LOGINShare
บทที่ 471
Related chapters
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 472
วินาทีนั้นสีหน้าของฟู่เฉินหวนก็เปลี่ยนไปเช่นกันเขาจับข้อมือของนางไว้อย่างแรง และใช้แขนโอบเอวของนางไว้ลั้วชิงยวนรู้สึกเพียงขาของนางลอยขึ้น และเหยียบลงพื้นอย่างมั่นคงนางชะงัก เงยหน้ามองบุรุษตรงหน้าจู่ ๆ หัวใจนางก็เต้นถี่ระรัวขึ้นฟู่เฉินหวนเองก็มองตาของนาง วินาทีนั้นเขาขมวดคิ้วขึ้นอย่างอดไม่ได้ เขารู้สึกคุ้นเคย คุ้นเคยมากเกินไปลั่วชิงยวนรีบสลัดมือของเขาออก “ขอบคุณเจ้าค่ะคุณชาย”ฟู่เฉินหวนได้สติ มุมปากของเขากระตุกเป็นรอยยิ้ม “แม่นางฝูเสวี่ยไยต้องเกรงใจ เราก็มิได้เจอกันครั้งแรกเสียหน่อย”ลั่วชิงยวนมิได้เอ่ยตอบ ฟู่เฉินหวนเข้าใกล้นาง ต้องมีสาเหตุแน่ ๆ นางคิดไม่ออก ไฉนมิว่านางจะทำสิ่งใด ต่างต้องเกี่ยวโยงกับฟู่เฉินหวน“แม่นางฝูเสวี่ยกำลัง…”สายตาของฟู่เฉินหวนตกลงบนมีดสั้นในมือนางลั่วชิงยวนหันหน้ามองบุรุษอีกด้านด้วยสายตาดุดัน “ไสหัวออกไป!”บุรุษเผยยิ้ม “เข้าใจผิด ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการเข้าใจผิด อย่าจริงจังเสียเลยแม่นางฝูเสวี่ย”ลั่วชิงยวนยังมิทันเอ่ยปากร่างที่อยู่ข้างกายกลับเดินขึ้นหน้าก้าวยาว จากนั้นเขาจับคอเสื้อของบุรุษผู้นั้นและเตะออกนอกห้องในทันทีตามด้วยเสียงตู้ม บุ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 473
ซิ่งอวี่ปิดประตูห้อง หวีผมให้นางลั่วชิงยวนจึงเอ่ยถาม “เจ้ารู้จักใต้เท้าหลิวหรือไม่?”ซิ่งอวี่เอ่ยตอบ “เขาเป็นโรคจิตชื่อดังของหอนางโลมเลยเจ้าค่ะ แม่นางที่เขาเคยได้เขามิเอาเป็นรอบที่สอง เพื่อสนองความอยากรู้ก็เท่านั้น”“ฮูหยินตระกูลเขาเข้มงวดมาก เขาจึงปรากฏในหอนางโลมมิบ่อยนัก ส่วนมากจะแอบติดต่อให้แม่เล้าส่งนางโลมไปให้ที่จวนเขา”“อีกอย่างเขาเรื่องมากนักหนา ที่ขอไปมีแต่หน้าตาชั้นยอด”ลั่วชิงยวนได้ยินจึงเอ่ยถามอีก “เขาเป็นข้าหลวงใดหรือ”ซิ่งอวี่ไตร่ตรองและเอ่ยตอบ “เหมือนจะทำงานในกรมพระคลัง ตำแหน่งมิสูง แต่เหมือนเบื้องหลังเขาจักมิธรรมดา”“ข้าหลวงหลายท่านที่ตำแหน่งสูงกว่าเขายังเคารพเขาเลย”ลั่วชิงยวนพยักหน้าอย่างไตร่ตรอง“จริงด้วย ฟู่จิ่งหลียังอยู่ไหม?”“อยู่เจ้าค่ะ องค์ชายเจ็ดช่างใจป้ำนัก แค่เงินตกรางวัลก็ให้มาหลายร้อยตำลึงแล้ว”“หากเขามาบ่อยกว่านี้ล่ะก็ หอฝูเสวี่ยเราคงรุ่งโรจน์ขึ้นทุกวันเป็นแน่!”ซิ่งอวี่ดีใจเป็นที่สุด จนแทบอยากจะบูชาเทพแห่งโชคลาภท่านนี้ไว้ในกำมือเมื่อลั่วชิงยวนเปลี่ยนชุดเสร็จนางก็จากไปทางเรือนหลัง และอ้อมมาทางด้านหน้าอีกครั้ง เพื่อใช้ตัวตนของฉู่ลั่วเข้าหอฝูเส
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 474
