LOGINShare
บทที่ 820
Related chapters
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 821
ในขณะนี้เหยียนผิงเซียวและลั่วเยวี่ยอิงตื่นขึ้นแล้ว พวกเขารีบสวมอาภรณ์อย่างลุกลี้ลุกลนและพยายามจะวิ่งออกจากห้องแต่ก็ชนเข้ากับไทเฮา และทรุดตัวลงคุกเข่าด้วยความหวาดกลัวไทเฮาตกใจอย่างยิ่ง และชี้ไปที่เหยียนผิงเซียวด้วยความโกรธ “เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่ได้?!”เหยียนผิงเซียวเงยหน้าขึ้นมอง และพูดด้วยความตื่นตระหนก “เสด็จป้า!”“เสด็จป้า นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด กระหม่อม… กระหม่อมมิรู้เรื่องเลย!”เหยียนผิงเซียวจำได้เพียงว่า วันนี้เขากำลังจะใส่ร้ายลั่วชิงยวนและฟู่อวิ๋นโจว เหตุใดตอนที่ตื่นขึ้นมา เขา ถึงมาอยู่บนเตียงกับลั่วเยวี่ยอิงได้?“เจ้าอยากให้ข้าโกรธจนตายรึ? ที่นี่คือพระราชวัง!” ไทเฮาโกรธจัดยิ่งไปกว่านั้น วันนี้เป็นงานชมบุปผา มีคนมามากมาย ตอนนี้กลายเป็นตัวตลกไปหมดแล้ว!ในเวลานี้ ลั่วเยวี่ยอิง ซึ่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ พูดอย่างประหม่า “ได้โปรดยกโทษให้หม่อมฉันด้วยเพคะ ไทเฮา! หม่อมฉันกับท่านพี่เหยียนรักกัน วันนี้เกิดเรื่องเช่นนี้โดยมิได้ตั้งใจ ทำให้งานเลี้ยงของไทเฮาเสียหาย ขอไทเฮาทรงลงโทษ! แต่ขอไทเฮาทรงเมตตาอนุญาตให้หม่อมฉันกับท่านพี่เหยียนได้ครองคู่กันด้วยเถิดเพคะ!”จากนั้นไทเฮาก็สังเกตเ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 822
“นี่คือเรือนตะวันตก ที่คุณชายเหยียนมาปรากฏตัวที่นี่มิแปลกไปหน่อยหรือ?”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของเหยียนผิงเซียวก็เปลี่ยนไป เขารีบโต้ตอบ “ข้าก็บอกแล้วอย่างไรเล่าว่าข้าจำอะไรมิได้! ลั่วเยวี่ยอิงตั้งใจวางแผนร้ายกับข้า นางต้องเตรียมตัวมาอย่างดีเป็นแน่!”ลั่วเยวี่ยอิงก็เหลือบมองลั่วชิงยวนอย่างซาบซึ้ง รู้สึกขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของนางแต่ลั่วชิงยวนยิ้ม และพูดว่า “ท่านพูดถูกแล้ว หากนี่เป็นการวางแผนร้ายจริงๆ เหล่านางกำนัลที่นี่ต้องเห็นอะไรบางอย่างแน่นอน หากมิเห็นอะไรเลย ยิ่งพิสูจน์ว่ามีบางอย่างผิดปกติ!"เมื่อนางได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของลั่วเยวี่ยอิงก็ซีดลงทันทีไทเฮาตาวาวขึ้นทันทีและพูดอย่างเย็นชาทันที "นางกำนัลของศาลาชิงเจียนอยู่ที่ใด?!"เมื่อเสียงทรงอำนาจนี้ดังขึ้น เหล่านางกำนัลรีบเข้ามาคุกเข่าตรงหน้าพวกนางมิกล้าปิดบังอะไรทั้งสิ้น อธิบายทุกอย่างครบถ้วน“ทูลไทเฮา คุณหนูรองลั่วให้เงินแก่เราล่วงหน้าและขอให้พวกเราทุกคนออกไป หลังจากที่พวกเขามาถึงศาลาชิงเจี้ยนก็ไม่มีผู้ใดอยู่แล้วเพคะ”“ดังนั้นเราจึงมิเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในศาลาชิงเจี้ยน และมิได้เห็นว่าคุณชายเหยียนออกจากเรือนตะว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 823
ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ “อัครเสนาบดีลั่ว พูดเช่นนี้หมายความเช่นไร”“วันนี้ลั่วเยวี่ยอิงทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ เกี่ยวอันใดกับข้าเล่า?”“อัครเสนาบดีลั่ว ท่านควรรีบไปหาไทเฮาโดยเร็ว แล้วดูว่าท่านจะสามารถทำให้ลั่วเยวี่ยอิงแต่งเข้าไปในตระกูลเหยียนได้หรือไม่ มิเช่นนั้นจะไม่มีใครต้องการนางแล้ว”ลั่วไห่ผิงโกรธมาก และจ้องมองนางด้วยความมุ่งร้าย ราวกับว่าเขาต้องการฉีกลั่วชิงยวนออกเป็นชิ้น ๆพ่อที่ไหนจะเกลียดลูกสาวแท้ ๆ ของงตัวเองขนาดนี้ลั่วชิงยวนเดินจากไป แต่เมื่อนางเดินผ่านลั่วไห่ผิง เขาก็พูดอย่างแผ่วเบาว่า “ลั่วไห่ผิง ผลกรรมของท่านมาถึงแล้ว"“นี่เพิ่งจะเริ่มต้น มิว่าท่านจะเคยปฏิบัติต่อท่านแม่ของข้าอย่างไร จุดจบของท่านก็จะเลวร้ายยิ่งกว่าท่านแม่ของข้าเป็นร้อยเท่า”หลังจากพูดอย่างนั้น ลั่วชิงยวนก็จากไปทันทีทันใดนั้น ลั่วไห่ผิงก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ รู้สึกเหมือนมีงูพิษลื้อยขึ้นไปบนคอของเขาทำให้เขารู้สึกถึงภัยคุมคามถึงชีวิตลั่วไห่ผิงกลับมามีสติอีกครั้ง เขาเดินไปที่พระตำหนักโช่วสี่ แม้จะอยู่ใต้แสงอาทิตย์จ้า ทว่ากลับรู้สึกราวกับอยู่ในห้องน้ำแข็งลั่วชิงยวนรู้เรื่องอะไรหรือไม่ นางรู้ได้อย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 824
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของลั่วชิงยวนก็เปลี่ยนไป“ลั่วเยวี่ยอิง?” ลั่วชิงยวนรู้สึกเหลือจะเชื่อ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ฟู่เฉินหวนพาลั่วเยวี่ยอิงยังตำหนักอ๋อง นี่มันหมายความว่าอย่างไรเขาบ้าไปแล้วหรือ?ลั่วชิงยวนโกรธและออกไปหาฟู่เฉินหวนเมื่อนางพบฟู่เฉินหวน ลั่วเยวี่ยอิงก็อยู่ที่นั่นด้วย และทั้งสองคนกำลังกินอาหารเย็นในศาลากลางสวนในสวน ลั่วชิงยวนเฝ้ามองจากระยะไกล ดูพวกเขาสองคนกำลังกินข้าวเย็นและคุยกันอย่างมีความสุขดวงตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชานางกำลังโกรธ หากเข้าไปขัดจังหวะเช่นนี้จะดูเหมือนเป็นมือที่สามที่ทำลายความสุขของพวกเขา ทำให้ตนดูน่าขันลั่วชิงยวนเหลือบมองอีกครั้ง ก่อนหันหลังเดินออกมา“พระชายา!” จือเฉาตกตะลึงและติดตามไปอย่างรวดเร็ว“เหตุใดพระชายามิเข้าไปเล่าเจ้าคะ?”ดวงตาของลั่วชิงยวนเย็นชา น้ำเสียงยิ่งเย็นชาหนักกว่า “เขาทำเช่นนี้ ชัดเจนว่าต้องการปกป้องลั่วเยวี่ยอิง ข้าอยากจะดูว่าเขาต้องการรับลั่วเยวี่ยอิงเป็นอนุหรือไม่”นั่นจะทำให้คนหัวเราะจนฟันร่วงเลยทีเดียวในศาลาลั่วเยวี่ยอิงร้องไห้และพูดว่า “หม่อมฉันขออภัยเพคะ ท่านอ๋อง ก่อนหน้านี้หม่อมฉันหลอกลวงท่าน”“
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 825
