ความลับในกระเป๋าตุ๊กตาแมว

ตอนที่21

ความลับในกระเป๋าตุ๊กตาแมว

นิ้วเรียวค่อย ๆ ดึงสมุดจิ๋วนั้นออกมา แล้วเปิดหน้าแรก เป็นรูปการ์ตูนเด็กผู้หญิงและผู้ชาย ที่วาดด้วยดินสอดูตลก และมีข้อความเขียนไว้ว่า ‘สวัสดีค่ะพี่ชาย’ พร้อมระบุวันที่ เขาจำได้ดีว่าเป็นวันแรกที่ได้เจอกับวุ้นเย็น

รูปนี้ไม่ได้สวยงามหรือมีศิลปะที่โดดเด่นใด ๆ แต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจแปลก ๆ

เขาเปิดผ่านไปที่กระดาษแผ่นที่สอง เป็นรูปการ์ตูนเหมือนเดิม แต่เป็นรูปที่เด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงโอบเอว จับมือกันคล้ายกำลังเต้นรำ พร้อมข้อความเศร้า ๆ ว่า ‘อยากเต้นรำกับพี่ชายแทนพี่ดาวแต่เต้นไม่เป็น’มาถึงหน้านี้หัวใจของเขาก็เริ่มเต้นแรง เขาไม่รอช้าที่จะเปิดดูหน้าต่อไป และหน้าต่อไป ส่วนใหญ่จะเป็นเหตุการณ์ที่เขากับวุ้นเย็นเคยทำด้วยกัน เช่นเล่นน้ำฝน สอนตีเทนนิส แต่รูปสุดท้ายนั้น ทำให้เขารู้สึกราวกับหัวใจกำลังบีบรัดจนรู้สึกเจ็บ เพราะเป็นภาพที่เด็กผู้หญิงนอนอยู่บนพื้นมองเด็กผู้ชายที่หันหลังให้ พร้อมกับข้อความ ‘หนูขอโทษค่ะพี่ชาย’

เมธัชรู้สึกว่าข้อความนั้นเริ่มพร่ามัว เพราะน้ำใสที่ปริ่มดวงตาคม จึงรีบกระพริบไล่ให้หายไปอย่างรวดเร็ว

เขาค่อย ๆ เปิดหน้าต่อไปด้วยปลายนิ้วที่สั่นระริก ไม่มีรูปของเด็กผู้ชายอีกแล้ว จะมีก็แต่รูปเด็กผู้หญิงที่นั่งกอดเข่าร้องไห้ และข้อความซ้ำ ๆ ว่า ‘พี่ชายหนูขอโทษ’ จนมาถึงหน้าล่าสุด

วุ้นเย็นได้วาดรูปเด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชายอีกครั้ง เป็นรูปที่ทั้งสองคนกอดกันด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับข้อความความ ‘พี่ชายหนูขอโทษ หนูรู้แล้วว่าทำไมถึงพูดไปแบบนั้น นั่นเป็นเพราะหนูรักพี่ชาย จึงไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้ หนูรักแบบที่หญิงชายรักกัน ไม่ได้รักแบบพี่ชายน้องสาว แต่หนูจะเก็บเรื่องนี้ไว้ ไม่ให้ใครรู้ หนูกลัวพี่ชายจะหายไปอีก หนูขอแค่พี่ชายให้อภัยและอยู่ใกล้ ๆ หนูก็พอค่ะ รักค่ะพี่ชายสุดที่รัก’

วันที่ระบุไว้เป็นวันเดียวกับวันที่เขากลับมาจากอเมริกาพอดี และหน้านี้ก็เป็นหน้าสุดท้าย ที่วุ้นเย็นบันทึกไว้

ชายหนุ่มรู้สึกชาไปหมดทั้งตัว ตั้งแต่หัวจรดเท้า สมุดเล่มน้อยตกลงบนหน้าขาแข็งแรง เขารีบเก็บมันขึ้นมาแล้วกำไว้ในมือแน่น ก่อนจะจัดวางตุ๊กตาแมว แล้วปิดไฟ กลับเข้าไปในห้องของตัวเอง ด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

...........................................................................

