แชร์

บทที่ 339

ผู้เขียน: ฉินอันอัน
แม้แต่ชีจิ่นก็ยังเบิกตากว้างอยู่ด้านข้าง ถอยหลังไปหนึ่งช่วง

นางปิดปาก มองชีหยวนด้วยความเหลือเชื่อ: “เขาเป็นพี่ชายแท้ๆ ของเจ้า! เจ้ายังลงมือได้ลงคอจริงๆ หรือ?!”

......

ชีหยวนส่งสายตาซับซ้อนให้นาง แล้วเลิกคิ้วนับรูบนร่างชีอวิ๋นถิง แล้วแค่นเสียงหัวเราะเยาะ: “ตอนเกิดเรื่องเขาเป็นพี่ชายแท้ๆ ของข้า แต่ตอนเจ้าจะใช้เขาเป็นเครื่องมือ เขาก็เป็นพี่ชายแท้ๆ ของเจ้าแล้วใช่ไหม?”

พี่ชายแท้ๆ อะไรกัน?

ถุย!

ชาติก่อนนางเคยทำอะไรผิดงั้นหรือ?!

นางผ่านความทุกข์ยากมาอย่างแสนสาหัส คิดว่าการถูกตระกูลโหวรับกลับมา จะเป็นการพ้นจากความลำบากเสียที คิดว่าในที่สุดนางก็จะมีครอบครัวให้พึ่งพิง

แต่สิ่งที่รอคอยนางอยู่คืออะไร?!

คือคำด่าทอนังสารเลว ลูกนอกคอกจากปากของชีอวิ๋นถิงไม่เคยเว้นว่าง

คือฝ่ามือของชีอวิ๋นถิง คือความเย็นชาห่างเหินและความระแวงจากนางหวัง

ในทุกวันพวกเขาใช้การกระทำบอกนางว่า นางไม่มีคุณค่า นางไม่เป็นที่ต้อนรับ

แม้กระทั่งรู้ทั้งรู้ว่าชีจิ่นล้มลงไปเอง แล้วโยนความผิดให้ว่านางเป็นคนผลัก ชีอวิ๋นถิงก็ยังลงมือหักขานางโดยตรง

ความเจ็บปวดจากขาที่หัก นางจำไปชั่วชีวิต

นางเคยวิงวอนชีอวิ๋นถิงอย่างไร หวังว่าชี
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก
ความคิดเห็น (1)
goodnovel comment avatar
Jocky Tagool
โหดสะใจ 55
ดูความคิดเห็นทั้งหมด

บทล่าสุด

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 675  

    คนเรามิใช่มีชีวิตอยู่หนึ่งชาติภพ มิใช่มีชีวิตอยู่เพียงกี่ปีกี่เดือนกี่วัน พูดให้ถึงที่สุดแล้วคนเรามีชีวิตอยู่เพียงแค่ไม่กี่เสี้ยวพริบตาเท่านั้น ชีหยวนในยามนี้เข้าใจประโยคนี้อย่างถึงที่สุด แน่นอนว่านางสามารถพึ่งพาตนเองได้ทุกอย่างไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม ทว่าคนที่เจ้ารักกลับรักเจ้ามากเสียยิ่งกว่าที่เจ้าคาดไว้ ที่แท้ความรู้สึกเช่นนี้มันงดงามหอมหวานแบบนี้เองหรือ นางเลื่อนมือขึ้นไปลูบใบหน้าของเซียวอวิ๋นถิงเบา ๆ อย่างห้ามความรู้สึกไม่อยู่ “ข้าจะรอท่านกลับมา” ไม่จำเป็นต้องเอ่ยวาจาใด ขอเพียงประโยคเดียว นางก็เข้าใจความรู้สึกในใจทั้งหมดของเขาแล้ว เซียวอวิ๋นถิงโน้มกายลงมามองนาง แล้วจู่ ๆ ก็เลื่อนมือขึ้นมาหยิกแก้มของนางเบา ๆ อย่างรวดเร็ว นุ่มน่าหยิกอย่างที่เขาคิดเอาไว้ไม่มีผิดจริง ๆ เลย อีกอย่างนิ้วมือของเขาก็ยังอยู่ครบถ้วนดี เขาอดหัวเราะส่งเสียงออกมาไม่ได้เลยจริง ๆ ยามอยู่ต่อหน้าชีหยวน เขามักจะรู้สึกเหมือนหัวใจมีรูรั่ว ความรู้สึกนุ่มนวลอ่อนโยนล้นทะลักออกมาจากด้านในไม่รู้จบสิ้น ดอกพุดซ้อนบนชั้นวางกำลังผลิบาน สายลมในยามนี้รำเพยเอากลิ่นหอมอ่อนจางลอยออกมา ชีหยวนเลื่อนมือไปจับมือของเขาลงม