ฟู่จิ่งหลียกจอกเหล้าขึ้น คำนับฟู่เฉินหวนลั่วชิงยวนหันหน้าไปหาฟู่เฉินหวน ดูการตอบสนองของเขาหลังจากรู้เรื่องนี้ฟู่เฉินหวนตะลึงไปครู่หนึ่งจริง ๆ แต่เขาก็ยังยกจอกดื่มกับฟู่จิ่งหลีด้วยสีหน้าเฉยเมย“มิเป็นไร เรื่องนี้มันผ่านไปแล้ว”ในใจลั่วชิงยวนรู้สึกอึดอัดเป็นที่สุดอย่างที่คิดฟู่เฉินหวนมิสนใจว่าภาพนั้นมันจริงหรือปลอม เขาเพียงแค่อยากใช้สิ่งนี้ข่มขู่มิให้นางไปช่วยลั่วไห่ผิงทั้งหมดนี้เป็นเพียงวิธีของเขาท่านอ๋องสำเร็จราชการแห่งแคว้นเทียนเชวีย นางสู้มิไหวจริง ๆ “แม่นางฝูเสวี่ยเล่า?” ฟู่เฉินหวนเงยหน้ามองดูทีหนึ่งฟู่จิ่งหลีและฟู่จิ่งหานเองก็มองตามเช่นกันฟู่จิ่งหลียกจอกเหล้าขึ้นพร้อมเอ่ยพูดช้า ๆ “นางคงจะไปแล้ว ร่ายรำมาทั้งวันคงเหนื่อยล้าน่าดู”ฟู่จิ่งหานยิ้มแซว “ไหนว่าเสด็จพี่สามมิสนใจเสน่ห์หญิงไง? เหตุใดจึงหลงแม่นางฝูเสวี่ยเสียแล้ว?”“ข้าบอกแล้วว่าเสด็จพี่น่ะสนใจ เสด็จพี่ยังมิยอมรับอีก!”ฟู่จิ่งหานอยากให้ฟู่เฉินหวนสนใจเสียเหลือเกิน เช่นนี้เสด็จพี่สามจักได้ออกวังเป็นเพื่อนเขาบ่อย ๆ ได้ยินถึงตรงนี้ ฟู่จิ่งหลียักคิ้วพร้อมเอ่ยถาม “หรือว่าเสด็จพี่สามสนใจจริงน่ะ? ข้าช่วยเสด็จพี
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 475
นางปรุงยามาทา บรรเทาอาการคันไปได้เล็กน้อยจู่ ๆ ได้ยินเสียงเคาะประตูจากนอกเรือน ลั่วชิงยวนชะงักเล็กน้อย นางรีบใส่เสื้อให้เรียบร้อยเมื่อจือเฉาไปเปิดประตูเรือนนางเอ่ยขึ้นอย่างตะลึง “ท่านอ๋อง!”ลั่วชิงยวนได้ยินเสียงนี้ ก็ขมวดคิ้วขึ้นโดยไม่รู้ตัวนางนั่งหันหลังให้ทางประตู ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักแน่นนั้นส่งมาพร้อมกับกลิ่นเหล้าเจือจาง“บาดแผลของเจ้าหายดีหรือยัง?” เบื้องหลังมีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นลั่วชิงยวนรู้สึกถึงความห่วงใยจากในน้ำเสียงของเขา“ขอบคุณท่านที่ยังอุตส่าห์จดจำบาดแผลหม่อมฉัน หากท่านอ๋องมิหาเรื่อง บาดแผลของหม่อมฉันย่อมฟื้นฟู” น้ำเสียงของลั่วชิงยวนมิพอใจฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วรู้ทั้งรู้ว่านางมักพูดจาเหน็บแนม แต่เขาเองก็มิรู้ว่าเหตุไฉนต้องมาหานาง!คิดถึงครั้งนี้ที่เขาเป็นฝ่ายเข้าใจนางผิดจริง ๆ หนำซ้ำยังข่มขู่ให้นางรักษาลั่วไห่ผิงอีก ในใจนางย่อมรู้กริ้วโกรธเป็นธรรมดา จึงมิได้ถือสากับนางเขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบ “วันพรุ่งข้าให้หมอกู้มาจับชีพจรให้เจ้า”ทันทีที่สิ้นเสียง ลั่วชิงยวนหันไปพูดกับเขาด้วยคำพูดคมคาย “ท่านอ๋องเห็นว่าหม่อมฉันตายช้าไปงั้นหรือ?”ประโยคนี้ทำฟู่เฉินหวนเกิดโทสะ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 476
