บทที่ 12

“หมายความว่ายังไง?” เซี่ยหงเทาชะงักกึก

“แปลกจริง คุณเป็นผู้จัดการสาขา แต่กลับยังไม่รู้เรื่องอีกเหรอครับ?” โจวหยางกล่าว “ผมได้รับบรรจุเข้าทำงานที่ฝ่ายการตลาดของสำนักงานใหญ่แล้ว!”

“หา?” สีหน้าของเซี่ยหงเทาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ “ไหนลองพูดอีกทีสิ?”

“จันทร์หน้าผมจะไปรายงานตัวที่สำนักงานใหญ่แล้ว!” โจวหยางพูด

ดวงตาเล็กตี่แสนเจ้าเล่ห์ของเซี่ยหงเทากะพริบอยู่หลายครั้ง ก่อนฉีกยิ้มกว้าง “ฮ่า ๆ ๆ สมองนายคงเพี้ยนไปหมดแล้วสินะ?”

“นายเนี่ยนะ? ไม่ส่องกระจกดูสารรูปตัวเองบ้างหรือไง?” เซี่ยหงเทาโยนเอกสารลาออกปึกหนึ่งลงตรงหน้า “รีบกรอกใบลาออกแล้วไสหัวไปซะ อย่าเสียเวลาอยู่อีกเลย เห็นหน้านายแล้วฉันแม่งหงุดหงิด!”

พนักงานสาวที่อยู่ด้านข้างก็มองด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามไม่ต่างกัน มุมปากของเธอปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยัน “คนอะไรไม่รู้จักเจียมตัวซะบ้าง!”

โจวหยางชำเลืองมองพนักงานสาวคนนั้นด้วยความเย็นชา ก่อนหยิบใบลาออกขึ้นมา แล้วฉีกออกเป็นสองซีกเสียงดัง “แคว่ก” ทันที

“นั่นแกทำอะไรน่ะ?” เซี่ยหงเทาโกรธจัด

โจวหยางคำราม “ผมบอกแล้วไงว่ามาส่งมอบงาน ถ้าคุณคิดว่าผมโกหก ลองโทรไปถามฝ่ายบุคคลดูตอนนี้เลยก็ได้!”

เมื่อเซี่ยหงเทาเห็นว่าโจวหยางไม่เหมือนกำลังโกหก ในใจก็เริ่มรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมา

“ถ้าแกได้ไปสำนักงานใหญ่จริง ฉันก็ต้องได้รับแจ้งด้วยสิ!”

เซี่ยหงเทาบ่นพึมพำพลางเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อเช็กอีเมล และก็พบว่ามีอีเมลฉบับหนึ่งที่ส่งมาเมื่อเช้านี้ แต่ยังไม่ได้เปิดอ่านอยู่จริง ๆ

เขากดเปิดอีเมลดู ทันใดนั้น สีหน้าพลันเปลี่ยนไป

ครู่ต่อมา เซี่ยหงเทาปิดหน้าจอโน้ตบุ๊ก ดวงตาหรี่ลงจนโค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยว “โอ้โห เสี่ยวโจว นายนี่มันแน่จริงว่ะ!”

เนื้อหาในอีเมลฉบับนั้น คือเอกสารการย้ายตำแหน่งของโจวหยางที่ส่งมาจากฝ่ายบุคคล

“ผู้จัดการเซี่ย? สรุปว่าผมสมองเพี้ยนไปเองใช่ไหมครับ?” โจวหยางถามเสียงเย็นชา ก่อนหันไปมองพนักงานสาวที่อยู่ด้านข้าง “หรือว่าผมกำลังฝันกลางวันอยู่?”

ดวงตาของพนักงานสาวคนนั้นทอประกายตื่นตระหนก รีบก้มหน้างุดทันที

“ไม่ ๆ ๆ นายไม่ได้สมองเพี้ยน เป็นฉันต่างหากที่สมองเพี้ยนไปแล้ว!” เซี่ยหงเทารีบพูดแทรกขึ้นมา

หลังจากนั้น เขาก็ลุกขึ้นยืนแอ่นพุงโต ๆ ของตนเอง เดินอ้อมโต๊ะทำงานมาอยู่ตรงหน้าโจวหยาง ก่อนยิ้มอย่างประจบประแจง “เสี่ยวโจว เมื่อเช้าพอดีฉันงานยุ่งไปหน่อย อีเมลก็เยอะ เลยไม่ทันได้ดู ต้องขอโทษจริง ๆ นะ!”

ความรวดเร็วในการเปลี่ยนสีหน้าของเซี่ยหงเทานั้น ถือว่าเร็วยิ่งกว่าการแสดงเปลี่ยนหน้ากากในคณะงิ้วเสฉวนเสียอีก

ตอนนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ริ้วรอยทั้งหมดจึงขยำรวมกันอยู่บนใบหน้า ไม่ต่างอะไรจากสุนัขพันธุ์ชาเป่ย

เหตุผลที่เขาทำเช่นนี้ ก็เพราะว่า เป้าหมายทางธุรกิจรายปีของสาขาในเขตพื้นที่รับผิดชอบของพวกเขานั้น ต่างถูกกำหนดขึ้นโดยฝ่ายการตลาดของสำนักงานใหญ่

พูดอีกอย่างก็คือ แผนกที่โจวหยางกำลังจะไป สามารถชี้ชะตาของเซี่ยหงเทาในปีหน้าได้เลยทีเดียว!

แม้โจวหยางจะไม่ได้เป็นคนชี้ชะตาของเซี่ยหงเทาโดยตรง แต่ว่า การที่โจวหยางทำงานอยู่ในฝ่ายการตลาดนั้น แค่เขาลงมือทำอะไรลับหลังนิดหน่อย หรือเป่าหูผู้หลักผู้ใหญ่ในบริษัท ก็ถือว่าเป็นอันตรายแก่ชีวิตเซี่ยหงเทาแล้ว

เซี่ยหงเทาในเวลานี้ จึงไม่ต่างอะไรกับลูกไก่ในกำมือโจวหยาง

“ผู้จัดการเซี่ย ตอนนี้ผมส่งมอบงานได้หรือยังครับ?” โจวหยางจ้องมองเซี่ยหงเทาด้วยสายตาคมกริบ

“ได้สิ ได้เลย แต่เสี่ยวโจว นายอย่าเพิ่งรีบไปไหน!” เซี่ยหงเทายิ้มอย่างประจบเอาใจ “ก่อนหน้านี้เราอาจเข้าใจผิดกันไปบ้าง แต่นายก็คงรู้ใช่ไหมว่าฉันทำไปก็เพื่อตัวนายทั้งนั้น ถ้าพูดถึงเรื่องอายุกับประสบการณ์ ฉันแก่กว่านายนิดหน่อย ถ้าจะขอหน้าด้านเรียกนายว่าน้องชายสักคำคงไม่เป็นไรใช่ไหม...”

โจวหยางแค่นเสียงเย็นชาขัดจังหวะ “เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้วครับ”

เซี่ยหงเทาพยักหน้าพลางโค้งคำนับ “อ้อ ๆ ได้ ๆ!”

จากนั้นเขาก็เปลี่ยนเรื่องพูดทันที “น้องชาย ในเมื่อนายจะไปสำนักงานใหญ่แล้ว พี่ชายอย่างฉันก็ควรเลี้ยงส่งสักหน่อย เอาอย่างนี้ ตอนบ่ายฉันจะจองโต๊ะที่โรงแรมเฟิงโซวไว้ให้ เราไปดื่มกันสักหน่อย ฉันไม่อยากให้นายไปไหนจริง ๆ นะ!”