ลั่วไห่ผิงกำลังนั่งอย่างกังวล เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเห็นลั่วชิงยวนเดินเข้ามา ใบหน้าของเขาก็ดูแย่ลง“ในเมื่ออัครเสนาบดีลั่วต้องการให้ท่านอ๋องยอมรับลั่วเยวี่ยอิงเป็นอนุของเขา เขามิควรถามข้าด้วยรึ?”เมื่อลั่วไห่ผิงได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียว “ลั่วชิงยวน! เจ้าหมายความเยี่ยงไร?!”ลั่วชิงยวนยิ้มอย่างเย็นชา นั่งลงช้า ๆ ไขว่ห้างแล้วพูดว่า “อย่างที่อัครเสนาบดีลั่วขอร้องท่านอ๋อง ก็ขอร้องข้าอย่างที่ทำกับเขาด้วยสิ”ลั่วไห่ผิงดูบูดบึ้งและพูดด้วยความโกรธ “มิว่าอย่างไร เจ้าก็ยังเป็นลูกสาวของข้า! เจ้ามิเชื่อฟังและมิกตัญญู มิกลัวที่จะถูกฟ้าผ่าตายหรืออย่างไร?!”ลั่วชิงยวนหัวเราะเยาะ “ตอนนี้ที่มีเรื่องต้องขอร้องข้า ก็นึกได้ว่าข้าเป็นลูกสาวท่านแล้วรึ?”“หากท่านมิบอกข้า ข้าคงคิดว่าท่านเก็บข้ามาเลี้ยงเสียอีก”ลั่วชิงยวนตัวจริงได้เสียชีวิตไปเพราะการใส่ร้ายของลั่วเยวี่ยอิง ตอนนี้นางไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับลั่วไห่ผิง นางมิกลัวฟ้าฝนอะไรทั้งนั้นคนที่สมควรตายก็คือ ลั่วไห่ผิง!“เรื่องของการรับอนุนั้นขึ้นอยู่กับท่านอ๋อง หาได้เกี่ยวอันใดกับเจ้าไม่ มันมิได้ขึ้นอยู่กับเจ้าว่าเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย!”ลั
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 826
ลั่วชิงยวนตามลั่วไห่ผิงออกจากตำหนักอ๋องไปทันทีกว่าที่ฟู่เฉินหวนจะรู้เรื่องนี้ ลั่วชิงยวนและลั่วไห่ผิงก็นั่งรถม้าออกไปแล้วฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว ลั่วชิงยวนคิดจะทำอะไร?เขาออกคำสั่งทันที “พวกเขาไปที่ใด ส่งคนตามไป!”......ขณะที่รถม้ากำลังจะออกจากเมือง ลั่วชิงยวนก็ยกม่านขึ้นแล้วมองกลับไปจึงได้เห็นองครักษ์ในตำหนักอ๋องผู้ซึ่งติดตามมาอย่างลับ ๆนางสั่งคนขับรถม้าให้วนเวียนอยู่ในเมือง และยัดเงินหนึ่งก้อนให้คนขับรถม้าไปจากนั้นเมื่อผ่านโรงเช่ารถม้า ลั่วชิงยวนก็ดึงลั่วไห่ผิงออก และรีบไปขึ้นรถม้าอีกคันเนื้องด้วยมีรถม้าจอดอยู่มากมาย จึงบดบังสายตาผู้ที่ลอบตามมาลั่วชิงยวนบังคับรถม้าเดินทางออกจากเมืองไปหลังจากนั้นก็มิเห็นมีใครตามมาอีกลั่วไห่ผิงมองลั่วชิงยวนด้วยสายตาที่ซับซ้อนมาก “เจ้านี่ช่างเหมือนกับแม่ของเจ้ามากจริง ๆ”ลั่วชิงยวนมองเขาอย่างเย็นชา ถึงตอนนี้ยังมีหน้ามาพูดถึงแม่ของนางอีกหลังออกจากเมือง ก็มุ่งหน้าไปตามทิศทางที่ลั่วไห่ผิงชี้นำรถม้าบังคับไปหนึ่งชั่วยามก่อนจะถึงจุดหมายปลายทางมันเป็นบ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้าน เนื่องจากที่ตั้งหมู่บ้านห่างไกล ผู้คนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านล้วนเป
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 827