“สิ่งนี้คือกระไร?”ซ่งเชียนฉู่ให้บ่าวยกเข้ามาในเรือน “ระวังหน่อย อย่าชนล่ะ”นางไปลองเทียบกับประตู พบว่าใส่ไม่เข้า นางจึงเอ่ยสั่ง “ถอดประตูทิ้งเสีย”ลั่วชิงยวนตะลึง “นี่เจ้า…”ซ่งเชียนฉู่ตบปลอบที่บ่านาง ให้นางมิต้องรีบร้อนจากนั้น พวกเขาก็ถอดประตูทิ้งจริง ๆ พวกเขายกถังไม้ยักษ์นั้นเข้าไปในห้อง และหาคนมาติดประตูกลับเช่นเดิมในห้องของลั่วชิงยวนจึงมีถังไม้ยักษ์เข้ามาเพิ่ม“เอาไว้ทำกระไรกัน? อาบหรือ? ต้องใช้ใหญ่เช่นนี้เชียว?” เมื่อบ่าวจากไปหมด ลั่วชิงยวนจึงเอ่ยถามอย่างสงสัยซ่งเชียนฉู่ให้จือเฉาไปเฝ้าไว้ที่หน้าห้อง นางค่อยควงลั่วชิงยวนพร้อมกล่าว “ให้ท่านแช่ยาสมุนไพร”“อากาศร้อนเช่นนี้ อย่างไรท่านก็ต้องผอม มิสามารถใส่หนาเช่นนี้ไปได้ตลอด หากอากาศร้อนอบอ้าวจะทำเช่นไร?”“ท่านอ๋องเชิญข้าให้มารักษาโรคให้ท่านพอดี ข้าจึงใช้โอกาสนี้ ให้ท่านค่อย ๆ ผอมลง”“อีกอย่างท่านวางใจเถอะ สมุนไพรที่ข้าใช้ให้ท่านต้องเป็นยาสมุนไพรที่ดีที่สุดแน่ ดีต่อร่างกายของท่าน”“แต่ว่า สมุนไพรของเจ้าพอหรือ?”อาบยาสมุนไพรอย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาครึ่งเดือน สมุนไพรคงมิพอสำหรับการสิ้นเปลืองเช่นนี้“มิต้องห่วง ข้าส่งจดห
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 477
ลั่วชิงยวนเดินไปดูที่ริมทางเดิน พบว่าใต้เวทีกลมนั้นเต็มไปด้วยหีบไม้ซึ่งจัดวางกันไว้อย่างเป็นระเบียบฟู่จิ่งหลีไขว้ขาพิงเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน เห็นนางที่ทิศไกล เขาจึงยักคิ้วและยิ้มเอ่ย “ในที่สุดก็รอจนแม่นางฝูเสวี่ยมาเสียที”“เหล่านี้ เป็นของกำนัลที่ข้าเตรียมไว้ให้กับแม่นาง มิรู้ว่าแม่นางชอบหรือไม่”เพิ่งสิ้นเสียง กล่องหีบก็ถูกเปิดออกอย่างพร้อมเพรียงแสงทองแสบตาประกายจ้าแวววับเสียจนผู้คนต่างพากันหลับตาทองหมดเลย!รอบด้านกระหน่ำไปด้วยเสียงตะลึง พวกเขาต่างตกใจเป็นอย่างยิ่งเสียงของฟู่จิ่งหลีดังขึ้น “นี่คือเครื่องประดับทองหมื่นชิ้นที่ข้าหล่อหลอมเพื่อแม่นางฝูเสวี่ย”“มิทราบว่าแม่นางฝูเสวี่ยชอบสิ่งใด แต่มิว่าใบไม้บุปผาหรือนกปลาหงส์มังกร ข้าต่างหลอมไว้หมดแล้ว เชื่อว่าในเครื่องประดับหมื่นชิ้น ต้องมีสักชิ้นถูกใจแม่นาง”ในใจลั่วชิงยวนก็ตกตะลึงเป็นอย่างมากเครื่องประดับทองหมื่นชิ้น!ใจป้ำสุด ๆ!หากพูดให้น่าฟังก็คือใจกว้างแต่พูดให้มิน่าฟังก็คือลูกล้างผลาญนางสงสัยมากจริง ๆ สรุปว่าตาของฟู่จิ่งหลีทิ้งทรัพย์สินไว้ให้เขาเท่าใดกันแน่ เขาจึงใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายได้อย่างไร้กังวลเช่นนี้“
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 478
ลั่วชิงยวนตะลึง นางควบรถม้ามุ่งไปที่นั่นทันทีแต่เมื่อถึงทางเลี้ยว มิรู้ทำไมด้านหน้าจึงกองไปด้วยสิ่งของ รถม้าผ่านไปมิได้ ลั่วชิงยวนจึงได้แต่หยุดรถม้าลงในทันทีนางพุ่งตัวเข้าไปในตรอกเบื้องหน้าอย่างรีบร้อนบนพื้น สตรีผู้นั้นอาภรณ์หลุดลุ่ย บุรุษเหล่านั้นเห็นลั่วชิงยวน จึงหยุดมือลง“หึ มาแล้วหรือ” บุรุษผู้นั้นส่งเสียงหึเย็น ๆ และลุกขึ้นยืนบัดนี้ บนหลังคาทั้งสองฝั่งของตรอกปรากฏคนชุดดำหลายสิบคน ล้อมลั่วชิงยวนไว้อย่างมิดชิดสตรีที่ร้องขอความช่วยเหลือกลับลุกขึ้นยืน