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 674  

    ความจริงยังอดนึกอยากถามอีกครั้งไม่ได้ว่านางไปฆ่าใครมา ชีหยวนมองความลังเลของเขาออก ก็ชะงักฝีเท้ามองเขาปราดหนึ่ง “ท่านพ่ออยากถามข้าว่า ไปฆ่าใครมาอีกแล้วใช่หรือไม่?” ชีเจิ้นพยักหน้าอย่างเก้อเขิน “ก็แค่อยากถามดู…” ชีหยวนเลิกคิ้ว “อีกไม่นานท่านพ่อก็จะทราบเอง” ..... แม่หนูหยวนช่างรู้จักอุบความลับเก่งเสียจริง! ชีเจิ้นยังไม่ทันได้หายใจสักคำ ได้แต่พยักหน้าเบา ๆ ทว่าชีหยวนหมุนตัวหันหลังและเดินกลับหอหมิงเยว่ไปแล้ว เซียวอวิ๋นถิงเล่นกับเสิ่นเจียหล่างและชีอวิ๋นจื่อมาได้สักพักหนึ่งแล้ว ครั้นเห็นชีหยวนเข้ามา ชีอวิ๋นจื่อและเสิ่นเจียหล่างก็ส่งเสียงโห่ร้องออกมาด้วยความดีใจ พร้อมกับวิ่งเข้าไปหาชีหยวนพลางตะโกนเรียกนางพี่หญิง ชีหยวนลูบศีรษะของพวกเขาเบา ๆ พร้อมกับยิ้มและถามพวกเขาว่า “ทำการบ้านเสร็จแล้วหรือ?” “เสร็จแล้วขอรับ” ชีอวิ๋นจื่อออกแรงเล่นจนแก้มสองข้างขึ้นสีแดงระเรื่อ ท่าทางตื่นเต้นดีใจยิ่งนัก “เมื่อครู่ท่านอ๋องบอกว่า อีกไม่นานจะสอนพวกข้าขี่ม้าด้วยขอรับ! พี่หญิง ท่านเองก็ขี่ม้าเป็นเหมือนกัน ใช่หรือไม่ขอรับ?” ชีหยวนชำเลืองมองเซียวอวิ๋นถิงแวบหนึ่ง “ใช่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นข้าน่ะขี่