ลั่วชิงยวนยิ้มเย้ยหยันลั่วไห่ผิงทำให้อาจารย์ของนางและลูกสาวของอาจารย์ต้องตายหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ลั่วไห่ผิงก็ถามอีกครั้ง “ทุกอย่างในอดีตล้วนเป็นความผิดของข้า แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะปล่อยวางได้”“แม่ของเจ้าคงมิอยากให้เจ้าเก็บงำความแค้นไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน”ลั่วชิงยวนมิได้พูดอะไร เตะโต๊ะวางกระถางธูปและหยิบโถใส่เศษเถ้ากระดูกบนตู้ออกไป“ข้าวของของแม่ข้าอยู่ที่ใด?” ลั่วชิงยวนถามอย่างเย็นชา“ข้าวของของแม่เจ้าล้วนถูกเผาไปหมดแล้ว”ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว “ข้ากำลังถามถึงถุงหอมที่ลั่วเยวี่ยอิงเอาไปเป็นของตัวเอง! ท่านน่าจะรู้ดีกว่าใคร ๆ ว่ามันเป็นของท่านแม่ข้า!”ลั่วไห่ผิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ถุงหอมนั่นมิใช่ของแม่เจ้าจริง ๆ”“มันเป็นของแม่ของเยวี่ยอิง”“ข้ามิได้โกหกเจ้า! ถุงหอมนั่นแม่ของเยวี่ยอิงเป็นคนปัก แม้ว่าข้าจะมิรู้ว่ามันไปอยู่ในห้องของเจ้าได้เยี่ยงไร แต่มันก็เป็นของแม่ของเยวี่ยอิงจริง ๆ!”ลั่วชิงยวนตกตะลึงจากนั้นนางก็นึกขึ้นมาได้ว่า แม่ของนางมีความสัมพันธ์ที่ดีกับแม่ของลั่วเยวี่ยอิง จึงมิน่าแปลกใจที่แม่ของลั่วเยวี่ยอิงจะเป็นผู้ปักถุงหอมนี้แต่สิ่งที่อยู่ในถุงหอม นางได้สัมผัสสัญ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 828
ลั่วชิงยวนสะดุ้งเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะออกมา“ท่านอ๋อง เหตุใดท่านจึงกล้าตรัสเช่นนี้ ท่านใช้หม่อมฉันเป็นเครื่องมือมากี่ครั้งแล้ว?”“เราต่างกันอย่างไร”“อีกอย่าง นี่คือผลลัพธ์ที่ท่านอ๋องต้องการมิใช่หรือ?”เสียงหัวเราะมิใส่ใจของลั่วชิงยวนเหมือนกับมีดที่แทงเข้าไปในหัวใจของฟู่เฉินหวนเมื่อเทียบกับเป้าหมายของนาง เขาเป็นเพียงเครื่องมือที่ใช้การได้ใช่หรือไม่?นางถึงกับใช้เขาทำข้อตกลงกับลั่วไห่ผิง!เขามิเคยคิดจะรับลั่วเยวี่ยอิงเข้าตำหนักอ๋องเลย เขายังพยายามคิดหาวิธีที่จะทำให้ลั่วเยวี่ยอิงอยู่ต่อไปได้ โดยมิต้องรับนางเป็นชายารองแต่มิคิดว่าลั่วชิงยวนจะทำข้อตกลงกับลั่วไห่ผิงเสร็จสิ้นแล้วนี่ต่างอะไรกับการถูกขาย!“แม้ว่าหม่อมฉันจะมิได้บอกเรื่องนี้กับท่านอ๋องล่วงหน้า แต่เพื่อเป็นการชดเชย หม่อมฉันจะช่วยท่านเตรียมการแต่งงานครั้งนี้เอง”ลั่วชิงยวนยกยิ้มที่อ่อนโยนและเข้าอกเข้าใจความโกรธในใจของฟู่เฉินหวนยิ่งรุนแรงขึ้น “ลั่วชิงยวน!”ในขณะนี้ เสียงของฟู่อวิ๋นโจวดังมาจากด้านนอก“เสด็จพี่ ข้าขอคุยด้วยหน่อยได้หรือไม่?” ฟู่อวิ๋นโจวดูเป็นกังวลฟู่เฉินหวนโกรธมาก เดินออกจากห้องแล้วพูดด้วยความโกร
Latest chapter
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1426
โฉวสือชีตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้นลั่วชิงยวนรีบเข้าไปดู เมื่อเห็นบัวถวายก็ดีใจเป็นอย่างยิ่ง“นี่คงเป็นของที่พวกนั้นบังเอิญทำตกไว้โดยมิได้ตั้งใจ”โฉวสือชีกล่าวพลางเปิดหน้าต่างก็เห็นว่ามีรอยเท้าอยู่บนขอบหน้าต่างจริง ๆ“โชคดีจริง ๆ ที่ยังหาเจออีกดอก”ลั่วชิงยวนยกยิ้มแล้วกล่าวว่า “ใช่แล้ว ดูเหมือนสวรรค์จะมิใจร้ายกับข้ามากนัก”ถึงแม้จะหาบัวถวายเจอเพียงดอกเดียวแต่สำหรับลั่วชิงยวนแล้วก็สามารถช่วยชีวิตนางได้ และพอจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกสักระยะจากนั้นลั่วชิงยวนก็จัดยาให้คนใบ้นำกลับไปกิน เมื่อได้สมุนไพรครบถ้วนจากในคลังโอสถนี้จึงจัดยาได้หลายห่อหลังจากกินยาแล้วลุงเฉิงก็เข้ามา“ท่านเจ้าเมือง จัดการศพเรียบร้อยแล้วขอรับ มีสิ่งใดให้ข้าน้อยจัดการต่อหรือไม่?”ลั่วชิงยวนกล่าวว่า “ช่วยพาข้าไปดูห้องของต่งอวิ๋นซิ่วหน่อย”“ขอรับ”จากนั้นลั่วชิงยวนก็มายังเรือนของต่งอวิ๋นซิ่ว ลุงเฉิงกล่าวว่า “ท่านเจ้าเมือง ท่านโปรดดูว่าเครื่องเรือนในห้องนี้ต้องปรับเปลี่ยนสิ่งใดหรือไม่ ข้าน้อยจะได้จัดการให้ขอรับ”ลั่วชิงยวนมองดูห้องคร่าว ๆ จากนั้นก็ไปยังห้องตำรานางพบแผนที่การวางกำลังป้องกันซึ่งเป็นแผ่นเดียวกั
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1425
ในที่สุดก็ไล่ตามอวี๋ตันเฟิ่งและโหยวจิ้งเฉิงทันบริเวณที่ทั้งสองต่อสู้กันนั้นมีลมพายุในป่าพัดกระหน่ำ แม้แต่ใบไม้ที่ปลิวขึ้นมาก็สามารถฆ่าคนได้ ลั่วชิงยวนทำได้เพียงพาคนอื่น ๆ ไปหลบอยู่หลังก้อนหินในป่าเต็มไปด้วยความวุ่นวาย มองมิเห็นเงาร่างของอวี๋ตันเฟิ่งและโหยวจิ้งเฉิง ทำได้เพียงรับรู้ถึงพลังชั่วร้ายสองสายที่กำลังปะทะกันลั่วชิงยวนตั้งใจจะเข้าไปช่วย แต่กลับถูกอวี๋ตันเฟิ่งห้ามไว้ “เจ้าอย่าเพิ่งลงมือ รอข้าจับเขาได้ก่อน!”ดังนั้นลั่วชิงยวนจึงทำได้เพียงรอรอจนกระทั่งอวี๋ตันเฟิ่งสามารถกักขังโหยวจิ้งเฉิงไว้ได้สำเร็จในป่าก็ค่อย ๆ กลับสู่ความสงบลั่วชิงยวนจึงเดินเข้าไป จึงได้เห็นสตรีชุดแดงกำลังบีบคอของโหยวจิ้งเฉิงไว้แน่นในดวงตาของอวี๋ตันเฟิ่งเต็มไปด้วยความแค้นจนแทบจะกลายเป็นเลือดเพราะนางมิอาจบีบคอโหยวจิ้งเฉิงจนตายได้!“ลงมือเถิด ทำให้เขาตายไปเสีย”ลั่วชิงยวนหยิบกระดาษยันต์ออกมาในทันทีนางมองไปที่อวี๋ตันเฟิ่ง แล้วกล่าวว่า “เมื่อข้าขว้างไป เจ้าจงรีบหลบเสีย!”อวี๋ตันเฟิ่งพยักหน้าแต่เมื่อลั่วชิงยวนขว้างยันต์ออกไป อวี๋ตันเฟิ่งกลับมิหลบหลีกแสงสีทองสาดส่องเข้าใส่ทั้งสองคนลั่วชิงยวน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1424
“ท่านอยู่ต่อ ส่วนคนอื่น ๆ ออกไปก่อนเถิด” ลั่วชิงยวนกล่าวกับชายชราจากนั้นคนอื่น ๆ ก็ทยอยออกไปชายชราลุกขึ้นเดินมายืนตรงหน้าลั่วชิงยวน “ท่านเจ้าเมืองมีสิ่งใดจะสั่งหรือขอรับ?”ลั่วชิงยวนถามว่า “บนเขาแห่งนี้มีคนมาแย่งชิงยาสมุนไพรไปจริงหรือ? ที่ส่งคนไปตามหา มีเบาะแสอะไรบ้างหรือไม่?”“มีคนมาจริง ๆ ขอรับ พรรคพวกของพวกมันมีประมาณสิบคนได้ แต่พวกมันหนีไปเร็วมาก ตอนนั้นทุกคนมัวแต่สนใจด้านหน้า ไม่มีใครสังเกตว่ามีคนบุกเข้าไปในคลังโอสถ”“พวกเขาถึงได้หนีรอดไปได้ขอรับ”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ยิ่งสงสัยว่าเป็นคนของสำนักเทียนฉยง และจงใจมาเป็นปฏิปักษ์กับนาง จึงได้ชิงบัวถวายไปก่อนมองดูชายชราตรงหน้าแล้ว ลั่วชิงยวนก็ยังมิเข้าใจเขาดีนักนางจึงถามว่า “บนหลังของท่านมีรอยประทับทาสหรือไม่?”