บุรุษด้านข้างยื่นถึงเงินให้นาง นางจึงถือเงินและวิ่งหนีไปลั่วชิงยวนขมวดคิ้วอย่างอดมิได้ นี่คือขุดหลุมล่อให้นางเข้ามาสินะ“ผู้ใดส่งพวกเจ้ามากัน” ลั่วชิงยวนเอ่ยถามเสียงเย็นเพิ่งสิ้นเสียง เบื้องหน้าก็มีเสียงหัวเราะส่งมา“ฮ่า ๆ ๆ แม่นางฝูเสวี่ย มิได้เจอกันนาน”บุรุษผู้หนึ่งเดินออกมาอย่างเชื่องช้าคิ้วของลั่วชิงยวนขมวดแน่น นี่มันใต้เท้าหลิวที่แอบเข้าห้องนางเมื่อครั้งที่แล้วมิใช่หรือ“ใต้เท้าหลิว กลางวันแสก ๆ ท่านคิดจะทำสิ่งใดกัน? มิเห็นกฎหมายทางการอยู่ในสายตาหรือไร?”ใต้เท้าหลิวไขว้มือไว้ด้านหลัง และเดินออกมาอย่างเชื่องช้
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 479
“แม่นางฝูเสวี่ยเป็นสหายขององค์ชายเจ็ด และเป็นสหายของข้าเช่นกัน หวังว่าใต้เท้าหลิวจักให้เกียรตินาง”แม้ประโยคของฟู่เฉินหวนจะง่าย แต่สายตาของเขากลับเต็มไปด้วยไอสังหารคมคายนี่ทำให้หัวใจของใต้เท้าหลิวสั่นคลอน เขามิกล้าพูดสิ่งใดต่อฟู่เฉินหวนหันร่างจากไปใต้เท้าหลิวกัดฟัน ไฟโทสะในใจยากที่จะดับ อุตส่าห์จะได้มือแล้วเชียว!ผู้รับใช้ด้านหลังวิ่งขึ้นหน้า “ใต้เท้าหลิวสำเร็จยังหรือขอรับ? นายท่านส่งข้าน้อยมาตรวจสอบ”“ถูกอ๋องสำเร็จราชการทำลายแผน นางหนีไปแล้ว!”“บอกนายท่านเจ้า ข้าเสี่ยงดวงที่จะหาเรื่องท่านอ๋องสำเร็จราชการและองค์ชายเจ็ด ข้ามิได้จักเอาเพียงคน เงินก็ต้องเพิ่มให้ข้าห้าเท่า!”ใต้เท้าหลิวคิดถึงร่างชดช้อยของฝูเสวี่ย ในใจก็คันยุบยิบต่อให้เสี่ยงที่จะหาเรื่องผู้อื่น เขาก็ต้องชิงฝูเสวี่ยมาให้ได้!ผู้รับใช้ตอบด้วยรอยยิ้ม “นายท่านกล่าว สามารถเพิ่มให้ท่านสิบเท่า! เพียงแต่หวังว่าท่านกล้าเผชิญปัญหา และมิย่อท้อง่าย ๆ”ใต้เท้าหลิวหัวเราะเย็นทีหนึ่ง “มิต้องห่วง ข้าจักจับตัวนางมาให้ได้!”หลังลั่วชิงยวนหนีไปด้วยวิชาตัวเบา นางจ้างรถม้าอีกคัน แอบเข้าไปเปลี่ยนชุดในหอ และกลับตำหนักเงียบ ๆ หลั
Latest chapter
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1422
ร่างที่ไร้ศีรษะร่างหนึ่งถือกระบี่เดินเข้ามาหาลั่วชิงยวน โซ่เหล็กด้านหลังลากคนสามคนไว้แม้จะออกแรงสุดกำลังแล้วก็ยังฉุดรั้งโหยวจิ้งเฉิงไว้มิได้แต่ร่างของโหยวจิ้งเฉิงในตอนนี้ไม่มีศีรษะแล้ว ยากที่จะควบคุมร่างกายได้ลั่วชิงยวนถือกระบี่เงื้อฟันไปยังร่างของฝูเหมิ่ง เช่นเดียวกับตอนที่โหยวจิ้งเฉิงตัดแขนขาของอวี๋ตันเฟิ่งนางกำลังแก้แค้นและระบายความแค้นอย่างบ้าคลั่งตัดแขนของเขาขาดทีละข้างกระบี่ห้วงสวรรค์ร่วงลงสู่พื้นไปพร้อมกับแขนจากนั้นขาทั้งสองข้างของเขาก็ขาดกระเด็นอวี๋ตันเฟิ่งอาละวาดแก้แค้นอย่างบ้าคลั่งเมื่อมองไปยังซากศพที่กองอยู่บนพื้น ดวงตาของลั่วชิงยวนก็ราวกับถูกย้อมไปด้วยสีแดงฉานใต้หล้าเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดทั้งสามที่อยู่มิไกลต่างตกตะลึงมิเคยเห็นฉากที่นองเลือดเช่นนี้มาก่อนแต่ถึงแม้ร่างกายจะแหลกละเอียด โหยวจิ้งเฉิงก็ยังมิตายทันใดนั้นมีร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากซากศพ แล้วลอยละลิ่วไปอวี๋ตันเฟิ่งกรีดร้องแหลม “โหยวจิ้งเฉิง เจ้าอย่าหวังว่าจะหนีไปไหนได้อีก! ข้าจะทำให้เจ้ามิได้ผุดได้เกิด!”