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 673  

    ภายในวังหลวงขณะนี้กำลังเกิดคลื่นใต้น้ำขึ้นมาเพียงเพราะเจียงเหยียนเจินคนเดียว ณ เรือนสกุลเฝิงนอกวังหลวงในยามนี้ เฝิงไฉ่เวยเองก็กำลังหวาดหวั่นพรั่นพรึงแม้กระทั่งเสียงนกกาเช่นกัน นางต้องการให้สาวใช้ออกไปส่งข่าว ทว่าทั้งเรือนกลับถูกเฝิงอวี้จางสั่งให้คนเฝ้าไว้อย่างแน่นหนา อุตส่าห์นึกขึ้นได้ว่ายังพอมีวิธีใช้นกพิราบสื่อสาร แต่เจ้านกพิราบตัวนั้นพอบินออกไปแล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย สิ่งนี้ยิ่งทำให้หัวใจของนางจมดิ่งลงเรื่อย ๆ สาวใช้คนหนึ่งเอ่ยถามนางอย่างระมัดระวังขึ้นมาพอดี “คุณหนูเจ้าคะ ไม่ลอง ไม่ลองบอกความจริงกับท่านโหวจะเป็นอย่างไรเจ้าคะ? ท่านโหวอาจจะพอหาหนทางช่วยท่าน…” นางสังหรณ์ใจว่าสถานการณ์ในตอนนี้มันเกินกว่าที่เฝิงไฉ่เวยจะรับผิดชอบไหวแล้ว เฝิงไฉ่เวยกลับตวัดมือตบหน้าสาวใช้ไปฉาดหนึ่งอย่างรุนแรง “ข้าขอให้เจ้าเสนอหน้ามาปากมากกับข้าหรือ?!” เมื่อใดที่สภาพจิตใจของคนเราเข้าขั้นเลวร้าย ย่อมไม่ฟังเสียงเตือนของคนอื่น ยิ่งในตอนนี้นางไม่ต้องการให้ใครมาเสนอความคิดเห็นให้นาง นางเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เคียดแค้นในความอยุติธรรมของสวรรค์ ทั้งที่ทุกอย่างมันควรจะดำเนินไปอย่างราบรื่น เหตุใดชิวฉู่อ

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 672  

    ศพ… เจียงเหยียนเจินจะแบกศพคนตายมาหน้าประตูวังหลวงเพื่ออะไรกัน?! เขาพลันรู้สึกขนศีรษะลุกซู่ทันที ทหารยามเฝ้าประตูวังถลันเข้ามาด้วยความรีบร้อน มองเจียงเหยียนเจิน ก็มองเห็นศพที่นอนกองบนพื้นอีกครั้ง พลันตกใจไปชั่ววูบหนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยว่า “คอยสักครู่” เขาหมุนตัวกลับเข้าไปข้างในอย่างเร่งรีบ เจียงเหยียนเจินทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหวาดหวั่นครั่นคร้าม ราวกับหุ่นกระบอกตัวหนึ่งที่ถูกปล่อยสาย จ้องมองไปเบื้องหน้าอย่างเลื่อนลอย ไม่รู้เลยว่าในใจกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ในยามนี้เหล่าขุนนางที่มาร่วมประชุมในสำนักขุนนางหลวงต่างก็กำลังแยกย้าย รวมกับขุนนางอีกกลุ่มหนึ่งที่เพิ่งเข้าเฝ้าฮ่องเต้หย่งชาง ทุกคนต่างพากันทยอยออกมาจากในวัง เมื่อเห็นภาพฉากนี้แล้วก็รู้สึกสะท้านขวัญอย่างอดไม่ได้ เจียงเหยียนเจินในยามนี้ไหนเลยจะว่างไปสนใจว่าคนอื่นจะมองเขาอย่างไร? เขาในหัวของเขาคิดถึงแต่คำพูดของชีหยวนวนไปเวียนมา หากเป็นคนอื่นมาข่มขู่เขา ถ้าอยากขู่นักก็ขู่ไปเถิด เขาหรือจะตกใจกลัว? แต่ปัญหาคือคนที่ขู่เขาครั้งนี้คือชีหยวน! ชีหยวนคนนี้ ฆ่าคนเหมือนเชือดผักหั่นแดง หากบอกเจ้าว่าฆ่าก็คือฆ่าเจ้าแน่ มิใช่พวกขู่