เมื่อได้ยินดังนั้น ชายชราก็ตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้า “มีขอรับ”ลั่วชิงยวนรู้ว่าคำพูดของนางย่อมทำให้เขาเคลือบแคลงใจว่านางมิใช่อวี๋ตันเฟิ่งแต่นางก็มิได้คิดจะแสร้งเป็นอวี๋ตันเฟิ่งเพื่อเข้าควบคุมเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้“ท่านควรรู้ว่าข้ามิใช่อวี๋ตันเฟิ่ง”ชายชราผู้นั้นอึ้งไป มิรู้ว่าจะพูดอย่างไรดี ในเมื่อ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1423
หวังเพียงว่าจะกักขังโหยวจิ้งเฉิงไว้บนเขาได้ เพราะหากเขาไปสิงอยู่ในร่างผู้อื่นแล้วหนีลงเขาไปได้ก็จะเป็นเรื่องยุ่งยากเพียงแต่ในตอนนี้ นางไม่มีแรงพอที่จะไล่ตามแล้ว จึงไปหายาในคลังกับคนใบ้เมื่อไปถึง โฉวสือชีและอวี๋โหรวก็อยู่ที่นั่นอวี๋โหรวปรุงโอสถเสร็จแล้วโฉวสือชีกำลังค้นหาสมุนไพรอยู่ข้าง ๆ“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” โฉวสือชีถามด้วยความเป็นห่วงลั่วชิงยวนส่ายหน้า “ข้ามิเป็นอะไร”โฉวสือชียื่นกล่องในมือออกมา แล้วพูดว่า “เจอโสมมังกรเพียงกิ่งเดียวเอง”ลั่วชิงยวนรับกล่องมา แล้วส่งให้คนใบ้ “รอจัดการเรื่องนี้เสร็จก่อน ข้าจะจัดยาให้เจ้าชุดหนึ่ง แม้จะมิสามารถรักษาอาการของเจ้าให้หายขาดได้ แต่ก็พอจะยืดชีวิตได้”คนใบ้พยักหน้า รับโสมมังกรมาด้วยสีหน้าซับซ้อนภายใต้หน้ากากโฉวสือชีกล่าวเสียงหนักแน่น “คลังโอสถนี่ใหญ่โตเกินไป ข้าหาบัวถวายมิเจอจริง ๆ”“และเมื่อดูแล้วในนี้ก็มีร่องรอยการถูกรื้อค้น ต่งอวิ๋นซิ่วคงมิได้หลอกพวกเรา บัวถวายคงถูกใครบางคนชิงไปแล้ว”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ขมวดคิ้วแน่น “บังเอิญเกินไปแล้ว บัวถวายถูกชิงไปตอนที่เรามาถึงพอดี”“แถมยังถูกกวาดไปจนเกลี้ยง”“สมุนไพรอื่นก็มิ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1422
ร่างที่ไร้ศีรษะร่างหนึ่งถือกระบี่เดินเข้ามาหาลั่วชิงยวน โซ่เหล็กด้านหลังลากคนสามคนไว้แม้จะออกแรงสุดกำลังแล้วก็ยังฉุดรั้งโหยวจิ้งเฉิงไว้มิได้แต่ร่างของโหยวจิ้งเฉิงในตอนนี้ไม่มีศีรษะแล้ว ยากที่จะควบคุมร่างกายได้ลั่วชิงยวนถือกระบี่เงื้อฟันไปยังร่างของฝูเหมิ่ง เช่นเดียวกับตอนที่โหยวจิ้งเฉิงตัดแขนขาของอวี๋ตันเฟิ่งนางกำลังแก้แค้นและระบายความแค้นอย่างบ้าคลั่งตัดแขนของเขาขาดทีละข้างกระบี่ห้วงสวรรค์ร่วงลงสู่พื้นไปพร้อมกับแขนจากนั้นขาทั้งสองข้างของเขาก็ขาดกระเด็นอวี๋ตันเฟิ่งอาละวาดแก้แค้นอย่างบ้าคลั่งเมื่อมองไปยังซากศพที่กองอยู่บนพื้น ดวงตาของลั่วชิงยวนก็ราวกับถูกย้อมไปด้วยสีแดงฉานใต้หล้าเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดทั้งสามที่อยู่มิไกลต่างตกตะลึงมิเคยเห็นฉากที่นองเลือดเช่นนี้มาก่อนแต่ถึงแม้ร่างกายจะแหลกละเอียด โหยวจิ้งเฉิงก็ยังมิตายทันใดนั้นมีร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากซากศพ แล้วลอยละลิ่วไปอวี๋ตันเฟิ่งกรีดร้องแหลม “โหยวจิ้งเฉิง เจ้าอย่าหวังว่าจะหนีไปไหนได้อีก! ข้าจะทำให้เจ้ามิได้ผุดได้เกิด!”