          “อ้าว หรือคะ โอเคค่ะธัช งั้นเดี๋ยวดาวไป                   คนเดียวก็แล้วกันค่ะ ค่ะบาย” ดุจดาวกดวางสาย สีหน้าแสดงความผิดหวังออกมาอย่างชัดเจน จนญาดาสังเกตเห็น

         “เป็นอะไรไปลูก ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ทะเลาะกันหรือ” ญาดาเอ่ยถามด้วยความไม่สบายใจ

ดุจดาวส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะเริ่มอธิบายตามความเป็นจริง

          “เปล่าค่ะ เราไม่ได้ทะเลาะอะไรกันเลย คืออย่างนี้ค่ะเมื่อคืนน้องวุ้นเสียใจที่ธัชไม่ยอมกลับบ้านไม่ยอมเจอหน้า เลยไปแอบกินเหล้า จนโรคหัวใจกำเริบและอาการทรุดหนัก ตอนนี้ก็ยังไม่มีผู้บริจาคหัวใจด้วย ทางเดียวที่จะให้น้องมีกำลังใจที่จะอยู่ต่อ ก็คงจะต้องให้ธัช หายโกรธและให้อภัย ไม่ให้น้องเครียดหรือคิดมากจนกว่าหมอจะแจ้งว่ามีผู้บริจาคหัวใจแล้วน่ะค่ะ”

         “อย่างนั้นหรือ แล้วคุณธัชว่าไง” ญาดาถามต่อ

         “ตอนแรกธัชก็เงียบค่ะ แต่หนูก็พูดจนสุดท้ายธัชก็ใจอ่อนและเป็นคนชวนหนูไปเยี่ยมน้องวันนี้ค่ะ แต่เมื่อกี้...กลับโทรมาบอกว่าติดธุระ ไม่ได้ไปแล้ว หนูคงต้องไปเยี่ยมน้องคนเดียวแล้วล่ะค่ะ” ดุจดาวมีสีหน้าผิดหวัง

ญาดามองลูกสาวอย่างเข้าใจ เพราะรู้ว่าดุจดาวรักและเอ็นดูวุ้นเย็นมาก อะไรที่ช่วยวุ้นเย็นได้ ก็อยากจะช่วย

          “ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวแม่ไปด้วย เสร็จแล้วจะได้ไปหาหลวงพ่อดูฤกษ์ยามดูยามวันแต่งงานของหนูด้วยเลยดีไหมลูก”

ดุจดาวพยักหน้าแต่สายตาไม่มีความยินดีเหมือนเช่นเคย เธอถอนหายใจอย่างหนักหน่วง ก่อนจะพูดกับผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงที่มีความกังวลมากมายอยู่ในนั้น

          “ดาวเห็นน้องอาการหนักขนาดนี้ ก็เริ่มไม่อยากแต่งงานแล้วล่ะค่ะ”

          “ยายดาว!” ญาดารู้สึกกังวลใจกับคำพูดของลูกสาวไม่น้อย ทั้งที่เมื่อวานก็ยังยินดีอยู่เลย

         เมื่อดุจดาวเห็นสีหน้าของผู้เป็นแม่ ดุจดาวก็ถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะพูดต่อ

          “ไม่ใช่ว่าหนูไม่รักธัชนะคะ เพียงแต่ว่าหนูยังไม่อยากแต่งในตอนที่น้องยังป่วยอยู่แบบนี้ หนูไม่สบายใจน่ะค่ะ”

ญาดาได้ยินดังนั้นก็ยกมือขึ้นลูบผมนุ่มสลวยของลูกสาวเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

         “ดาวฟังแม่นะลูก แม่รู้ว่าดาวรักและเอ็นดูหนูวุ้นมาก แต่เราจะเอามาเกี่ยวพันธ์กับชีวิตของเรามากเกินไป ก็จะทำให้ทุกข์ใจเสียเปล่า ๆ และตอนนี้คนที่หนูควรแคร์ความรู้สึกที่สุดก็คือคุณธัช แม่ไม่ได้หมายความว่าให้เลิกสนใจหนูวุ้น แต่ว่าปล่อยให้เป็นเรื่องภายในครอบครัวเขาดีกว่า แม่เชื่อว่าคุณลุงวิชัยกับคุณน้าโสภาจะต้องแก้ไขปัญหานี้ได้อย่างแน่นอน ถ้าวุ่นวายเกินไปก็จะกลายเป็นก้าวก่ายเรื่องภายในครอบครัวของเขาได้เหมือนกัน ปล่อยให้เป็นไปตามกรรมตามวาระของใครของมันเถอะลูก หนูทำดีที่สุดแล้ว”