พลังในร่างของนางพลันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เกิดเป็นลมพายุโหมกระหน่ำ ลั่วชิงยวนรู้สึกราว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1421
ใบหน้านั้นบ่งบอกชัดเจนว่าเป็นโหยวจิ้งเฉิง“ต่อไปก็ถึงตาพวกเจ้าแล้ว” เขาเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้งเย็นเยือกโฉวสือชีกำกระบี่ในมือแน่น ปกป้องคนใบ้และอวี๋โหรวไว้ส่วนลั่วชิงยวนค่อย ๆ ก้าวเท้าไปข้างหน้าในดวงตาค่อย ๆ ก่อเกิดจิตสังหารนางหลับตาลง แล้วกล่าวว่า “อวี๋ตันเฟิ่ง ไปแก้แค้นของเจ้าเถิด”ลั่วชิงยวนมอบร่างของตนให้อวี๋ตันเฟิ่งโดยสมบูรณ์เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าของนางยังคงเป็นใบหน้าเดิม เพียงแต่แววตานั้นกลับดุดันยิ่งนัก ดวงตาสีแดงก่ำเต็มไปด้วยความแค้นเสียงของอวี๋ตันเฟิ่งดังขึ้น “โหยวจิ้งเฉิง ความแค้นระหว่างข้ากับเจ้า วันนี้ถึงคราวสะสางแล้ว”“สิบกว่าปีที่ผ่านมา ข้าคิดอยู่ตลอดเวลาว่าจะฉีกร่างเจ้าเป็นชิ้น ๆ อย่างไรถึงจะสาสมกับความแค้นในใจข้า”“แต่คาดมิถึงว่าเจ้าจะตายไปแล้ว”“แต่ก็มิเป็นไร วันนี้ข้าจะฉีกร่างเจ้าให้เป็นชิ้น ๆ ให้ได้!”เมื่อกล่าวจบ ลั่วชิงยวนก็กระโจนเข้าไปเสียงอาวุธปะทะกันอย่างรุนแรงดังขึ้นแต่ในเวลานี้เอง โหยวจิ้งเฉิงก็พุ่งไปยังกำแพง คว้ากระบี่ห้วงสวรรค์มาได้ จากนั้นกระโจนออกนอกห้องไปอวี๋ตันเฟิ่งรีบไล่ตามไปสีหน้าคนใบ้เปลี่ยนไป กระบี่ห้วงสวรรค์! หากฝูเหมิ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1420
ต่งอวิ๋นซิ่วตกใจจนหน้าซีดเผือด รีบยกมือขึ้นมาป้องกัน แล้วต่อสู้กับฝูเหมิ่งแต่พลังในตอนนี้ของต่งอวิ๋นซิ่วเทียบกับฝูเหมิ่งแล้วยังอ่อนแอกว่ามากนักสุดท้ายก็ถูกฝูเหมิ่งบีบคอไว้แน่นลั่วชิงยวนเห็นชัดเจนว่าในร่างของฝูเหมิ่งตอนนี้คือโหยวจิ้งเฉิง!เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือ? เขาจะฆ่าต่งอวิ๋นซิ่วภรรยาของตนหรือ?เมื่อเห็นดังนั้น โหยวเซียงก็ชักกระบี่พุ่งเข้าไปหมายจะช่วยต่งอวิ๋นซิ่ว แต่ฝูเหมิ่งกลับมิหลบเลยแม้แต่น้อย ปล่อยให้กระบี่ในมือนางแทงทะลุร่างจากนั้นฝูเหมิ่งก็ฟาดมือไปทีหนึ่ง โหยวเซียงจึงกระเด็นปลิวไปโหยวเซียงกระอักเลือดออกมาต่งอวิ๋นซิ่วร้อนใจยิ่งนัก “เซียงเอ๋อร์ มิต้องสนใจแม่ รีบหนีไป!”โหยวเซียงจะทนมองดูมารดาของตนถูกฆ่าได้อย่างไร นางพยายามลุกขึ้นมาสู้ต่อแต่ฝูเหมิ่งกลับมองโหยวเซียงอย่างดุดัน แล้วกล่าวขู่ “คนที่ข้าต้องการฆ่ามีเพียงต่งอวิ๋นซิ่วเท่านั้น เจ้าจงหลีกไป”“มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้ามิเห็นแก่ความเป็นพ่อลูก”เมื่อได้ยินดังนั้น โหยวเซียงก็ตกใจจนยืนอึ้งไปกับที่ แล้วกล่าวเสียงสั่นเครือ “พ่อ… พ่อลูกหรือ?”ตอนนี้เสียงของฝูเหมิ่งก็มิใช่เสียงของฝูเหมิ่งอีกต่อไปแล้วเมื่อต่งอวิ๋นซิ่ว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1419