พลังในร่างของนางพลันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เกิดเป็นลมพายุโหมกระหน่ำ ลั่วชิงยวนรู้สึกราว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1421
ใบหน้านั้นบ่งบอกชัดเจนว่าเป็นโหยวจิ้งเฉิง“ต่อไปก็ถึงตาพวกเจ้าแล้ว” เขาเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้งเย็นเยือกโฉวสือชีกำกระบี่ในมือแน่น ปกป้องคนใบ้และอวี๋โหรวไว้ส่วนลั่วชิงยวนค่อย ๆ ก้าวเท้าไปข้างหน้าในดวงตาค่อย ๆ ก่อเกิดจิตสังหารนางหลับตาลง แล้วกล่าวว่า “อวี๋ตันเฟิ่ง ไปแก้แค้นของเจ้าเถิด”ลั่วชิงยวนมอบร่างของตนให้อวี๋ตันเฟิ่งโดยสมบูรณ์เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าของนางยังคงเป็นใบหน้าเดิม เพียงแต่แววตานั้นกลับดุดันยิ่งนัก ดวงตาสีแดงก่ำเต็มไปด้วยความแค้นเสียงของอวี๋ตันเฟิ่งดังขึ้น “โหยวจิ้งเฉิง ความแค้นระหว่างข้ากับเจ้า วันนี้ถึงคราวสะสางแล้ว”“สิบกว่าปีที่ผ่านมา ข้าคิดอยู่ตลอดเวลาว่าจะฉีกร่างเจ้าเป็นชิ้น ๆ อย่างไรถึงจะสาสมกับความแค้นในใจข้า”“แต่คาดมิถึงว่าเจ้าจะตายไปแล้ว”“แต่ก็มิเป็นไร วันนี้ข้าจะฉีกร่างเจ้าให้เป็นชิ้น ๆ ให้ได้!”เมื่อกล่าวจบ ลั่วชิงยวนก็กระโจนเข้าไปเสียงอาวุธปะทะกันอย่างรุนแรงดังขึ้นแต่ในเวลานี้เอง โหยวจิ้งเฉิงก็พุ่งไปยังกำแพง คว้ากระบี่ห้วงสวรรค์มาได้ จากนั้นกระโจนออกนอกห้องไปอวี๋ตันเฟิ่งรีบไล่ตามไปสีหน้าคนใบ้เปลี่ยนไป กระบี่ห้วงสวรรค์! หากฝูเหมิ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1420
ต่งอวิ๋นซิ่วตกใจจนหน้าซีดเผือด รีบยกมือขึ้นมาป้องกัน แล้วต่อสู้กับฝูเหมิ่งแต่พลังในตอนนี้ของต่งอวิ๋นซิ่วเทียบกับฝูเหมิ่งแล้วยังอ่อนแอกว่ามากนักสุดท้ายก็ถูกฝูเหมิ่งบีบคอไว้แน่นลั่วชิงยวนเห็นชัดเจนว่าในร่างของฝูเหมิ่งตอนนี้คือโหยวจิ้งเฉิง!เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือ? เขาจะฆ่าต่งอวิ๋นซิ่วภรรยาของตนหรือ?เมื่อเห็นดังนั้น โหยวเซียงก็ชักกระบี่พุ่งเข้าไปหมายจะช่วยต่งอวิ๋นซิ่ว แต่ฝูเหมิ่งกลับมิหลบเลยแม้แต่น้อย ปล่อยให้กระบี่ในมือนางแทงทะลุร่างจากนั้นฝูเหมิ่งก็ฟาดมือไปทีหนึ่ง โหยวเซียงจึงกระเด็นปลิวไปโหยวเซียงกระอักเลือดออกมาต่งอวิ๋นซิ่วร้อนใจยิ่งนัก “เซียงเอ๋อร์ มิต้องสนใจแม่ รีบหนีไป!”โหยวเซียงจะทนมองดูมารดาของตนถูกฆ่าได้อย่างไร นางพยายามลุกขึ้นมาสู้ต่อแต่ฝูเหมิ่งกลับมองโหยวเซียงอย่างดุดัน แล้วกล่าวขู่ “คนที่ข้าต้องการฆ่ามีเพียงต่งอวิ๋นซิ่วเท่านั้น เจ้าจงหลีกไป”“มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้ามิเห็นแก่ความเป็นพ่อลูก”เมื่อได้ยินดังนั้น โหยวเซียงก็ตกใจจนยืนอึ้งไปกับที่ แล้วกล่าวเสียงสั่นเครือ “พ่อ… พ่อลูกหรือ?”ตอนนี้เสียงของฝูเหมิ่งก็มิใช่เสียงของฝูเหมิ่งอีกต่อไปแล้วเมื่อต่งอวิ๋นซิ่ว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1419