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 671  

    ภายใต้ความตื่นเต้นที่มากเกินไป ทำให้หลี่ฉางชิงสูญสิ้นความมั่นใจและความสุขุมที่เคยมีก่อนหน้าไปจนหมด ใบหน้าเขียวคล้ำราวสีเหล็กรีบเร่งเร้าลูกศิษย์อย่างลนลาน “ยังไม่รีบไปอีก?!” ศิษย์น้อยถึงกับสะดุ้งโหยงเพราะหน้าตาถมึงทึงและน้ำเสียงดุดันของเขา ขานรับเสียงตะกุกตะกัก ก่อนจะหมุนตัวแล้ววิ่งออกไปทันที ทว่าไม่นานเขาก็กลับเข้ามาอีกครั้ง ดวงตาเบิกกว้างพลางกล่าวว่า “ท่านอาจารย์ ใต้เท้าจูมาด้วยตนเองแล้วขอรับ!” ยามนี้นะหรือ? หลี่ฉางชิงขมวดคิ้ว ผ่อนลมหายใจออกช้า ๆ ก่อนจะหลับตาและผงกศีรษะเบา ๆ “ข้ารู้แล้ว เจ้าพาเขาไปที่ห้องน้ำชา อีกไม่ช้าข้าจะตามไป” ศิษย์น้อยรีบขานรับคำสั่ง หลี่ฉางชิงเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้วก็เดินออกไป เพียงปรายสายตามองก็เห็นจูปินกำลังเดินวนอย่างกระสับกระส่ายอยู่ในห้องน้ำชา ครั้นเห็นเขา จูปินก็สืบเท้าเข้ามาหาพร้อมขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะกดเสียงลงเอ่ยเบา ๆ ว่า “แย่แล้ว เกรงว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นเสียแล้ว!” “เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?” หลี่ฉางชิงนวดขยี้ขมับ “ก็แค่เจียงเหยียนเจินคนเดียว พวกเราวางคนแทรกซึมรอบตัวเขาไปไม่น้อย เหตุไฉนแม้แต่ร่องรอยของเขายังหากันไม่เจออีก?” จูปิ

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 670

    เจียงเหยียนเจินไม่ขัดขืนอีกแล้ว เขาเริ่มเข้าใจจุดประสงค์ของชีหยวนอย่างเลา ๆ และเวลานี้ทำได้เพียงมองนางด้วยแววตาวิงวอน “คุณหนูใหญ่ชี ข้าไม่กล้าอีกแล้ว จริง ๆ ข้าจะไม่กล้าอีกแล้ว!”“แค่ไม่กล้า มันยังไม่พอหรอกนะ” ชีหยวนถอนหายใจเบา ๆ หลุบตาลงหยิบผลแอปเปิ้ลข้างตัวขึ้นมา แล้วใช้กริชของนางเองปอกเปลือกใบมีดในมือนางราวกับมีชีวิตจริง ๆ เพียงครู่เดียว เปลือกแอปเปิ้ลเส้นยาวที่ไม่มีการขาดตอนแม้แต่น้อย ก็ร่วงตกลงพื้นชีหยวนวางแอปเปิ้ลไว้บนโต๊ะ จากนั้นปักกริชที่อยู่ในมือลงไปในผลแอปเปิ้ล จนมันตั้งขึ้นอย่างมั่นคงแล้วนางก็ลุกขึ้นยืน “ใต้เท้าเจียง หากไม่อยากถูกถลกหนังทั้งเป็นเหมือนผลแอปเปิ้ลลูกนี้ ข้าแนะนำให้เจ้าทำตามที่ข้าบอกแต่โดยดี หากไม่เช่นนั้น ข้ารับรองได้เลยว่า วันนี้คนในครอบครัวของท่านจะไม่มีใครเหลือรอดแม้แต่คนเดียว ท่านเชื่อหรือไม่?”เจียงเหยียนเจินไม่กล้าไม่เชื่อเขารู้ดีว่าแอปเปิ้ลผลนั้น จงใจปอกให้ตนดูโดยเฉพาะ หัวเขารู้สึกชาตึง ทั้งแผ่นหลังก็เย็นวาบ ไม่เหลือแม้แต่ใจจะคิดเล่ห์เหลี่ยมใดๆ อีก รีบตอบรับคำอย่างรวดเร็วชีหยวนจึงยิ้มบาง ๆ “ดีมาก เช่นนั้นใต้เท้าเจียงก็จงเตรียมตัวให้พร้อม แล้ว

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status