ขณะนี้เอง โหยวเซียงก็ฉวยโอกาสหลบหนีจากมือของลั่วชิงยวนไปได้ต่งอวิ๋นซิ่วมองพวกเขาอย่างเย็นชา “ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้วก็เตรียมตัวตายได้เลย!”ทันใดนั้นบนคานเรือนก็ปรากฏชายชุดดำจำนวนมากพร้อมถือหน้าไม้เล็งมาที่พวกเขาลูกดอกอันคมกริบประกายแสงเย็นลั่วชิงยวนยกยิ้มมุมปาก หัวเราะอย่างเย็นชา “ดูเหมือนว่าเจ้าจะเตรียมการมาอย่างดี ตอนนี้พวกข้าคงหนีออกจากห้องนี้ไปมิได้แล้วใช่หรือไม่?”ลั่วชิงยวนสังเกตประตูห้อง รวมถึงผนังห้องทุกด้าน แล้วพบว่ามีกลไกบนประตูเหนือศีรษะ ต่งอวิ๋นซิ่วหัวเราะเบา ๆ “แน่นอน นี่คือห้องกลไกที่สร้างขึ้นมาเพื่อรับมือพวกเจ้าที่บุกรุกเข้ามาบนเขา”“วันนี้พวกเจ้าอย่าหวังว่าจะได้ออกไปแม้แต่คนเดียว!”ลั่วชิงยวนจับกระบี่ห้วงสวรรค์แน่นแล้วพุ่งไปที่กลไกจุดหนึ่งบนผนังห้อง ฟาดฟันกระบี่ลงไปอย่างแรงต่งอวิ๋นซิ่วรีบดึงโหยวเซียงหลบหลีกไปแต่ใครเล่าจะรู้ว่าลั่วชิงยวนมิได้โจมตีพวกนาง แต่กลับฟันกลไกบนผนังห้องทำให้ประตูห้องลงกลอนอย่างสมบูรณ์เมื่อเห็นเช่นนั้น ต่งอวิ๋นซิ่วก็หัวเราะเยาะ “เจ้าช่างรนหาที่ตายยิ่งนัก”ลั่วชิงยวนยกยิ้มอย่างมีความหมาย “เช่นนั้นรึ? ยังมิรู้เลยว่าใครกันแน่ที่จะ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1418
ร่างที่เดินออกมาจากฝูงชนนั้นมีท่าทางคุกคามยิ่งนักลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย นั่นคือสตรีที่นางเห็นในความทรงจำของอวี๋ตันเฟิ่งต่งอวิ๋นซิ่ว!โหยวเซียงดิ้นรนพลางเงยหน้ามองต่งอวิ๋นซิ่วด้วยดวงตาแดงก่ำ “ท่านแม่… เป็นความผิดของลูกเองที่ปล่อยให้พวกมันขึ้นเขามาได้”หากมิใช่เพราะลั่วชิงยวนรู้ทางลับของวัดร้างแห่งนั้น พวกนางคงไม่มีทางขึ้นเขามาได้ง่ายดายถึงเพียงนี้!ต่งอวิ๋นซิ่วมองด้วยความเจ็บปวดแล้วตวาดใส่ลั่วชิงยวน “ปล่อยลูกสาวข้าเดี๋ยวนี้! มิเช่นนั้นข้าจะทำให้พวกเจ้าตายเยี่ยงไร้ที่ฝัง!”ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม “เมื่อคืนยังพยายามทำลายวิญญาณที่เหลือของอวี๋ตันเฟิ่งอยู่เลย วันนี้เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าศัตรูของเจ้าคือใคร?”“ใครกันแน่ที่จะตายแบบไร้ที่ฝัง ยังบอกมิได้หรอก”เมื่อได้ยินดังนั้น ต่งอวิ๋นซิ่วก็สะดุ้งเฮือก สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากท่าทางของนางดูตึงเครียดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังพยายามซ่อนไว้ได้ดีนางมองลั่วชิงยวนอย่างใจเย็น แล้วกล่าวว่า “ในเมื่อพวกเจ้ามาถึงเมืองแห่งภูตผี ก็คงต้องการของล้ำค่าของเมืองแห่งภูตผีสินะ”“พวกเจ้าอยากได้อะไร ข้าสามารถให้เจ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1417