ขณะนี้เอง โหยวเซียงก็ฉวยโอกาสหลบหนีจากมือของลั่วชิงยวนไปได้ต่งอวิ๋นซิ่วมองพวกเขาอย่างเย็นชา “ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้วก็เตรียมตัวตายได้เลย!”ทันใดนั้นบนคานเรือนก็ปรากฏชายชุดดำจำนวนมากพร้อมถือหน้าไม้เล็งมาที่พวกเขาลูกดอกอันคมกริบประกายแสงเย็นลั่วชิงยวนยกยิ้มมุมปาก หัวเราะอย่างเย็นชา “ดูเหมือนว่าเจ้าจะเตรียมการมาอย่างดี ตอนนี้พวกข้าคงหนีออกจากห้องนี้ไปมิได้แล้วใช่หรือไม่?”ลั่วชิงยวนสังเกตประตูห้อง รวมถึงผนังห้องทุกด้าน แล้วพบว่ามีกลไกบนประตูเหนือศีรษะ ต่งอวิ๋นซิ่วหัวเราะเบา ๆ “แน่นอน นี่คือห้องกลไกที่สร้างขึ้นมาเพื่อรับมือพวกเจ้าที่บุกรุกเข้ามาบนเขา”“วันนี้พวกเจ้าอย่าหวังว่าจะได้ออกไปแม้แต่คนเดียว!”ลั่วชิงยวนจับกระบี่ห้วงสวรรค์แน่นแล้วพุ่งไปที่กลไกจุดหนึ่งบนผนังห้อง ฟาดฟันกระบี่ลงไปอย่างแรงต่งอวิ๋นซิ่วรีบดึงโหยวเซียงหลบหลีกไปแต่ใครเล่าจะรู้ว่าลั่วชิงยวนมิได้โจมตีพวกนาง แต่กลับฟันกลไกบนผนังห้องทำให้ประตูห้องลงกลอนอย่างสมบูรณ์เมื่อเห็นเช่นนั้น ต่งอวิ๋นซิ่วก็หัวเราะเยาะ “เจ้าช่างรนหาที่ตายยิ่งนัก”ลั่วชิงยวนยกยิ้มอย่างมีความหมาย “เช่นนั้นรึ? ยังมิรู้เลยว่าใครกันแน่ที่จะ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1418
ร่างที่เดินออกมาจากฝูงชนนั้นมีท่าทางคุกคามยิ่งนักลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย นั่นคือสตรีที่นางเห็นในความทรงจำของอวี๋ตันเฟิ่งต่งอวิ๋นซิ่ว!โหยวเซียงดิ้นรนพลางเงยหน้ามองต่งอวิ๋นซิ่วด้วยดวงตาแดงก่ำ “ท่านแม่… เป็นความผิดของลูกเองที่ปล่อยให้พวกมันขึ้นเขามาได้”หากมิใช่เพราะลั่วชิงยวนรู้ทางลับของวัดร้างแห่งนั้น พวกนางคงไม่มีทางขึ้นเขามาได้ง่ายดายถึงเพียงนี้!ต่งอวิ๋นซิ่วมองด้วยความเจ็บปวดแล้วตวาดใส่ลั่วชิงยวน “ปล่อยลูกสาวข้าเดี๋ยวนี้! มิเช่นนั้นข้าจะทำให้พวกเจ้าตายเยี่ยงไร้ที่ฝัง!”ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม “เมื่อคืนยังพยายามทำลายวิญญาณที่เหลือของอวี๋ตันเฟิ่งอยู่เลย วันนี้เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าศัตรูของเจ้าคือใคร?”“ใครกันแน่ที่จะตายแบบไร้ที่ฝัง ยังบอกมิได้หรอก”เมื่อได้ยินดังนั้น ต่งอวิ๋นซิ่วก็สะดุ้งเฮือก สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากท่าทางของนางดูตึงเครียดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังพยายามซ่อนไว้ได้ดีนางมองลั่วชิงยวนอย่างใจเย็น แล้วกล่าวว่า “ในเมื่อพวกเจ้ามาถึงเมืองแห่งภูตผี ก็คงต้องการของล้ำค่าของเมืองแห่งภูตผีสินะ”“พวกเจ้าอยากได้อะไร ข้าสามารถให้เจ
