาหนาทาบแก้ม

โสภาร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง วิชัยต้องคอยประคองไว้ จนมาถึงห้องพักฟื้น ซึ่งเป็นห้องปลอดเชื้อ

เจ้าหน้าที่เข็นวุ้นเย็นเข้าไปแล้วแล้วปิดประตูลง เจ้าหน้าที่พยาบาลจึงหันมาพูดกับโสภา

          “เนื่องจากอาการของคนไข้ยังน่าเป็นห่วง จึงต้องดูแลอาการอย่างใกล้ชิด และตอนนี้ก็หมดเวลาเยี่ยมแล้ว พรุ่งนี้ญาติค่อยมาเยี่ยมคนไข้ใหม่นะคะ”

พูดจบก็เดินกลับเข้าไปในห้อง วิชัยบีบไหล่ของโสภาเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

          “กลับกันก่อนเถอะคุณ พรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมลูกกันใหม่ ถึงมือหมอแล้วหนูวุ้นจะต้องปลอดภัยนะ”

โสภาพยักหน้าน้ำตายังคงรินไหลไม่ขาดสาย ก่อนจะหันไปหาร่างสูงที่ยืนมองเข้าไปในห้องคนป่วยเงียบ ๆ

         “คุณธัช น้าต้องขอบคุณมากนะคะ ที่พา   ยายวุ้นมาหาหมอได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นคง..”

          “ไม่เป็นไรครับ คุณน้าอย่าคิดมากไปเลย เดี๋ยวจะไม่สบายไปอีกคน” ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ สีหน้าก็ไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมา

แต่ดุจดาวรู้ดีว่าเมธัชก็เป็นห่วงวุ้นเย็นไม่น้อย ตอนที่เห็นร่างของวุ้นเย็นกองอยู่บนพื้น เธอจำได้ว่าสีหน้าของเขาดูตกใจมากจนหน้าซีดเผือด แล้วยังเป็นคนอุ้มร่างของวุ้นเย็นขึ้นรถ เธอก้าวเข้าไปใกล้โสภา พร้อมกับบีบมือบางของอีกฝ่ายไว้แน่น ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ

          “ดาวเชื่อว่าน้องจะไม่เป็นอะไรค่ะ อีกไม่นานก็คงได้เปลี่ยนหัวใจ น้องจะต้องหายและใช้ชีวิตได้อย่างปกติค่ะคุณน้า”

โสภายิ้มให้ดุจดาวทั้งน้ำตา ก่อนจะกล่าวขอบคุณ พร้อมกับขอโทษ ที่ทำให้มื้อค่ำที่สำคัญต้องจบลงด้วยความตกอกตกใจ เมื่อเพื่อนของดุจดาวโทรมาบอกว่าเห็นวุ้นเย็นอยู่ในร้านเหล้า

          “น้าต้องขอบคุณแล้วก็ต้องขอโทษคุณดาวด้วยนะคะ ที่ทำให้วันดี ๆ ต้องวุ่นวายกันหมด”

ดุจดาวยิ้มให้อย่างจริงใจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

          “วุ่นวายอะไรกันคะ ดาวรักน้องวุ้นเหมือนน้องสาวแท้ ๆ ของดาว อย่าคิดมากไปเลยค่ะ”

          “งั้นผมไปส่งดาวนะครับ” เมธัชเอ่ยขึ้นเบา ๆ พร้อมกับคว้าข้อมือของดุจดาวมากุมไว้

          “ไปเถอะลูก แล้วอย่าลืม ให้ญาดาไปดูฤกษ์ยามงานแต่งล่ะ ได้ความว่าอย่างไร ก็โทรมาบอกลุงด้วยนะ”

          “ค่ะคุณลุง” ดุจดาวหน้าแดง เมื่อวิชัยพูดถึงเรื่องแต่งงาน ก่อนจะพนมมือไหว้เพื่อลากลับบ้าน

ระหว่างที่อยู่ในรถ เมธัชก็ยังคงจับมือของเธอเอาไว้ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ดวงตาทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง เหมือนกำลังใช้ความคิด

          “ธัชไม่รู้มาก่อนใช่ไหมคะ ว่าน้องวุ้นเป็นโรคหัวใจ”

ดุจดาวค่อย ๆ พูดถึงเรื่องของวุ้นเย็นอีกครั้ง เพราะเธออยากให้เมธัชกับวุ้นเย็นกลับมาเป็นพี่น้องที่รักกันเหมือนเดิมเสียที หากเขายังโกรธวุ้นเย็นอยู่แบบนี้ เธอเองก็ไม่สบายใจ เพราะเคยรับปากวุ้นเย็นแล้วว่าจะช่วยพูดให้เขาเข้าใจและยกโทษให้วุ้นเย็น แต่ผ่านมาแปดปีแล้วเธอก็ยังทำไม่สำเร็จ ยิ่งมารู้ว่าวุ้นเย็นเป็นโรคหัวใจที่อาการหนักขนาดนี้ เธอก็ยิ่งจะต้องให้พี่น้องจับมือกันเหมือนเดิมให้ได้

เมธัชนิ่งไปนาน ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ

         “ไม่รู้ หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ผมก็ไม่รับรู้เรื่องราวของวุ้นเย็นอีกเลย แค่ได้ยินชื่อฝันร้ายที่ถูกเพื่อน ๆ ล้อเลียนก็กลับมา” น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ดุจดาวกลืนน้ำลายลงคอ เธอรู้ดีที่สุดว่ากว่าที่เขาจะเข้มแข็งจนกลับมาเรียนหนังสือและเล่นกีฬาได้เหมือนเดิมนั้น ต้องใช้เวลานแค่ไหน เธอต้องคอยปลอบและให้กำลังใจมาตลอด จนถึงวันนี้แม้เขาจะกลับมามีรอยยิ้มบ้างแล้ว แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เพราะเขายิ้มแค่ปากแต่แววตาแววตากลับไม่มีชีวิตชีวาเหมือนเดิม แต่ถึงยังไงเธอก็จำเป็นที่จะต้องพูด อย่างน้อยก็เพื่อวุ้นเย็นจะได้กลับมามีกำลังใจที่จะรักษาตัวเองอีกครั้ง เธอคิดว่าที่วุ้นเย็นทำร้ายตัวเองด้วยการไปกินเหล้านั้น สาเหตุต้องมาจากที่เมธัช ไม่ยอมพบหน้า พูดคุยด้วยแน่ ๆ

         “ตลอดแปดปีที่ผ่านมา ไม่มีวันไหนที่น้องจะไม่ทักมาหาดาวเพื่อถามเรื่องธัชเลย ดาวคิดว่าธัชลองเปิดใจคุยกันสักครั้งดีไหม”