นางปฏิเสธอย่างหนักแน่นลั่วชิงยวนกลับยกยิ้มอย่างพึงพอใจแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้น “พานางไปด้วย ไปวัดร้าง!”พวกเนางมุ่งหน้าไปทางทิศใต้ โหยวเซียงดิ้นรนตลอดทาง แต่โฉวสือชีและคนใบ้จ้องมองทุกการกระทำของนางอย่างใกล้ชิด มิเปิดโอกาสให้นางหลบหนีไปได้แม้แต่น้อยเมื่อเดินไปได้ไกลมากพอสมควร เสียงไก่ขันยามรุ่งอรุณก็ดังขึ้นแล้วในที่สุดพวกเขาก็มาถึงวัดร้างแห่งนั้นในวัดร้างมีพระพุทธรูปที่เป็นซากปรักหักพังล้มลงบนพื้น ดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่มีใครมานานแล้วเมื่อมองหาอย่างละเอียดก็พบรอยเท้าบนพื้นลั่วชิงยวนมั่นใจยิ่งขึ้น นี่คือสถานที่ที่ถูกต้อง!โหยวเซียงจ้องมองทุกการกระทำของลั่วชิงยวนอย่างกระวนกระวาย เกรงว่าลั่วชิงยวนจะพบกลไกเข้าแต่ลั่วชิงยวนกลับสังเกตปฏิกิริยาของโหยวเซียง ค่อย ๆ เดินไปในแต่ละที่โดยอาศัยการสังเกตปฏิกิริยาโหยวเซียงสุดท้ายลั่วชิงยวนจึงเพ่งเล็งไปที่ผนังด้านหนึ่งแล้วเริ่มค้นหากลไกเสียงเปิดกลไกดังแกร๊กดังขึ้นประตูบานหนึ่งบนพื้นพลันเปิดออกหลังจากที่ลั่วชิงยวนเปิดประตูแล้วก็พบว่าด้านล่างยังมีประตูอีกบานหนึ่ง และบนนั้นก็มีกลไกเช่นกันแต่สำหรับลั่วชิงยวนแล้วเรื่องนี้ง่ายมากเมื่อประต
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1416
“เจ้ารีบอะไรนักหนา รอมาตั้งนานแล้ว รออีกสักหน่อยจะเป็นกระไร”เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋ตันเฟิ่งก็หยุดมือลั่วชิงยวนเดินเข้าไปคว้าตัวโหยวเซียงไว้ให้โฉวสือชีมัดนางไว้แน่นหนา จากนั้นจึงปลุกโหยวเซียงให้ฟื้นขึ้นมาเมื่อฟื้นคืนสติ โหยวเซียงก็จ้องหน้าลั่วชิงยวนเขม็งอย่างโกรธแค้น “เจ้ากล้าจับข้า เจ้าคอยดูเถอะว่าจะตายอย่างไร!”ลั่วชิงยวนย่อตัวลงนั่งตรงหน้านาง แล้วหัวเราะเบา ๆ “ใช่แล้ว ใครจะกล้าแตะต้องคุณหนูใหญ่เมืองแห่งภูตผีเล่า”“น่าเสียดาย เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ บิดามารดาของเจ้าไปปล้นเขามา มิใช่ของพวกเขามาแต่เดิม ย่อมมิใช่ของเจ้าเช่นกัน”“ถึงเวลาคืนเจ้าของตัวจริงแล้ว”โหยวเซียงจ้องเขม็งนางอย่างโกรธแค้น “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร! เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้เป็นของบิดามารดาข้ามาแต่เดิม!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจ “หรือว่าต่งอวิ๋นซิ่วมิได้บอกความจริงแก่เจ้า”“ก็ถูกแล้ว เรื่องน่าอับอายเช่นนี้ นางจะบอกลูกสาวได้อย่างไร”“เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้มิใช่เพียงถูกบิดามารดาเจ้ายึดมาเท่านั้น แต่ยังใช้วิธีการที่น่ารังเกียจในการยึดครองด้วย!”“เดาว่าจนถึงตอนนี้เจ้าก็คงยังมิรู้เลยว่าศัตรูของเจ้าคือผ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1415
โหยวเซียงกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบลั่วชิงยวนมองไปที่อวี๋โหรว หลายวันมานี้อวี๋โหรวผอมซูบไปมาก“เจ้าจับตัวอวี๋โหรวมาเพื่อล่อข้ามาที่นี่รึ?”ลั่วชิงยวนหรี่ตามองโหยวเซียง“แต่เจ้ามิน่าจะมีความสามารถพอที่จะพาอวี๋โหรวออกจากวังหลวงไปได้”“เวินซินถงเป็นคนทำใช่หรือไม่?”“เจ้าทำข้อตกลงอะไรกับนางไว้?”โหยวเซียงหัวเราะเยาะ “อยากรู้รึ?”“คุกเข่าอ้อนวอนข้าสิ”“เจ้าอ้อนวอนข้า ข้าถึงจะบอกเจ้าว่าผู้ใดจับตัวอวี๋โหรวมา และผู้ใดร่วมมือกับข้าวางแผนให้เจ้ามาที่เมืองแห่งภูตผี”ลั่วชิงยวนมองท่าทีหยิ่งยโสของโหยวเซียงแล้วก็อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า “ต่งอวิ๋นซิ่วมิมาด้วยรึ?”“เมื่อครู่นี้คนที่ต่อสู้กับข้าก็คือนางใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของลั่วชิงยวน โหยวเซียงก็โกรธจัด ในใจนางตกใจ ลั่วชิงยวนรู้แล้วหรือว่ามารดาของนางเป็นใคร“สารเลว!”นางบีบคออวี๋โหรวอย่างแรงเพื่อข่มขู่ลั่วชิงยวน “จะคุกเข่าหรือไม่?!”“ลั่วชิงยวน เจ้ามีโอกาสแค่ครั้งเดียว!”“หากเจ้ามิยอมคุกเข่ายอมจำนนแต่โดยดี ข้าจะหักคอนางเดี๋ยวนี้!”กล่าวจบ โหยวเซียงก็ออกแรงบีบบีบจนอวี๋โหรวหาย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1414
ทันทีที่คนใบ้หันมาเห็นจึงรีบเข้ามาย่อตัวลงข้างนางแล้วช่วยประคองนางไว้ลั่วชิงยวนเช็ดเลือดที่มุมปาก ใบหน้าซีดเผือดกว่าเดิม“ข้ามิเป็นอะไร”นางเงยหน้าขึ้นมองอวี๋ตันเฟิ่งที่อยู่กลางอากาศ ในที่สุดจิตวิญญาณของนางก็สมบูรณ์แล้วบนใบหน้าซีดขาวนั้นปรากฏรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นทั้งพึงพอใจและเย่อหยิ่ง“ในที่สุดข้าก็ได้… เป็นอิสระแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”อวี๋ตันเฟิ่งหัวเราะลั่น ทำเอาป่าทั้งผืนเกิดพายุโหมกระหน่ำคนใบ้รีบยกมือขึ้นช่วยลั่วชิงยวนปัดป้องฝุ่นและใบไม้ที่ปลิวว่อน......จู่ ๆ ต่งอวิ๋นซิ่วก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้นหมดสติล้มลงบนพื้น“ท่านแม่!”โหยวเซียงตกใจ รีบเข้าไปประคองนาง “ท่านแม่! ท่านแม่! ท่านเป็นอะไรไป!”หลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน มารดาของนางก็มิฟื้นโหยวเซียงโกรธจนกัดฟันพูด “ลั่วชิงยวน สารเลว!”“เจ้าคอยดูเถอะ!”......ผ่านไปครู่ใหญ่ อวี๋ตันเฟิ่งถึงจะสงบสติอารมณ์ลงได้ลมพายุในป่าก็สงบลงเช่นกันถูหมิงที่อยู่ข้าง ๆ จึงค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ฉีเสวี่ยเวยที่ยังคงตกตะลึงมองภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยความมิอยากเชื่อ “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”“ต่อไปพวกเราต้องทำอะไร?”ลั่วชิงยวน
